Gun & Grand ♂♥♀เต้นไปตามจังหวะรัก *♫~* จังหวะหัวใจ♥45

พอประตูลิฟท์เปิด...กันก็ก้าวเข้าไปข้างใน ก่อนจะกดปิดทันที เมื่อไม่ใครตามตนเข้ามาแล้ว...และมีผู้ร่วมโดยสารลิฟท์ ที่เข้ามาก่อนเขาอยู่แล้ว 1 คน
เขาจึงหันไป หมายจะส่งยิ้มให้...เพราะจะต้องเป็นทีมงานในบริษัทเครือข่ายเดียวกันแน่นอน ที่สามารถใช้ลิฟท์ในโซนพื้นที่ส่วนบุคคลนี้ได้เท่านั้น



“อ้าว! พี่ซินดี้” กันทักทายด้วยความเซอร์ไพรส์ ก่อนจะยกมือไหว้ ผู้ที่ส่งยิ้มมาให้ตนอยู่ก่อนแล้ว “สวัสดีพี่ซินดี้ สบายดีนะครับ...ไม่ค่อยได้เจอกันเลยนะครับ”



“สบายดีจ๊ะ ช่วงนี้พี่ต้องเดินทางไปต่างประเทศอยู่บ่อยๆ น่ะ...แล้วกันล่ะ เป็นไงบ้าง งานชุกชุมอีกละซิเนี่ย”
ซินดี้ทักทายศิลปินขายดีอันดับต้นๆ ของสังกัด ด้วยความคุ้นเคยมานาน...แต่ในระยะเวลาตั้งแต่ต้นปีเป็นต้นมา งานดูแลศิลปินที่โกอินเตอร์ก็เพิ่มมากขึ้น
อีกทั้งยังต้องคอยไปเยี่ยมเยือน ให้กำลังใจศิลปินในความรับผิดชอบของตนเองอีกอยู่เป็นประจำ...จึงทำให้ไม่ค่อยได้เจอศิลปินคนอื่นๆ ซักเท่าไหร่



“เปรียบซะเหมือนตัวลูกน้ำเลยนะครับนั่น...แต่ก็ชอบให้งานชุกชุมนะครับผม” ทำหน้าขำไป พลางพยักหน้าเห็นด้วยกับที่ซินดี้ช่างเปรียบได้ใจจริงๆ
“งานทัวร์คอนเสิร์ตเริ่มซาลงแล้วครับ...แต่ไม่แน่ใจว่าจะได้รับงานใหม่ต่อเลยรึเปล่า...เพราะกันเพิ่งเข้าไปคุยกับคุณบอยมาเมื่อตะกี้นี้เองครับผม”



“ว้าว!!! ยินดีล่วงหน้าด้วยนะจ๊ะ...อุ๊บ!!!” ซินดี้ยกมือปิดปากไว้อย่างเผลอตัว ก่อนจะชวนคุยต่อ เมื่อเห็นกันทำหน้างุนงง “กันจะกลับบ้านแล้วเหรอจ๊ะ”



“ยังครับ...กันจะไปซ้อมวง ที่ห้องซ้อมดนตรีบ้านเจ้าเก่งมันน่ะครับ...วันนี้ครบทีมกันได้ซักที”



“ใช่ซ้อมแสดงคอนเสิร์ต...The Star 6 SeasonLove...ที่จะถึงนี้รึเปล่าจ๊ะ” ซินดี้ถาม ตามที่ได้ทราบมา



“ใช่ครับผม...เป็นคอนเสิร์ตใหญ่ครั้งแรกของพวกเรา นักศึกษาดาวรุ่นที่ 6 น่ะครับ...พี่ซินดี้ไปให้กำลังใจพวกเราด้วยนะครับ”
กันยิ้มอย่างภูมิใจ และรู้สึกดีใจมากๆ ที่จะได้กลับไปขึ้นเวทีพร้อมกับเพื่อนๆ อีกครั้งหนึ่ง อย่างครบองค์ประกอบทั้ง 8 คน



“ถ้าไม่ติดภารกิจข้ามชาติ...พี่ต้องไปนั่งกรี๊ดอยู่แถวหน้าแน่นอนจ๊ะ" ซินดี้บอกด้วยอารมณ์ขำ และมองกันด้วยแววตาชื่นชม
"พี่เห็นพวกเราตั้งแต่เป็นดาวลูกไก่...จนเดี๋ยวนี้เป็นดาวตัวพ่อ ตัวแม่...กันหมดทุกคนแล้วนะเนี่ย”



“โห! พี่ซินดี้...คำชมฟังแล้ว ยิ่งใหญ่ไปครับผม...ขอเป็นแค่ดาวฤกษ์ธรรมดาก็พอแล้วครับ” กันยิ้มเขินเล็กน้อย ที่โดนชมซึ่งๆ หน้า



“แหม! น้องกัน...เปรียบเป็นดาวฤกษ์ ก็ยิ่งใหญ่นะจ๊ะ...เป็นพระอาทิตย์เลยเหรอ?” ซินดี้ขำในคำพูดของกัน ก่อนจะพูดอย่างจริงใจออกมา
“แต่พี่รู้สึกอย่างนี้จริงๆ...เดี๋ยวนี้น่ะ พวกเราดูเป็นดาวดวงใหญ่ สว่างสดใส ไปทั่วทั้งฟ้าบันเทิงกันทุกคนจริงๆ นะ”



“ขอบคุณพี่ซินดี้มากๆ ครับ ที่เอ็นดูกันและเพื่อนๆ มาโดยตลอด...ถ้าไม่มีพี่ซินดี้ช่วยประสานงานให้ เวลาไปเล่นคอนเสิร์ตที่ต่างประเทศ
พวกเราคงลำบากกันน่าดูเลยล่ะครับ” กันยกมือไหว้ขอบคุณ ก่อนจะเข้าไปโอบกอดซินดี้เบาๆ อย่างที่เคยทำเป็นประจำ



“พี่สนับสนุนคนเก่งและคนดีทุกคนอยู่แล้ว...และกันก็เป็นหนึ่งในนั้น ที่พี่ต้องร่วมมือสนับสนุนให้เป็นดาวที่อยู่ในจักรวาลนี้ ได้อย่างยาวนานที่สุดเลยจ๊ะ”



“ขอบคุณอีกครั้งนะครับ...พี่ซินดี้น่ารักอ่ะ” กันพูดหยอดจบ ทั้งสองก็ยิ้มขำไปพร้อมๆ กัน



ก่อนที่ลิฟท์จะมาถึงยังชั้น B1 ซึ่งทั้งคู่ได้จอดรถเอาไว้ ในชั้นนี้เหมือนกัน...พอก้าวออกมาจากลิฟท์...ซินดี้ก็นึกอะไรขึ้นได้ และบอกกันด้วยหน้าตาตื่น

“ตายล่ะ!!!...เอ่อ....กันรีบไปรึเปล่าจ๊ะ”



“ไม่รีบเท่าไหร่ครับ...พี่ซินดี้มีเรื่องอะไรรึเปล่าครับ บอกมาได้นะ เผื่อกันจะช่วยได้” กันทั้งสงสัย และเป็นห่วงในอาการของคนตรงหน้าขึ้นมา



“พี่ไม่มีเรื่อง มีราวอะไรหรอกจ๊ะ...แค่...เอ่อ...” ซินดี้มองหน้ากันด้วยแววตาที่เป็นห่วงในความรู้สึกของชายหนุ่มขึ้นมา
ก่อนจะเอ่ยเสียงเบาให้ได้ยินกันเพียงสองคน ในขณะที่กำลังจะเดินออกจากประตูทางเข้าออก “เดี๋ยวกัน ตามพี่มาที่รถนะ”




☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆



“วันนี้พวกเราซ้อมวงกันแค่นี้ก่อนล่ะกันนะ...ยังไงก็ไปฝึกในห้องน้ำบ้านใครบ้านมันต่อด้วยนะเว้ย!!!...พรุ่งนี้จะได้เป๊ะกว่าเดิม”
เก่งบอกกับทุกคนภายในห้องซ้อมดนตรี ที่เป็นอีกหนึ่งกิจการของธุรกิจครอบครัว...โดยเขารับหน้าที่บริหารในส่วนที่เป็นห้องสตูดิโอบันทึกเสียง
และห้องซ้อมดนตรีสากล...ที่ ณ ตอนนี้ กำลังมีชื่อเสียงไปในวงกว้างแล้ว...นอกจากนั้น ยังเปิดเป็นคลาสเรียน สอนเกี่ยวกับเครื่องเล่นดนตรีทุกประเภทอีกด้วย




“เฮ้ย! เก่ง...เรามีเวลาซ้อมโชว์กันอีกเท่าไหร่วะ” กันถามเสียงเรียบ...ขณะนั่งเอนกายอยู่บนโซฟา ออกอาการเหมือนคนอ่อนแรงกว่าทุกวัน



“ก็ประมาณเดือนกว่าๆ น่ะ” เก่งหันไปตอบ ก่อนจะชี้แจงต่อ “แต่ก็ใช่ว่าพวกเราจะว่าง มาซ้อมวงกันได้ทุกวันนะเว้ย!...แต่ละคนฮอตๆ ทั้งนั้น”
เก่งทำแซวเพื่อนๆ ในกลุ่ม โดยเอาเรื่องจริงมาหยอกเล่น ทำให้ทุกคนได้ภูมิใจในความฮอตของตนเองเป็นยิ่งนัก



“มันก็แน่นอนอยู่แล้วล่ะ...ก็พวกเราทั้งเก่งและหล่อไม่มีที่ติกันซะขนาดนี้น่ะ...ใช่มั้ยจ๊ะ คู่ดูโดนางฟ้า”
ริททำหน้าระรื่น ยิ้มแป้นแล้นส่งไปให้เกรซกับเกต ที่นั่งอยู่ข้างๆ....ก่อนจะทำหน้าคว่ำส่งให้สองสาวต่อเนื่อง เมื่อโดนสวนกลับมาอย่างเร็ว



“แหว่ะ!!! หล่อไม่มีสติ น่ะซิไม่ว่า” เกรซกับเกต...พร้อมใจกันทำหน้าและเสียงหมั่นไส้ให้ริทไป ก่อนจะหัวเราะหัวชนกันอยู่สองคน



“นี่ๆๆ แม่คุณดูโอนางฟ้า หยุดหัวเราะได้แล้ว...ไม่สวยแล้วยังหัวเราะเสียงดังอีก...เฮ้อ!”
โตโน่แกล้งเบรกสองสาวในเรื่องที่ผู้หญิงมักไม่ชอบให้พูด ด้วยหน้ากวนๆ และยิ้มยิงฟันกว้างเหมือนเช่นเคย...แต่ก็โดนเกรซกับเกตเอาคืนต่อทันที



“ใครจะไปหล่อน่าโดนลากไส้! เหมือนตี๋ใหญ่โตโน่ได้อีกล่ะ...เนอะเกตเนอะ” เกรซทำปากยื่นให้โตโน่แล้ว ก็หันมาพยักเพยิดหน้ากับเกตสองคน


"อ้าว! ดูโอนางฟ้า กลายพันธุ์เป็น ปอปผีฟ้าไปซะแล้ว...ฮ่าๆๆ" ริทได้โอกาสเอาคืนสองสาวในทันที เพราะความหัวไวในการคิดมุขแป้ก และต่อกรกับคู่ต่อสู้
เป็นงานที่เขาถนัดมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว...ซึ่งก็เรียกเสียงหัวเราะอย่างครื้นเครงไปรอบวง...ทำให้สองสาวต้องแจกค้อนไปให้ทุกคนเลยทีเดียว



“ไม่ว่าจะผ่านมากี่ปี...ก็ยังคงเป็นแก็งค์อสรพิษปะทะแก็งค์บัวบาน ไม่เคยเปลี่ยนได้เลยนะพวกเอ็งน่ะ” เซนพูดไปยิ้มตาหยีไป ไม่เคยเปลี่ยนไปเหมือนกัน



“จะเปลี่ยนทำไมวะ...ในเมื่อการปะทะของพวกเรา ทำให้ได้ไหลย้อนกลับไป เมื่อครั้งตอนที่พวกเราเรียนอยู่ที่มหา’ลัยด้วยกันมาน่ะ...โดยเฉพาะตอนปี 1 นะ
เป็นอะไรที่สนุกสุดๆ...มีเรื่องราวที่น่าประทับใจมากมาย ให้เราได้จดจำเยอะแยะไปหมดเลยเนอะ” คำพูดของไอซ์ ไปสะกิดหัวใจใครบางคนเข้าอย่างจัง



“ใช่ๆๆๆๆๆ” โตโน่ ริท เก่ง เซน เกรซ และเกต ต่างก็ตอบแบบประสานเสียงออกมา อย่างพร้อมเพรียงกัน....หลังจากนั้นทุกคนต่างก็ย้อนรำลึก
ถึงเหตุการณ์ตั้งแต่วันแรกที่เป็นเพื่อนกัน...เต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ และใบหน้าที่เปื้อนยิ้มตลอดเวลา...ที่ได้หวนคืนไปในวันวานที่หวานอยู่ด้วยกันอีกครั้งหนึ่ง



ก่อนที่เก่งจะเห็นอาการของใครบางคน...ที่เอาแต่นั่งฟังอย่างเดียว ซึ่งเดี๋ยวก็ยิ้มตามเพื่อนๆ และเดี๋ยวก็ทำหน้าซึม....เมื่อมีเรื่องราวของบรรดาดาวพี่
ดาวลุง-ป้า...ดาวปู่-ย่า เข้ามาอยู่ในวงสนทนาด้วยแล้ว...อาการเสือหงอยก็เริ่มตั้งเค้าแล้วว่า....อากาศท่าทางจะต้องเปลี่ยนแปลงแน่ๆ เลย
จะต้อง...Season Change...ก่อน...Season Love...รึเปล่าเนี่ย! เฮ้อ! ไอ้เสือกันเอ๊ย!






กันเปิดไฟล์เพลงจากโทรศัพท์มือถือ ที่เพิ่งทำการบันทึกเสียง ที่ห้องสตูดิโอของเก่ง...โดยที่เก่งได้เล่นเปียโนบรรเลง และเรียบเรียงเสียงให้ในครั้งนี้ด้วย
แล้วกดส่งไปยัง E-mail ของคนที่ทำให้เขาเพ้อหาได้ทุกวันทุกเวลา...นับตั้งแต่วันที่ต้องจากกันไกลละคนฟากฟ้า เป็นระยะเวลาเข้าสู่เดือนที่ 3 แล้ว


นอกจากเพลงนี้ จะเป็นเพลงที่เขา จะนำไปโชว์ในคอนเสิร์ตใหญ่กับเพื่อนๆ ในก๊วน The Star 6 แล้ว...ก็ยังตั้งใจที่จะมอบเพลงนี้ให้แกรนด์ ได้รับรู้ไว้ว่า
ความคิดถึงของเขา ณ ตอนนี้ มันเจียนจะขาดใจอยู่แล้ว เหมือนความหมายในเพลงจริงๆ...ยิ่งเมื่อเขาต้องอยู่เพียงลำพังคนเดียว
อาการห่วงหาและอาวรณ์ถึง ก็ระเบิดออกมาจนหมด...ทำให้บรรยากาศรอบตัวของเขา มันช่างดูหม่นไปซะหมด...รู้สึกเหน็บหนาวและอ้างว้างในหัวใจยิ่งนัก


นี่ความรัก! เป็นยาชูกำลังหรือเป็นยาพิษ ให้กับเขากันแน่นะ...ทำไมความรู้สึกคิดถึงคนอีกฝั่งฟ้า มันถึงได้ทรมานบีบรัดหัวใจของเขาได้มากมายถึงเพียงนี้
จะ 3 เดือนแล้วนะแกรนด์...ที่กันไม่ได้ยินเสียง ไม่ได้เห็นหน้า ไม่ได้ video call คุยกับแกรนด์ เหมือนทุกครั้งที่เราเคยห่างไกลกัน...คิดถึงเหลือเกินรู้บ้างไหม


การที่ติดต่อกับแกรนด์ไม่ได้ในช่วงแรกๆ ทำให้เขานั้นแทบคลั่ง...หลังจากที่แกรนด์ไปถึงอเมริกาได้ไม่กี่วัน ก็มีการส่ง E-mail มาหาเขาเพียงแค่ฉบับเดียวเท่านั้น
และหลังจากนั้นก็เงียบหายไปเลย....เป็นการส่งข้อความมาว่า ทางสังกัดที่อเมริกา เข้มงวดเรื่องการติดต่อทาง E-mail ส่วนตัวของศิลปินเป็นอย่างมาก


จึงไม่อนุญาตให้ใช้ติดต่อกับใครได้ทั้งนั้น ในระหว่างที่ต้องอยู่ในความดูแลของทางสังกัด...เพราะเป็นการรักษาความปลอดภัยของศิลปินในระดับประเทศ
อีกทั้งอาจจะมีทีมแฮคเกอร์ที่มีเทคโนโลยีสูง คอยแฮคข้อมูลและเรื่องราวส่วนตัวอยู่ก็เป็นได้...และอาจทำให้เกิดเรื่องราวที่ไม่เป็นผลดีต่อศิลปินได้ในอนาคต


แม้แต่โทรศัพท์ส่วนตัวก็ห้ามใช้ ถ้าจะติดต่อกับทางครอบครัว จะต้องใช้โทรศัพท์ภายในของทางสังกัดเท่านั้น...และข่าวคราวจากสังคมภายนอก
ทางสังกัดจะมีทีม AR ที่คอยดูแลตั้งแต่เช็คข่าว และบล็อกข่าวให้กับศิลปินเป็นอย่างดี...เรื่องที่ไม่ดี หรือมีการวิพากษ์วิจารณ์ศิลปิน
ทีม AR จะไม่ให้ศิลปินได้รับทราบโดยตรง...เพราะจะไม่ให้เกิดความบั่นทอนต่อความรู้สึก ที่อาจจะทำให้ศิลปินไม่มีสมาธิในการทำงานได้อย่างเต็มร้อย


และแกรนด์จะต้องปฏิบัติตามกฏ ระเบียบนี้อย่างเคร่งครัด จึงมีโอกาสบอกให้เขาได้รับรู้ และเข้าใจในสิ่งนี้เอาไว้ก่อนล่วงหน้า
ถ้าทั้งเขาและเธอ...จะไม่มีโอกาสได้ติดต่อกันโดยตรงอีกเลย เป็นเวลาถึง 3 ปี...เขาจะยังรอเธอได้อยู่อีกหรือไม่
ซึ่งคำตอบของเขา...ก็ได้ส่งไปให้แกรนด์ทาง E-mail ได้รับรู้แล้ว ในทุกๆ วัน...แม้แกรนด์อาจจะไม่ได้เปิดอ่านมันเลยก็ตาม



รับรู้เรื่องราวทั้งหมด ด้วยความที่พยายามจะเข้าใจ ในกฎ ระเบียบและข้อบังคับ ของการเป็นศิลปินอินเตอร์ของแกรนด์แล้ว...แต่ก็ไม่อาจจะบังคับ
ความรู้สึกที่มันบีบคั้นหัวใจเอาไว้ได้เลย...แม้จะคอยปลอบใจตัวเองอยู่ทุกเวลาว่า...แกรนด์จะยังคงคิดถึงตนเหมือนกัน แค่ภารกิจและหน้าที่
เพียงไม่กี่ปีเท่านั้น เดี๋ยวเวลาก็ผ่านไปแป๊ปๆ แล้วก็จะได้กลับมาอยู่ใกล้ชิดกันเหมือนเช่นเคย...แต่เขาก็ห้ามความคิดถึงที่แสนจะทรมานนี้เอาไว้ไม่ได้จริงๆ


ก่อนจะนอนหลับตานิ่งอยู่บนโซฟาตัวยาวในห้องโฮมเธียเตอร์ พร้อมกับเปิดฟังเพลงที่เพิ่งส่ง E-mail ไปเมื่อตะกี้นี้...ฟังวนไปวนมาอยู่หลายรอบ
พร้อมกับจมดิ่งอยู่กับอารมณ์ของเพลง ด้วยความเหงาไปจนถึงสุดขั้วหัวใจ ที่กำลังเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ...อย่างต้านทานเอาไว้ไม่ได้จริงๆ




ตั้งแต่วันนั้นที่ฉันและเธอเจอกัน...ตั้งแต่วันนั้นฉันมองแต่แสงดวงดาว
ตั้งแต่วันนั้นที่ฉันและเธอคือเรา...ตั้งแต่วันนั้นเหงาหัวใจ

หากในวันนี้ฉันมีเธออยู่กับฉัน...หากในวันนี้ฉันมีเธอหนุนเอนกาย
จะบอกว่ารักๆเธอหมดทั้งหัวใจ...จะบอกว่าใจนี้มีเพียงเธอ

กดมันเอาไว้หัวใจที่เจียนจะขาด...ยิ่งคิดก็ยิ่งทรมาน
เก็บมันเอาไว้ทกุคำที่เตรียมมานาน...เก็บไว้ในวันที่ฉันมีเธอ

แต่ในวันนี้ไม่มีเธออยู่กับฉัน...แต่ในวันนี้ฉันมีแต่ฝันลางๆ
แต่ในวันนี้ฉันเป็นดั่งคนหลงทาง...โอบกอดกับความหวังว่ายังมีเธอ



(เพลง: คิดถึง /ศิลปิน: ศิรศักดิ์ อิทธิพลพาณิชย์)


*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*







(ขอบคุณคลิปจาก 4shared.com)





“ก๊อกๆๆๆ” เสียงเคาะประตูห้องเบาๆ หลายครั้ง
ทำให้แกรนด์ต้องลุกออกจากโต๊ะเขียนหนังสือทันที...ก่อนจะเห็นรอยยิ้มน่ารักชวนมองของผู้มาเยือน พร้อมกับคำทักทายในภาษาที่คุ้นหูก็เอ่ยขึ้น



“ซารางเฮโย....สวัสดีค่ะ” ต่อด้วยภาษาไทยที่สำเนียงยังฟังดูแปร่งๆ ทำเอาแกรนด์ยิ้มขำได้ทุกที
ที่ยุนอาศิลปินนักร้องสาวสวยจากประเทศเกาหลีใต้ หนึ่งในกลุ่มเกิร์ลกรุ๊ปดาวแห่งประเทศในเอเซียร่วมกับตน ทักทายมาทุกครั้ง



“สวัสดีค่ะ...ซารางเฮโย ยุนอา” แกรนด์ทักทายกลับ ด้วยรอยยิ้มที่น่ามองไม่แพ้กัน



“แกรนด์ทำอะไรอยู่เหรอ...ยุนอามากวนรึเปล่า”



“เปล่าจ๊ะ...เข้ามาก่อนไหม” แกรนด์เบี่ยงตัว ให้ยุนอาเดินเข้ามาข้างในแล้ว จึงปิดประตูตาม



ยุนอาทรุดนั่งลงโซฟายาวตัวเล็ก ที่จัดวางใกล้กับประตูบานเลื่อนกระจกใส ติดกับระเบียงของห้อง...ก่อนจะถามเจ้าของห้องต่อทันที
เมื่อเห็นหนังสือและสมุดบันทึกวางอยู่บนโต๊ะเขียนหนังสือ ที่อยู่พื้นที่ใกล้กันนี้ “แกรนด์อ่านหนังสืออยู่เหรอ”



“อ๋อ! เขียนไดอารี่น่ะจ๊ะ” แกรนด์ตอบไป พร้อมกับนั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกัน



“ยุนอาเคยเขียนไดอารี่ เมื่อตอนไปอยู่ประจำที่คอนแวนต์...รู้สึกจะเขียนได้หน้าเดียวมั้ง และหน้าเดียวนั้น ก็เขียนแค่ 3 คำ”
ยุนอายิ้มขำ ก่อนจะเฉลยคำที่เขียนไป “คิดถึงบ้าน....จากนั้นก็ไม่เคยเขียนอีกเลย เพราะเขียนไม่ออกน่ะ”



“แต่ 3 คำนี้ ก็มีความหมายมากๆ เลยนะ...เพราะมันมาจากความรู้สึกที่อยู่ข้างในจริงๆ ของยุนอาเอง...จึงทำให้ยุนอาเขียนบันทึกคำ 3 คำนี้ออกมาได้ยังไงล่ะ”
แกรนด์ตอบไปตามความรู้สึกที่ตัวเองกำลังเป็นอยู่นี้ เพราะตั้งแต่มาอยู่ที่นี้ได้ครบ 6 เดือนแล้ว...เธอก็ไม่เคยที่จะหยุดเขียนไดอารี่
บันทึกเรื่องราวมากมาย เป็นประจำทุกวันได้เลย...เพราะเธอจะได้เก็บทุกช่วงเวลาที่เธอได้พบเห็นและได้สัมผัส...เอาไว้เป็นความทรงจำที่แสนหวาน
ที่เธอสามารถนำมาอ่านได้ทุกเมื่อ ที่ต้องการจะย้อนหวนไปคิดถึงในช่วงเวลานั้นๆ ได้



“ยุนอาชอบบันทึกความทรงจำไว้ในรูปถ่ายและกล้องถ่ายวิดีโอน่ะ สะดวกดี อยากเอามาดูเมื่อไหร่ก็ได้...ถ้าไม่ทำหายนะ” ว่าแล้วก็หัวเราะขำให้กับตัวเอง
เพราะที่พูดมานี้ มันหายไปเยอะแล้ว...ก่อนจะทำหน้าเบื่อๆ ต่อทันที อย่างคนที่เปลี่ยนแปลงอารมณ์ได้เร็วอยู่เสมอ
“วันนี้ยุนอาไม่รู้จะทำอะไรน่ะ...พอมันว่างๆ ก็เลยเบื่อ”




ทำเอาแกรนด์ต้องปรับอารมณ์ ตามสาวน้อยไฮเปอร์คนนี้ให้ทันอยู่ตลอดเวลา “ไหนบอกว่า...ถ้าได้พักผ่อน จะนอนทั้งวันเลยไงล่ะ”
แกรนด์แซวยุนอา ตามที่เคยได้ฟังหญิงสาวบ่นๆ เอาไว้เมื่อหลายวันก่อน



“ก็พอได้นอนพักเต็มอิ่มแล้ว...ร่างกายมันก็อยากได้รับสารเอ็นโดรฟินเหมือนทุกๆ วันที่เราได้ซ้อมเต้นกันน่ะ” ยุนอาทำหน้าเบื่ออีก



“งั้น! ยุนอาก็ไปซ้อมเต้น ที่คลับของส่วนกลางซิ...บ่ายๆ อย่างนี้คงยังไม่มีใครไปใช้ห้องซ้อมจนเต็มหรอกนะ” แกรนด์เสนอกิจกรรมให้สาวไฮเปอร์
ได้ทำในสิ่งที่ชอบทำเป็นประจำอยู่แล้วทุกๆ วัน...เพียงเพราะวันนี้ทางสังกัดได้ให้ศิลปินทั้ง 7 คน...พักผ่อนกันให้เต็มอิ่ม
ก่อนที่วันพรุ่งนี้จะต้องเดินทางเข้าไปบันทึกเสียง ที่ห้องสตูดิโอของทางสังกัด ที่ตั้งอยู่ ณ นครนิวยอร์ค ตั้งแต่เช้า



“ยุนอาไปเต้นคนเดียวก็เหงาน่ะซิ...งั้น! แกรนด์ไปเต้นกับยุนอานะ” ยุนอาจับมือแกรนด์ขึ้นมา ก่อนจะชวนให้ไปด้วยอย่างออดอ้อน
ตามนิสัยของเพื่อนรุ่นน้องที่อายุอ่อนกว่าแกรนด์ไป 3 ปี “นะน๊า...แกรนด์ไปกับยุนอานะน๊า....พลีสสสสสสส”



แกรนด์มองยุนอา ด้วยความเอ็นดูในการกระทำที่น่ารักน่ามองยิ่งนัก...ก่อนจะพยักหน้าตามใจคนตรงหน้า แล้วยิ้มขำๆ ไปกับอาการของยุนอาอีกครั้ง
ที่โผเข้ากอดเธอเหมือนกับเด็ก ที่ได้รับการตามใจมาโดยตลอด อย่างสนิทสนม...ซึ่งเธอและยุนอากลายเป็นคู่บัดดี้ ที่ตัวติดกันเป็นตังเมไปแล้ว
ด้วยที่คุยกันถูกคอ และเป็นเพราะทั้งคู่มีนิสัยที่คล้ายๆ กัน...ชอบอะไรเหมือนๆ กัน....อีกทั้งเริ่มแรก ทางสังกัดก็ได้จับให้เป็นคู่บัดดี้กัน
เมื่อครั้งไปเข้าแคมป์เทรนนิ่ง กับสถาบันสอนเต้นรำที่มีชื่อเสืยงของเมืองนี้ เป็นเวลา 1 เดือนด้วยกันมา...สองสาวจึงมีเรื่องคุยกันมากมาย จนหายเหงาไปเลย











(ขอบคุณกลอนเศร้า เคล้าน้ำตา...จากบล็อกคุณกะว่าก๋าค่ะ)




....กันเชื่อในพรหมลิขิตไหม และเชื่อเรื่องคู่แท้หรือไม่?
แกรนด์มีตำนานเกี่ยวกับความรัก อยากเล่าให้กันได้ฟังเอาไว้...เผื่อว่ากันได้อ่านจนครบทุกตัวอักษรแล้ว อาจจะคิดตรงกับแกรนด์ก็ได้นะ
เป็นตำนานที่พี่เกรซได้เล่าให้แกรนด์ฟังอีกทีหนึ่งน่ะ และแกรนด์ก็อยากให้กันได้อ่านดู....



มีผู้ชายคนหนึ่ง...เขาเห็นด้ายสีแดงที่นิ้วก้อยข้างซ้าย เป็นด้ายที่ผูกติดตัวมาตั้งแต่จำความได้...ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้ว่า ปลายอีกข้างหนึ่งนั้นอยู่ที่ไหน
เมื่อถึงเวลาแล้ว เขาจึงออกเดินทางไปตามหา ปลายอีกข้างหนึ่งของด้ายแดงนี้ทันที...เขาได้เดินทางไปตามเมืองต่างๆ ที่ด้ายแดงของเขาได้พาดผ่าน


และนั่นทำให้เขาได้พบได้เห็นอะไรหลายๆ อย่าง...อย่างที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนในชีวิต....เขาคิดว่านี่เป็นการเรียนรู้ และสร้างเสริมประสบการณ์ชีวิต
ได้เป็นอย่างดี...แต่มันก็ไม่ใช่เป้าหมายที่แท้จริงของเขา นั่นก็คือการตามหาปลายด้ายสีแดงอีกข้างหนึ่งให้พบ


และผู้ชายคนนี้...ก็ได้เพื่อนร่วมเดินทาง ที่มาตามหาปลายอีกด้านหนึ่งของด้ายแดงเหมือนกัน...เธอเป็นหญิงสาวที่ธรรมดามากในสายตาของเขา
และคิดว่าเธอคงไม่ใช่ปลายด้ายแดงของเขาอย่างแน่นอน...เพราะด้ายแดงของเขานั้น ยังต้องเดินทางไปอีกยาวไกล ทั้งเขาและเธอพบกันโดยบังเอิญ


ซึ่งเป็นการพบกัน ที่ทำให้เขาไม่ค่อยจะประทับใจในหญิงสาวผู้นี้เลย...ทั้งสองคนจึงทะเลาะกันตั้งแต่เจอกันครั้งแรก แต่เขาก็จะต้องร่วมเดินทาง
ไปด้วยกันกับเธอคนนี้ เพราะว่าด้ายแดงของเธอกับของเขา มันอยู่ในเส้นทางเดียวกัน...แม้จะไม่ได้รู้สึกดีด้วยตั้งแต่แรกเจอ แต่เขาคิดว่า
ก็ยังดีที่ไม่ได้เดินทางคนเดียว อย่างน้อยก็มีเพื่อนร่วมทางให้ได้อุ่นใจ และมีเป้าหมายเดียวกัน...คือการตามหาด้ายแดงอีกข้างหนึ่งเหมือนกับเขาด้วยเช่นกัน


ในระหว่างการเดินนี้ ก้ทำให้เขาได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของเธอคนนี้มากขึ้น เธอเป็นคนดีและน่าคบหาเป็นอย่างมากคนหนึ่ง...ผิดจากตอนที่เขารู้สึก
เมื่อตอนทะเลาะกัน ในครั้งแรกที่เจอกัน โดยความรู้สึกของผู้ชายคนนี้ที่มีต่อเธอ ก็เริ่มดีมากขึ้นเรื่อยๆ


ซึ่งในความคิดของเขาก็แวบขึ้นมาว่า...ถ้าปลายด้ายแดงอีกข้างหนึ่งของเขาไปหยุดอยู่ที่นิ้วก้อยของเธอคนนี้ ก็คงจะดีซินะ...และถ้าเป็นจริงตามที่คิดไว้
เขาก็คงจะมีความสุขดี แต่ถ้าไม่ใช่ล่ะ...ผู้หญิงคนนั้นที่เขาตามหา คงเป็นผู้หญิงที่วิเศษกว่าเธอคนนี้แน่ๆ...ยิ่งชายหนุ่มได้รู้ว่า เพื่อนร่วมเดินทางของเขา
เป็นผู้หญิงที่ดีสำหรับเขามากเพียงใด...เขาก็ยิ่งปรารถนาอยากจะเจอปลายด้ายแดงนี้เร็วๆ...เพื่อจะได้เจอผู้หญิงที่ดีกว่าเธอคนนี้


ทั้งเขาและเธอต่างก็เดินทางร่วมกันนานพอสมควร.... ซึ่งทำให้ชายหนุ่มยอมรับว่าเธอคนนี้ เป็นเพื่อนร่วมเดินทางที่ดีที่สุด...เพราะทั้งคู่คอยช่วยเหลือกัน
มาตลอดเส้นทาง จนกลายเป็นความผูกพันกันมากขึ้น....แต่แล้ววันหนึ่ง ความผูกพันนี้ ก็ถึงเวลาที่จะสิ้นสุดลงแล้ว...เพราะด้ายแดงของเขากับเธอ
มันได้แยกจากกัน ตรงทางแยกพอดี...ซึ่งทางแยกนี้ มันได้แยกไปสู่เมืองสองเมืองที่อยู่ข้างหน้า...ด้ายแดงของชายหนุ่มแยกไปทางขวา
เพื่อมุ่งสู่เมืองบนยอดเขา โดยที่เขาเชื่อว่าคงเป็นปลายด้ายแดงที่รอคอยเขาอยู่แล้ว...ส่วนของเธอนั้น ได้แยกออกไปที่เมืองข้างล่างหุบเขา


ทั้งสองยืนอยู่ด้วยกันเป็นครั้งสุดท้ายตรงทางแยก เพื่อเอ่ยลาจากกันและแสดงความยินดีให้แก่กัน...ที่ทั้งเขาและเธอจะได้เจอจุดหมายปลายทาง
ของหัวใจที่ตามหามานานซักที....และคนทั้งคู่ก็ได้สัญญาต่อกันเอาไว้ ก่อนจะแยกจากกันไปคือ...เขาและเธอจะต้องกลับมาเจอกันที่ตรงทางแยกนี้
ไม่ว่าจะเจอหรือไม่เจอปลายด้ายแดงก็ตาม...ชายหนุ่มมีความรู้สึกแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก ที่จะต้องกลับมาเดินทางคนเดียวอีกครั้ง
ทำให้เขาไม่ได้รู้สึกดีมากนัก ที่รู้ว่าปลายด้ายแดงจะไปสิ้นสุดลง ตรงที่เมืองบนยอดเขานั้นเลยแม้แต่น้อย


เขาเดินแยกจากหญิงสาวไปอย่างช้าๆ...ได้แต่เฝ้าคิดถึงเรื่องราวต่างๆ ที่เกิดขึ้นในระหว่างการเดินทางมาด้วยกันกับเธอนั้น....ที่ได้ทำให้เขา
เกิดความประทับใจในตัวเธอขึ้นมาอย่างมากมาย...และมีความรู้สึกดีๆ มอบให้กันมาโดยตลอด...หลังจากที่เดินห่างจากแยกไปได้ไม่ไกลมากนัก
ชายหนุ่มก็หยุดเดินทางต่อทันที แล้วก็วิ่งกลับไปยังทางแยกนั้นอีกครั้ง...โดยยังหาเหตุผลให้กับตัวเขาเองไม่ได้เลยที่ต้องทำอย่างนี้


เขากลับไปถึงตรงทางแยกนั้นแล้ว สิ่งที่ได้เห็นก็ทำให้เขารู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก เพราะว่าเธอได้นั่งอยู่ตรงที่เดิม ก่อนจะจากกันมาอยู่ก่อนแล้ว
เขาบอกกับหญิงสาวไปว่า ไม่รู้เหมือนกัน ว่าทำไมเขาถึงต้องกลับมา...ส่วนหญิงสาวก็บอกว่า เธอกลัวจะไม่มีใครรออยู่ตรงปลายด้ายแดงของเธอ


แล้วเธอก็ร้องไห้ให้กับชายหนุ่มได้เห็นเป็นครั้งแรก ซึ่งเขาก็ได้ตัดสินใจในทันที ที่ได้เห็นหยาดน้ำตาของเธอคนนี้...เพราะเขาเริ่มรู้สึกว่า
อยากจะคอยซับน้ำตาให้กับเธอไปตลอดชีวิต...จึงทำการตัดด้ายแดงทั้งของเขาและของเธอออก...แล้วจึงทำการผูกปลายทั้งสองข้างนี้เอาไว้ด้วยกัน
ตามความต้องการของหัวใจ ที่ได้ผูกติดไว้ด้วยกัน ก่อนจะเจอปลายด้ายแดงอีกด้านหนึ่งที่ตามหา...ไม่ได้ทำตามสิ่งที่ถูกกำหนดมาจากคนบนฟ้าแต่อย่างใด





.....กันอ่านมาถึงตรงนี้แล้ว รู้สึกอย่างไรกับตำนานด้ายแดงนี้บ้าง และเชื่อว่า ''พบกันครั้งแรกคือเรื่องบังเอิญ พบกันครั้งที่สองคือพรหมลิขิต''¹
เหมือนอย่างเรื่องเล่าในตำนานนี้หรือไม่ ส่วนแกรนด์เชื่อว่า....คนทุกคู่ จะมีด้ายแดงที่มองไม่เห็นเชื่อมโยงกันเอาไว้ ที่นิ้วก้อยข้างซ้ายมือ
ซึ่งต่างคน ต่างก็จะเดินทางมาตามด้ายแดง จนมาพบกัน ณ ที่จุดใดจุดหนึ่ง บนเส้นด้ายนั้น...จะเร็วหรือจะช้า ยังไงก็ต้องได้พบกันอย่างแน่นอน
เพราะอยู่บนเส้นด้ายเดียวกัน ไม่มีวันที่จะพลัดพลาดจากกันไปได้....แต่ถ้าเราไม่ใช่ปลายด้ายแดงของกันและกัน...เราจะทำเหมือนในตำนานนี้หรือไม่?
กันยังไม่ต้องตอบก็ได้นะ ให้เวลาเป็นเครื่องพิสูจน์ในความรักของเรา...ว่าจะใช่หรือไม่นั้น ต้องหาคำตอบไปด้วยกัน นับจากวันนี้เป็นต้นไปนะ.....

“คิดถึงกัน” ทุกเวลา...แม้ยามหลับตาก็ “คิดถึงกัน”

....แกรนด์....




กันอ่านไดอารี่เล่มเล็กกะทัดรัดนี้...เป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ เมื่อวันที่เขาว่างจากการทำงาน ก็หยิบขึ้นมาอ่าน...เพื่อให้คลายความคิดถึง
เจ้าของลายมือน่ารักนี้ได้บ้าง...ตั้งแต่เมื่อครั้งที่เจอพี่ซินดี้ในลิฟท์เมื่อ 3 เดือนก่อน และได้ส่งมอบไดอารี่เล่มนี้ให้กับเขา



“แกรนด์ฝากมาให้กันจ๊ะ” กันนึกย้อนไป ณ เวลานั้น...ที่พี่ซินดี้ให้เขาตามไปที่รถ และยื่นของกล่องเล็กๆ กล่องหนึ่งให้กับเขา



กันรับของมาไว้ด้วยรอยยิ้มกว้าง ทั้งสีหน้าและแววตาแสดงออกให้อีกฝ่ายต้องยิ้มกว้างด้วยความดีใจตามไปด้วย เขาได้แต่จ้องมองของที่อยู่ในมือ
ด้วยหัวใจที่พองโต พลางนึกจินตนาการถึงรอยยิ้มหวาน ของคนที่ฝากมาให้นี้อย่างเพลิดเพลินใจ ก่อนจะออกมาจากห้วงคำนึงทันที เมื่อได้ยินเสียงซินดี้เอ่ยขึ้นมา



“พี่ขอโทษนะกัน...ที่ลืมเอามาให้กันตั้งนานแน่ะ” ซินดี้ทำหน้าเจื่อน พร้อมกับรู้สึกผิดจริงๆ ยิ่งเห็นอาการดีใจของกันเมื่อได้รับของแล้ว
ก็รู้สึกเห็นใจและเข้าใจในความรู้สึกของคนรักกัน ที่ต้องมาห่างไกลกันคนละฟากฟ้าจริงๆ



“ไม่ต้องขอโทษกันหรอกครับ พี่ซินดี้” กันบอกไป แล้วรีบเข้าไปกอดอย่างปลอบโยน เมื่อเห็นสีหน้าและอาการของผู้ใหญ่ที่ตนนับถือ ในทันที
“โอ๋ๆๆ...ไม่คิดมากนะครับ กันต้องขอบคุณพี่ซินดี้มากๆ ที่ทำให้วันนี้ของกัน มีความสุขมากกว่าเดิมน่ะครับ”



“ยิ่งเห็นกันมีความสุข เพราะของที่แกรนด์ฝากมาให้แล้ว...พี่ก็ยิ่งรู้สึกผิดน่ะ” ซินดี้ยังคงทำหน้าเศร้า



“โธ่! พี่ซินดี้...ไม่เอาครับ ไม่คิดอย่างนี้นะครับ...จะได้รับของจากแกรนด์วันไหน มันก็ไม่ต่างเลย...เพราะกันมีความสุขทุกครั้งที่ได้คิดถึงเขาครับ”
กันคลายอ้อมกอดแล้ว ก็ส่งยิ้มให้อย่างจริงใจ เพื่อยืนยันในความรู้สึก ตามที่ได้พูดไปของเขาออกมาจริงๆ



“พี่ไม่อยากเล่าให้กันฟังเลย...เมื่อตอนที่แกรนด์เขาฝากของกล่องนี้มาให้น่ะ” ซินดี้ถอนใจยาวออกมา
พร้อมมองสบตาคมเข้มที่จ้องมองมา อย่างเป็นคำถาม ระคนกับความเป็นห่วงอีกฝ่ายขึ้นมา อย่างเห็นได้ชัดจากแววตาคู่นี้



“เล่ามาเถอะครับพี่ซินดี้...กันอยากฟังทุกเรื่องราวของแกรนด์ครับ” กันตั้งใจฟังอีกฝ่าย ได้เล่าเรื่องราวของแกรนด์ตั้งแต่วันแรกที่ไปถึงที่ LA
และวันที่แกรนด์ฝากของสิ่งนี้ให้กับเขาด้วยน้ำตาที่พรั่งพรู...ก่อน 1 วัน ที่ซินดี้จะเดินทางกลับมายังเมืองไทยเพียงลำพัง




กันลูบรอยหยดน้ำตาที่แห้งสนิทแล้ว บนหน้ากระดาษของสมุดไดอารี่เล่มนี้ของแกรนด์...และจินตนาการเห็นอีกฝ่ายนั้น คงจะเขียนบันทึกเล่าเรื่อง
เคล้าหยาดน้ำตาที่ไหลรินออกมา ด้วยความคิดถึงเขาเป็นแน้แท้....ก่อนจะยกรอยหยดน้ำตานี้ ขึ้นมาแตะสัมผัสเบาๆ ที่ริมฝีปากนิ่งนาน
แล้วพลิกอ่านบันทึกหน้าต่อไป ที่แกรนด์ได้เขียนเล่าให้เขาได้รับรู้ไปด้วย ในช่วงระยะเวลา 1 เดือน ที่พี่ซินดี้ยังคอยอยู่ดูแลเธอที่นั่น
ด้วยความรู้สึกที่ทั้งสุขและเหงาปนเปกันไป และด้วยความคิดถึงที่มากมีเพิ่มขึ้นทุกวัน...เขาก็ไม่ต่างจากแกรนด์หรอก ที่แม้หลับตาก็ยังคงคิดถึงเสมอ
ซึ่งเขาคิดว่า...เขาควรที่จะทำอะไรบางอย่าง ตามที่หัวใจกำลังบัญชา อยู่ ณ ตอนนี้ต่อทันที



*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*






ขอบคุณข้อมูลตำนานด้ายแดง จาก....
เครดิต //www.siamzone.com/board/view.php?sid=1397292



¹จากภาพยนตร์ เกาหลี Akai Ito
https://www.youtube.com/watch?v=V5wPe9-6wgo

Create Date : 23 มกราคม 2554 Last Update : 26 มกราคม 2554 20:19:31 น. Counter : 2108 Pageviews.		35 comments
Share Tweet