Gun & Grand ♂♥♀เต้นไปตามจังหวะรัก *♫~* จังหวะหัวใจ♥53 “จบ(ไม่)บริบูรณ์...พูนสุขแล้วเจ้าค่ะ”

✿.｡.:* *.:｡✿*ﾟ¨ﾟ✎･ ✿.｡.:* «-(¯`v´¯)«-- ..•.¸¸•´¯`•.¸¸.ஐ ...¤¸¸.•´¯`•.¸•.>>--»



แกรนด์เดินมาทิ้งตัวนอนคว่ำลงบนเตียงนอน ภายในห้องพักส่วนตัวทันทีที่มาถึง.....หลังจากเพิ่งถูกเสือจอมเจ้าเลห์ กักตัวเธอเอาไว้นานนับชั่วโมง....หลังจากตื่นนอนตอนใกล้รุ่งยามอรุณจะเบิกฟ้า พระอาทิตย์กำลังจะโผล่พ้นขอบน้ำทะเลอันกว้างใหญ่...ขึ้นมาทักทายทุกสรรพสิ่งบนโลกใบนี้ อย่างเป็นปกติเช่นทุกวัน.....ก็ทำเอาทั้งตัวและหัวใจดวงน้อยของเธอ สั่นเต้นรัวยังไม่หายอยู่เลยในตอนนี้


“คนบ้า! จูจุ๊บเก่งเป็นบ้าเลย” บ่นอุบออกมา แต่หน้ากำลังเป็นสีแดงระเรื่อขึ้นมาเมื่อนึกถึงบทเลิฟซีน...ด้วยจุมพิตอันหวานละมุน ระคนสุดวาบหวามของชายอันเป็นที่รัก...ที่ยังคงวนเวียนอยู่ในห้วงของความคิดคำนึง ที่ยังไม่ยอมเลือนหายจากออกไปได้เลยแม้แต่น้อย......ก่อนจะซุกใบหน้าลงกับหมอนนุ่ม เพื่อลดอาการเขินอายขึ้นมาในทันที.....ที่ยังรู้สึกถึงสัมผัสอันหวิวหวาม ที่เพิ่งได้รับการปล่อยออกมาจากอ้อมแขนอันแนบแน่น เมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมานี้เอง


....สัมผัสรักที่ทำให้ปากบางนุ่มนิ่มของเธอยังคงสั่นระริกอยู่เลย จากฝีมือ ไม่ใช่ซิ!...ต้องเรียกว่าฝีปากมากกว่า ที่คอยรุกฆาตดูดซับความหอมหวาน จากภายในปากสุดยั่วเย้าของเธอ ไม่ให้ได้ผละจากออกไปได้อย่างง่ายดาย.....ยิ่งหลับตาก็ยิ่งเห็นภาพอันสั่นสะท้านไปทั้งตัว และทำให้เธอสูญเสียความเป็นตัวเองได้อย่างแจ่มชัดขึ้นมาทันที.....เพราะถ้าได้มองสบตาคู่คมหวานหวาม เป็นประกายวิบวับ พราวระยับคู่นี้ทีไร.....หลังจากนั้นเธอจะต้องมีสภาพตัวอ่อนปวกเปียก เป็นขี้ผึ้งลนไฟได้ทุกทีเลยซิน่า!


ในขณะที่ลืมตาตื่นขึ้นมา ก็เห็นแผงอกตึงแน่นอยู่ตรงหน้าอย่างแนบชิด ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าคมหวาน ของเจ้าของต้นแขนอันแข็งแรง ที่เธอได้หนุนนอนแทนหมอนไปตลอดทั้งคืนอย่างอุ่นใจ....หลังจากที่เขาได้กู๊ดไนท์คิส เป็นที่พึงพอใจเรียบร้อยแล้ว...ก็ทำให้เขามีสภาพที่กำลังหลับตาพริ้มด้วยความสุขล้นในสีหน้า...ในขณะที่ยังหลับสนิทอยู่นี้ และเสียงลมหายใจเข้าออกที่สม่ำเสมอ...ก็บ่งบอกได้ว่าเขากำลังหลับตาฝันอยู่ในห้วงลึกที่สุดเลยล่ะ


หลังจากที่ยกศรีษะเล็กขึ้นเล็กน้อยอย่างแผ่วเบา แล้วทำการจ้องมองคนที่กอดให้เธอได้อุ่นไปทั้งตัว และหัวใจอย่างสุขล้นตลอดทั้งคืน....ด้วยรอยยิ้มที่ฉายอยู่บนใบหน้าและแววตา อย่างมีความหมายออกมาจากหัวใจ.....ถ้าหากคนที่กำลังนอนหลับปุ๋ยได้ตื่นขึ้นมาในตอนนี้นั้น...ก็คงจะมองเห็นสายตาทอแสงอ่อนเป็นประกาย จากดวงตาคู่เรียวสวยที่ทอดมองมายังเขา ได้อย่างอ่อนโยนเหลือเกิน.....ก่อนที่แกรนด์จะทำการแอบพิศมองใบหน้าเรียวยาวของชายหนุ่มต่อทันที....ไล่มองตั้งแต่หัวทุยสวยรับกับทรงผมที่เจ้าตัวชอบทำให้มันตั้งๆ....คล้ายดั่งหัวสิงโตเจ้าป่ายังไงยังงั้นเลยล่ะในความคิดของเธอ


หน้าผากกว้างที่ชอบมีเหงื่อซึมผุดออกมา ให้มือใหญ่ยาวเรียวต้องคอยปาดออกอยู่เป็นประจำ จนกลายเป็นเอกลักษณ์ของคนเหงื่อเยอะไปซะแล้ว...ซึ่งก็รับกันดีกับคิ้วเข้มเป็นแนวยาวทั้งสองข้าง ทิ่เสริมให้ดวงตาหวานของเขานั้นเข้มขึ้นมา...อีกทั้งยังมีขนตาหนา เป็นแพยาวงอนสวยไม่แพ้ผู้หญิงแต่อย่างใด...ก็ทำเอาดวงตาคมแววหวานคู่นี้ น่ามองมากขึ้นไปอีกหลายเท่านัก...เมื่อได้สบตาด้วยก็แทบจะละลายเลยทีเดียวเชียวล่ะ....ดวงตาคู่เรียวหวานจับจ้องไปที่จมูกโด่งเป็นสัน รับกับใบหน้าเรียวยาวได้อย่างลงตัว....เมื่อยามที่ส่วนปลายที่โด่งที่สุด ชอบมาซุกซบอยู่ตามผิวเนื้อของเธอ ก็ทำเอาสั่นสะท้านไปทุกครั้งได้เช่นกัน


และลากสายตามองลงมายังเจ้าปากสีแดงเข้มได้รูปเป็นธรรมชาติ ที่กำลังเผยอขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัวเองอยู่ในขณะนี้....ก็ทำเอาเธอหน้าแดงกล่ำขึ้นมา เพราะรู้ถึงความร้ายกาจดั่งอสรพิษ....ที่คอยจะฉกดูดซับความหวาน และปล่อยพิษอันร้อนรุ่มให้กับปากนุ่มของเธอนั้น....ได้ทำการปิดระบบควบคุมตัวเอง ในทุกส่วนของร่างกายเอาไว้....อย่างไม่สามารถจะต้านทานสัมผัสแห่งรักจากปากร้อนๆ ของเขาได้เลย.....แล้วก็อดที่จะเผลอยิ้มออกมาไม่ได้ เมื่อพินิจในใบหน้าตอนของเขาในขณะที่หลับสนิทอยู่นี้...ช่างเหมือนเด็กน้อยที่ไม่มีพิษสงอะไรเลยจริงๆ ดูไปดูมาก็น่ารักน่ามองดีนะ...แต่!!


อย่าให้ตื่นขึ้นมาฉายแววตาคมวิบวับ เป็นประกายกรุ้มกริ่มเลยเชียวล่ะ...พ่อเจ้าประคุณ! จะกลายเป็นคนละคนเลยทีเดียว....ร้ายนักนะเดี๋ยวนี้น่ะ ไม่ธรรมดาจริงๆ เลย...ไปหัดบทเลิฟซีนสุดวาบหวิวนี้มาจากไหนกันล่ะเนี่ย!!!....หรือว่าอาจจะแอบไปจูจุ๊บกับสาวๆ คนอื่นๆ มาบ้างแล้วก็เป็นไปได้....ยิ่งอยู่ห่างไกลกับไปเธอตั้งนานอย่างนี้ ยิ่งไว้ใจไม่ได้เลย...และอีกทั้งเสน่ห์ต่อเพศตรงข้าม ก็มียอดพุ่งขึ้นสูง ยิ่งกว่ายอดดาวน์โหลดเพลงซะอีกน่ะ
....กรี๊ด!!! ต้องแอบมีอย่างแน่นอนเลยล่ะ......ฮึ!!! มันน่าบีบจมูกไม่ให้หายใจเลยจริงๆ...คนเจ้าเล่ห์!!


อยู่ๆ อารมณ์หึงก็พรวดพราดมาจากไหนก็ไม่รู้...เพียงแค่คิดว่าเขาจะต้องไป,featuring,จูจุ๊บกับใครๆ ที่ไม่ใช่เธอ....ก็หน้าง้ำขึ้นมาทันที โดยควบคุมอารมณ์ที่กำลังจะปรี๊ดแตกขึ้นมา ของตัวเองเอาไว้เกือบไม่ได้จริงๆ....พร้อมกับย่นจมูกใส่คนที่ยังคงนอนหลับฝันดี โดยที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับจินตนาการของเธอเลยซักนิด......ก่อนที่จะอารมณ์จะขุ่นมัวเพราะฤทธิ์รักแรงหึงมากไปกว่านี้ เธอจึงพลิกร่างนุ่มนิ่มให้ห่างออก ไปจากร่างหนาอันแสนอบอุ่นต่อในทันที....แต่ยังไม่ทันจะขยับกายลุกขึ้น ก็ถูกท่อนแขนแข็งแรงคว้าเอวเล็กเอาไว้ แล้วรั้งให้มาชิดติดกับแผงอกกว้างอย่างรวดเร็ว



“อื้อ....ปล่อย....จะกลับไปที่ห้องแล้ว”
หลังจากที่สะดุ้งไปทั้งตัว ก็รีบหลบปากและลมหายใจอุ่นๆ ที่แนบประชิดมาพรมจูบไปทั่วทั้งต้นคอขาวเนียนอย่างจู่โจม....และกำลังจะลากไล้ลงไปตามแผ่นหลังบาง ในส่วนที่เปล่าเปลือยเหนือชุดเดรสเกาะอกสีหวาน บนเรือนร่างเล็กแต่เต็มสัดส่วน...ด้วยความหลงใหลในผิวเนื้อที่หอมกรุ่นติดจมูกอยู่ไม่รู้คลาย



“จะรีบไปทำไม...ยังไม่สว่างเลยนะที่รัก”
พูดเสียงกระซิบบอกติดกับแผ่นหลังเนียนไป....ในขณะที่จมูกโด่งก็สูดกลิ่นหอมกรุ่นรัญจวนใจ ไปทั่วทั้งบริเวณเนื้อนวลของคนในอ้อมกอด....โดยไม่มีที่ท่าว่าจะผละออกห่างไปได้เลย



“ก็ต้องรีบกลับซิ...จะได้ไม่มีคนเห็นน่ะ....ปล่อยได้แล้ว...อื้อ” แกรนด์ห่อไหล่เล็กเข้าหากัน เมื่อปากและจมูกโด่งแสนซุกซนของคนที่เอาแต่ใจตัวเองอยู่นี้...เริ่มไต่ขึ้นมาสัมผัสอย่างแผ่วเบาแต่ทำเอาเธอขนลุกซู่ขึ้นมาได้...พลางเบี่ยงลำคอและใบหน้าให้หนีจากสัมผัสร้อนๆ ที่กำลังจะแตะไต่ตามมาอย่างไม่ยอมเลิกราไปง่ายๆ...ให้รอดพ้นไปให้จงได้ แต่ก็ไม่เป็นผลดั่งใจเธอเอาซะเลย



“ไม่ปล่อย...ยังไม่ให้ไป...กันยังไม่หายหนาวเลยนะ...ขอกอดอีกนิดนะ” แนบปากเข้มกระซิบบอกติดใบหูเล็ก พร้อมกับกอดร่างบางให้แนบชิดขึ้นอีก
“ชื่นใจอีกหน่อยด้วย”



“อื้อ...พอได้แล้ว” แกรนด์พลิกตัวหันกลับมา เพื่อจะยกมือดันหน้าคมให้ค้างเอาไว้...ในทันทีที่เขากำลังจะโน้มหน้าลงมาให้ชิดติดกับใบหน้าหวานของเธอ....ที่หมายจะชื่นใจ ตามหัวใจที่ได้บัญชาการขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง....ก่อนเสียงเล็กน่ารักจะถามคำถาม ที่ทำเอาคนกำลังฟังอยู่นี้ ยิ้มขำอย่างนึกเอ็นดูในความใสซื่อ ของเจ้าของดวงตาใสแป๋วที่มองสบมาคู่นี้ซะเหลือเกิน
“ไม่เบื่อรึไง...จูบอยู่ได้”



“ไม่เบื่อ...จะไม่มีวันเบื่อด้วย...ต่อให้แกรนด์เป็นคุณยายอายุ 79 ก็ไม่มีวันเบื่อ” พร้อมกับทำตาหวาน แต่เพิ่มปริมาณความกรุ้มกริ่มเพิ่มอีกเท่าตัว



“บ้า!! พูดอะไรน่ะ...คนบ็องส์!!” คนตัวเล็กทำเป็นต่อว่าให้ไป ในขณะที่หน้าก็แดงไปด้วย เมื่อคิดจินตนาการไปไกลเหลือเกิน...พร้อมยังคงดันใบหน้าของคนที่พยายามจะชื่นใจให้ได้อยู่นี้...อย่างไม่ยอมให้สัมผัสได้ง่ายๆ ด้วยความเขินอายขึ้นมา



“หืม! อย่าขัดใจกันซิ!...ให้กันจูจุ๊บแกรนด์คนเดียวอย่างนี้ไม่ดีเหรอ หรือจะให้กันไปจูจุ๊บกับคนอื่นล่ะ...หือ?”
ทำน้ำเสียงจิ๊จ๊ะอย่างขัดใจ ที่คนในอ้อมกอดกำลังต่อต้านเขาอยู่....พยายามเบี่ยงหน้าคมให้พ้นจากมือบาง ที่ยังคงดันหน้าเขาอย่างไม่ยอมแพ้อยู่นี้เช่นกัน....กำลังจะก้มลงไปแนบชิดปากนุ่มอันเป็นเป้าหมายเกือบจะสำเร็จอยู่แล้ว...แต่ทว่าคนที่กำลังจ้องหน้าเขา ด้วยอารมณ์ที่ขุ่นเคืองขึ้นมา ก็แหวเสียงเข้มใส่หน้าเขาจนต้องชะงักในทันที...แต่แล้วก็ต้องยิ้มขำในอาการออกงิ้ว ของคนปากกับใจไม่ค่อยตรงกันอยู่นี้...ด้วยความรู้สึกดีมากๆ ที่เขารับรู้ว่าเธอกำลังหึงหวงเขาอยู่นั่นเอง



“อะไรนะ!!! กันไปจูจุ๊บกับคนอื่นมาด้วยใช่มั๊ยๆๆ...ฮึ!!!” แกรนด์ระเบิดอารมณ์ที่กำลังหน้ามืด ด้วยแรงหึงที่เพิ่มปริมาณเข้มข้นมากกว่าเดิม อย่างไม่อาจจะเก็บซ่อนเอาไว้ต่อไปได้....เพราะเธอได้คิดมากไปไกลจนสุดดินแดนใต้ ตั้งแต่ตอนตื่นนอนมาแล้ว....และนี่ยังจะได้มายินเต็มทั้งสองหูจากปากเขาอีกว่า จะไปจูจุ๊บกับคนอื่นประชดเธออีกด้วยน่ะ
...เพราะงั้น! ก็ต้องมีมูลความจริงน่ะซิ...ที่เธอสงสัยว่า ทำไมเขาถึงได้เลิฟซีนเก่งขึ้นจากแต่ก่อนอย่างชนิดที่ไม่เห็นฝุ่นกันเลยล่ะ...เมื่อคิดตามเหตุและผล ที่ติ๊ต่างไปเองอย่างเข้าข้างเหตุผลตัวเองไปแล้วนั้น...จึงสะบัดหน้าอย่างแสนงอนไปด้านข้าง ด้วยความรู้สึกที่ขุ่นเคืองคนยิ้มหน้าระรื่น อยู่ตรงหน้านี้เหลือเกิน



“ก็ถ้าแกรนด์ไม่ให้กันจูจุ๊บ...กันก็ไปจูจุ๊บกับคนอี่นบ้างน่ะซิ” แกล้งทำเป็นเสียงเง้าให้บ้าง แต่แอบยิ้มที่ตาอย่างเป็นประกาย



“อย่าให้รู้นะ ว่ากันไปจูจุ๊บกับคนอื่นมาน่ะ...ไม่งั้น!!” สะบัดหน้ามาสบตาคู่คมเข้มที่กำลังหวานวิบวับ อย่างเอาเรื่อง



“ไม่งั้น...จะทำอะไรกันเหรอ...หืม?” ถามเสียงอ่อนอย่างเย้าแหย่ไป...ก่อนจะชักสีหน้าเข้มขึ้น ในทันทีที่ได้ยินคำตอบของคนแสนงอนจบลง



“แกรนด์ก็จะไปจูจุ๊บกับคนอื่นบ้างน่ะซิ” ขู่เสียงเข้มไปตามอารมณ์ ให้อีกฝ่ายได้เบิกตากว้างขึ้นมาอย่างอัตโนมัติ



“ไม่ได้นะ!!!” กันจับมือเล็กของแกรนด์ให้พ้นไปจากใบหน้า ก่อนจะทำการกดลงให้แนบติดกับที่นอนเอาไว้ทั้งสองข้าง
“ห้ามไปจูบ ไปกอดกับใครเป็นอันขาด!! เข้าใจมั๊ย!!....ฮึ!!!” ทำเสียงฮึดฮัดอย่างขุ่นเคืองตาม ด้วยความหึงหวงที่กำลังไต่ระดับชาร์จขึ้นมา



“ไม่เข้าใจ...ก็ทีกันยังจะไปจูจุ๊บกับคนอื่นได้เลย...แล้วทำไมแกรนด์จะไปมั้งไม่ได้ล่ะ...สิทธิเท่าเทียมกันในสังคมแล้วนะ...รู้ไว้ด้วย!!”
เชิดหน้าขึ้นแล้วมองสบตาอย่างท้าทาย คนที่กำลังควันออกหูเพราะฤทธิ์รักแรงหึงพุ่งขึ้นสูงปรี๊ดในรอบ 3 ปี ที่ไม่ได้มีอาการแบบนี้มานานแล้ว....พร้อมกับพ่นลมหายใจเข้าออกอย่างแรง ด้วยอารมณ์หวงของรัก ที่กำลังตีขึ้นมาจนจุกแน่นอยู่หน้าอกไปหมดแล้ว



“ไม่ได้ๆๆ และไม่ได้!!! ห้ามเด็ดขาดเลยนะ กันหวง!! รู้ไว้ด้วย!!” พูดไปก็ทำหน้านอยด์ไป จนปากจะชิดติดปลายจมูกโด่งอยู่ร่อมร่อ
“กันจะไปจูจุ๊บกับใครที่ไหนได้อีกล่ะ...อยากจะจูจุ๊บกับที่รักคนนี้ แค่คนเดียวเท่านั้นแหละครับ....ให้กันจูจุ๊บได้แล้วนะ...นะนะ”
เปลี่ยนทำเสียงออดอ้อนเอาใจได้อย่างรวดเร็ว ทำเอาคนหน้าหวานแสนงอนเริ่มตามอารมณ์ไม่ค่อยจะทันแล้ว



“สัญญามาก่อน...ว่าจะไม่ไปจูจุ๊บกับใครอีก....นอกจากแกรนด์คนเดียว”
พูดเสียงเข้มอย่างจริงจังทั้งสีหน้าและสายตาที่ทอดมองสบไปยังตาคมหวาน ที่ส่งมาให้อย่างเอาใจ



“สาบานเลยก็ได้ครับผม....ว่าข้าพเจ้า,นายนภัทร อินทร์ใจเอื้อ,คนนี้...จะขอจูจุ๊บกับ,นางพรรณวรท อินทร์ใจเอื้อ,คนนี้เพียงคนเดียวเท่านั้นครับโผ๊ม...ถ้าข้าพเจ้าไม่ทำตามอย่างที่พูดขอให้.....”



“บ้า!!" เสียงแหวเล็กสวนขึ้นมาอย่างไม่จริงจังมากนักด้วยความเขิน...ก่อนที่คนทำหูตาแพรวพราวอยู่นี้ จะได้เอ่ยคำสาบานใดๆ ต่อเนื่องออกมา
"แกรนด์ยังไม่ได้แต่งงานด้วยซักหน่อย....นางสาวพรรณวรท ด้วยเศียรเกล้า...ต่างหากล่ะ! ขี้ตู่ชะมัดเลย”



“ตอนนี้ยังไม่ได้แต่ง....แต่อีกหน่อยก็ต้องแต่งงานกันอยู่ดี...คู่กันแล้วไม่แคล้วกันหรอกนะจ๊ะ...ที่รักจ๋า”



“ใครเขาบอกว่าจะแต่งงานด้วยล่ะ...ขี้ตู่ไม่พอ ยังขี้โม้ลั้ลล๊าได้อีก...เชอะ!!”



“ไม่รู้หล่ะ...ยังไงกันก็จะต้องแต่งงานกับแกรนด์ให้ได้....เราจะมีลูกด้วยกันสองคน เป็นผู้ชายหนึ่งคน เอาไว้เล่นเกมบน Ipad กับกัน...และผู้หญิงหนึ่งคน เอาไว้เล่นตุ๊กตาบลายธ์กับแกรนด์ยังไงล่ะ”
พร้อมกับยักคิ้วเข้มขึ้นลงอย่างหยอกเย้า แต่แววตาที่ถ่ายทอดออกมานั้นเต็มไปด้วยความจริงจังในคำพูดที่เขาได้พูดออกมา......เพราะเขาไม่ได้ใช้หัวใจพูดอย่างเดียว แต่เขาใช้ทั้งสมองและจิตวิญญาณของความรักแท้...ที่ฝังแน่นอยู่ในชีวิตและจิตใจของเขามานาน จนยากที่จะถอดถอนออกไปจากหัวใจของคนในอ้อมกอดนี้ได้อีกแล้ว.....เขาต้องการเพียงผู้หญิงที่เป็นรักแรก และรักสุดท้ายของเขาคนนี้ เพียงคนเดียวเท่านั้นในชีวิต...ผู้หญิงเพียงคนเดียวที่จะมาเติมเต็มทั้งหัวใจให้เต็มดวง...และเป็นอีกครึ่งหนึ่งของชีวิตที่มันขาดหายไปของเขา ได้อย่างสมดุลกันเสียที



“ขี้ตู่....” แกรนด์เอ่ยเสียงงุบงิบเบาๆ ออกมา พร้อมกับหลุบเปลือกตาเรียวหวานลงอย่างขวยเขิน...หน้าเริ่มแดงเป็นสีเรื่อลามไปทั้งพวงแก้มใส....ทำเอาคนที่จ้องมองไม่วางตาอยู่นี้ ก้มหน้าลงชิดกับแก้มนุ่นหอมสีเชอรี่น่ากินนี้ทันที อย่างอดใจเอาไว้ไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว...ก่อนจะแตะปลายจมูกโด่งเคลียคลอลงไปอย่างแผ่วเบา พร้อมกับสูดความหอมเข้าไปอย่างเต็มปอดฟอดใหญ่....แล้วค่อยๆ ไล้ผ่านอย่างนุ่มนวลไปทั้งพวงแก้มนุ่ม และไปหยุดอยู่ที่ซอกหูหอมอ่อนๆ



“อีก 3 ปี...เราแต่งงานกันนะครับที่รัก” ยกหน้าคมขึ้นมองสบตาเรียวสวยที่มองมาด้วยสายตาหวานเยิ้มเป็นประกายไม่แพ้กัน



“..........” แกรนด์นิ่งไม่ตอบ...แต่ในใจกลับลิงโลดสุดๆ พร้อมส่งอินเนอร์ความรู้สึกที่มีอยู่ในขณะนี้ ออกผ่านมาทางแววตาหวาน ที่เป็นดั่งหน้าต่างของหัวใจ...ให้คนที่ทอดมองมายังเธอด้วยสายตาที่เต็มรักอยู่นี้...รู้ซึ้งถึงคำตอบของคนปากแข็ง แต่ทว่านุ่มนิ่มเหลือเกิน เมื่อยามได้สัมผัสด้วยปากเข้มของเขา....จึงไม่เซ้าซี้ที่จะเอาคำตอบจากคนขี้อายนี้แต่อย่างใด



“ยังไม่ต้องตอบก็ได้....แต่ตอนนี้กันขอทำสัญญาจับจองทั้งตัวและหัวใจของแกรนด์ เพื่อแสดงความเป็นเจ้าของเอาไว้ก่อนนะ”
เสียงนุ่มเอ่ยออกไปอย่างละมุนหูแล้ว ก็ไม่พูดพร่ำทำเพลงต่อไป...แต่ได้บรรเลงสัมผัสแห่งรักอย่างอ่อนโยน แทนคำพูดที่ไม่ต้องการเอื้อนเอ่ยอีกต่อไป....ทาบริมฝีปากเข้มอุ่นจัด แนบชิดสนิทไปยังทุกตารางนิ้วของกลีบปากบางนุ่มนิ่มหอมหวาน และเย้ายวนต่อหัวใจของเขาอยู่ตลอดเวลา...อย่างไม่ให้เสียเวลาในการบอกรักด้วยภาษากายอันแสนหวานและอบอุ่น...ที่ถูกส่งออกมาจากภาษาใจ ในความรักแท้ของสองหัวใจที่สื่อสารถึงกัน...ได้อย่างเข้าใจกัน...ในภาษารักเดียวกัน ที่คนรักกันมักจะคุยกันรู้เรื่องเพียงแค่สองคนเท่านั้น



โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันได้คิดอะไรต่อไปได้อีกแล้ว....เพราะกำลังถูกเสน่หาอันตรึงใจจากจุมพิตอันแสนหวาน ที่ดูดดื่มระคนเว้าวอนอย่างออดอ้อนและเอาใจอยู่นี้....ได้ฉุดเธอขึ้นไปล่องลอยอยู่บนวิมานในอากาศที่สุดแสนจะอ่อนโยน และวาบหวิวไปทั้งตัวและหัวใจ.....ทำเอาตัวเธอคล้ายได้ลอยละลิ่วไปตามกระแสอารมณ์ แห่งสัมผัสรักที่จะพัดพาไปทางไหน....ก็ไม่สามารถจะต้านทานแรงลมอันน่าเสน่หารัญจวนใจนี้ต่อไปได้อีกเลย...และดูเหมือนว่าเธอกำลังจะติดลมบนในอากาศอันสดชื่น ที่ทำให้เธอนั้นได้หายใจอย่างมีความสุขมากมายเหลือเกิน....ในขณะที่แลกเปลี่ยนลมหายใจเข้าออกของกันและกัน กับคนที่เป็นดั่งลมหายใจของเธอมาเนิ่นนาน...และจะเป็นทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตของเธอ...ให้ได้อยู่เคียงคู่กับเขาไปตลอดจนถึงอายุ 79 ปี อย่างไม่รู้จักเบื่อหน่ายซึ่งกันและกัน...ดั่งที่เขาได้ลั่นวาจาอย่างเป็นมั่นเป็นเหมาะเอาไว้แล้วกับเธอ


...มีเพียงสิ่งเดียวที่ทั้งเขาและเธออาจจะต้องเบื่อกันไป และสามารถแยกจากกันไปได้จริงๆ...ก็คือ “ความตาย” เท่านั้น....ที่จะมาพรากร่างกายของคนสองคนให้ไกลห่างออกจากกันไป อยู่ในคนละโลกได้...แต่พลังในดวงจิตด้วยแรงแห่งรักของเธอและเขา จะไม่มีวันดับสูญสลายไปตามร่างกายได้อย่างแน่นอน.....โดยจะคอยติดตามวิญญาณของทั้งเธอและเขา ให้กลับมารักกันได้ใหม่เหมือนดังเดิมในทุกๆ ชาติไป....ไม่มีวันสิ้นสุดได้เลย





“ออด!!...ออด!!...ออดดดดด!!!”





แกรนด์สะดุ้งสุดตัว ออกจากภวังค์ในห้วงแห่งรักอันแสนหวานทันที...เมื่อเสียงออดที่ดังอยู่หน้าประตู ดังรัวติดกันถึง 3 ครั้ง...ก่อนจะทำการพลิกตัวลุกขึ้นนั่งอยู่ตรงกลางเตียง....แล้วอดไม่ได้ที่จะยิ้มขำให้กับตัวเอง ที่ฝันหวานอยู่ได้ ในตอนเช้าๆ อย่างนี้....จากนั้นจึงดีดตัวลุกขึ้น รีบเดินไปเปิดประตูในทันที...เมื่อได้ยินเสียงออดดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง....ใครกันนะ มาตั้งแต่เช้าเชียว ไม่น่าจะเป็นยุนอาได้นะ เพราะคุณเธอตื่นสายเป็นประจำเลย...พี่เทรซี่ก็นัดให้ไปแต่งหน้าแต่งตัวตอนหลังทานอาหารเที่ยงนี่นา



“ฮัลโห๊ลลลลลลลล.....กู๊ดมอร์นิ่งจ๊ะ สวีทเกิร์ล”



“พี่ซินดี้......ตื่นแต่เช้าเลยนะคะ”



“พี่ไม่ได้มาปลุกน้องแกรนด์ใช่ไหมเนี่ย...เพราะคงจะตื่นนานแล้วล่ะ” พูดจบก็ก้าวเข้ามาข้างในห้องทันที ที่เจ้าของห้องเบี่ยงตัวให้เข้ามาได้



“ก็....ค่ะ” พลางเดินก้มหน้างุดไปยังประตูระเบียง เพื่อเปิดผ้าม่านให้แยกออกจากกัน...ด้วยอาการที่เขินอาย ในสายตาของคนที่กำลังมองเธอมา อย่างล้อเลียนอยู่ในที ณ ขณะนี้



“ไม่อาบน้ำก่อนนอนอีกแล้ว....เมื่อคืนหนาวเหรอ” ซินดี้ถามคนที่เธอรู้จักนิสัยส่วนตัวได้เป็นอย่างดี...แต่ก็อยากจะแกล้งให้ได้อายออกมาแค่นั้นเอง



“เอ่อ....ค่ะ” ก้มหน้าแดงเถือกที่เก็บเอาไว้ไม่มิดลงต่อทันที....พร้อมกับเดินไปนั่งตรงปลายเตียง พลางบิดมือเล็กไปมาอย่างไม่รู้ตัว...เพื่อลดความเขินอายลงให้ได้...แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นไปสบสายตาของซินดี้ ที่นั่งอยู่ตรงโซฟาตัวเล็ก ตรงปลายเตียงแล้ว....ก็ต้องรีบก้มหน้าลงต่อ อย่างต้องการจะปกปิดความจริง ที่อาจจะเผยออกมา ให้อีกฝ่ายนั้นจับพิรุธเอาได้



“เข้าใจกันแล้วใช่ไหม...หือ?” อยู่ๆ ซินดี้ก็ถามคำถามที่ทำเอาคนต้องการเก็บงำความลับไว้ข้างใน ต้องสะดุ้งเล็กน้อยในคำถาม



“ค่ะ...เอ่อ....” ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองอย่างตกใจ ที่ตัวเองตอบไปด้วยความเผลอตัว....พร้อมกับหน้าที่แดงซ่านก็ปรากฏต่อสายตาของอีกฝ่าย ที่บอกให้รู้แน่เป็นคำตอบอย่างชัดเจนแล้วว่า...รับรู้เป็นอย่างดีในเรื่องราวหลังจากที่เมื่อคืนเธอและกัน ได้หายออกจากห้องบอลรูมแดนซ์ไปพร้อมกันๆ



“พี่ดีใจด้วยค่ะ...ที่แกรนด์เข้าใจในสิ่งที่กันได้ทำไปซะที และก็รู้สึกโล่งใจ ที่กันเขาได้รับรู้ความจริง ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในความเข้าใจผิดกันอยู่นี้ ออกมาจากปากของแกรนด์เอง” ซินดี้ทอดมองอีกฝ่ายด้วยสายตาแห่งความหวังดี ด้วยความรู้สึกดีใจอย่างล้นพ้น....ที่ทั้งสองปรับความเข้าใจกันได้อย่างไม่ต้องใช้เวลากันมากนัก...เพราะคนรักกัน จึงยอมรับฟังในเหตุและผลของกันและกัน ด้วยสติปัญญา....ไม่ใช่ด้วยอารมณ์ที่ต้องการจะจ้องเอาชนะกันอยู่ท่าเดียว...นี่แหละ ตัวอย่างของคนที่เขารักกันจริงๆ...ปลื้มใจจัง คิดไม่ผิดเลยที่คอยสนับสนุนความรักของทั้งคู่ ให้มาบรรจบกันได้เหมือนดังเดิมน่ะ



“พี่ซินดี้รู้เรื่องนี้” แกรนด์ถามด้วยแววตาแปลกใจไปด้วย



“ค่ะ...รู้ดีเลยล่ะ! และรู้ด้วยว่าเป็นการกระทำของใคร ที่ต้องการสร้างความร้าวฉานให้คู่รักดาว ที่มีความรักมั่นคงต่อกันให้พังทลายลง...ตามความต้องการของจิตใจที่มีแต่ความริษยา และไม่มีคุณธรรม...เอาแต่จะเอาชนะ และลุ่มหลงในความโลภ โดยไม่สนใจว่า คนอื่นจะต้องรู้สึกเจ็บปวดยังไง กับการกระทำของตัวเองน่ะ”



“พี่ซินดี้บอกแกรนด์ได้ไหมคะ...ว่าใคร?”



“เอาไว้หลังจากที่แกรนด์และวงGlow ได้โชว์มินิคอนเสิรต์เสร็จแล้ว...เราจะมาเปิดเผยถึงโฉมหน้า ของคนที่สร้างปัญหาให้กับความรักของแกรนด์และกัน...ไปพร้อมๆ กันนะจ๊ะ”



“ค่ะ...” แกรนด์ตอบรับ พร้อมกับถอนใจยาวออกมา เพื่อต้องเตรียมใจรับกับสถานการณ์แห่งความจริง ที่เธอไม่อยากจะให้มันเกิดขึ้นมาแต่อย่างใดเลย



“แกรนด์ต้องไปแต่งหน้าแต่งตัวตอนกี่โมงจ๊ะ”
ซินดี้ถามไปพลางมองคนตัวขาวจั๊วะ ที่มีสิ่งแปลกตาอยู่บนเรือนร่างไป ด้วยความรู้สึกเขินแทนขึ้นมาจริงๆ



“หลังทานอาหารเที่ยงค่ะ” แกรนด์ตอบไป ในขณะก็รู้สึกขวยเขินสายตาของซินดี้อย่างบอกไม่ถูกไป...จึงถามไปอย่างไม่แน่ใจ ในสิ่งที่กำลังแปลความหมาย จากแววตาของคนที่ทั้งรักและเอ็นดูในตัวเธอตั้งแต่ได้ร่วมงานกันมา
“พี่ซินดี้มีอะไรจะบอกกับแกรนด์รึเปล่าคะ....เอ่อ...บอกมาได้ทุกเรื่องเลยนะคะ....แกรนด์ยินดีรับฟังค่ะ”



อาการขวยเขินอย่างไร้เดียงสา ที่แสดงออกมาอยู่นี้ของแกรนด์....ก็ทำให้ซินดี้ต้องหลุดยิ้มขำออกมาทันที.....โถๆ แม่คุณ! นี่คงจะเขินมากมายเลยล่ะซิท่า....ไม่งั้นคงไม่นั่งบิดมือตัวเองไปมาเยี่ยงนี้ได้หรอก...เฮ้อ!! ไอ้เรามันก็คนตรงๆ อ่ะนะ...จะให้เก็บงำความคิดอยู่ในใจเอาไว้เพียงคนเดียวก็ไม่ได้ อกมันพาลจะแตกตายให้ได้น่ะซิ!...และยิ่งเห็นสภาพของเรือนร่างบางแต่กลมกลึงไปทุกสัดส่วน โดยเฉพาะผิวขาวจั๊วะนวลเนียน ก็ยั่วเย้าให้คนที่ได้จ้องมอง อยากจะแตะสัมผัสลงไปให้ได้รับรู้ถึงความนุ่มเนียนมือซะเหลือเกิน.....ขนาดเธอที่เป็นผู้หญิงด้วยกัน ยังรู้สึกแบบนี้ได้ แล้วผู้ชายล่ะ จะรู้สึกแตกต่างอะไรไปจากเธอ....ยิ่งเป็นผู้ชายที่เขาทั้งรักและหวงด้วยแล้วล่ะก็...อึ๊ย!!! ไม่อยากคิดภาพตอนที่....คริ คริ >.<



“เอ่อ...พี่ซินดี้ขำอะไรคะ” แกรนด์ถามเสียงเบา พร้อมกับเขินแววตาที่เป็นประกายระริกของซินดี้เพิ่มขึ้นอีก



“ปละ...เปล่า เปล่าจ๊ะ...ไม่ได้ขำจ๊ะ แค่เขินแทนเท่านั้นเอง” ซินดี้เริ่มหน้าแดงอย่างกำลังรู้สึกตามที่ได้บอกแกรนด์ไป



“เขินแทน” แกรนด์เลิกคิ้วถามด้วยความงุนงง “เขินแทนแกรนด์เหรอคะ”



“อืม...” ซินดี้พยักหน้าตอบ พลางยิ้มล้อเลียนให้อย่างจงใจ



“เขินทำไมคะ” แกรนด์ถามอย่างไม่เข้าใจอีก



“อย่ารู้เลยนะ....ประเดี๋ยวคนที่เขินจะเป็นแกรนด์เองน่ะ”
ซินดี้ตอบด้วยรอยยิ้มเย้าไป ก่อนจะพูดประโยคที่ทำเอาคนนั่งเขินอยู่นี้....ต้องเบิกตาคู่เรียวยาวให้กว้างขึ้นมาโดยอัตโนมัติ ในทันทีที่เธอพูดจบ
“ไปอาบน้ำนะคนสวย....พี่จะอยู่รอลงคอนซิลเลอร์ เพื่อปกปิดตรงรอยประทับตราอันเนื่องมาจาก การแสดงความเป็นเจ้าของ ของใครบางคนที่เด่นชัดมากๆ...ตามคอขาวๆ ไหล่เนียนๆ และแขนขาวผ่องของน้องให้นะจ๊ะ”



“จริงเหรอคะพี่ซินดี้!!” ถามด้วยความตกใจ พร้อมผุดลุกขึ้นยืน แล้วรีบวิ่งไปตรงบานกระจกในห้องน้ำ และเสียงแหลมเล็กก็ร้องลั่นออกมาต่อเนื่องทันที
“อร๊ายยยยยย!!!”



ทำเอาซินดี้เขินแทนเจ้าของตัวแดงเถือก ที่รีบปิดประตูห้องน้ำทันทีที่เห็นสภาพของตัวเองอย่างแจ่มชัด...ประหนึ่งว่ากำลังถูกเสือขี้เล่นตะปบลงบนผิวเนื้อนวลที่ไม่ขาวจั๊วะเท่าอีกคนของตัวเอง อย่างไรอย่างนั้นเลยล่ะ...และอดหัวเราะขำออกมาเบาๆ ให้กับความร้ายกาจของเจ้าเสือซ่อนเขี้ยวเล็บเอาไว้ไม่ได้....ที่ทำเอาเนื้อขาวๆ ของเหยื่อนั้น เป็นรอยแดงจ้ำๆ อยู่หลายจุดเลยทีเดียว...ไม่ธรรมดาอย่างที่แกรนด์ได้เคยเล่าสู่ให้เธอนั้น ได้รับทราบถึงสรรพคุณในภาพลวงตา มาก่อนหน้าที่จะได้เจอในฤทธิ์เดช ของเจ้าของฉายานามว่า “เสือกัน” ได้อย่างแจ่มแจ้งชัดเจนในหลักฐาน ที่เต็มทั้งสองตาของเธออยู่ขณะนี้..........อืม! ยิ่งจิ้นยิ่งเห็นภาพแฮะ!
















"ยุนอา...เข้ามาซิจ๊ะ” แกรนด์ยิ้มหวาน ทันทีที่เปิดประตูห้องคาราโอเกะแบบ VIP ภายในห้องที่หรูหราและกว้างขวาง พร้อมกับเบี่ยงตัวให้ผู้มาใหม่ได้ก้าวเข้ามา


“ขอโทษนะคะที่ทำให้รอ...ยุนอาร้อนก็เลยไปอาบน้ำน่ะค่ะ” ก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับรอยยิ้มหวาน ส่งให้กับทุกคนที่นั่งรออยู่ก่อนแล้ว


“มานั่งนี่ซิ....” แกรนด์จูงมือของบัดดี้สาวรุ่นน้องคนสนิท ให้เดินตามมานั่งลงบนโซฟาตัวเดียวกันกับเธอ


“เอ่อ....มีอะไรกันรึเปล่าคะ? อยู่กันพร้อมหน้าเชียวค่ะ” ยุนอาถามด้วยสายตาเป็นคำถามไปด้วย


“ก็มีเรื่องราวที่เราจะต้องมาเปิดเผย และบอกเล่าถึงความเป็นจริง ที่มันควรจะจบลงด้วยดี ได้ซะทีน่ะค่ะ” ซินดี้ที่นั่งอยู่โซฟาใกล้ๆ ทั้งสองสาว เอ่ยเปิดนำก่อน


“เรื่องอะไรเหรอคะพี่ซินดี้” ยุนอาถามด้วยความอยากรู้ขึ้นมา ที่ทุกคนเอาแต่ทำหน้าเคร่งขรึมอยู่ในขณะนี้...เป็นเรื่องที่ไม่ค่อยจะดีแน่ๆ เลยล่ะ เธอรู้สึกได้


“เป็นเรื่องราวของคนหลายคน...แต่ได้มาเกี่ยวพันกัน จนกลายมาเป็นเรื่องเดียวกันได้ ในตอนจบบทสุดท้าย ใกล้จะอวสานน่ะซิคะคุณยุนอา”
ซินดี้ตอบยุนอา ในขณะที่ก็มองไปยังทุกคน เพื่อเป็นการบอกให้ได้รับทราบไปพร้อมกัน ซึ่งในวันนี้เธอจะต้องดำเนินเรื่องราว ทำให้ความจริงกระจ่างใสให้จงได้


“เกี่ยวกับยุนอาด้วยเหรอคะ” หญิงสาวทำหน้างุนงงให้ซินดี้ไป แล้วจึงหันมามองหน้าแกรนด์ด้วยคำถามเช่นกัน...ซึ่งแกรนด์ก็ได้แต่ส่งยิ้มบางๆ ไปให้ อย่างไม่ทราบในคำตอบเช่นเดียวกันกับเธอ


“อืม...เกี่ยวไหม? ก็ไม่โดยตรงนะคะ แต่ก็มีส่วนเกี่ยวข้องด้วยค่ะ” ซินดี้ตอบอย่างอ้อมค้อม...ก่อนหยิบกระเป๋าหนังใส่เอกสารขนาดกะทัดรัด ที่วางเอาไว้บนโต๊ะกลางของชุดโซฟาภายในห้อง...แล้วดึงของบางอย่างออกมาจากภายในกระเป๋า จากนั้นจึงนำปึกบางๆ ของกระดาษขนาดเท่าโพสการ์ดที่อยู่ในมือ ยกขึ้นโชว์ให้กับยุนอาดู


“รูปนี้ถ่ายเมื่อเกือบ 8 ปีที่แล้ว...ซึ่งคุณยุนอาคงยังเป็นเด็กสาวกำลังน่ารักเชียวล่ะ แต่ก็รับรู้เป็นอย่างดีว่า คนในรูปทั้งสองคนนี้...เขาเคยรักกันใช่ไหมคะ”


“......” ยุนอาอึ้ง และไม่ตอบคำถามของซินดี้ เมื่อเห็นภาพในอดีตที่ยังหวานอยู่ ของญาติผู้พี่ที่เธอรักและเคารพกับ.......


“เอ่อ....พี่ซินดี้ได้รูปพวกนี้มาจากไหนคะ” แต่เป็นฝ่ายถามซินดี้กลับไป ด้วยสีหน้าทั้งตกใจ ระคนแปลกใจ...ในขณะที่ทุกคนภายในห้อง ต่างก็มองรูปไปด้วยความตะลึงงันไปพร้อมๆ กัน...ในความลับที่ฝังอยู่ในอดีตมายาวนานนี้


“ได้มาจากไหน คุณยุนอาอย่ารู้เลยค่ะ...แต่แหล่งข่าวที่พี่ซินดี้ได้รับรายงานมาทั้งหมด...เชื่อถือได้แน่นอน พร้อมกับมีหลักฐานพอ ที่จะทำให้ได้รู้ว่า...คนในรูปทั้งสองนั้น...ในอดีตเขาเป็นคู่รัก ที่รักกันมากแค่ไหน” ซินดี้หยิบรูปถ่ายอีกหลายๆ ใบขึ้นมาโชว์ไปรอบห้อง...เพื่อให้ทุกคนได้รับรู้ไปพร้อมๆ กัน
“และคุณยุนอาก็รู้ดีในเรื่องนี้มาโดยตลอดใช่ไหมคะ”


“ค่ะ....แล้วเกี่ยวอะไรกับยุนอาเหรอคะ” ยุนอายังคงไม่เข้าใจในเรื่องราวที่ซินดี้ต้องการจะบอกเล่าความจริงมาอยู่นี้...เพราะเรื่องราวความรักในอดีตของญาติผู้พี่ ก็ได้จบลงไปตั้งนานแล้ว


“อย่างที่บอกไปแล้ว ว่าไม่เกี่ยวโดยตรง...แต่ก็มีส่วนทำให้เรื่องราวที่พี่ซินดี้กำลังจะเฉลยในอีกไม่กี่อึดใจนี้...เกิดขึ้นมาได้ค่ะ”


“ยุนอาเนี่ยนะคะ...มีส่วนเกี่ยวข้องด้วย” ศิลปินสาวเกาหลีใต้ ถามเสียงสูงขึ้น ด้วยความงุนงงเข้าไปใหญ่


“ค่ะ...แค่มีส่วนเกี่ยวข้องเท่านั้นเองค่ะ...อย่ากังวลมากนักเลยนะจ๊ะสาวน้อย” ซินดี้ส่งยิ้มให้กำลังใจ


“ก็ยุนอางงนี่นา...ที่อยู่ๆ ก็เรียกให้มาดูรูปถ่ายเมื่อครั้งที่พี่กาเบรียลเขากำลังอินเลิฟกับ....เอ่อ....” ยุนอาอึกอักเพราะไม่อยากเอ่ยชื่อของผู้หญิง...ที่ทำให้ญาติผู้พี่ของตนนั้น ต้องเจ็บปวดไปทั้งหัวใจ จนส่งผลทำให้เขาต้องได้รับความเจ็บปวดทางร่างกายด้วยอุบัติเหตุอย่างสุดแสนทรมานไปด้วย...โดยที่ไม่เคยได้รับความห่วงใยตอบกลับมา จากผู้หญิงใจดำคนนั้นอีกเลย...พลางทำหน้าขุ่นเคืองขึ้นมา เมื่อนึกย้อนไปเห็นสภาพของญาติผู้พี่...ที่เอาแต่เซื่องซึม เหม่อลอย แถมมีอาการคลุ้มคลั่งในความรักที่ไม่สมหวังในบางครั้ง....ซึ่งก็ทำเอาเธอกลัวในอารมณ์ร้ายขึ้นๆ ลงๆ ของเขา...อย่างไม่กล้าเข้าใกล้เขาไปหลายวันเลยทีเดียว


“พี่ซินดี้เข้าใจในความรู้สึกของคุณยุนอาเป็นอย่างดี...ที่หวังดีและแคร์ต่อความรู้สึกของคุณกาเบรียล เมื่อครั้งในอดีตอันแสนเจ็บปวดของเขานะคะ”
ซินดี้กุมมือน้อยที่วางอยู่บนตักของยุนอาขึ้นมาให้กำลังใจต่อ...พร้อมกับเห็นใจที่สาวน้อยตรงหน้าตัวเองนั้น...คงจะรู้สึกเจ็บปวดไปกับคนในครอบครัวของตัวเองไปด้วย...แต่ก็อยากจะทำให้ความโกรธเกลียด และเคียดแค้นต่อกันในอดีต...ให้หมดออกไปจากหัวใจและความทรงจำที่ฝังแน่นของทุกคนที่เกี่ยวข้อง....ไปพร้อมๆ กับความเข้าใจผิดที่เกาะติดอยู่ในหัวใจและความรู้สึกที่เลวร้ายนั้น ให้เปลี่ยนเป็นอภัยให้แก่กัน ลดทิฐิที่มีต่อกัน ให้ความรักและความรู้สึกที่ดีต่อกันนั้นได้กลับเหมือนเช่นวันวานที่หวานอยู่

...ซึ่งเธอจะต้องทำให้เรื่องราวทุกอย่างได้กลับมาสู่ความเป็นจริง ที่ต้องหันหน้ามาเผชิญร่วมกันซักที เรื่องราวที่ถูกเก็บงำเอาไว้ใต้ก้นเหวลึกของทะเลอารมณ์อันเลวร้าย...กำลังจะถูกรื้อฟื้นออกมาให้ทุกฝ่าย ได้กระจ่างในความเป็นจริง ที่ต่างก็มีเหตุและผลของตนเองกันทั้งนั้นได้ซักที....แต่ก็ขึ้นอยู่กับว่าจะใช้อารมณ์หรือว่าสติปัญญาคุยกันก็เท่านั้น


“ทุกคนไม่เห็นสภาพของพี่กาเบรียลในตอนนั้น...จะไม่มีวันเข้าใจในความเจ็บปวดของครอบครัวเราได้หรอกค่ะ....เมื่อต้องเห็นเขาจมอยู่กับทุกข์อย่างแสนสาหัส....ทั้งสภาพจิตใจที่แหลกสลายไปพร้อมๆ กับความรัก ที่เขาได้ทุ่มเทให้กับผู้หญิงคนนั้นเพียงคนเดียวที่เป็นรักแรกของเขา...แต่เธอคนนั้นก็ได้ทิ้งเขาไปอย่างไม่ใยดี....จึงทำให้พี่กาเบรียลต้องพึ่งแอลกอฮอล์เพื่อดับทุกข์ในหัวใจให้ผ่านพ้นไปในแต่ละวัน จนกระทั่ง.....ฮือๆๆ” ยุนอายกมือขึ้นปิดหน้า ร้องไห้ออกมาอย่างควบคุมความรู้สึกที่สงสารญาติผู้พี่ของตนเองในวันนั้นเอาไว้ไม่ได้


แกรนด์รีบเข้าไปกอดยุนอาในทันที...เพื่อปลอบโยนในสิ่งที่บัดดี้คนสนิทนี้กำลังพรั่งพรูความรู้สึกอัดอั้นที่อยู่ในส่วนลึกของจิตใจมานานด้วยธารน้ำตาอยู่ขณะนี้....เมื่อโดนกระทบเข้าไปทิ่มแทงที่บาดแผลเดิมเข้าอย่างจัง จึงปลดปล่อยความรู้สึกที่ได้รับรู้อย่างเลวร้ายนั้นทะลักล้นออกมา....ก่อนจะเอ่ยปลอบคนที่ซบหน้าร้องไห้กับบ่าเล็กของเธอไป ด้วยเสียงที่เครือเล็กน้อย....พร้อมกับน้ำตาก็ได้ไหลรินออกมา ร้องไห้เบาๆ เป็นเพื่อนยุนอาไป...ด้วยความสะเทือนในอารมณ์ ที่ได้รับฟังมา “ไม่ร้องนะยุนอา....โอ๋ๆ นิ่งนะจ๊ะ”


กันยืนมองเหตุการณ์ที่กำลังเริ่มต้นอยู่ตรงมุมห้องอย่างเงียบ...เมื่อเห็นสุดที่รักของตัวเอง คอยเฝ้าปลอบโยนให้กับคนที่กำลังจะเป็นอีกหนึ่งจิ๊กซอร์...ในการเปิดเผยเรื่องราวทั้งหมดที่ได้เกิดขึ้นเมื่อครั้งในอดีตที่ขมขื่น และเรื่องราวที่เพิ่งเกิดขึ้นกับความรักของเขากับแกรนด์ไปเมื่อ 3 เดือนที่แล้ว...ไม่น่าเชื่อว่ามันจะนำมาร้อยเป็นเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกันได้ ทั้งๆ ที่ไม่น่าจะเป็นไปได้เลยแม้แต่นิด...เห็นน้ำตาของแกรนด์แล้ว เขาอยากจะรีบเข้าไปจูบซับน้ำตาปลอบโยนให้เหลือเกิน...เขาจินตนาการเห็นภาพแล้วว่า เมื่อครั้งที่แกรนด์ได้รับรู้ในสิ่งที่เขาประกาศออกผ่านทางสื่อไปนั้น...จะมีสภาพที่เศร้าโศกหนักหนาเพียงใด เขาไม่อยากจะคิดภาพในตอนนั้นของหญิงสาวเลยแม้แต่น้อย
....เฮ้อ!!! ขนาดตัวเขาที่เข็มแข็งและมีหัวใจที่แข็งแกร่งกว่าเธอ...ยังเจ็บปวดเจียนตายได้เลย แล้วผู้หญิงบอบบางที่อ่อนไหวต่อความรู้สึกได้ง่ายๆ เช่นเธอ จะไม่สาหัสมากไปกว่าเขาเหรอ....และก็นึกไปถึงผู้หญิงร่างเปรียวบอบบางที่มีจิตใจที่อ่อนโยนให้กับคนรอบข้างอยู่เสมออีกคนหนึ่ง...จะไม่เจ็บปวดน้อยไปกว่าชายหนุ่ม ที่ยุนอาเอาแต่พร่ำร้องไห้ด้วยความสงสารในสภาพของเขาในตอนนั้น อย่างแสนสาหัสด้วยเช่นกันหรอกเหรอ


เขาไม่นึกเลยว่าเพื่อนที่เขาเหมือนจะสนิทสนมด้วย สามารถพูดคุยและปรึกษากันได้ทุกเรื่อง...กลับมีความลับในเรื่องของความรักที่เขายังเคยเคลือบแคลงสงสัยเลยว่า...ทำไมเธอถึงปิดกั้นตัวเองมากนัก ทั้งๆ ที่รูปร่างหน้าตาไม่ได้เป็นรองใครเลยในวงการบันเทิง...ด้วยใบหน้าที่สวยหวานตามแบบฉบับเครื่องหน้าสาวไทยแท้ อีกทั้งมีเสน่ห์ชวนมองด้วยรอยยิ้มหวานละมุน...ก็ทำเอาหนุ่มๆ ที่ได้มอง ต่างก็เพ้อหาไปตามๆ กันเลยทีเดียว แต่เพื่อนของเขาคนนี้...ไม่เคยที่จะทอดสะพานให้กับชายหนุ่มคนใดเลยแม้แต่คนเดียว ไม่ว่าหนุ่มคนนั้นจะหล่อเลิศเลอ เพอร์เฟกมากจากไหนก็ตาม...เพราะเธอคงจะลืมรักในครั้งแรกที่ยังฝังใจผูกติดไว้กับหัวใจของชายอันเป็นที่รักคนแรกของเธอไปไม่ได้จริงๆ...ที่ต้องจบความรักลงด้วยความเข้าใจผิด ทั้งๆที่ยังรักกันอยู่เต็มหัวใจ...ซึ่งเรื่องนี้พี่ซินดี้เคยเล่าสู่ให้เขาได้ฟังไปบ้างแล้ว...ก็น่าเห็นใจนะ ที่ต่างฝ่ายต่างก็ต้องทำตามความต้องการของผู้มีพระคุณในชีวิตของพวกเขา


...เขาก็ได้แต่หวังเอาไว้ และเอาใจช่วยในแผนการที่พี่ซินดี้และพี่แพม กำลังดำเนินการอยู่นี้ จะทำให้ความรักที่เป็นดั่งเส้นขนานมาเนิ่นนานของคนทั้งคู่ ได้มาบรรจบกันเสียที....เหมือนดั่งเช่นความรักของเขากับแกรนด์ ที่กลับมาบรรจบกันตรงจุดเดิมได้ อย่างที่ต่างฝ่ายต่างก็ต้องการทำตามที่หัวใจได้เรียกร้องหากันอยู่ตลอดเวลา....ก็เพราะการหันหน้าพูดคุยและเปิดหัวใจให้อีกฝ่ายได้รับรู้ ว่ายังคงต้องการกันและกันอยู่ในหัวใจดังเดิม....โดยไม่มีทิฐิที่จะมาคอยสกัดกั้นความรักให้ต้องจบลงไป...ทั้งๆ ที่หัวใจของทั้งสองไม่ได้ต้องการให้เป็นเช่นนั้นเลยสักนิดเดียว



“เอาล่ะค่ะ....เพื่อไม่เป็นการเสียเวลาในการเปิดใจคุยกันในเรื่องราวที่เป็นความจริงทั้งหมด...และขอทราบในเหตุผลที่ได้กระทำลงไป จนเป็นเหตุทำให้ผู้อื่นนั้นต้องมาเจ็บปวดกับการกระทำของตัวเองได้แล้วนะคะ” ซินดี้พูดด้วยสีหน้าที่จริงจังขึ้น...พร้อมกับหันไปทางคนที่นั่งก้มหน้าคอตก ตัวสั่นเทาด้วยความกลัว อยู่ฝั่งตรงข้ามกับเธอ...และน้ำตาก็เริ่มไหลรินเป็นทางไม่ขาดสาย ด้วยหวังให้ทุกคนรู้สึกสงสารในการกระทำของตนเองที่ได้ก่อขึ้นอย่างไม่น่าอภัยได้เลย


“คุณแชยอนคะ...เราอยากฟังเรื่องราวที่มันเกิดขึ้นออกมาจากปากของคุณทั้งหมด ด้วยความจริงอย่างจริงใจค่ะ...เราหวังว่าคุณคงจะไม่ปฏิเสธในทุกข้อกล่าวหา...ในหลักฐานที่เรามีพร้อมอยู่แล้วนะคะ” หลังสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด ซินดี้ก็เริ่มที่จริงจังในการซักผู้ต้องหาในคดีทำให้ความรักของน้องรักของเธอทั้งสอง เกือบจะจบลงด้วยความที่โกรธเกลียดกันไป


“เอ่อ...ฮือๆๆ” เป็นดั่งที่ซินดี้คาดการณ์เอาไว้ไม่มีผิด....เพราะแชยอน สาวเกาหลีใต้หนึ่งในทีมงาน AR คนเก่งของวงGlow และเป็นเลขาส่วนตัวของคุณเทรซี่หัวหน้าทีม AR...ได้ปล่อยน้ำตาแห่งความน่าสงสารออกมาให้ทุกคนในห้องได้รู้สึกอึดอัดใจกันแทบจะทุกคน...ยกเว้น


“แชยอน!!...ถ้าเธอเอาแต่ร้องห่มร้องไห้อย่างนี้...เราจะรู้ได้ยังไงว่าความจริงที่เธอทำลงไปนั้น เพื่ออะไรกันน่ะ!!!” เทรซี่ที่ยืนคอยสังเกตสถานการณ์ที่เธอกำลังกลืนไม่เข้าคายไม่ออกอยู่ด้วยนี้...โพล่งออกมาตามแรงอารมณ์ที่ลูกน้องคนสนิท ได้ทำเรื่องให้เธอต้องมาอับอายในการกระทำที่น่ารังเกียจนี้ไปด้วย


“ฮือๆๆ...แชยอนเปล่า...ฮือๆๆ” คนที่กำลังโดนทุกสายตาจ้องมอง ด้วยความรู้สึกเดียวกันอยู่นี้...ก็ปล่อยโฮเสียงดังเพิ่มมากขึ้น ด้วยความกลัวในสิ่งที่อาจจะทำให้เธอนั้นต้องลำบาก...ทั้งในเรื่องงานที่ได้รับโอกาสให้ทำร่วมกับศิลปินวงGlow ด้วยความไว้เนื้อเชื่อใจจากทางต้นสังกัด...ที่มอบหมายงานระดับประเทศอย่างที่ใครๆ ก็ต้องการที่จะมาอยู่ตรงจุดนี้อย่างเช่นเธอกันแทบจะทุกคน....แต่ถ้าเธอต้องพูดความจริงออกมา ทุกสิ่งทุกอย่างที่วาดฝันไว้ในวิมานก็ต้องมาจบลง ด้วยการกระทำที่ใช้ความโลภให้นำพาเรื่องราวที่สร้างความเจ็บปวดหัวใจ....ให้กับคู่รักที่เธอนั้นแอบอิจฉาริษยาอยู่ลึกๆ ภายในใจ และสิ่งตอบแทนที่เธอได้รับจากบุคคลคนหนึ่ง ก็เป็นสิ่งที่ทำให้เธอนั้นมองข้ามความผิดชอบชั่วดีเอาไว้ได้


“เปล่าได้ไง!!!...หลักฐานที่คุณซินดี้มีอยู่เต็มมืออยู่นี้...ยังจะทำให้เธอปฏิเสธ ในสิ่งที่เธอได้ทำลงไปอยู่อีกเหรอ...ฮึ!!!” เทรซี่เริ่มเดือดดาล และโมโหเลือดขึ้นหน้าอย่างสุดขีด ที่แชยอนยังอิดออดที่จะยอมรับผิดในสิ่งที่ตนเองได้กระทำลงไป....แถมเอาแต่ร้องไห้ เพื่อขอความเห็นใจจากทุกคนอย่างน่ารำคาญเป็นที่สุด...ด้วยความที่เป็นคนในสัญชาติของประเทศที่มีแต่การพูดจาต่อกันตรงๆ อย่างมีเหตุและผล....ใครถูกก็ว่าถูก ส่วนใครผิดก็ต้องได้รับผิด ตามกฎหมายอันศักดิ์สิทธิ์ในประเทศของเธอ ที่ถือว่าเป็นประเทศที่มีเสรีภาพในการแสดงความคิดเห็นมากที่สุดแล้ว...เธอเกลียดคนที่ทำผิด แต่ไม่ยอมรับผิดที่ตัวเองได้ก่อเอาไว้ เธอเรียกคนพวกนี้ว่า....

“ขี้ขลาด!!! กล้าทำแต่ไม่กล้าที่จะเผชิญหน้ากับผลที่จะตามมา...ช่างน่าอายซะจริงๆ เลย...นี่เหรอเลขาที่ฉันไว้ใจมากที่สุดน่ะ!!!” สิ้นประโยคตามแรงอารมณ์ขุ่นเคืองของเทรซี่แล้ว...ก็ทำเอาคนทั้งห้องถึงกับตกใจในคำพูดที่ทิ่มแทงใจของคนที่ทำผิดอย่างคาดไม่ถึงว่า...จะได้ยินออกมาจากปากของเทรซี่



“พี่แชยอน...เกิดอะไรขึ้นคะ...บอกยุนอามาซิคะ....เผื่อยุนอาจะช่วยพี่ได้นะ” ยุนอาหยุดร้องไห้แล้ว พร้อมกับถามเสียงอ่อนอย่างเป็นห่วงพี่คนสนิทหนึ่งในทีมงาน AR....ที่คอยดูแลเธอมาตั้งแต่เมื่อครั้งที่ยังเป็นศิลปินอยู่ที่ประเทศเกาหลีใต้....พลางทอดมองด้วยสายตาที่ต้องการจะช่วยเหลือคนที่กำลังร้องไห้ด้วยความผิดของตัวเองอยู่นี้อย่างเห็นใจ


“คุณยุนอา....พี่สมควรได้รับการลงโทษ...ในสิ่งที่พี่ทำลงไปทั้งหมด...ฮือๆๆ” แชยอนเงยหน้ามองยุนอาด้วยสายตาที่ซึ้งใจ...ก่อนจะค่อยๆ หันไปมองใบหน้าหวานของคนที่นั่งโอบกอดปลอบใจยุนอาอยู่นั้น...ด้วยสายตาที่ทะลุแก่โทษแกมสำนึกผิด...ในสิ่งที่เธอได้ทำให้ศิลปินสาวชาวไทยคนนี้ ต้องมาเจ็บช้ำในหัวใจอย่างแสนสาหัส...ด้วยฝีมือการสร้างหลักฐานเท็จของเธอเอง ตามการบงการของผู้วางแผนอยู่เบื้องหลัง ให้เธอได้ทำตามแผนการปล่อยไวรัสร้าย สร้างความร้าวฉานและหวังบ่อนทำลายความรักที่มั่นคงมายาวนานของแกรนด์ กับผู้ชายที่ทำให้แรงริษยาของผู้หญิงคนหนึ่ง....ที่ได้แอบหลงรักเขาอย่างไม่สามารถจะถอดถอนหัวใจออกไปได้


....มันเป็นความรักที่ลุ่มหลง และต้องการจะไขว่คว้าให้เขามาเป็นของตนเพียงคนเดียว....ไม่ว่าจะต้องทำยังไง และด้วยวิธีที่มีเลห์เหลี่ยมเพียงใด เธอผู้นั้นก็ไม่สนใจ...ขอเพียงผู้ชายไทยที่มีใบหน้าหล่อคมเข้ม ดวงตาหวานแวววาว และดูสุภาพอบอุ่นยิ่งนักคนนี้....ได้หมดรักในตัวผู้หญิงที่เป็นรักแรกของเขา เพียงเท่านี้เธอคนนั้น...ก็สาแก่ใจแล้วล่ะ ซึ่งหลังจากนั้น เธอคนนั้นก็ยังจะมีแผนการ...ที่จะทำให้ชายหนุ่มผู้นี้ต้องยอมรับในตัวเธอ ด้วยร้อยเล่ห์มารยาหญิงที่เธอคนนั้น ได้เคยหลุดปากออกมาให้เธอได้ทราบเอาไว้...โดยได้จูงใจของเธอด้วยเงินก้อนโตที่เป็นสิ่งล่อใจให้เธอนั้น ได้เกิดความโลภขึ้นมา...เมื่อเธอได้ช่วยทำให้ความรักของคู่รักดาวของวงการบันเทิงเมืองไทยต้องจบลงไปตามแผนการของเธอคนนั้นตามที่ได้ตกลงในสัญญาร่วมกันเอาไว้เมื่อทุกอย่างสำเร็จลงได้


แชยอน...ก้มหน้ายอมรับชะตากรรม จากผลกรรมที่ตัวเองได้ร่วมก่อเอาไว้ แม้จะไม่ได้ตั้งใจที่ทำให้มันเลวร้าย แต่ก็ตรึกตรองอย่างดีแล้วก่อนที่จะรับข้อเสนอ...ก่อนจะตัดสินใจเล่าเรื่องราวในแผนการในไฟริษยา ของผู้หญิงที่มีฐานะร่ำรวยมากคนหนึ่งในเมืองไทย และตอนนี้กำลังศึกษาในระดับปริญญาตรี ณ ประเทศสหรัฐอเมริกา...แต่ในช่วงที่ได้รู้จักกับศิลปินหนุ่มไทยมากความสามารถ นามว่า “กัน นภัทร อินทร์ใจเอื้อ”...ในขณะที่ได้ทำการประกวดแข่งขันรายการ The Star popular Vate ในปีนั้น...ก็ทำเอาเธอถึงกับตกหลุมรักเขาเข้าอย่างจัง...ซึ่งแน่นอนว่าเธอคนนั้นจะต้องทำการทุ่มทุนเป็นหนึ่งในคนที่ร่วมโหวต ให้ศิลปินหนุ่มหล่อหน้าคมหวานคนนี้ได้เป็นแชมป์ หลังจากนั้นก็คอยติดตามผลงาน...และแฝงตัวเป็นแฟนคลับทัพหน้าที่คลั่งไคล้ศิลปินหน้าใหม่ไฟแรงที่เสน่ห์ก็แรงเหลือล้น...ไปตามงานโชว์ทั้งมินิคอนเสิรต์ และคอนเสิรต์ใหญ่ในหลายๆ ครั้ง รวมทั้งงาน E-vent หรือการถ่ายทำรายการโทรทัศน์และวิทยุอยู่ตลอดเวลา


คอยซื้อหาของขวัญมอบให้ในทุกงานๆ อย่างทุ่มเททั้งแรงกาย แรงเงินและแรงใจอย่างไม่รู้จักพอดี...จนที่บ้านเห็นว่าอาการคลั่งไคล้ศิลปินหนุ่มถึงขั้นหนักมากขึ้นทุกวัน จึงได้ส่งไปศึกษาต่อยังประเทศสหรัฐอเมริกา ที่มีญาติเป็นเจ้าของร้านอาหารไทยชื่อดังอยู่ในนครลอสแองเจลิส...แต่ใช่ว่าเธอคนนั้นจะหยุดความพยายาม ที่จะสร้างวิมานในความรัก ด้วยความหวังลมๆ แล้งๆ กับศิลปินหนุ่มรูปงามเสียงเพราะราวสวรรค์สร้าง...ไม่ได้ชื่นชอบชื่มชมในความเป็นศิลปินอย่างที่แฟนเพลงหรือแฟนคลับเขาจะพึงกระทำกัน...และเมื่อมาถึงในวันหนึ่ง ด้วยความบังเอิญที่ได้มาเจอตนเอง ณ ร้านอาหารไทยของญาติของคนนั้น...และได้ทำความสนิทสนมกับเธอจนสามารถคุยกันได้ทุกเรื่องราว....จนมาถึงเรื่องราวที่ได้ร่วมกันทำลายล้างความรักของคนอื่นได้อย่างเจ็บปวด และได้อย่างเลือดเย็นเหลือเกิน


“และอีกเหตุผลหนึ่งที่แชยอน...ต้องการจะบ่อนทำลายรักของคุณแกรนด์และคุณกัน....ก็เพราะคุณยุนอาได้มาระบายความรู้สึกในใจที่ต้องการให้คุณกาเบรียลนั้นได้มารักกับคุณแกรนด์เสียที...จะได้ไม่ต้องเปลี่ยนตุ๊กตาหน้ารถอยู่บ่อยๆ และที่สำคัญอยากจะให้ลืมคนรักคนแรกของคุณกาเบรียลไปให้หมดใจได้ซะทีน่ะค่ะ” แชยอนเล่าไปทั้งน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ด้วยสายตาที่สำนึกผิด


“พี่แชยอน!!” ยุนอาตกใจที่ไม่คิดว่าแชยอนจะกล้าใช้วิธีนี้กับบัดดี้ที่เธอรักมาก
“แต่ยุนอาไม่ได้ต้องการให้แกรนด์เขาเลิกกับ....เอ่อ....แฟนเขาด้วยวิธีที่ไม่ถูกต้องนะคะ” หญิงสาวเหลือบตากลมโตด้วยบิ๊กอาย มองศิลปินหนุ่มไทยหน้าคมหวานนิดหนึ่ง....ก่อนจะรีบก้มหน้าหลบสายตาเข้มที่ปราดสบมาคู่นั้นทันที ด้วยความรู้สึกที่หวั่นๆ เขาอย่างบอกไม่ถูก...ผู้ชายคนนี้มีทั้งบุคลิกที่ดูอบอุ่น ขี้เล่น แสนซน...แต่อีกมุมหนึ่งของเขาดูน่าเกรงขามยังไงไม่รู้


“พี่รู้ค่ะ ว่าคุณยุนอาไม่ได้ต้องการใช้วิธีสกปรกแบบที่พี่ได้ทำลงไป....ณ เวลานั้นพี่คิดเพียงแค่ว่า จะทำยังไงให้เขาทั้งสองคนเลิกรักกันได้ก็เพียงพอแล้ว สำหรับความต้องการที่ละโมบโลภมากในตอนนั้นมันสิงอยู่ในตัวพี่จนขาดความคิดผิดชอบชั่วดีน่ะค่ะ....พี่สมควรได้รับการลงโทษทุกอย่างค่ะ....แต่พี่อยากจะขอโทษคุณแกรนด์และคุณกันด้วยความรู้สึกผิดอย่างไม่น่าให้อภัยในสิ่งที่ได้ทำลงไปกับคุณทั้งสองคนค่ะ....แม้จะไม่ได้รับการยกโทษ พี่ก็ต้องทำค่ะ” แชยอนทรุดนั่งคุกเข่าลงกับพื้นห้องหันไปทางกันก่อน แล้วโค้งศรีษะตัวเองจนหน้าผากชิดติดกับพื้นห้องนิ่งนาน


“ไม่เป็นไรครับ...ผมยกโทษให้คุณแชยอนครับ....แม้ว่าผมจะรู้สึกโกรธในการกระทำนี้เป็นอย่างมาก แต่ในเมื่อคุณกล้ารับในความผิดนี้ ผมก็ไม่ติดใจอะไรต่อไปอีกแล้วครับ....ขอเพียงอย่างเดียว ขอให้คุณอย่าได้ทำแบบนี้กับใครเขาอีก....ได้ไหมครับ” กันเอ่ยเสียงราบเรียบแต่น้ำเสียงก็แฝงด้วยความขอร้องอย่างสุภาพ และแววตาก็ไม่ได้เกรี้ยวโกรธแต่อย่างใด


“ดะ...ได้ค่ะ ได้ๆๆ...ดิฉันจะไม่ทำเรื่องเลวร้ายต่อหัวใจและความรู้สึกของใครอีกแล้วในชีวิตนี้...ต่อให้มีเงินมากองตรงหน้าเป็นร้อยล้านก็ตาม ดิฉันขอสาบานค่ะ” แชยอนยิ้มดีใจทั้งน้ำตานองหน้า พร้อมก้มเงยอยู่หลายๆ ครั้ง เพื่อแสดงความขอบคุณผู้ชายที่แสนดีตรงข้างหน้าอย่างสุดซึ้งใจจริงๆ
“ขอบคุณคุณกันมากๆ นะคะ....ขอบคุณจริงๆ ที่ให้อภัยคนโง่เขลาเบาปัญญาคนนี้ ได้กลับตัวกลับใจค่ะ”


“ครับ....ลุกขึ้นเถอะครับ” กันก้มศรีษะตอบรับอย่างจริงใจ


“คุณแกรนด์คะ....จะโกรธจะเกลียดดิฉันยังไงก็ได้นะคะ...แต่ขอให้รับคำขอโทษของดิฉันไว้ด้วยเถิดค่ะ” แชยอนหันหน้าไปทางแกรนด์ต่อ พร้อมกับก้มศรีษะลงกับพื้นเช่นเดียวกับที่แสดงกับกันไป


“คุณแชยอนคะ....ลุกขึ้นเถอะค่ะ” แกรนด์รีบลุกทันที ที่ AR ผู้อาวุโสกว่าแสดงความขอโทษต่อเธอ...ก่อนจะจับไหล่ให้อีกฝ่ายได้ลุกขึ้นยืน ด้วยสายตาที่ทอแสงอย่างอ่อนโยน...เพราะเธอไม่อยากจะให้ความรู้สึกโกรธแค้นมันสุมอยู่ในอกของเธอ ให้ต้องร้อนรนและไม่มีความสุขได้เลยในความรู้สึก....ซึ่งเธอก็คิดเช่นเดียวกับกัน ที่ควรจะให้อภัยคนที่ยอมรับในความผิดด้วยความสำนึกผิดจริงๆ


“แกรนด์ยกโทษให้ค่ะ...และขอแบบเดียวกับที่กันขอไปนะคะ”


“ฮือๆๆ” แชยอนโผเข้ากอดร่างบางของแกรนด์อย่างเต็มกอด ทั้งด้วยความซาบซึ้งใจในความดี และมีน้ำใจที่ให้อภัยคนที่แอบเป็นหอกข้างแคร่ให้กับตัวเองได้อย่างเข้าใจในความผิดที่เธอก่อขึ้นมาโดยเจตนา
“ขอบคุณ คุณทั้งสองคนมากๆ นะคะ...ดิฉันสาบานว่าจะไม่ทำแบบนี้อีกอย่างแน่นอนค่ะ ถ้าดิฉันผิดคำสาบานขอให้ชีวิตมีแต่ความทุกข์ไปจนตายเลยค่ะ”


“ไม่เอาค่ะ...อย่าพูดอย่างนี้นะคะ ไม่เป็นมงคลกับชีวิตค่ะ” แกรนด์พูดเตือนด้วยความหวังดี และอีกอย่างเธอไม่ชอบฟังคำที่ไม่ดีต่อชีวิตเลย มันหดหู่ยังไงไม่รู้ ก่อนจะเอ่ยถามในสิ่งที่ยังคาใจอยู่
“แกรนด์ขอถามอะไรได้ไหมคะ”


“ได้ซิคะ...คุณแกรนด์ถามมาได้ทุกข้อเลยค่ะ...ดิฉันจะตอบด้วยความสัตย์จริงทุกคำถามค่ะ”


“ตัวหนังสือของแกรนด์....ทำไมถึงลอกเลียนได้เหมือนเปี๊ยบเลยล่ะคะ”


“คุณคนนั้นได้จ้างนักคอมพิวเตอร์กราฟฟิคที่มีความชำนาญในเรื่องการออกแบบฟรอนต์ได้อย่างดี...และทำการสแกนตัวหนังสือของคุณแกรนด์จากในไดอารี่ แล้วจากนั้นจึงมาสร้างฟรอนต์ให้เหมือนทุกอย่าง ก่อนจะสแกนด้วยเส้นแบบเรืองแสงบนกระดาษที่จะนำมาก็อปปี้...และหลังจากนั้นก็ทำการจ้างนักศึกษาไทยวัยรุ่นที่มีตัวหนังสือคล้ายๆ กับคุณแกรนด์...ได้ทำการเขียนทับไปบนเส้นนั้นค่ะ...และไดอารี่เล่มนั้น ก็สั่งทำเป็นพิเศษให้เหมือนกับเล่มเดิมของคุณแกรนด์ อย่างที่ไม่สามารถจะแยกแยะได้ออกกันเลย ถ้าไม่ใช่เจ้าของจริงๆ ค่ะ”


“แล้วตอนนี้ไดอารี่ของแกรนด์ล่ะคะ” ถามด้วยเสียงเครือขึ้นมา เพราะรู้สึกเสียดายในเรื่องราวที่เธอ ได้ทำการบันทึกไว้ทุกวันเป็นระยะเวลาเกือบปี...ที่ต้องการเล่าเรื่องการเดินทางของเธอ ให้กับคนที่คิดถึงทุกลมหายใจได้รับรู้....ในสิ่งที่เธอได้พบเจอด้วยความสุขกับเส้นทางเดินตามฝันที่ยิ่งใหญ่ของเธอ...มองสบตากับแชยอนด้วยสายตาที่คาดหวังไว้ว่าจะได้มันคืนกลับมา แม้จะไม่มีหวังก็ตาม


“ไดอารี่ของคุณแกรนด์” แชยอนคลายอ้อมกอดจากร่างเล็กแล้ว ก็สบตาด้วยความรู้สึกที่เสียใจเป็นอย่างมาก...เพราะนั่นมันเป็นของที่ล้ำค่าในความรู้สึกของคนตรงหน้าเธอ แต่เธอกลับไม่เห็นค่าในสิ่งทำให้คนสองคนได้รับเรื่องราวถึงกันและกันได้อย่างสุขใจ...ในขณะที่ต้องอยู่ห่างไกลกันด้วยความคิดถึงอย่างสุดแสนจะทรมาน
“คุณคนนั้นเขาบอกให้ดิฉันเอาไปเผาทำลายค่ะ”


“เผา!!!” แกรนด์อุทานเสียงแหลมเล็กอย่างอดที่จะตกใจออกมาไม่ได้ น้ำตาคลอ....ทำเอาคนหน้าคมหวานถึงกับแสดงสีหน้าเป็นห่วงอย่างเห็นได้ชัด และอยากจะเข้าไปดึงร่างบาง อันเป็นยอดดวงใจของเขา ให้มาซุกซบกับอกกว้างของเขาจริงๆ เลย


“ค่ะ” แชยอนพยักหน้ารับ เมื่อเห็นแววตาคู่สวยหม่นแสงลงพร้อมกับน้ำตาที่คลอเบ้าเกือบจะทะลักล้นออกมาอยู่ร่อมร่อนี้แล้ว ก็รีบละล่ำละลักบอกต่อทันที
“แต่ดิฉันไม่ได้เอาไปเผาค่ะ...เอาไปเก็บซ่อนไว้ที่บ้านญาติที่นิวยอร์กน่ะค่ะ...ถ้ากลับไปที่เมกา ดิฉันจะกลับไปเอามาคืนให้คุณแกรนด์นะคะ”


“จริงเหรอคะคุณแชยอน....ขอบคุณค่ะ ขอบคุณที่คุณไม่เผามันค่ะ ขอบคุณ
จริงๆ”
แกรนด์พรั่งพรูคำขอบคุณผสมปนเปกับความดีใจด้วยน้ำตาแห่งความปิติที่จะได้ของที่มีค่าต่อจิตใจของเธอกลับคืนมาดังเดิมแล้ว


“ขอโทษนะคะคุณแชยอน....ดิฉันขอถามอะไรหน่อยนะคะ” คราวนี้ถึงตาซินดี้เคลียร์ในสิ่งที่เคลือบแคลงใจบ้าง


“ได้ค่ะ....”


“คุณเอาของฝากที่แกรนด์นำมาให้ดิฉันกับมือ สับเปลี่ยนกันตอนไหน อะไรยังไงคะ...ทำไมดิฉันถึงไม่รู้”


“คือ....ดิฉันได้ทำการสับเปลี่ยนตอนที่คุณแกรนด์นำของมาให้ดิฉันช่วยแพ็คใส่กล่องให้ค่ะ...ซึ่งก็เป็นโอกาสที่ดิฉันจะทำการสับเปลี่ยนของในตอนนี้ แล้วหลังจากนั้นของก็จะถูกคุณแกรนด์นำไปให้กับคุณซินดี้แล้วน่ะค่ะ...มันเป็นการวางแผนตามขั้นตอน ที่เราได้ทราบถึงความเคลื่อนไหวของคุณแกรนด์อยู่ตลอดเวลา...ไม่ว่าจะเป็นเรื่องส่วนตัวที่ได้เล่าให้คุณยุนอาฟัง ดิฉันก็มักจะมีวิธี...ที่ทำให้คุณยุนอาเล่าให้ดิฉันฟังอีกที อย่างไม่สงสัยใดๆ ค่ะ”


“แกรนด์...ยุนอาไม่ได้ตั้งใจจะทำอย่างนั้นนะ...แค่เล่าให้พี่แชยอนฟังในสิ่งที่ยุนอารู้สึกเป็นห่วงในความรักที่ห่างไกลของแกรนด์ก็เท่านั้น....ยุนอาขอโทษนะ ที่นำเรื่องส่วนตัวของแกรนด์ไปเล่าให้คนอื่นฟังโดยไม่ได้ขออนุญาตแกรนด์น่ะ...ทั้งๆ ที่แกรนด์ก็ไว้ใจแค่ยุนอาคนเดียว”


“........” แกรนด์นิ่งอึ้ง ไม่คิดว่าเรื่องราวความในใจที่เธอได้ระบายให้ยุนอาได้ฟังโดยรู้สึกสบายใจทุกครั้งที่ได้เล่าสู่ให้ยุนอารับฟัง มันจะกลับมาเป็นหนามตำใจให้เธอได้เจ็บปวดอย่างไม่น่าเชื่อว่ามันจะกลายเป็นเรื่องที่ร้ายแรงขึ้นมาได้....เธอไม่โกรธยุนอาหรอก เพราะสิ่งที่ยุนอาได้เล่าต่อให้คุณแชยอนฟัง ก็เหมือนกับเป็นการระบายในสิ่งที่ร่วมกังวลใจไปกับเธอด้วยนั่นเอง....พลางถอนยาวออกมา ก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยนไปให้ยุนอาที่ทำหน้าเศร้าอย่างรู้สึกว่าตัวเองมีส่วนทำให้คนที่ไม่หวังดีได้ทราบข้อมูลไปทุกอย่างจากปากของตัวเอง
“ยุนอาไม่ต้องขอโทษหรอกนะ...แกรนด์ไม่คิดที่จะโกรธยุนอาเลย...เพราะรู้ดีว่ายุนอาไม่ได้มีเจตนาจะคิดร้ายกับแกรนด์เลยแม้แต่น้อย”


“แต่ยุนอา...ก็อดรู้สึกผิดไม่ได้จริงๆ ถ้ายุนอาไม่พูดมาก...พี่แชยอนกับคนนั้นเขาก็คงไม่มีวิธีที่จะเล่นงานแกรนด์ได้อย่างแน่นอนเลยล่ะ...ให้ยุนอาขอโทษน่ะดีแล้ว....ขอโทษนะ” พูดจบก็โผเข้าไปกอดแกรนด์ จนทำเอาอีกฝ่ายต้องเป็นคนปลอบคนที่ขอโทษซะเอง


ซินดี้พยักหน้าอย่างเข้าใจกับตัวเองเบาๆ ถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นมาทั้งหมดนี้ ได้อย่างทะลุปรุโปร่งตามที่ได้รับรายงานทั้งเบื้องลึก เบื้องหลัง...รู้ลึกรู้ดี ยิ่งกว่าทีวีพลูทูไนท์ของเจ๊แจ้แกซะอีก...โดยไม่ต้องถามคำถามที่ยังคาใจอยู่อีกข้อหนึ่ง ซึ่งก็คือข่าวที่กันได้ให้สัมภาษณ์ไป ถูกปรินท์ออกมาให้แกรนด์ได้อ่านนั้น มีความเป็นมาได้อย่างไร


“เอาล่ะทุกคน...เมื่อเรื่องราวมันสรุปมาได้อย่างนี้แล้ว...ก็หวังว่ามันคงจะไม่เกิดขึ้นมาให้พวกเราได้ปวดหัวกันอีกนะคะ....ในเมื่อแกรนด์และคุณกันไม่ติดใจเอาความ และแชยอนก็ยอมรับผิดทุกอย่าง....วันนี้ก็คงจะต้องขอให้ทุกคนปิดเป็นความลับกันด้วยนะคะ อย่าให้ได้เล็ดลอดออกไปให้สื่อต่างๆ ได้รับรู้...ถ้าใครขัดคำสั่งอีก โทษประหารอย่างเดียวเลยแหละ....เข้าใจใช่มั๊ย! แชยอน”
เทรซี่ทำเสียงขู่ทับให้แชยอนได้รู้สึกกลัวในความผิดของตนมากขึ้นไปอีก เพราะสายตาของเทรซี่ที่มองกราดมายังตัวเธอนั้นช่างน่ากลัวเหลือเกิน...จนเธอต้องรีบรับปากด้วยสีหน้าและแววตาที่จริงจังและจริงใจออกมาให้เห็น


“เข้าใจค่ะคุณเทรซี่...เรื่องนี้จะไม่มีวันหลุดออกมาจากปากของแชยอนอย่างเด็ดขาดเลยค่ะ....สาบานค่ะ” ชูนิ้วขึ้นเป็นสัญลักษณ์ไป ก็มองสบตากับหัวหน้างานจอมตงฉินของเธอไปด้วยสายตาที่เปิดเผยความรู้สึกที่ออกมาจากข้างในจริงๆ


“ก็ดี! ฉันจะได้ไม่ต้องมานั่งปวดหัวเหมือนอย่างวันนี้อีก....แต่ความผิดของเธอยังไม่จบลงแค่วันนี้ ตรงนี้หรอกนะแชยอน” เทรซี่ปรายตามองด้วยสายตาที่คาดโทษลูกน้องคนสนิทอย่างกล้ำกลืนฝืนทนในความรู้สึกที่สุด แต่ความถูกต้องจะต้องมาก่อนความสงสารเสมอในความคิดเธอ
“เรื่องนี้ฉันจะต้องรายงานให้คุณกาเบรียลได้พิจารณาถึงโทษที่เธอควรจะได้รับนะแชยอน....ฉันช่วยอะไรเธอไม่ได้จริงๆ อยู่ที่ตัวเธอเองทั้งหมดแล้วล่ะ”
เทรซี่พูดจบก็รีบขอตัวไปยังห้องพัก เพื่อไปหายาทานแก้ปวดหัวในอาการไมเกรนกำเริบทันที


โดยปล่อยให้ลูกน้องคนสนิทนั่งน้ำตาร่วงแผละอีกรอบอย่างยอมรับในการกระทำที่ตนได้ลิขิตขึ้นมาเอง...และเตรียมพร้อมกับการรับโทษจากเจ้านายที่ใครๆ ในบริษัทต่างก็พากันกล่าวขานไว้ว่า ,,เมื่อดี ดีใจหาย..แต่เมื่อร้าย อย่าได้เข้าใกล้ลาวาภูเขาไฟลูกนี้เลย,,


ทุกคนที่นั่งอยู่ภายในห้องต่างก็ลอบมองสบตากันด้วยความรู้สึกที่หลายหลากสับสนปนเปกันไปหมด ทั้งสงสารคนที่กำลังนั่งร้องไห้สำนึกผิดอยู่นี้ พร้อมกับรู้สึกเป็นห่วงหลังจากที่แชยอนจะต้องได้รับการลงทัณฑ์จากนายจ้างหนุ่ม ที่ใครๆ ต่างก็ทราบดีว่า....เจ้ากฎเกณฑ์ และเคร่งครัดในกฎระเบียบ และข้อบังคับของบริษัทมากแค่ไหน....และยิ่งลูกน้องคนสนิทที่คิดว่าจะไว้เนื้อเชื่อใจได้กลับมาทำผิดซะเอง...ซึ่งทุกคนต่างก็ลอบถอนใจยาวออกมาพร้อมๆ กันและคิดในใจเหมือนกันอีก.....เฮ้อ!!! ไม่อยากจะคิดภาพเลย!!!



































ไปต่อตอนจบที่บล็อกใหม่นะคะ....ลงในบล็อกนี้ไม่ได้ค่ะ เพราะตัวอักษรยาวเกิ๊น!!!
....กำลังจะกระดึ๊บไปอัพค่ะ ^o^ เดี๋ยวตามมาในตอนที่ 53.1 กันนะคะ....

Create Date : 09 มีนาคม 2554 Last Update : 19 มีนาคม 2554 17:02:28 น. Counter : 2666 Pageviews.		21 comments
Share Tweet