Gun & Grand ♂♥♀เต้นไปตามจังหวะรัก *♫~* จังหวะหัวใจ♥44

(ขอขอบคุณ...ภาพสวยๆ ของน้องกันและน้องแกรนด์ ตามเครดิตภาพนะคะ...ขออนุญาต ณ ที่แห่งนี้ นำมาทำเป็นปฏิทินสำหรับแฟนๆ ฟิคเรื่องนี้ทุกคนค่ะ)



✿｡✿~✿｡✿~✿｡✿~✿｡✿~✿｡✿~✿｡✿✿｡✿~✿｡✿~✿｡✿~✿｡✿~✿｡✿~✿｡✿ ✿｡✿~✿｡






“นอกจากวันนี้คือ วันที่ 14 กุมภาพันธ์...จะเป็นวันแห่งความรักไปทั่วโลกแล้ว ก็ยังเป็นวันที่มหาวิทยาลัยค้นฟ้าคว้าดาว ได้จัดงานครบรอบ 1 ทศวรรษอีกด้วย
ในคอนเสิร์ตที่ชื่อว่า...อะไรนะครับ ไหน!!ขอเสียงคนรักเดอะดาวหน่อยเร็ว!!!” กันยื่นไมค์โครโฟน ไปยังเบื้องหน้าเวทีคอนเสิร์ต

ณ สเตเดี๊ยมขนาดใหญ่ของมหาวิทยาลัย ที่สามารถจุที่นั่งชมได้ถึง 30,000 คนเลยทีเดียว และทุกที่นั่งก็เต็มไปด้วยเหล่าบรรดาแฟนคลับ แฟนเพลง
และแฟนละครของแต่ละศิลปินที่ตัวเองรักและชื่นชอบ รวมไปถึงนักศึกษาดาวชั้นปีที่ 1-4 ต่างก็เข้าร่วมในกิจกรรมวันนี้ เหมือนเช่นงานครบรอบ
ของมหาวิทยาลัย ในทุกๆ ปี แต่ปีนี้ ดูจะเป็นพิเศษมากกว่าทุกปี เพราะเป็นการครบรอบ 10 ปีที่มหาวิทยาลัยค้นฟ้า คว้าดาว ได้ก่อตั้งมา



“อะไรนะครับ!!! ไม่ได้ยินเลย...ดังๆ ครับ!!!” กันแกล้งเอียงหูไปด้านหน้าเวที และเดินไปทั้งทางซ้าย-ขวา ของเวที ทำทีเป็นไม่ได้ยิน
นอกจากจะได้ยินเสียงที่ตะโกนตอบขึ้นมา ดังไปรอบๆ แล้ว...ก็ยังแถมเสียงกรี๊ดให้กับศิลปินคนโปรด จนฟังคำตอบที่แย่งกันตอบแบบไม่ได้ศัพท์กันเลย



“ชื่อคอนเสิร์ต...กรี๊ดๆๆๆ!!! เหรอครับ” กันแกล้งเล่นมุข แล้วถามคนดูหน้าตาย เป็นผลทำให้เสียงกรี๊ดดังกึกก้องไปอีก



“พอแล้ว!!!”กันแกล้งเบรกเสียงกรี๊ดคนดูเหมือนเช่นคอนเสิร์ตที่ผ่านๆ มาของเขา ก่อนจะหยอดคำหวานเรียกเสียงกรี๊ดเพิ่มอีก “เค้าเขินนะ!!ที่รัก”



“เอาละครับ...กันฟังไม่รู้เรื่องเลย ตอบเองก็ได้” กันยิ้มแป้น เย้าให้คนดูทั้งกรี๊ด ทั้งหัวเราะขำไปด้วย “คอนเสิร์ตถนนค้นฟ้าคว้าดาว กิโลเมตรที่ 10…ใช่ไหมครับ”
กันถามไปให้มีเสียงฟีดแบ็คกลับ และคำตอบที่ได้ยิน ก็พร้อมเพรียงกัน เพราะมีคำตอบเดียวว่า “ใช่”



“น่ารักอ่ะ” กันทำเสียงหยอดให้ได้ขำ และกรี๊ดกันยาวนานเพิ่มมากขึ้นอีก จนต้องรอให้เสียงรอบทิศทางนั้นซาลงก่อน จึงพูดต่อ
“ในวันนี้...มหาวิทยาลัย ค้นฟ้าคว้าดาว ก็ได้พาพวกเรามาถึงหลักกิโลเมตรที่ 10...บนถนนแห่งการเป็นดาวบนฟากฟ้าบันเทิงของเมืองไทยแล้วนะครับ”



กันปรับเสียงให้ฟังแล้วซึ้งตาม “ถึงแม้จะยังเป็นเส้นทางที่ ยังเดินไปไม่ได้ไกลมากนัก แต่ในทุกๆ ปี...ที่มหาวิทยาลัยอันเป็นที่รักของนักศึกษาดาว
ตั้งแต่รุ่นแรก จนมาถึงรุ่นที่ 10 นี้...ก็ได้ปั้นให้ดินหลายก้อน ได้เป็นดาวประดับอยู่บนฟากฟ้าไปแล้ว หลายดวงด้วยกัน
และก้อนดินหนึ่งในนั้น...ก็มีกันรวมอยู่ด้วยครับผม” เสียงปรบมือให้กับประโยคที่กินใจของกัน ก็ค่อยๆ ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง



“ณ ที่แห่งนี้ ไม่ได้เป็นแค่ใบเบิกทาง สู่การเป็นดาวบนเส้นทางบันเทิงเท่านั้น...แต่ยังเป็นเหมือนกับบ้านอีกหลังหนึ่ง ที่ทำให้กันและพี่ๆ เพื่อนๆ น้องๆ ทุกคน
ได้รู้สึกมีพลังที่จะต่อสู้ ไปในจักรวาลที่กว้างใหญ่ไพศาลนี้...ด้วยแรงใจและแรงเชียร์ ที่ทางมหาวิทยาลัยมีให้กับพวกเรามาตลอด...โดยไม่เคยทอดทิ้ง
ให้พวกเราต้องต่อสู้อยู่ลำพังเลย แม้แต่ครั้งเดียว...ที่แห่งนี้ คือครอบครัวใหญ่ที่แสนอบอุ่นของกันครับผม” กันทรุดตัวนั่งลงกับพื้นเวที



“ก่อนอื่นกันต้องขอขอบคุณมหาวิทยาลัยค้นฟ้า คว้าดาว และผู้ชายคนหนึ่งที่ต้องบอกว่า...เขาเป็นทั้งคนเก่ง และคนดีมากๆ นั่นก็คือ ท่านอธิการบดี
ถกลเกียรติ วีรวรรณ หรือคุณบอยครับผม” พูดจบก็วางไมค์โครโฟนลงไว้ข้างตัว...ก่อนจะก้มลงกราบไปยังบนพื้น 1 ครั้ง
เรียกทั้งเสียงปรบมือและเสียงกรี๊ด ตะโกนโห่ร้องออกมาจากผู้ชมทั่วทั้งสเตเดี๊ยม ด้วยความถูกใจในการกระทำของชายหนุ่มยิ่งนัก



“และกันก็ต้องขอขอบคุณ...คณะอาจารย์ทุกท่าน ทุกวิชา, เจ้าหน้าที่มหาวิทยาลัยทุกคน รวมถึงพี่ๆ ทีมงานเบื้องหลังทุกท่าน
ที่ได้สร้างสรรค์ผลิตผลงานให้เด็กบ้านนอกๆ อย่างกันได้มีวันนี้ และมีคนที่รักกันได้มากมายขนาดนี้...ขอบคุณมากๆ ครับผม”
กันยกมือไหว้อย่างนอบน้อม ไปยังรอบๆ บริเวณด้านหน้าเวที ซึ่งเป็นที่นั่งชมของเหล่าคณาจารย์ และทีมงานฝ่ายผลิต ที่เข้าร่วมงานในวันนี้
ทำให้เห็นรอยยิ้มที่อบอุ่นของผู้ใหญ่ที่เขากล่าวถึง ส่งมาให้ด้วยความเอ็นดูต่อการกระทำของเขายิ่งนัก และเรียกทั้งเสียงปรบมือและเสียงกรี๊ดดังขึ้นอีก



“มาต่อกันที่เพลงสุดท้าย...ที่กันตั้งใจนำมาฝากให้ทุกคนได้ฟังต่อไปนี้นะครับ...เป็นเพลงแรกที่ทำให้กันและทุกคนได้รู้จักกัน...เป็นเพลงแรก
ที่กันได้บันทึกเสียง แล้วหลังจากนั้นทุกคนก็มอบความรัก และทุกๆ สิ่งมาให้กัน...ขอสัญญาว่าจะตั้งใจทำให้ดีที่สุด ให้สมกับที่ทุกคนได้รักกันนะครับ”



กันหยุดพูด เพื่อสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอดอีกครั้ง พร้อมกับหลับตาลงชั่วขณะ เมื่อภาพในอดีต ในวันที่เขาและเพื่อนๆ ในกลุ่ม ต้องทำการเข้าไป
บันทึกเสียงเพลงที่ตัวเองเลือกมา ให้เป็นเพลงแนะนำตัว ในการประกวดแข่งขัน The Star popular vote ที่ออนแอร์ไปทั่วประเทศ เป็นครั้งแรกเมื่อ 5 ปีก่อน


ภาพในวันนั้น...มีทั้งความสุข สนุกสนาน และความกดดันเข้ามาแทรกอยู่ในความทรงจำของเขา...ก่อนที่กันจะลืมตาขึ้น พร้อมกับส่งรอยยิ้มละมุนให้กับทุกคน
ที่อยู่เบื้องหน้าของเขา และรอยยิ้มนี้ก็กำลังถูกส่งผ่านหมู่ดาวที่กำลังพราวแสงอยู่เบื้องบน...ไปยังอีกคนหนึ่ง ที่กำลังอยู่บนท้องฟ้าในเวลานี้ด้วยเช่นกัน



“เพลงนี้นะครับผม...ทุกคนคงจะจำกันได้เป็นอย่างดี ซึ่งเป็นเพลงที่มีความหมายต่อกัน และทุกคนที่กันรักอีกเพลงหนึ่ง...เป็นเพลงที่ทุกๆ ครั้ง
ที่กันต้องเดินทางไปแสดงคอนเสิร์ต ที่ไหนไกลๆ ไปในที่...ที่เราต้องห่างกันไกลคนละฟากฟ้า...กันก็จะต้องฟังเพลงนี้ไปด้วยทุกครั้ง
และก็รู้สึกอย่างนี้กับทุกคนจริงๆ....ไม่ว่าเมื่อใด ที่เราจะต้องอยู่ห่างกัน....กันอยากจะบอกให้ทุกคนได้รู้เอาไว้ว่า....”



กันหยุดนิ่งส่งยิ้มอย่างอ่อนโยนและน่ามองยิ่งนัก ต่อทุกสายตาที่จ้องมองเขาอยู่ในขณะนี้ “คิดถึง....ทุกวินาทีเลยครับผม”
เรียกเสียงกรี๊ดให้ดังกึกก้องไปรอบพื้นที่สเตเดี๊ยม ได้อย่างยาวนานมากๆ...เป็นเหตุให้การร้องพลงนี้ของกัน ต้องช้าไปกว่ากำหนด อีกหลายนาที



“กรี๊ดกันขนาดนี้...รู้แล้วเหรอครับ ว่ากันจะร้องเพลงอะไรน่ะ” กันแกล้งหยอก เรียกเสียงหัวเราะให้กับคนดูได้อีก แต่ทุกคนก็ตอบให้กันได้ชื่นใจ
จนยิ้มกว้างออกมา “ถูกต้องนะครับ น่ารักที่สุดเลยอ่ะ...ถ้างั้น! ไปฟังกันเลยดีกว่า.......คนอีกฝั่งฟ้า ครับผม”


พอพูดชื่อเพลงจบ ทีมงานก็นำกีตาร์คู่ใจมาให้ พร้อมกับจัดเก้าอี้ไว้ตรงกลางเวทีอย่างเด่นชัด...และเสียงปรบมือก็ดังขึ้นรอบทิศทาง ผสมผสานไปกับ
เสียงอินโทรเพลง ที่กันบรรจงเล่นได้ละมุนหู ทั้งเสียงกีตาร์และเสียงร้องที่เคล้าคลอกันไป...สามารถสะกดคนดู ให้รับฟังกันอย่างมีความสุข
และสัมผัสได้ในเสียงร้องที่มีอินเนอร์บาดลึก...ที่กำลังถ่ายทอดไปให้ถึง ทุกๆ ความรู้สึกของทุกคน ได้อย่างน่าประทับใจอีกครั้งหนึ่ง


พร้อมๆ กับที่เขาก็กำลังส่งความรู้สึกจากเพลงนี้ ไปให้หัวใจอีกดวงหนึ่ง ที่กำลังเดินทางอยู่บนฟากฟ้า...ในเที่ยวบินที่กำลังมุ่งหน้าสู่นคร Los Angeles (LA)
ณ ประเทศสหรัฐอเมริกา...ในค่ำคืนที่มีทั้งความสุข สนุกสนาน ของงานครบรอบ 10 ปี มหาวิทยาลัยค้นฟ้าคว้าดาว...และค่ำคืนที่รู้สึกเหงาอยู่ลึกๆ ในหัวใจ
เพราะไม่มีหัวใจอีกซีกหนึ่ง มาประกบให้หัวใจของเขา ได้เต็มดวงเหมือนเช่นงานครบรอบทุกๆ ปีที่ผ่านมา.........ได้ยินเสียงหัวใจของกันไหมแกรนด์???













ขอบคุณเจ้าของคลิป ตามเครดิต....ขอบคุณมากๆ ค่ะ





★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★




ณ นครลอสแอนเจลิส (LA) มลรัฐแคลิฟอร์เนีย....ประเทศสหรัฐอเมริกา



หากเวลาไม่เดินต่อไปเหมือนเก่า
เธอและฉันคงไม่เจอความเหินห่าง
ไม่ต้องมาห่างไกล ไม่ต้องไกลห่างกัน
..............เหมือนวันนี้...............

แต่เวลาต้องเดินต่อไปทุกวัน
เธอกับฉันไกลกันสุดขอบฟ้ากั้น
คิดถึงแทบขาดใจ และเฝ้าคอยห่วงใยทุกเวลา

ห่างไกลกันแสนไกล ห่างกันไกลเหลือเกิน
อยากให้เธอได้รับรู้ไว้.......

จะรอเพียงเธอฉันจะรอ
รอรักเธออยู่ ดูแลหัวใจไม่ให้ห่าง
จะคอยมองดาวเมื่อเธอไม่อยู่
จะคอยให้ดาววิ่งผ่าน อธิษฐานให้เธอรอ

ฝากดวงดาวกระซิบบอกไปถึงเธอ
คิดถึงเสมอคอยเธออยู่ตรงที่เก่า
เมื่อถึงวันกลับมา...คราวนี้จะไม่ยอมให้เธอห่าง

(เพลง: รอ /ศิลปิน: แจ๊ค สุขารมณ์)

Get this widget | Track details | eSnips Social DNA

*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*




ในค่ำคืนที่ค่อนข้างหนาวเย็น เสริมให้ความรู้สึกที่อ้างว้างและเดียวดาย เพิ่มทวีคูณขึ้นมาอีกหลายเท่านัก....แม้เสียงเพลงที่เคล้าคลออยู่ในขณะนี้
จะทำให้รู้สึกอบอุ่นหัวใจขึ้นมาบ้าง...เมื่อคิดถึงเจ้าของmp4 เครื่องนี้ พร้อมกับบทเพลงแทนใจมากมาย ที่เขาตั้งใจมอบไว้ให้เธอ...ในยามที่ต้องห่างไกลกันอย่างนี้
และเพื่อให้เป็นตัวแทนของเขา...เมื่อคราใดที่รู้สึกคิดถึงเขา ก็ให้หยิบขึ้นมาฟัง...แล้วเขาจะมาอยู่ใกล้ๆ กับเธอ ไปในทุกๆ ที่...ที่เธอต้องการให้เขาไปอยู่ด้วย



ตอนนี้ ที่นี้เป็นเวลา 4 ทุ่ม...ที่เมืองไทยก็คงจะเป็นเวลาประมาณบ่ายโมง ของอีกวันแล้วซินะ เวลาของเราห่างกันตั้ง 15 ชั่วโมงแน่ะ
กันกำลังทำอะไรอยู่เหรอ?...ทำงานอยู่ใช่ไหม?...เหนื่อยไหม?...แล้วตอนนี้กันจะคิดถึงแกรนด์ เหมือนที่แกรนด์กำลังคิดถึงกันอยู่หรือเปล่านะ



หญิงสาวลุกขึ้นจากเก้าอี้ ที่นั่งอยู่ตรงระเบียงของห้องพักบนอพารท์เม้นท์ชั้นบนสุด...ที่ทาง Imagine Recorde ได้จัดให้เธอได้พักอาศัยอยู่
ตลอดระยะเวลาของการเทรนนิ่ง ทั้งในเรื่องการร้องเพลงและการเต้น...ณ สถาบันที่มีชื่อเสียงในอันดับต้นๆ ของเมืองนี้


แกรนด์เดินไปยังตรงราวระเบียง จากนั้นจึงเงยหน้าขึ้นมองไปยังบนฟากฟ้าที่มีแต่ความมืดมิดปกคลุมไปทั่ว...แม้จะมองเป็นผืนฟ้าเดียวกัน
แม้จะมีหมู่ดาวกระพริบแสง ลอยอยู่เกลื่อนทั่วฟ้าเหมือนกันก็ตาม...แต่ในความเป็นจริง มันก็เป็นคนละฟากฟ้าที่ห่างไกลกันเหลือเกินกับหัวใจอีกดวงหนึ่ง


เธอจ้องมองดาวแต่ละดวงที่เคยมองเห็นตอนอยู่เมืองไทย...แต่ในเวลานี้ คนอีกฝั่งฟ้ากลับไม่ได้มองดาวดวงเดียวกันกับเธอ ได้เหมือนเช่นเคยอีกแล้ว
เวลาของเรา และการดำเนินชีวิตของเรา ก็จะต้องสวนทางกันแล้วล่ะ นับจากนี้ต่อไปอีก 3 ปี...แต่ขออย่างเดียว ขอเพียงหัวใจของเรา ตรงกันเหมือนเดิมก็พอ


อย่าได้เปลี่ยนแปลงไปตามวันและเวลา....อย่าให้รักแท้แพ้ระยะทางห่างไกล เหมือนดั่งเช่นคู่รักอื่นๆ ที่ต้องจบรักแท้ลงอย่างน่าเสียดายเลยนะ
รอวันเวลาที่เราจะได้กลับไปอยู่ใกล้ชิดกันอีกครั้งหนึ่ง...รอแกรนด์อยู่ตรงที่เดิมด้วยนะกัน....ที่ที่เราได้ผูกพัน สัญญาต่อกันเอาไว้



“จันทร์เจ้าขา...ขอให้คนอีกฝั่งฟ้า มั่นคงต่อความรักด้วยเถิด” แกรนด์กุมมือทั้งสองข้างไว้ตรงกลางอก เพื่อขอให้สิ่งที่ปรารถนาอยู่นี้ สัมฤทธิ์ผลได้ดั่งใจหวัง
หลังจากจ้องมองไปยังดวงจันทร์สีนวลสวยค่อนข้างเต็มดวงแล้ว ก็เปลี่ยนไปมองยังแสงกระพริบที่เล็กกว่า ที่ลอยเด่นอยู่ใกล้กัน

“ดวงดาวเจ้าขา...วอนขอให้คนที่คิดถึงอยู่นี้ ไม่เปลี่ยนแปลงหัวใจไปให้ใครอีกนะคะ” พร้อมกับหลับตาลง เมื่อภาพเหตุการณ์ก่อนที่จะเดินทางมา
ณ ที่แห่งนี้ ก็ได้แทรกขึ้นมา...ทำให้เธอได้หวนคิดคำนึงถึงอีกครั้ง ด้วยทั้งความสุขล้นในหัวใจ และทั้งความรู้สึกที่โหยหายิ่งนัก











“คืนนี้...ดาวสวยจังเลยเนอะ”
แกรนด์หันไปยิ้ม ให้กับคนที่นั่งพิงราวระเบียงบนชั้นดาดฟ้าของตึก smile Dance อยู่ข้างๆกับตน....ก่อนที่ดวงตาคมเข้มจะหันมาสบอย่างมีความหมาย



“♫~*ดวงดาวจะสวยเท่าไหร่ ไม่สวยเท่าดวงตาเธอ...คงทำได้แค่นั่งเหม่อ เมื่อไม่มีเธอให้มอง♫~*”
กันร้องเพลงจบท่อนที่ต้องการเกี้ยวคนตรงหน้าแล้ว ก็จ้องลึกเข้าไปในดวงตาเรียวสวยนิ่งนาน สื่อความหมายที่อีกฝ่ายก็เข้าใจในแววตาคู่นี้อย่างลึกซึ้ง



ต่างฝ่ายต่างเงียบงัน ไม่มีคำพูดใดเอื้อนเอ่ยออกมา...มีแต่เสียงลมพัดผ่านเบาๆ เคล้ากับเสียงลมหายใจที่เป่ารดใกล้กันแค่คืบเพียงเท่านั้น
ก่อนที่กันจะยกมือขึ้นแตะไปยังแก้มนวล แล้วไล้วนไปมาอย่างแผ่วเบา...จากนั้นจึงหยุดลงที่ปลายคางเล็ก พร้อมกับเชยขึ้นให้รับสัมผัสจากริมฝีปากเข้ม
ที่ค่อยๆ บรรจงแนบลงไปอย่างอ่อนโยน ขยับขึ้นลงอย่างนุ่มนวล...แต่ว่าดูดดื่มและเว้าวอนยิ่งนัก โลกทั้งโลกหยุดหมุนให้กับคนรักกัน
ได้อยู่แนบชิดกันอย่างเนิ่นนาน...ให้สมกับการรอคอย ที่ต้องห่างไกลกันไปนานหลายเดือน...และวันนี้ ก็เป็นวันที่สองหัวใจ ได้มาประกบกันจนเต็มดวง
ก่อนที่จะต้องห่างกันไปไกลแสนไกล อีกครั้งหนึ่งอย่างยาวนาน...ด้วยความอาลัยอาวรณ์เหลือเกิน



“กันอยากมีพลังวิเศษ...เหมือนในหนังเรื่อง Twilight the star 6...ที่กันกับเพื่อนๆ เคยแสดงไว้เมื่อ 2 ปีที่แล้วจังเลย”
ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นมาหลังจากคลายจุมพิตแสนหวานอย่างอ้อยอิ่งแล้ว ก่อนจะพูดให้คนตรงหน้าได้เข้าใจมากขึ้น

“กันจะได้พาแกรนด์หายตัวไปอยู่บนดวงจันทร์ด้วยกันสองคน...จะได้ไม่มีใครมาพรากเราจากกันไปไหนได้อีกไงล่ะ”
พูดจบก็ร้องออกมาเบาๆ เพราะโดนอีกฝ่ายทุบเข้าให้ที่กลางอก



“บองส์จริงเชียว!!! คิดได้ไง คนปกติเขาไม่คิดกันนะเนี่ย” แม้จะแกล้งเหน็บกันด้วยคำพูด แต่แววตาก็เป็นประกายขำขันไปด้วย และคิดในใจว่า....
ถ้าเป็นอย่างนั้นได้จริง ก็คงดีซิเนอะ...เธอจะได้ไม่ต้องมีอาการหวั่นๆ อยู่ลึกๆ ข้างใน เพียงลำพังคนเดียวเหมือนในตอนนี้น่ะ



“แล้วถ้ากันไม่ปกติ ยังจะรักอยู่หรือเปล่าล่ะ” กันถามตรงๆ พร้อมจ้องหน้าจิ้มลิ้มที่กำลังเขินหน้าแดงอยู่นี้อย่างไม่วางตา
“หือ???” แกล้งย้ำถามให้ได้คำตอบจากอีกฝ่ายอย่างไม่ลดละ



“คนปกติที่ไหน...เขาจะรักคนไม่ปกติได้ล่ะ นอกเสียจากว่า......” แกรนด์ช้อนตามองคนตรงหน้าที่ทำหน้าเป็นคำถาม แล้วรอฟังว่าเธอจะพูดอะไรต่อ
“........ไม่ปกติเหมือนกันไงล่ะ” ว่าแล้วก็หัวเราะเบาๆ ขึ้นมา แต่อีกฝ่ายทำเป็นไม่ขำด้วย จนแกรนด์ต้องแสร้งมองไปด้านข้าง เพื่อกลบเกลื่อนมุขแป้กของตัวเอง



“งั้นเราสองคน ก็ไม่ปกติเหมือนกัน...ก็เลยรักกันมาจนถึงทุกวันนี้...ใช่ไหมล่ะ” กันรับมุขแป้กจากแกรนด์แล้ว ก็รั้งร่างบางขึ้นมานั่งตรงตักกว้างต่อทันที
“แต่กันก็เป็นเพียงผู้ชายธรรมดาๆ คนหนึ่ง ที่ทำได้แค่เพียง...รักผู้หญิงที่ชื่อแกรนด์จนหมดหัวใจ...คนนี้เพียงคนเดียวเท่านั้น”
พร้อมกับโอบกอดร่างบางเอาไว้อย่างแนบแน่น ด้วยความรักอันมากมายและความคิดถึงที่มากมี...ที่ปะทุออกมาจากข้างในจนหมด



แกรนด์เบียดตัวเข้าหากันอย่างแนบชิด พร้อมกับซบหน้าพิงกายลงกับอกกว้างของกัน ด้วยความรู้สึกโหยหาอ้อมกอดที่อบอุ่นนี้เหลือเกิน
จากนั้นน้ำตาก็ค่อยๆ ไหลซึมออกมาโดยไม่รู้ตัว....เป็นเหตุให้คน ที่เป็นที่พิงอยู่นี้ รับรู้ในอาการสะอื้นเบาๆ ของคนในอ้อมกอดได้ทันที



“กันไม่อยากให้วันนี้ของเราเป็นวันที่เศร้าเลยนะ” มือเรียวยาวลูบไล้ไปตามแผ่นหลังเล็กอย่างปลอบโยน
“แต่ถ้าแกรนด์อยากจะร้องไห้ ก็ร้องออกมาให้พอนะ...แล้วสัญญากับกันได้ไหมว่าพรุ่งนี้...แกรนด์จะไม่ร้องไห้อีก เมื่อเวลาที่เราต้องห่างกันไกลมาถึง”



เสียงถามนุ่มหู ด้วยความเป็นห่วงยิ่งนัก ทำให้แกรนด์ไม่มีคำตอบ แต่กลับมีน้ำตาพรั่งพรูออกมา มากกว่าเดิมเป็นคำตอบ...เพราะยิ่งกันปลอบใจ
เธอก็หยุดทำนบน้ำตานี้เอาไว้ไม่ได้จริงๆ...ความรู้สึกที่ต้องห่างไกลกันกับคนรัก ในขณะที่ยังรักกันสุดขั้วหัวใจอยู่นี้ มันช่างทรมานยิ่งนัก
เวลา 3 ปี ที่จะต้องอยู่ไกลกันนั้น เป็นเวลาที่นานแสนนานมากๆ สำหรับเธอ...เพราะเธอกับกัน ไม่เคยห่างกันไกลยาวนานอย่างนี้มาก่อน
มากสุดก็แค่ 6 เดือน แต่ก็มีการติดต่อพูดคุยกันทุกวันไม่เคยขาด...ซึ่งการห่างไกลในครั้งนี้ มีกำแพงกั้นความรักของเธอ รออยู่ตรงข้างหน้าแล้วล่ะ



“กันอยากเห็นคนที่กันรัก...ได้เดินไปตามทางความฝัน ที่ฝันใฝ่เอาไว้อย่างสำเร็จ...และกันเชื่อว่าแกรนด์จะต้องทำได้อย่างแน่นอน”
ชายหนุ่มก้มลงจูบที่เรือนผมหอมกรุ่น ก่อนจะถามต่อ “สัญญากับกันได้ไหม...ว่าแกรนด์จะเข้มแข็งและต่อสู้ เพื่อคว้าดาวดวงใหญ่กว่าเดิมมาให้ได้”



“......สัญญา” แกรนด์ตอบเสียงอู้อี้อยู่กับอกกว้าง



“สักวัน...ความฝันของเราจะต้องมาบรรจบกันให้ได้...แล้ววันนั้นเราจะสร้างฝันที่เรามีไปด้วยกันนะ”



“อืม...แกรนด์จะทำความฝันในวันนี้ให้เป็นจริงให้ได้...เพื่อรอวันนั้นของเรา” แกรนด์ขยับตัวขึ้น เพื่อมองสบตากับแววตาเข้มที่ทอดมองมาอย่างอบอุ่น
ก่อนจะยกนิ้วก้อยขึ้นมา แล้วบอกไปด้วยรอยยิ้มทั้งน้ำตา “สัญญานะ...ว่าจะรอแกรนด์อยู่ตรงนี้ ตรงที่หัวใจของเราได้ผูกติดกันเอาไว้”



“สัญญาด้วยชีวิตและลมหายใจของผู้ชายคนนี้...คนที่หวังดีประสงค์รักต่อแกรนด์ เพียงคนเดียวตลอดไปครับผม”
กันยกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวคล้องไว้กับหญิงสาว...ก่อนจะพลิกมือขึ้นจูบเบาๆ บนหลังมือ แล้วเคลื่อนริมฝีปากมาหยุดตรงนิ้วเรียวเล็ก
ที่มีแหวนทองคำขาววงเล็กน่ารัก ที่เขาสวมให้ไปเมื่อตอนวันเกิดที่ผ่านมา...กันจูบลงบนแหวนนิ่งนาน เพื่อให้สัมผัสนี้ฝังแน่นไปกับแหวนที่เป็นตัวแทนของเขา
ได้ติดตามหญิงสาวไปในทุกที่และทุกเวลา....ให้เป็นสัญลักษณ์แห่งความรักของเขาและแกรนด์...ดั่งดาว 2 ดวงที่อยู่เคียงกัน
ภายใต้พระจันทร์ที่คอยยิ้มเป็นพยานแห่งรักให้ด้วยความยินดีตลอดกาล



“แกรนด์ก็สัญญา...ว่าจะรักกันเพียงคนเดียวเท่านั้น...และจะรักตลอดไป ไม่มีวันเปลี่ยนแปลง”
พูดจบ ก็ซบศรีษะลงพิงกับไหล่กว้าง ก่อนจะเคลื่อนมือขึ้นโอบไปรอบคอของกันต่อเนื่อง



“กันมีอะไรจะให้แกรนด์ด้วยนะ” กันก้มลงจูบตรงหน้าผากมน ก่อนจะส่งยิ้มละมุนให้กับหญิงสาว ที่เงยหน้าขึ้นมองสบตาเป็นคำถาม “หลับตาก่อน”



แกรนด์ค่อยๆ หลับตา ตามที่กันบอกอย่างว่าง่าย...ก่อนจะรู้สึกถึงวัตถุเล็กๆ ที่ถูกวางไว้ข้างหูทั้งสองข้าง พร้อมกับเสียงเพลงที่คุ้นหูก็ค่อยๆ ดังขึ้นมา
หญิงสาวลืมตาขึ้น แล้วพึมพำออกมาทันที “เพลงคนอีกฝั่งฟ้า....”



"กันอัดเสียงร้องกับกีตาร์โปร่งสดๆ...ที่ห้องบันทึกเสียงของเจ้าเก่งมันน่ะ...เพราะไหม"



"เป็นเวอร์ชั่นที่เพราะมากที่สุดในโลกเลยล่ะ" แกรนด์ยิ้มหวานให้



"เพราะขนาดนั้นเลย???" กันแกล้งทำหน้าเหลือเชื่อ



"อืม..." แกรนด์แกล้งทำตาบ้องแบ๊ว พยักหน้ารับตามมุขกันไป
"ก็เป็นเพลงที่กันร้องให้แกรนด์ฟังคนเดียว แล้วกันก็ใช้หัวใจร้อง...แกรนด์ก็ใช้หัวใจฟังด้วยยังไงล่ะ...ก็ต้องเพราะที่สุดในโลกน่ะซิจ๊ะ"
พร้อมกับจิ้มนิ้วไปที่หน้าอกข้างซ้ายของกันทีหนึ่ง ของตัวเองทีหนึ่ง...พลางยิ้มหวานอย่างเชิญชวนให้อีกฝ่าย ปรารถนาที่จะสัมผัสปากจิ้มลิ้มนี้อีก โดยไม่รู้ตัว



"พูดจาน่ารักอย่างนี้ ต้องแจกรางวัล level ขั้นสูงสุดให้เลยนะ...มามะ ที่รัก มาให้จูจุ๊บแบบ non-stop เลยนะ" พูดแล้วก็รัดร่างน้อยเข้ามาประชิดอกอีกครั้ง
พร้อมพรมจูบไปทั่วหน้าหวานอย่างหยอกเย้า แล้วมาหยุดเคล้าเคลียริมฝีปากบางเย้ายวนเนิ่นนาน...โดยทั้งสอง ต่างแลกเปลี่ยนจุมพิตที่แสนหวาน
ให้แก่กัน ในค่ำคืนแห่งการจากลา ที่เคล้าไปด้วยความรู้สึกที่ทั้งเศร้าและเหงาอยู่ลึกๆ นี้...ก่อนที่กันจะถอนริมฝีปากออกอย่างอาลัยอาวรณ์

"พรุ่งนี้...กันจะร้องเพลงนี้โชว์บนเวทีด้วยนะ...ร้องให้คนรักกันได้ฟังทุกคน...และคนที่กันรักเพียงคนเดียว คนนี้ได้ฟังด้วย"



"กันจะร้องเพลงคนอีกฝั่งฟ้า พร้อมกับเล่นกีตาร์ไปด้วยใช่ไหม"



"ใช่แล้ว...เวอร์ชั่นเดียวกับที่แกรนด์กำลังฟังอยู่นี้ยังไงล่ะ"



"คนรักกัน...จะต้องชอบมากๆ เหมือนที่แกรนด์ชอบมากๆ เลยล่ะ"



"กันก็หวังให้ทุกคนชอบมากๆ เหมือนกับแกรนด์นะ" จับมือหญิงสาวมาวางทาบไว้ตรงหน้าอกด้านซ้าย
"ให้บทเพลงทุกเพลง ที่อยู่ในเครื่อง mp4 ทั้งหมดนี้...เป็นสื่อบอกรักแทนใจของกัน ไปทุกๆ วันนะ"



"แกรนด์จะเปิดฟังให้กันกล่อมนอนทุกคืนเลย...เพราะระหว่างวันแกรนด์คงไม่มีเวลาแน่ๆ เลย"
พลางฝืนส่งยิ้มให้อย่างหงอยๆ ด้วยความรู้สึกที่อ้างว้าง และเดียวดายอยู่ลึกๆ ข้างใน อย่างปกปิดเอาไว้ไม่ได้จริงๆ



"กันบันทึกเรื่องราวของเราทั้งหมดเอาไว้ด้วยบทเพลงต่างๆ ที่กันรู้สึกในขณะนั้น...ตั้งแต่ความรู้สึกแรกที่ได้เจอกับแกรนด์ แล้วหลังจากนั้น
ก็ได้แต่แอบซ่อนความรู้สึกหวังดีประสงค์รัก...ได้แต่แอบมองอย่างห่วงใย...ได้แต่แอบหวังเล็กๆ ว่า...จะได้ป็นคนที่แกรนด์รักบ้าง"



"กัน..." แกรนด์โผเข้ากอดกันอย่างแนบแน่น แล้วซบหน้าลงกับอกกว้างอย่างเป็นสุขใจ เมื่อได้ฟังความรู้สึกจากผู้ชายที่มอบรักแท้ให้กับเธอมาโดยตลอด



"กันดีใจนะ...ที่เรื่องราวทั้งหมดที่ผ่านมาของเรา เดินทางมาจนถึงวันนี้ได้ แม้ว่าเราจะต้องเผชิญกับความห่างไกลกันอีกครั้งหนึ่งก็ตาม...กันก็รอแกรนด์ได้เสมอ"



"พรุ่งนี้...แกรนด์จะต้องเดินทางแล้ว...เราคงไม่ได้กอดลากันอย่างนี้แล้วนะ" พูดจบก็เบียดตัวเข้าหากันแนบชิดขึ้นอีก



"ทำไม? แกรนด์จะต้องเดินทาง วันที่มหา'ลัย ของเราจัดงานครบรอบ 10 ปีด้วยนะ...และเวลาไฟท์บินก็ตรงกับเวลาที่กันแสดงคอนเสิร์ตด้วยซิ! เฮ้อ!!!"
กันถอนใจพร้อมทำตาละห้อย ด้วยความรู้สึกเสียดาย ที่ไม่ได้ไปส่งหญิงสาวขึ้นเครื่องตามที่หวังเอาไว้...เขาจึงต้องใช้เวลานี้ให้มีความหมายในทุกวินาที



"เป็นเรื่องบังเอิญ โลกกลม พรหมลิขิต...ล่ะมั้งเนอะ" แกรนด์ยิ้ม เมื่อคิดถึงเรื่องราวระหว่างเธอกับกันนั้น ช่างเป็นเรื่องบังเอิญเกือบจะทุกเรื่องเลยจริงๆ



"บังเอิญแบบนี้ ไม่โอเคเลย...กันอยากให้มีแต่เรื่องบังเอิญที่เราได้อยู่ด้วยกันมากกว่าน่ะ...แต่ช่างเหอะ! เราบอกลากันวันนี้หรือพรุ่งนี้ ก็คงต้องจากกันอยู่ดี"



"อืม" แกรนด์ได้แต่พยักหน้าเห็นด้วย "พรุ่งนี้...วันวาเลนไทน์ด้วย" พูดได้แค่นี้ก็หยุดทำหน้าซึมออกมาเล็กน้อย



"14 กุมภาพันธ์...วันแห่งความรัก และแสดงความรักต่อกันของคนทั่วโลก" ก่อนจะบอกต่อ ก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น
"แต่วันแห่งความรักของกัน มี 365 วัน....กันรักแกรนด์ทุกวัน ไม่ใช่แค่วันวาเลนไทน์แค่วันเดียวนะ....เพราะงั้นยิ้มหวานๆ ให้กันชื่นใจได้แล้ว"



"แต่แกรนด์รักกัน 366 วัน...มากกว่ากันไป 1 วันแน่ะ" ทำทีเป็นยิ้มหวานให้กันชื่นใจตามที่ขอมา แต่หยอกเย้าผ่านแววตาออกไป



"ถ้างั้น! กันรักแกรนด์ไปทุกวัน...รักไปจนกว่ากันจะแปรสภาพเป็นตาแก่งั่กๆ ไปเลย...มากกว่าเห็นๆ" พร้อมยักคิ้วเข้มขึ้นลง เป็นการแกล้งเย้ากลับไป



"ดีมากๆๆๆ พูดเองนะ...ทำตามที่พูดไว้ด้วยล่ะ พ่อหนุ่มสุพรรณปากหวาน" ว่าแล้วก็ไล้นิ้วไปตามริมฝีปากเข้มเบาๆ อย่างเย้าแหย่



"ครับโผ๊ม!" กันทำเสียงเหน่อตอบอย่างหนักแน่น แต่หน้ายิ้มระรื่นกวนๆ พร้อมกับแกล้งงับที่นิ้วเล็กของแกรนด์เบาๆ ด้วยความหมั่นเขี้ยว



แกรนด์ได้แต่ร้องอุทานเบาๆ พร้อมกับแกล้งจิ้มไปที่แก้มบุ๋มของกันอย่างหมั่นเขี้ยวด้วยเช่นกัน...คนทั้งคู่จึงหยอกเล่นกันไปมาอยู่สักพัก
หญิงสาวจึงเอ่ยถามขึ้น พร้อมกับกดเปิดเพลงฟังไปด้วย "กันอัดไฟล์เพลงให้แกรนด์กี่เพลงเนี่ย"



"มากมาย" กันตอบสั้นๆ ยียวน



"กันอ่ะ!" ทำเสียงจิ๊จ๊ะออกมา พร้อมกับส่งค้อนวงเล็กให้ไป



"มันเยอะมากๆ น่ะ กันก็เลยจำไม่ได้...จำได้แต่เพียงว่าเพลงทุกเพลงที่กันบันทึกลงไป...เป็นเพลงที่มีแกรนด์อยู่ในความทรงจำของกันมาตลอด
เป็นเพลงที่บอกเล่าเรื่องราวความรักของเราสองคน เป็นเพลงที่...." กันหยุดพูด ก่อนจะดันร่างที่ซบอยู่กับอกของเขาจนอุ่น ให้ขยับตัวขึ้น
แล้วมองสบตาหวานเป็นประกายระยิบของเขา...ด้วยความนัยที่หัวใจกำลังรู้สึกอยู่ในขณะนี้




คำเป็นหมื่นคำ...เลือกมาทุกคำแทนใจ

ใจเพียงหนึ่งใจ...ที่ยังไม่มีอะไรให้เธอ

คนเพียงหนึ่งคน...เก็บเอาใจมาร้อยเป็นเพลงให้เธอ

อาจไม่ถึงกับดีเลิศเลอ...แค่อยากจะทำให้เธอภูมิใจ


(บท)เพลงที่ได้ยิน...คงไม่เหมือนกับเพลงอื่นทั่วไป

เพลงจากหัวใจ...เป็นของขวัญให้เธอผู้เดียว


บทเพลง ที่เก็บเอาดาวทุกดวง...เขียนเป็นท่วงทำนองขับขาน

ถักทอและเรียงร้อยคำ....จากหัวใจ


บทเพลง ที่เป็นดั่งคำสัญญา...ว่าจะอยู่ข้างเธอตลอดไป

ให้เพลงผูกพันสองใจ...นานเท่านาน


"ชั่วนิรันดร์"




(เพลง: แทนใจ - เพลงประกอบละครเพลงผีบอก /ศิลปิน: ศิรศักดิ์ อิทธิพลพาณิชย์)


*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*









"น้องแกรนด์!!!..."

เสียงเรียกอยู่หลายครั้งเริ่มเข้ามาในโสตประสาทสัมผัสของแกรนด์...พร้อมกับสัมผัสที่สั่นเล็กน้อยตรงบริเวณต้นแขนของเธอ
ก่อนที่แกรนด์จะค่อยๆ ปรือตาขึ้นมอง ไปยังต้นเสียงที่ได้ยินอยู่ในขณะนี้...ด้วยความงัวเงีย...พลางดึงหูฟังออกทั้งสองข้าง


"โธ่!!! มานั่งหลับอะไรตรงนี้ล่ะคะ เดี๋ยวก็ได้ไม่สบายกันพอดีหรอกค่ะ...อากาศเริ่มหนาวมากแล้ว ไปนอนพักผ่อนข้างในเลยค่ะ...ลุกขึ้นเร็ว!!!"



แกรนด์ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมองอย่างเต็มตา ก็เห็นพี่ซินดี้ AR (Artist Relations) คนเก่ง...ผู้คอยดูแลศิลปินที่ได้รับเลือกให้โกอินเตอร์
ของบริษัท GGM (มหาชน) จำกัด...กำลังเขย่าที่ต้นแขนของเธอเบาๆ ด้วยสีหน้าที่เป็นห่วงมากๆ...ก่อนจะช่วยพยุงให้ลุกขึ้นยืนต่อเนื่อง
พร้อมกับเสียงที่เอ็ดมาเบาๆ ก็เริ่มขึ้น...ทำให้แกรนด์ต้องยกมือขอโทษซ้ำๆ อยู่หลายครั้ง



"อากาศที่ LA ถึงแม้จะอบอุ่นกว่ารัฐอื่นๆ...แต่อุณหภูมิประมาณ 20 องศาเซลเซียส ก็หนาวมากสำหรับคนไทยอย่างเราแล้วนะ
นี่ออกมาอยู่ตรงระเบียง ตั้งแต่พี่นั่งส่งรายงานทางเมล์เป็นชั่วโมงแล้วใช่ไหมเนี่ย!!!" พี่ซินดี้ทำเป็นเอ็ด แต่ก็ประคองให้เดินตามเข้ามาในห้องต่อทันที



"ค่ะ" แกรนด์ยอมรับเสียงอ่อน ก่อนจะเอ่ยขอโทษหลายครั้ง ที่ตัวเองทำให้พี่ซินดี้ต้องมาเป็นห่วง เพียงแค่วันแรกที่มาถึงซะแล้ว



"ไม่ทำอย่างนี้แล้วนะคะ...น้องแกรนด์ต้องดูแลตัวเองให้แข็งแรงไว้ตลอดเวลา...ไม่งั้นแล้ว หนูจะผ่านการเทรนนิ่งที่สุดแสนจะหิน ไปได้อย่างลำบากนะคะ
ภายใน 1 เดือน ถ้าเต้นตามสเต็ปของเทรนเนอร์ไม่ได้ หรือเต้นไม่เป็นที่น่าพอใจของเขา...ต้องโดนตัดสิทธิ์คัดออก กลับบ้านทันทีเลยนะคะ...รู้ไหม!"

พี่ซินดี้ทำเสียงเข้มก็จริง แต่แววตาที่ทอดมองเธอมานั้น...เต็มไปด้วยความห่วงใยและหวังดีอย่างจริงใจ....ซึ่งแกรนด์สัมผัสได้เป็นอย่างดี
จึงรู้สึกผิดที่ทำตามหัวใจของตัวเองเกินลิมิตไปหน่อย



"แกรนด์จะไม่ทำให้พี่ซินดี้เป็นห่วงอีกแล้วค่ะ และจะไม่ทำให้บริษัท รวมไปถึงผู้ใหญ่ท่าน ที่ได้ให้ความกรุณา มอบโอกาสที่แสนพิเศษนี้ให้กับแกรนด์
ต้องมาผิดหวังในตัวแกรนด์อย่างเด็ดขาดค่ะ....แกรนด์จะต้องทำให้สำเร็จ ให้จงได้ค่ะ" หญิงสาวบอกด้วยสีหน้าและแววตาที่มุ่งมั่นอย่างจริงจัง
ก่อนจะหันมายิ้มให้อีกฝ่ายอย่างเอาใจ...เพื่อจะได้คลายกังวล ในความเป็นห่วงตัวเธอลดน้อยไปบ้าง



"จร้า...แม่สาว WonderGrand...บทจะมุ่งมั่น ก็ใจเกินร้อยไม่เคยเปลี่ยนเลยจริงๆ....สู้ๆ นะ เพราะพี่ซินดี้จะคอยดูแลแกรนด์ได้แค่เดือนเดียวเท่านั้น
หลังจากที่แกรนด์ผ่านการเทรนนิ่งได้เรียบร้อยแล้ว ทาง Imagine เขาจะเข้ามาดูแล อย่างเข้มงวดทุกอย่างเลยจ๊ะ...หนูต้องอยู่ต่อสู้คนเดียวให้ได้นะ เข้าใจไหม"

พี่ซินดี้พร่ำบอกไป จนกระทั่งทั้งคู่เดินมาถึงยังเตียงนอน...จึงให้แกรนด์นอนพักผ่อนต่อ ก่อนจะดึงผ้าห่มคลุมให้
"นอนนะคะ...พรุ่งนี้ทาง Imagine จะส่งรถมารับเราไปบริษัทตั้งแต่เช้า...ฝันดีค่ะ" พร้อมกับลูบหัวเบาๆ ด้วยความเอ็นดู



"ขอบคุณค่ะพี่ซินดี้...ฝันดีเช่นกันคะ" พอพี่ซินดี้เดินไปยังเตียงนอนเรียบร้อยแล้ว....แกรนด์ค่อยๆ หลับตาลง แล้วใส่หูฟังจากเครื่อง mp4
ที่ถืออยู่ในมือเอาไว้ตลอดเวลาต่อทันที...ก่อนจะกดเปิดเพลงที่ค้างไว้ ตอนพี่ซินดี้มาเรียกให้ตื่น...แล้วพูดกับตัวเองอยู่ในใจ ก่อนจะเข้าสู่นิทรารมย์
ไปกับเสียงเพลงแทนใจของคนอีกฝั่งฟ้า...เพื่อให้หัวใจของเธอได้ฟังคำบอกรักไปในทุกๆ วัน...ตลอดระยะเวลาที่ต้องอยู่ที่นี่เพียงลำพังคนเดียว

"ฝันถึงแกรนด์ด้วยนะกัน...แกรนด์กำลังจะฝันถึงกันแล้วนะ" พลางหลับตาพริ้ม...แล้วเข้าสู่ห้วงแห่งความฝันด้วยรอยยิ้มบางๆ อย่างอุ่นใจตลอดทั้งคืน

Create Date : 17 มกราคม 2554 Last Update : 21 มกราคม 2554 17:33:16 น. Counter : 1883 Pageviews.		54 comments
Share Tweet