Gun & Grand ♂♥♀เต้นไปตามจังหวะรัก *♫~* จังหวะหัวใจ♥48

“พี่กันขา...สอนหงส์หยกเป่าขลุ่ยอีกได้ไหมคะ”
เสียงเล็กๆ สดใสของคนที่นั่งตรงข้ามกับกันบนโต๊ะอาหาร...หลังจากทานอาหารเย็นกันเสร็จเรียบร้อยแล้ว...ก็ได้เอ่ยถามเป็นเชิงขอร้องขึ้นมา



“ได้ซิครับ...เมื่อวานพี่สอนให้เป่าไล่โทนเสียง และไล่นิ้วขึ้น-ลง คล่องหรือยังล่ะ...แล้วนิ้วปิด-เปิดรู ได้สนิทไหม...ส่วนเทคนิคขั้นสูงๆขึ้นไป
อย่างการระบายลม, การใช้เทคนิคปริบ โปรย ควง พรมนิ้ว ตีนิ้ว ต้องเอาไว้หลังจาก...ไล่นิ้วให้คล่องก่อนนะ พี่ถึงจะสอนให้”

กันตอบสาวน้อยในวัย 15 ปี...ญาติผู้น้องคนสนิท ลูกสาวคนเดียวของคุณน้าของนกยูง ที่เป็นเจ้าของกิจการรีสอร์ทที่เกาะจันทร์เสี้ยวแห่งนี้
คนละครึ่งร่วมกับคุณแม่ของนกยูง ที่ได้รับสมบัติมาจากคุณตาคุณยาย ที่มีลูกสาวเพียงแค่ 2 คนเท่านั้น...ซึ่งทั้งคุณแม่ของนกยูงและคุณน้า
ต่างก็มีลูกสาวเพียงคนเดียวเหมือนกัน ทั้งสองถูกเลี้ยงมาด้วยกัน...จึงทำให้มีนกยูงอยู่ที่ไหน ต้องมีหงส์หยกที่นั่นเสมอ

เพราะญาติผู้น้องนั้นติดญาติผู้พี่แจมาตั้งแต่จำความได้เลยล่ะ...เขาเอ็นดูหงส์หยกเหมือนเป็นน้องสาวอีกคนหนึ่ง...นกยูงได้เล่าเรื่องญาติผู้น้องคนนี้
ให้เขาได้รู้จักมักคุ้น ในระหว่างที่มาพักอยู่ที่นี้...ที่มีทั้งขี้อ้อน และสดใส ร่าเริง คุยเก่ง เรียกเสียงหัวเราะให้คนรอบข้างอยู่เสมอ
ซึ่งได้รับหน้าที่ ที่นกยูงมอบหมายให้เป็นพยาบาลส่วนตัว มาคอยดูแลเขาในช่วงสองสามวันที่ไม่สบาย...เพราะเป็นคนเดียวที่ว่าง ในช่วงปิดเทอมใหญ่นี้

กันรู้สึกอบอุ่นไปกับครอบครัวของนกยูงจริงๆ แม้จะมาอยู่เพียงแค่อาทิตย์เดียว...แต่ทุกคนก็ต้อนรับเขาดั่งเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน
แถมยังดูแลเขาเป็นอย่างดี จนเขารู้สึกคลายเหงา และความทุกข์ลงไปได้บ้าง



“คล่องปร๋อแล้วล่ะค่ะ...เพราะหงส์หยกนั่งเป่าทั้งวันเลย” เสียงใสๆ ตอบเจื้อยแจ๊วไปตามวัย



“อ้อ!! ที่หายไปทั้งวัน ไม่ยอมมาช่วยคุณพ่อคุณแม่ดูแลลูกค้า เพราะหลบไปเป่าขลุ่ยเล่นอยู่นี่เอง...ใช่ไหมแม่นกหงส์หยก!!” นกยูงตวัดเสียงสูงถาม



“อ้าว! ก็พี่นกยูงบอกให้หงส์หยกคอยดูแลพี่กันนี่นา...ไม่ได้บอกให้ดูแลลูกค้าซักหน่อย” หงส์หยกย้อนไป ด้วยความซื่อตามประสาเด็กที่ยังไม่โตเต็มที่



“เดี๋ยวเหอะ! ย้อนพี่เหรอ...ไม่สอนเล่นซอซะเลยหนิ!” นกยูงสะบัดเสียงใส่...พร้อมกับมองค้อนไปให้คนที่กำลังเริ่มจะทำหน้าสลดลงอยู่นี้



“นกยูงเล่นซอได้ด้วยเหรอ กันไม่ยักรู้...ซอด้วง ซออู้ หรือซอสามสายล่ะ” กันถามขึ้น หลังจากฟังสองสาวต่างวัย เริ่มจะคุยกันแบบไม่ลงรอยกันแล้ว



“เล่นได้ทั้งหมดที่ถามมาจ๊ะ และเล่นมาตั้งแต่เด็กๆ แล้วล่ะ...นกยูงชอบเสียงซอมากๆ อยู่โรงเรียนก็เข้าชมรมดนตรีไทยมาตลอด”
นกยูงเลิกมองค้อนญาติผู้น้องแล้ว จึงหันมาตอบและเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มให้กันแทน



“เหมือนกันเลย...กันก็ชอบดนตรีไทยมาตั้งแต่เด็กๆ แต่จะถนัดร้องเพลงไทยเดิม, เพลงทำนองเสนาะ, เพลงลูกทุ่ง, เพลงลูกกรุงมากกว่าน่ะ”



“เคยอ่านสัมภาษณ์ของกันตอนเริ่มเข้าวงการ...ถึงรู้ว่าเคยประกวดร้องเพลงยุวชนชิงแชมป์แห่งประเทศไทย ในรายการ KPN Junior ด้วยน่ะ
ได้รางวัลดีเด่นใช่ไหม?กัน...ถ้าจำไม่ผิด” นกยูงถามอย่างไม่แน่ใจ



“ใช่แล้ว...กันได้รับรางวัลยุวชนดีเด่นประเภทเพลงไทยลูกทุ่ง...เป็นรางวัลใหญ่ที่สุดที่ได้รับในตอนนั้นเลยล่ะ เป็นถ้วยพระราชทานจากองค์สมเด็จพระนางเจ้า
พระบรมราชินีนาถฯ น่ะ” กันตอบด้วยน้ำเสียงและหน้าตาอย่างภูมิใจเป็นที่สุด เมื่อนึกย้อนถึงรางวัลที่มีค่าและเป็นเกียรติให้กับวงศ์ตระกูลของเขา



“หงส์หยกอยากประกวดแบบพี่กันบ้างจัง อยากได้รางวัลด้วยค่ะ...หงส์หยกคงจะทำให้พ่อกับแม่ยิ้มหน้าบานไปทั้งวันแน่ๆ เลย”
หลังจากมองชายหนุ่มด้วยความเป็นปลื้มไปแล้ว ก็พูดให้ความหวังตัวเองขึ้นมาบ้าง ทำเอากันและนกยูงต้องลอบส่งยิ้มขำๆ ให้แก่กันและกัน



“ได้ซิ...แต่หงส์หยกจะต้องขยันซ้อมให้มากๆ มีความสามารถพิเศษอะไรที่เราชอบ เอาออกมาแสดงให้คณะกรรมการดูให้หมดเลยนะ อย่าได้เก็บซ่อนเอาไว้
และการเป็นตัวของตัวเองอย่างมีเอกลักษณ์ ก็ทำให้เรามีเสน่ห์เมื่ออยู่บนเวทีด้วยนะ...เป็นการเรียกคะแนนได้เยอะเลยล่ะ รู้ไหม” กันแนะนำอย่างจริงจังไป



“ค่ะ...” หงส์หยกพยักหน้าขึ้นลงอย่างเข้าใจ ก่อนจะท้าวคางทำท่าทาง หน้าตาครุ่นคิดเล็กน้อย
“หงส์หยกยังไม่รู้เลยว่าตัวเองมีความสามารถอะไร...แต่ก็ชอบหลายอย่างเลยล่ะค่ะ”



“แล้วก็เปลี่ยนใจชอบทุกสิ่งอย่างได้ตลอดเวลา...ก็เลยไม่รู้ไงล่ะ ว่าตัวเองมีความสามารถอะไรน่ะ” นกยูงแกล้งขัดอย่างหยอกเย้าไป



“แหม! พี่นกยูงก็...หงส์หยกอยู่ในวัยกำลังอยากรู้อยากเห็น ก็ต้องเรียนรู้หลายๆ อย่างซิค่ะ...แต่ตอนนี้หงส์หยกรู้แล้วว่าตัวเองชอบอะไรมากที่สุด”
พยายามแก้ต่างให้ตัวเอง ด้วยรอยยิ้มระรื่นอย่างไม่ใสใจ ในคำพูดเย้าแหย่ของญาติผู้พี่แต่อย่างใด



“ชอบเล่นอินเตอร์เน็ตน่ะซิ! เล่นแบบ 7-11 ด้วยนะ...ใช่มั๊ยล่ะ!” นกยูงกระเซ้าถามไปอย่างนั้น แต่ก็รู้ดีอยู่แล้วว่าหงส์หยกนั้น ชอบเล่นอินเตอร์มากๆ
จนถึงขั้นคุณน้าต้องเอาคอมพิวเตอร์ไปซ่อนไว้ก็มี...เพราะเล่นไม่รู้จักแบ่งเวลามาอ่านหนังสือเรียน จึงโดนคาดโทษเอาไว้จากทุกคนในครอบครัวเป็นประจำ



“พี่นกยูงอ่ะ!...” พร้อมกับทำหน้าเง้าให้นกยูง ที่เอาความผิดของตนที่เคยทำไว้ มาพูดต่อหน้าศิลปินนักร้องที่ตัวเองปลื้มอีกคนหนึ่ง



“ชอบอะไรครับ...บอกพี่กันซิ” กันรีบถามอย่างสนใจ เพื่อทำให้สาวน้อยที่นั่งหน้างอ จนปากกับจมูกจะมาบรรจบกันได้อยู่แล้วนี้ แยกห่างออกจากกัน



“หงส์หยกชอบเต้นค่ะ...ตอนนี้กำลังฝึกเต้นอยู่ค่ะ” เปลี่ยนอารมณ์ได้ในทันที เมื่อรู้สึกว่าพี่กันถามด้วยน้ำเสียงที่สนใจอยากจะรู้เรื่องของเธอ



“อืม...ดีจริง แล้วหงส์หยกชอบเต้นแนวไหนล่ะ” กันถามอย่างสนใจจริงๆ เพราะถ้าคุยเรื่องร้องเพลง ดนตรีและเรื่องเต้นกับเขาแล้ว
รับรองเลยว่าได้คุยกับเขายาวเลยทีเดียวเชียวแหละ...เพราะเป็นสิ่งที่เขารัก และฝังอยู่ในจิตวิญญาณไปแล้ว



“Hip Hop ค่ะ แต่ก็อยากเต้น B-Boy เหมือนกับพี่กันได้จังเลย...แต่มันยากสำหรับผู้หญิงน่ะค่ะ ทำไมเขาถึงคิดท่าเต้น B-Boy ให้ผู้ชายเต้นได้ดีกว่าก็ไม่รู้เนอะ”
หงส์หยกถาม พลางทำหน้าไม่เข้าใจไปด้วย



“จริงๆ การเต้น B-Boy ผู้หญิงที่เต้นได้ก็มีนะ...แต่ต้องเป็นคนที่ใช้ความแข็งแรงของร่างกายได้ทุกส่วนได้เป็นอย่างดี...โดยทั่วไปแล้ว
เราจะเห็นว่าผู้ชายเต้น B-Boy มากกว่า...ก็เพราะเป็นการเต้นที่ผาดโผน เหมือนกีฬา X-treme น่ะ ซึ่งเป็นธรรมชาติของผู้ชายที่ชอบความเสี่ยง
และท้าทายอยู่แล้ว...จึงทำให้ผู้ชายไม่กลัวที่เต้นท่าทางเสี่ยงๆ แบบนี้ไงล่ะ”



“แบบกีฬา X-treme เลยหรือคะ...หงส์หยกคงหกคะแมนตีลังกาไม่ไหวแน่ๆ เลยค่ะ...กลัวหน้าจะทิ่มกับพื้นเอาน่ะค่ะ ยิ่งดั้งจมูกมีน้อยอยู่ด้วยอ่ะค่ะ”
ทำหน้าแหยงๆ เมื่อคิดถึงภาพตามที่พูดไป ด้วยความที่ยังเป็นสาวน้อยในวัยเริ่มจะรักสวยรักงามขึ้นมาบ้างแล้ว



กันหัวเราะขำขึ้นมาเบาๆ กับคำพูดของสาวน้อยช่างจ้อคนนี้ ก่อนจะอธิบายเพิ่มเติมในสิ่งที่ตัวเองศึกษาและฝึกฝนจนสามารถเต้นได้ดีในระดับหนึ่งให้ฟัง

“การเต้น B-Boy ไม่ได้มีแต่การเต้นแบบหกคะเมนตีลังกาอย่างเดียวหรอกนะ...จะมีด้วยกัน 4 สาย คือ 1.สายหกสูง เป็นท่าเต้นที่ประยุคมาจาก
ท่าแฮนสแตน ก็คือท่าหกสูงที่เราเคยเรียนในวิชาพละศึกษามานั่นแหละ เป็นท่าที่สวยงามอีกท่าหนึ่ง แต่ต้องเกร็งแขนให้มากๆ และหน้ามองพื้นเอาไว้

2.สายป๊อบปิ้ง คือการเต้นแบบลื่นไหล เป็นท่วงท่าสวยงาม เหมาะสำหรับผู้ชายรูปร่างผอม แต่เดี๋ยวนี้ผู้หญิงก็เต้นป๊อปปิ๊งกันได้ไม่แพ้ผู้ชายเลยล่ะ
หรือที่เราจะได้ยินอีกชื่อหนึ่งก็คือการเต้นแบบบอร์ดเวย์ยังไงล่ะ...และสายที่ 3 คือสายมูฟ เป็นการใช้ร่างกายในท่าทางต่างๆบนอากาศ
แบบเล่นน้ำหนักตัว ด้วยการเอาทุกท่าทางมาผสมผสานกัน ซึ่งข้อจำกัดของสายนี้คือน้ำหนักไม่ควรเกิน 60 กิโลกรัม ไม่งั้นจะเต้นไม่ได้เลย

สุดท้ายก็คือสายเบรคแด๊นซ์ เป็นการเต้นแบบเบรคๆ ในเพลงแนว Hip Hop นั่นเอง เราสามารถคิดท่าได้เอง ไม่มีจำกัด มีเป็นร้อยๆท่าเลยนะ
สายนี้ไม่มีข้อจำกัดทั้งน้ำหนัก ส่วนสูง วัย...ผู้ชายหรือว่าผู้หญิง และหน้าตาแต่อย่างใด ใครๆ ก็เต้นได้ ถ้ารักที่จะเต้นน่ะ”

กันอธิบายยาวเหยียดด้วยข้อมูลที่รู้จริง เพราะเป็นสิ่งที่เขาสนใจมานาน และสามารถทำได้ดีในระดับหนึ่ง ซึ่งบ่อยครั้งได้นำไปโชว์ในการแสดงคอนเสิร์ตของเขา
และโชว์ในรายการทีวีมาหลายรายการแล้ว...ทำเอาแฟนคลับปลื้มในความสามารถอีกอย่างหนึ่งของเขา เพิ่มมากขึ้นไปอีก




“โห!! พี่กันรู้เรื่องเต้นเยอะจังค่ะ...หงส์หยกเห็นพี่กันเต้นท่าหกสูงตีลังกายกขาได้สูงมากๆ แล้ว...บอกได้คำเดียวว่าเจ๋งเป้ง!! ไปเลย”
หงส์หยกทำหน้าทึ่ง....พร้อมกับยกนิ้วโป้งขึ้นทั้งสองข้างส่งไปให้กัน



“ชมพี่เกินไปแล้วสาวน้อย...พี่เต้นได้ไม่ถึงครึ่งนักเต้น B-Boy ที่ประกวดตามรายการต่างๆ หรอกนะ...พวกนั้นน่ะทุ่มเทและฝึกฝนจนชำนาญและสามารถเซฟตัวเอง
ได้อย่างปลอดภัย...แต่พวกเขาก็ต้องใช้เวลาในการฝึกซ้อมเหมือนกันนะ ถ้าหงส์หยกอยากเต้นให้เก่ง ก็ต้องฝึกซ้อมเต้นให้มากๆ นะ”
กันบอกเป็นเชิงให้กำลังใจไป เพื่อหงส์หยกจะได้มุ่งมั่นอย่างจริงจังและไม่ทิ้งในสิ่งที่ตัวเองรักที่จะทำ และสามารถทำให้ฝันเป็นจริงได้ ดังเช่นกับเขา



“ค่ะ...หงส์หยกจะฝึกทุกวัน วันละ 3 เวลาหลังอาหารเลยล่ะค่ะ” มองสบตากับกันไป ด้วยประกายแห่งความมุ่งมั่นขึ้นมา เมื่อได้รับการบูมอยู่นี้



“ไม่ต้องขนาดนั้นหรอกนะหงส์หยก...เอาแค่วันละเวลาก็พอ หลังจากที่เต้นแข็งแรงแล้ว ค่อยเพิ่มไปทีละนิด...เต้นเกินขีดจำกัดของตัวเอง
เดี๋ยวก็ได้น็อคดาวน์กันพอดี” นกยูงขัดญาติผู้น้องด้วยความเป็นห่วง ถ้าคิดจะทำจริงๆ ขึ้นมา คงลำบากคนทั้งบ้านแน่ๆ เลย



“พี่เห็นด้วยกับพี่นกยูงนะ...ค่อยๆ เป็นไปตามทีละสเต็ปละกัน...อย่าใจร้อน ต้องหัดเต้นขั้นพื้นฐานให้คล่องก่อนนะ...หัดนับจังหวะ ว่าเพลงหนึ่งนั้น
เราควรจะนับจังหวะแบบไหน ซึ่งในบางเพลงเราอาจจะเริ่มนับจังหวะใน Intro เพลงขึ้นครั้งแรกเลย...และเราจะนับเป็น 8 จังหวะ
อย่างเช่น1 2 3 4 5 6 7 8 หรือ 1 2 3 4 5 6 7 และ 8 หรือ 1 และ 2 และ 3 และ 4 และ 5 และ 6 และ 7 และ8....อาจจะมากกว่านี้ก็ได้

แล้วแต่จังหวะของเพลงนั้นๆ น่ะ...ส่วนใหญ่ครูสอนเต้นรุ่นใหม่จะใช้คำว่าแอนด์แทนคำว่าและนะ...ถ้าเรานับจังหวะเพลงได้ถูกจังหวะ จนคล่องแล้ว
ก็ถือว่าพื้นฐานการเต้นของเรา ดีขึ้นมาในระดับหนึ่ง...ที่สำคัญที่สุดในการเต้น ต้องทำการ warm up ร่างกายก่อนทุกครั้ง ให้ร่างกายได้ยืดหยุ่นก่อน
ถึงจะเต้นได้อย่างปลอดภัย และไม่เหนื่อยง่ายด้วย...ถ้าจะให้ดีต้องออกกำลังกายทุกวันเลยนะ” กันอธิบายจบ

สมองก็แล่นไปคิดถึงในสิ่งที่ตัวเองบอกให้หงส์หยกได้รับรู้อยู่นี้...เป็นข้อมูลที่ได้มาจากดาวพี่เมื่อครั้งเขายังเป็นเฟรชชี่ ดาวน้องปี 1 อยู่เลย
และเป็นช่วงเวลาที่เขามีความสุขกับการได้แอบรักดาวพี่อยู่อย่างเงียบๆ....จนเวลาล่วงเลยมาถึงในวันนี้ แม้เขาจะยังรักดาวพี่อยู่เหมือนเดิม
แต่ทำไมเขากลับมีแต่ความทุกข์ทรมาน มาคอยกัดกินหัวใจอยู่อย่างนี้ ทำไมไม่สุขใจเหมือนกับที่ได้แอบรักในตอนนั้นนะ...เพราะอะไร และเพราะใครล่ะ

กันคิดถึงตรงนี้แล้ว ก็รีบสะบัดความคิดฟุ้งซ่านนี้ออกไปจากสมองของเขาทันที...เพราะเขาไม่ต้องการจะสร้างบรรยากาศสนุกสนานในการสนทนานี้
ให้คนอื่นๆ ต้องมารู้สึกแย่ไปกับเขาด้วย



“พี่กันขา...อย่าเพิ่งกลับเลยนะคะ อยู่สอนเต้นให้หงส์หยกก่อนได้ไหม...นะคะๆ” หงส์หยกทำหน้าตา ท่าทางออดอ้อนให้กันอยู่พักที่นี่ต่อ



“พี่ต้องกลับไปทำงานวันพรุ่งนี้แล้ว...เอาไว้เดี๋ยวพี่จะกลับมาสอนหงส์หยกโอกาสหน้าล่ะกันนะ”
กันข่มอารมณ์หม่นลงได้ เพราะสาวน้อยช่างอ้อนคนนี้...ซึ่งก็ทำให้เขาหยุดคิดถึงเรื่องราวในอดีตได้



“พี่กันอยู่ต่ออีกวันไม่ได้หรือคะ...หงส์หยกอยากเรียนเต้นกับพี่กันพรุ่งนี้แล้วอ่ะค่ะ...นะคะๆ อยู่ต่อนะคะ”
หงส์หยกลุกไปเกาะแขนออดอ้อนกันถึงที่...หมายจะให้กันนั้น ใจอ่อนขึ้นมา ตามที่ตนเองคาดหวังไว้



“หงส์หยก!!!” นกยูงเรียกเสียงเข้ม ก่อนจะทำการปรามไม่ให้หงส์หยกนั้น ไปเซ้าซี้กับกันมากนัก เพราะถึงแม้กันจะเป็นคนที่ใจดีและขี้ใจอ่อนก็ตาม
แต่เธอก็ไม่อยากให้ญาติผู้น้องต้องทำให้กันลำบากใจในการปฏิเสธ “พี่กันต้องกลับไปทำงาน...หยุดเซ้าซี้พี่กันได้แล้ว”



“พี่นกยูงอ่ะ!” ก่อนจะทำหน้ามุ่ย แล้วเดินกลับมานั่งยังที่ตัวเองต่อด้วยหน้าที่งอต่อ ทำให้นกยูงต้องเอือมกับพฤติกรรมของญาติผู้น้องคนสนิทคนนี้เหลือเกิน
ที่ยังทำตัวเป็นเด็กขี้อ้อน เอาแต่ใจกับคนรอบข้างไปทั่ว แต่ยังดีที่ไม่ถึงขั้นดื้อดึงกับเธอ....เพราะหงส์หยกจะเกรงใจเธอมากที่สุด
ถ้าเธอบอกกล่าวอะไรไป แม้จะขัดใจไปบ้าง แต่ญาติผู้น้องก็ไม่กล้าที่จะพยศใส่เธอ...แม้แต่คุณน้าทั้งสอง ยังปราบลูกสาวคนเดียวคนนี้ไม่ได้เลย
จึงต้องคอยฝากฝัง เอาไว้ให้เธออบรมนิสัยที่ยังเป็นเด็กไม่รู้จักโตอยู่บ่อยๆ



“เอางี้ก็ได้นะ...ถ้าหงส์หยกไปกรุงเทพฯ เมื่อไหร่...โทรหาพี่กันได้เลยนะ พี่กันจะแบ่งเวลามาสอนหงส์หยกเต้นท่าหกสูงให้เก่งๆ ไปเลยเนอะ”



“จริงๆ นะคะพี่กัน” หงส์หยกได้ยินอย่างนั้นแล้ว ก็เปลี่ยนจากหน้าที่งออยู่เป็นยิ้มแป้นทันที...จนทำให้นกยูงนั้น ทั้งนึกขำอยู่ในใจและหมั่นไส้อยู่ในทีไปด้วย



“จริงซิครับ...พี่กันพูดคำไหน เป็นคำนั้นเสมอ” กันยิ้มให้หงส์หยกอย่างเอ็นดู



“หงส์หยกจะหัดเต้นให้เก่งๆ แล้วอีก 3 ปี...จะสอบเข้ามหาวิทยาลัยค้นฟ้าคว้าดาวแบบพี่กันและพี่แกรนด์ให้ได้เลยค่ะ”
ชื่อที่หงส์หยกเรียกอีกชื่อหนึ่ง ทำให้รอยยิ้มที่ฉายอยู่บนใบหน้าคมเข้มนั้น ค่อยๆ หุบลงจนเรียบเฉยขึ้นมา



“แกรนด์เป็นศิลปิน I-dol ของเขาน่ะ" นกยูงบอกกันไป โดยยังไม่ทันสังเกตอาการของอีกฝ่ายที่เปลี่ยนไปในทันที เมื่อเธอคุยถึงแกรนด์ไปกับหงส์หยก
"ชอบพี่แกรนด์ตั้งแต่เพลงสะกดใจเลยใช่มั๊ย? หงส์หยก”



“ใช่ค่ะ...หงส์หยกชอบพี่แกรนด์มากๆ พี่แกรนด์น่ะทั้งสวย ทั้งน่ารัก ทั้งเต้นเก่ง ทั้งเสียงดี และขาวโอโม่มากๆ เลย...หงส์หยกอยากขาวแบบพี่แกรนด์มั้งจัง
ต้องทำยังไงบ้างคะพี่นกยูง ถึงจะขาวกว่านี้อ่ะค่ะ” หงส์หยกเอ่ยชื่มชม ด้วยความชื่นชอบในศิลปินที่เป็นแรงบันดาลใจ ให้เธอรักการเต้นเป็นอย่างมาก




แต่กลับทำให้คนที่กำลังนั่งฟังทั้งสองพี่น้องคุยกัน ถึงคนที่เขาไม่อยากจะได้ยินแม้แต่ชื่อในตอนนี้...ให้ต้องรู้สึกอยากจะลุกออกไปเดี๋ยวนี้เลย
แล้ววิ่งกระโจนลงสู่น้ำทะเลให้ความขุ่นเคือง ความหม่นหมองและสิ่งที่มันจุกแน่นอยู่ข้างในหัวใจนี้ได้ระบายออกมา ให้มันไหลลงสู่ก้นลึกใต้ทะเลให้หมดไป
เขาจะได้ไม่ต้องทรมานทุกครั้งเมื่อคิดถึงคนโกหก คนไม่รักษาสัญญา และไม่ซื่อตรงต่อความรักที่เขามีให้เสมอมา....คิดแล้วก็เจ็บแปลบขึ้นมาอีกแล้ว







(ขอบคุณภาพประกอบกลอนเศร้าบาดอารมณ์ เคล้าน้ำตา o(Y_Y)o จากบล็อกคุณกะว่าก๋าเจ้าค่ะ)








“เดินทางปลอดภัยนะน้องแกรนด์...ไม่แน่อีก 3 เดือน พี่อาจจะได้ไป LA อีก...แล้วจะไปเยี่ยมเหมือนเดิมนะจ๊ะ”
ซินดี้ยืนร่ำลาแกรนด์ก่อนที่จะเข้าไปยังห้องพักผู้โดยสารระหว่างประเทศ เที่ยวบินระหว่างกรุงเทพ-กัวลาลัมเปอร์ ประเทศมาเลเซีย ที่วงGlow
ต้องเดินทางไปแสดงคอนเสิร์ตต่อเป็นประเทศอันดับที่ 4 ในภูมิภาคเอเชีย



“ขอบคุณค่ะพี่ซินดี้” แกรนด์ยกมือไหว้รับคำอวยพรจากซินดี้ “ไปครั้งนี้...ต้องอยู่เป็นเพื่อนแกรนด์นานๆ นะคะ”
น้ำเสียงฟังดูเหมือนจะอ้อน แต่แววตาที่แสดงออกมาให้อีกฝ่ายได้รับรู้อยู่นี้...ว่าเธอกำลังรู้สึกอ้างว้างในหัวใจเหลือเกิน



“ถ้าบริษัทอนุมัติให้อยู่ยาวได้...พี่ซินดี้จะไปอยู่เป็นเพื่อนนานๆ เลยนะ” ซินดี้จับมือบางกระชับไว้ในมืออย่างให้กำลังใจ
“แล้วก็เลิกทำหน้าทำตาเศร้าอย่างนี้ได้แล้วค่ะ...เดี๋ยวคนอื่นจะเข้าใจว่าแกรนด์น่ะ ไม่มีความสุขที่ได้กลับมาเมืองไทยนะ”



“แกรนด์มีความสุขมากๆ ที่ได้กลับมาเมืองไทยนะคะ” รีบบอกไป ก่อนซินดี้จะเข้าใจในความรู้สึกที่แท้จริงของเธอผิด
“แกรนด์ได้กอดคุณพ่อ คุณแม่ พี่เกรซ น้องแกรนท์ และเพื่อนๆ ในแก๊งค์ The Star 5...อีกทั้งยังได้เข้าไปกราบขอบคุณ คุณบอยและผู้บริหารใน GGM
ที่ได้ให้โอกาสแกรนด์ ได้มาจนถึงจุดนี้ได้...ทำไมจะไม่มีความสุขล่ะค่ะ” ยิ้มกว้างโชว์แก้มบุ๋มยืนยันให้อีกฝ่ายเห็น แต่แววตาหม่นนั้นกลับปิดซ่อนเอาไว้ไม่มิด



“พี่รู้ว่าแกรนด์มีความสุขที่ได้เจอทุกคนที่แกรนด์รักและคิดถึงอยู่ตลอดเวลาที่ไม่ได้อยู่เมืองไทย” ซินดี้จ้องลึกเข้าไปในดวงตาเรียวสวย
อย่างเข้าใจในความรู้สึกที่ถ่ายทอดออกมานี้เป็นอย่างดี เพราะคนที่แกรนด์อยากเจอมากที่สุดอีกคนหนึ่งนั้น กลับหนีหายไปไหนโดยไม่มีใครรู้เลย
แถมยังไม่มีการบอกกล่าวให้ได้รู้ล่วงหน้าอีกด้วย...เหมือนจะมีปัญหาอะไรบางอย่าง ที่เกิดขึ้นกับความสัมพันธ์ของคู่รักดาวคู่นี้
แต่เธอก็มืดแปดด้านคูณสอง คูณสามเข้าไป...ซึ่งไม่อาจจะคาดเดาได้เลยว่า มันคืออะไร???



“ค่ะ...ถึงแม้จะเป็นช่วงระยะเวลาสั้นๆ หลังจากที่แสดงคอนเสิร์ตและไปถ่ายทำรายการทีวีเสร็จแล้วก็ตาม...แกรนด์รู้สึกได้รับกำลังใจกลับไปทำงานต่อ
เพิ่มขึ้นอีกเป็นโกดังเลยล่ะค่ะ” ถึงจะยิ้มกว้างออกไปยังไง แววตาก็ยังคงเจือความหม่นอย่างไม่รู้ตัวเองเลย



“แกรนด์ต้องเข้มแข็งให้มากๆ นะ...อย่าไหวเอนไปกับสิ่งที่อาจจะมากระทบจิตใจเข้าได้ หรืออาจจะเจออุปสรรคปัญหาอะไร ที่ทำให้เรานั้นต้องรู้สึกแย่มากๆ
ก็อย่าท้อนะ ต้องลุกขึ้นสู้ต่อไป อย่าได้ยอมแพ้ง่ายๆ...พี่คนหนึ่งที่จะคอยเป็นกำลังให้นะจ๊ะ” ซินดี้ดึงร่างบางเข้ามาสวมกอด
เพื่อให้อีกฝ่ายคลายความรู้สึกที่อ้างว้างลงบ้าง ก่อนที่จะเดินทางจากบ้านจากเมืองไปอีกครั้งหนึ่ง อย่างยาวนานเป็นปี



“แกรนด์ไม่รู้จะขอบคุณและตอบแทนในสิ่งที่พี่ซินดี้ทำให้แกรนด์มาโดยตลอดยังไงดีเลยล่ะค่ะ” กอดตอบไปด้วยความซึ้งในน้ำใจของอีกฝ่าย
ที่คอยเป็นห่วงความรู้สึกของเธอเสมอ “ยังไงก็จะสู้...สู้เพื่อความฝันของตัว และความหวังของทุกคนที่รักแกรนด์ต่อไป ไม่ว่าจะเจอกับปัญหาอะไรก็ตามค่ะ”
เสียงตอนท้ายเริ่มสั่นเครือเล็กน้อย ไปตามอารมณ์ที่กำลังรู้สึกน้อยใจในใครบางคนขึ้นมา...ที่อยู่ๆ ก็มาทำตัวเปลี่ยนไปได้อย่างรวดเร็ว



“อืม...ดีมากๆ เลยนะ ถ้าคิดได้อย่างนี้น่ะ...พี่หวังเพียงเห็นแกรนด์เป็นศิลปิน ที่จะสร้างทั้งผลงานที่มีคุณภาพระดับโลก และภาพลักษณ์ที่ดีอยู่เสมอ
เพื่อเป็นตัวอย่างให้กับรุ่นน้อง...ได้โกอินเตอร์เหมือนกับแกรนด์ต่อไปได้น่ะ” ซินดี้ดันไหล่เล็กออกห่างจากตัวเธอ ก่อนจะปลอบคนเจ้าน้ำตาอีกรอบ
“ไม่ร้องไห้แล้วนะ...เดี๋ยวตาบวม หมดสวยกันพอดี...พวกสื่อฯ ของมาเลเซียรอถ่ายรูป และสัมภาษณ์ที่แอร์พอร์ตกันตรึมเลยนะ”
หยิบกระดาษทิชชู่ออกมาจากกระเป๋าถือ แล้วซับน้ำตาที่กำลังจะซึมออกมาอีกให้เบาๆ ก่อนที่แกรนด์จะรับมาซับน้ำตาที่ไม่สามารถอั้นเอาไว้ได้ต่อ



“แกรนด์ไปนะคะ แล้วเจอกัน.....เอ่อ....ค่ะ” แค่พูดประโยคที่มีชื่อเขาอยู่ด้วย ก็รู้สึกน้ำตารื้นขึ้นมาอีกแล้ว....ทำไมหัวใจถึงได้อ่อนแออย่างนี้นะ
เข้มแข็งได้แล้ว แกรนด์พร่ำบอกตัวเองอยู่ในใจ...เขาไม่เหมือนเดิมแล้ว เขาไม่อยากเจอเธอแล้ว และเขาก็คงไม่ได้รักเธอเหมือนเดิมแล้วล่ะมั้ง
แกรนด์รีบหยุดความคิดฟุ้งซ่านนี้เอาไว้ ก่อนที่ทำนบน้ำตาจะพังทลายลงมาต่อหน้าทุกคน...แต่เธอก็อยากจะให้เขาได้รับรู้ถึงความรู้สึกที่ต้องห่างไกลกัน
เป็นเวลานานๆ อย่างนี้...ว่าเธอยังคงรักและคิดถึงเขาอยู่ตลอดเวลา “ของที่แกรนด์ฝากไปให้กัน...ต้องรบกวนพี่ซินดี้อีกครั้งนะคะ”



“ไม่ได้รบกวนอะไรเลยจ๊ะ...รับรองว่าครั้งนี้ ถ้าเจอตัวเมื่อไหร่จะรีบเอาไปให้ทันทีเลยจ๊ะ...และพี่จะหอมแก้มบุ๋มทั้งสองข้างแรงๆ เป็นการทำโทษ
ที่หายตัวไปยังกะนินจา...แทนน้องแกรนด์ให้นะ” ว่าแล้วก็หัวเราะขำออกมาเบาๆ เพื่อให้อีกฝ่ายได้มีอารมณ์ขันร่วมไปกับตน และยิ้มออกมาได้
ก่อนจะเดินทางต่อไปด้วยความรู้สึกที่ไม่หม่นหมองขึ้นมาอีก






*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*



วันเวลาเปลี่ยนไปอะไร...อะไรเปลี่ยนไปได้ทุกอย่าง
ทำให้เธออ้างว้างในยามที่เธอไม่มี...ฉันไหม
เธอก็รู้...บางคราวที่ไม่มีใคร...มันเหงาเหลือเกิน
รักที่เรามี...อย่าทำให้มันต้องผิดหวัง
ใช้เวลานาน...กว่าเธอและฉันจะเข้าใจ
เมื่อเวลา...ทำให้เราต้องไกล ฉันขอถามเธอ


เหมือนเดิมอยู่ไหม...หัวใจของเธอ
(ฉันจะไม่ให้ใคร จะมีหัวใจเก็บเอาไว้ให้เธอผู้เดียว)
รักกันอยู่ไหม...ขอถามให้ฉันมั่นใจ
(ไม่ว่าจะนานเท่าไร ฉันจะรอเธอ)
วันเวลาที่ทำให้เราต้องห่างกัน....กลัวมันจะทำให้ใจของฉันและเธอ
ไม่เหมือนเดิม



ในบางทีก็มีที่ฉันก็กลัวว่าในวันหนึ่ง
เราจะไปไม่ถึงเส้นทางที่เราสองคนหวังไว้
ก็เหตุผล...เรามีคนตั้งมากมาย ที่เข้ามา
รักที่เรามี...อย่าทำให้มันต้องผิดหวังใช้เวลานาน
กว่าเธอและฉันจะเข้าใจ...เมื่อเวลา ทำให้เราต้องไกล


ฉันขอถาม...เธอเหมือนเดิมอยู่ไหม หัวใจของเธอ
(ฉันจะไม่ให้ใคร จะมีหัวใจเก็บเอาไว้ให้เธอผู้เดียว)
รักกันอยู่ไหม...ขอถามให้ฉันมั่นใจ
(ไม่ว่าจะนานเท่าไร ฉันจะรอเธอ)
วันเวลาที่ทำให้เราต้องห่างกัน...กลัวมันจะทำให้ใจของฉันและเธอ
ไม่เหมือนเดิม




เพลง : เหมือนเดิมอยู่ไหม / ศิลปิน : Endorphine
(ขอบคุณเนื้อเพลงจาก //www.lyrics.ohozaa.com)








(ขอบคุณคลิปเพลงจาก https://www.youtube.com)







กันนั่งฟังเพลงจากเสียงร้อง ที่เขาจดจำได้เสมอว่าเป็นเสียงใคร...ซึ่งเก่งนำมา mixed ให้เข้ากับเสียงบรรเลงเปียโน และเรียบเรียงเสียง
เสร็จเรียบร้อยแล้ว ให้กันฟังเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้ได้



“เฮ้ย! เอ็งจะให้ข้ามิคซ์เสียงตรงไหนเพิ่มอีกล่ะ...ฟังวนไปมาหลายรอบแล้วนะเว้ย!”
เก่งพูดขึ้น เมื่อเห็นกันเอาแต่นั่งก้มหน้าฟังอย่างนิ่งเงียบ ดวงตาเหม่อ...คล้ายคนจิตใจล่องลอยไปไหน ก็ไม่รู้



“ก็โอเคแล้วหนิ! ฝีมือเอ็งทั้งเล่นเปียโน ทั้งมิคซ์เสียง ขั้นเทพอยู่แล้ว” เงยหน้าขึ้นตอบอย่างเนือยๆ สีหน้าเรียบสนิทไร้อารมณ์ใดๆ บนใบหน้าหล่อคมเข้ม



“ถ้าโอเคตั้งแต่แรกแล้ว จะให้ข้าเปิดให้ฟังหลายรอบทำไมวะ...ไอ้นี่!” เก่งมองตาเขียว ที่เขาถามกี่รอบว่าจะ Re-check อีกไหม...มันก็พยักหน้าตอบทุกครั้ง
ตั้งแต่มันล่องหนไปเมื่อ 7 วันที่แล้ว พอกลับมาก็มีอาการเซื่องซึม แววตาหม่นหมอง พูดจานับคำได้...นับว่าผิดปกติในรอบ 6 ปี ตั้งแต่เป็นเพื่อนกับมันมา



“ข้าบอกเหรอวะ!” กันทำหน้างง



“เอ็งไม่ได้เอื้อนเอ่ยออกมาแต่อย่างใด...แต่ทว่า ก็พยักหน้าทุกครั้งที่ข้าถามไปน่ะ...แล้วความหมายมันต่างกันตรงไหนวะ! ไอ้เสือสมิง”
เก่งส่ายหน้าให้กับเพื่อนรัก ที่ยังคงทำหน้าครุ่นคิด ขมวดคิ้วเข้มเข้าหากันไม่คลายอยู่นี้ พร้อมกับเอ่ยประชด เปรียบกันเป็นเหมือนเสือสมิง
ที่อยู่ๆ ก็ทำตัวลึกลับ มีท่าที และอาการแปลกๆ ขึ้นมา...ไม่เหมือนกันคนเดิม ที่เวลาอยู่กับเพื่อนๆ นั้น...ทั้งแสบ ทั้งกวน ทั้งรั่วแบบอันลิมิเต็ดเลยล่ะ



“ไม่มีชื่ออื่นให้เรียกแล้วเหรอวะ?...เสือสมิง...ชื่อน่าภูมิใจมาก!!!” กันเน้นเสียงสูงขึ้น อย่างประชดเก่งไป ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปจากห้องบันทึกเสียง
แล้วเดินมาทิ้งตัวเอนนอนลงบนโซฟาตัวใหญ่ ในห้องนั่งเล่นสำหรับรับรองลูกค้า ที่มาใช้บริการห้องสตูดิโอบันทึกเสียงของเก่ง



“ก็เหมาะกับเอ็งดีนี่หว่า....เพราะคนในยุคโบราณที่ชอบทำตัวลึกลับ เขาก็คิดว่าเป็นเสือสมิงทั้งนั้นแหละ” เก่งเดินตามออกมาอธิบายให้กันได้ฟังถึงที่มา
ว่าทำไมเขาถึงให้ฉายาชื่อนี้กับมัน...และทรุดนั่งลงตรงโซฟาตัวเล็ก ที่จัดเข้าชุดกันได้อย่างลงตัว ภายในห้องรับรองสีขาว โปร่งโล่ง...มีกระจกบานยาว
เป็นประตูทางออกเชื่อมไปยังระเบียงกว้าง บนชั้น 3 ซึ่งเป็นชั้นบนสุดของอาคารวาโย ดิจิตัลสตูดิโอ แอนด์ มิวสิค...ที่เก่งได้ตกแต่งให้เป็นสวนหย่อมขนาดย่อม
เพื่อได้ให้เขาและทีมงานโปรดิวซ์...ได้ออกมาผ่อนคลายในระหว่างวัน ที่ต้องเคร่งเครียดอยู่กับงานดีไซน์ด้านเสียงและเครื่องดนตรี เป็นเวลานานๆ



กันยิ้มบางๆ เพื่อรับมุขที่เก่งหมายจะหยอกให้เขาได้โต้ตอบแบบกวนๆ กลับไปเหมือนเช่นเคย...แต่ว่าเขาไม่มีอารมณ์ขันไปด้วยจริงๆ
เพราะหลังจากที่ได้ฟังเสียงแกรนด์ร้องเพลง “เหมือนเดิมอยู่ไหม” ที่ฝากมาให้เขาได้ฟังอยู่นี้...โดยผ่านการบันทึกเสียงจากโทรศัพท์มือถือIphone ของเกรซ


และหลังจากนั้น เก่งก็นำมาใส่เสียงบรรเลงเปียโน เป็นท่วงทำนองของดนตรีลงไป ได้อย่างกลมกลืนไปกับเสียงร้องที่นุ่มหูของแกรนด์
ทำให้เพลงนี้น่าฟังยิ่งขึ้นไปอีก แม้เพลงต้นฉบับจะบรรเลงเป็นเสียงกีตาร์ ที่เพราะมากๆ อยู่แล้วก็ตาม...แต่ในเสียงเปียโน ก็ทำให้เขารู้สึกจมลึก
ไปกับอารมณ์ของเพลงได้ถึง 2 อารมณ์เลยทีเดียว...ทั้งแบบหวานในความรู้สึกที่อีกฝ่ายได้ฝากบอกมาว่ายังรักและคิดถึงอยู่เสมอ
โดยยังรอคอยที่จะได้กลับมาอยู่ใกล้ชิดกันเหมือนเดิม...เพียงขอให้เหมือนเดิม และมั่นคงในความรักที่ร่วมฟันฝ่ามาด้วยกันอย่างยาวนาน


ซึ่งจะไม่หวั่นไหวไปกับใครคนใด ที่ผ่านเข้ามาชิดใกล้อย่างแน่นอน....และแบบเศร้าลึกกับคำถาม ที่ฟังแล้วต้องอยากถามคนที่ร้องเพลงนี้มากกว่า...ว่า
เธอยัง“เหมือนเดิมอยู่ไหม” กับเขา...เขาควรจะเป็นฝ่ายถามซิ!
ไม่ใช่ให้เธอเป็นฝ่ายมาถามเขาก่อนอย่างนี้...คิดมาถึงตรงนี้แล้ว ก็เจ็บจี๊ดเข้าไปถึงขั้วหัวใจเลยทีเดียว...ก่อนจะหลับตาข่มอารมณ์ขุ่นเคือง
ที่กำลังจะปรี๊ดพุ่งขึ้นมา...อย่างสะกัดกลั้นเอาไว้จนแน่นคับไปทั่วทั้งอกข้างซ้าย...เพื่อไม่ให้เก่งนั้น ทำการดักเรดาห์ของเขาได้อีก




แต่ยังไงก็ไม่มีทางเล็ดลอดระบบการทำงานขั้นอัจฉริยะ ในเรดาห์ดักจับความรู้สึกคนของเก่งได้หรอก เจ้าเพื่อนยาก...เก่งเริ่มประมวลความคิดได้ว่า
ยิ่งมีอาการแบบนี้ สีหน้าและแววตาอย่างนี้...ที่สำคัญความเป็นเพื่อนที่รู้ใจกันมานาน...ก็ทำให้เขานั้น ไม่ต้องวิเคราะห์อะไรมากนัก
และก่อนที่เก่งจะได้เอ่ยอะไรออกมา เสียงออดหน้าห้องก็ดังขึ้น 1 ครั้ง...เขาจึงหันไปมองประตูที่กำลังถูกผลักเข้ามา แล้วจึงส่งยิ้มให้ผู้มาเยือนคนใหม่
ที่เป็นคนนัดทั้งเขาและกันให้มาเจอกัน ณ สตูดิโอของเขาในวันนี้





“ว่าไง...2 หนุ่ม คุยไรกันอยู่เหรอ” เกรซเดินเข้ามานั่งยังโซฟาตัวเล็กอีกตัวตรงข้ามกับเก่ง ก่อนจะวางกล่องขนมที่แวะซื้อมาเผื่อคนแถวนี้
กลัวว่าจะรอเธอจนหิวกัน “คริสปี้ครีม...ของโปรดของทุกคนจ๊ะ”



“คุยเรื่องเสือสมิงกันน่ะจ่ะ...ฮันนี่” เก่งยิ้มหวานให้เกรซ ก่อนจะลุกขึ้น แล้วเดินไปทรุดตัวนั่งเบียดอยู่บนโซฟาตัวเดียวกับเกรซอย่างเร็ว



“แล้วจะมานั่งเบียดเกรซทำไมล่ะเก่ง!...ฮึ!!” เกรซทำหน้ามุ่ยใส่ พลางขยับตัวอย่างอึดอัด ที่อีกฝ่ายมานั่งเบียดซะเต็มตัวอย่างนี้
จนขาของเธอขึ้นไปเกยอยู่บนขาของเก่งเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะกระซิบเสียงลอดไรฟันออกมาให้ได้ยินกันแค่สองคน
“กันอยู่ด้วยนะ...เกรงใจเพื่อนหน่อยซิ!!”



“ก็อยากเบียดอ่ะ...ไม่ได้เหรอ” เก่งยังไม่ยอมขยับตัวลุกแต่อย่างใด กลับรัดเอวคอดของเกรซเข้ามาแนบชิดอีก ด้วยความที่อยากแกล้งขึ้นมา



“ไม่ได้...นั่งแบบนี้คุยได้ไม่ยาว...ลุกเลย!”เกรซทำเสียงเข้มขู่ไป “เร็วซิ!!”



“ก็ได้ๆ...เอาไว้ไอ้กันกลับก่อนเหอะ!” แกล้งคาดโทษเกรซเสร็จ ก็ลุกไปนั่งยังโซฟาตัวเดิม อย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
พลางแกะกล่องขนมยี่ห้อดังที่เกรซซื้อมาฝาก จับเข้าปากอย่างเอร็ดอร่อยอยู่คนเดียว



เกรซส่งค้อนวงใหญ่ไปให้ในคำพูดกำกวมของเก่ง ที่พูดออกมาต่อหน้ากันอย่างหน้าตาย ให้เธอได้รู้สึกเขินเพื่อนขึ้นมา
ก่อนจะหันไปยิ้มหวานให้กับกัน...ผู้ต้องหาที่หลบหนีคดีทำให้คนเขาเป็นห่วงไปทั่วอยู่นี้

“กัน!!” แล้วเปลี่ยนเป็นเสียงเข้มต่อทันที
“ทำไมอยู่ๆ ก็หายตัวไปยังกะนินจา...แล้วทำไมไม่บอกกล่าวกันบ้างล่ะ ว่าจะไปไหน ไปกับใคร ไปเมื่อไหร่ กลับมาตอนไหน แล้ว......”



“Stop Stop Stop....” กันดีดตัวขึ้นนั่งทันที แล้วร้องเพลงสากลชื่อดังขึ้นมา พร้อมกับยกมือขึ้นเป็นสัญลักษณ์ ในการบอกให้เกรซหยุดที่จะสอบปากคำเขา
รัวเป็นชุดอย่างนี้เอาไว้ก่อน “ทีละคำถามได้มั๊ยเนี่ย! แม่คู๊ณ!!...มีด้วยเหรอซักผู้ต้องหา รัวเป็นปืนกลอย่างนี้น่ะ...ผู้ต้องหาเครียดนะเนี่ย!
ขอทนาย เพื่อให้ปากคำในชั้นศาลเท่านั้น...โอเค๊!!” ยักคิ้วเข้มอย่างยียวนไป เมื่ออารมณ์เขาเริ่มเข้าสู่โหมดปกติบ้างแล้ว ทำเอาเก่งอดที่จะหัวเราะขำออกมาไม่ได้



“ก็กันน่ะ! อยากทำให้เกรซและเพื่อนๆ เป็นห่วงทำไมล่ะ!” เกรซดุตอบไป อย่างไม่จริงจังมากนัก



“ขอบใจเกรซและทุกคนที่เป็นห่วงมากๆ เลย...กำลังจะมาบอกให้หายห่วงอยู่นี้ไงล่ะ แต่ไม่ต้องตั้งคำถามนะ...จะร้องเพลง,เล่าสู่กันฟัง,ให้ฟังนะ” กันเริ่มเล่นมุข



“ยังจะมากวนอีก! รีบๆ เล่ามาเลย...แล้วเล่าให้ครบ 5w 1h ด้วยนะ...จะได้ไม่ต้องถามเพิ่มอีกน่ะ” เกรซเกริ่นนำให้กันเล่ามาเหมือนเล่าข่าวให้ฟัง
ซึ่งมีรายละเอียดของสิ่งที่อยากรู้นั้น ครบทุกองค์ประกอบว่า...ใคร ทำอะไร ที่ไหน เมื่อไหร่ กับใคร และอย่างไร ได้อย่างเข้าใจเป็นอย่างดี



“เล่นมาแบบนักข่าวเหยี่ยวสาว...ดาวกระจุยเลยนะเนี่ย! ฮันนี่” เก่งขำที่เกรซพูด พร้อมเล่นมุขส่งไปด้วย



“อยู่เฉยๆ น่า!!!” เกรซทำตาเขียวให้เก่ง



“ครับ...เฉยก็ได้ครับ” เก่งทำหน้าหง๋อ เพราะกลัวอีกฝ่ายจะงอนขึ้นมา



ก่อนที่ทั้งเก่งและเกรซจะตั้งใจฟังกัน ได้เล่าเรื่องราวว่าทำไมอยู่ๆ ถึงต้องหายไป และไปอยู่ที่ไหน กับเพื่อนคนไหน...แต่ทั้งคู่ฟังแล้ว ก็ยังรู้สึกว่า
กันมีอะไรบางอย่างที่ปิดบังอยู่ไม่ให้ล่วงรู้...แต่ก็ยังไม่อยากจะเซ้าซี้ถาม กลัวว่าอารมณ์ติสท์แตกแบบนี้จะไหลย้อนกลับมาหากันอีกครั้ง



“เกรซรู้แล้วก็สบายใจ ที่กันหายตัวไปเพราะอะไร...แต่มีคนๆ หนึ่งที่เขาต้องทุกข์ใจมากๆ ในขณะที่กันไปทำสมาธิอย่างสงบ และสบายอารมณ์อยู่น่ะ”



“ใคร!” กันถามเสียงเรียบ พร้อมกับแย้งอยู่ในใจว่า...เขาไม่ได้สงบและสบายอารมณ์แต่อย่างใดเลย...มีแต่ความทุกข์ใจน่ะซิไม่ว่า
แถมความทุกข์ยังลามไปถึงร่างกายอีกต่างหาก...จนกินไม่ได้ นอนไม่หลับเลยล่ะ



“แกรนด์” เกรซบอกไป


“........”






*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*


จมอยู่กับตัวเอง ติดอยู่กับเวลา ทำไมเธอไม่มา เธอหายไปนานเหลือเกิน
ยังมีคนที่คอยอยู่ วันและคืนเฝ้าหมองเหม่อ ใครทำให้เธอห่างเหิน


ผ่านไปแต่ละวัน ก็ยังหวั่นในใจ ว่ามันเกิดอะไร กับรักที่เธอให้มา
เธอยังรักฉันรึปล่าว เธอมีใครสำคัญกว่า เพียงแค่คิดยังปวดร้าว


เพราะว่าใจกลัว กลัวว่าเธอจะทิ้งกัน จากไปลืมคนที่เคยบอกรักกัน
ลืมทุกๆอย่าง มันอ่อนล้าและสับสน


จะต้องทำยังไง บอกกับเธอยังไง ความอึดอัดในใจ ที่ฉันทนมาตั้งนาน
คนดีๆที่เคยห่วง นานวันไปยิ่งไกลห่าง เพียงคิดน้ำตาก็ไหล



(เพลง: กลัว/ ศิลปิน: ปาล์มมี่/ อัลบั้ม: ปาล์ม)







(ขอบคุณเสียงเพลงปลากอบมาม่า Y_Y จาก GMM ค่ะ)








“ฮือๆ...คนใจร้าย! ไหนบอกว่าจะรอไงล่ะ ทำไมถึงไม่รักษาสัญญา...ทำไม!!!” คำถามที่เฝ้าครวญถามและกำลังต่อว่าให้ใครบางคนอยู่นี้
ดังลั่นอยู่ภายในใจซ้ำไปซ้ำมา แข่งกับเสียงร้องไห้กระซิกอยู่ภายใต้ผ้าห่มผืนใหญ่ บนเตียงกว้างในห้องพักส่วนตัว...พร้อมกับเสียงสะอึกสะอื้น
ที่ไม่สามารถจะหยุดได้เลย



แกรนด์นอนหลับตา พลางฟังเพลงเศร้าไปทั้งน้ำตาที่หลั่งรินออกมา ราวกับหยาดฝนที่ร่วงหล่นพราวไม่ขาดสาย มาตั้งแต่เมื่อคืนวาน จวบจนมาถึงในตอนนี้
พร้อมกับนึกถึงภาพวันเก่าๆ เมื่อครั้งที่กัน...ได้ทุ่มเททำทุกอย่างเพื่อให้เธอนั้น ได้ตอบรับความรักที่จริงใจจากเขา และรับความห่วงใยที่มีให้กับเธออยู่ตลอดเวลา
จนเธอสัมผัสถึงในรักแท้ที่เขามอบให้มา ได้อย่างเป็นสุขอยู่หัวใจไปทุกๆวัน...ระยะเวลาเกือบ 6 ปี ที่ความรักอันบริสุทธิ์ของหัวใจสองดวงที่มีให้แก่กันนั้น


เป็นความรักที่มาจากความผูกพัน และได้ผูกติดสองหัวใจนี้ ไว้ด้วยกันอย่างแน่นหนา จนมั่นใจได้ว่า...ไม่มีสิ่งใดจะมาพรากหัวใจของเธอและเขาออกจากกันไปได้
แต่วันนี้...ความรักที่เขามีให้เธอก็ได้เปลี่ยนแปลงไปตามกาลเวลา ดั่งที่เธอเคยหวาดกลัวเอาไว้ตั้งแต่แรก...ก่อนที่จะเลือกเดินทางมาตามความฝันของตัวเอง


รักแท้มักแพ้ระยะทางห่างไกลได้ทุกครั้งอยู่เสมอมา...จะมีคู่รักซักกี่คน ที่สามารถเอาชนะความรักที่ห่างไกลกันมาได้น่ะ...เธอเชื่อว่าคงจะมีแค่เพียง 1%
ของคนบนโลกนี้เท่านั้นแหละ...ไม่อย่างนั้นจะมีคำว่า “รักแท้แพ้ความใกล้ชิด” บัญญัติขึ้นมา ให้เป็นอุทราหรณ์ในความรัก ของคนที่ต้องห่างไกลกับคนรัก
ไปเป็นเวลานานๆ ให้เราได้รับรู้สืบต่อกันมาหรอกหรือ...เธอเคยคิดและมั่นใจว่า คู่รักของเธอจะต้องเป็น 1% ของคนบนโลกนี้ ที่จะต้องเอาชนะความห่างไกลกันได้
และจะมั่นคงต่อกัน ไม่หวั่นไหวไปกับใครที่เข้ามาใกล้ชิดได้อีกอย่างแน่นอน


ในที่สุด...สิ่งที่เธอกลัวอยู่ภายในใจคนเดียวมาตลอด...ก็เกิดขึ้นจริงๆ อย่างไม่น่าเชื่อ ว่าจะเกิดขึ้นได้อย่างรวดเร็วเหลือเกิน...ทำไมเขาถึงเปลี่ยนใจ
จากเธอไปได้ และหวั่นไหวไปรักคนที่อยู่ใกล้ชิดกับเขามากกว่าเธอแล้วล่ะ... “คนโกหก! จะสัญญาทำไม สัญญาแล้วก็ทำไม่ได้น่ะ...จะสัญญาทำไม!!”


แกรนด์ร้องคร่ำครวญอยู่ในอก...พร่ำถามในคำถามเดิมๆ ซ้ำไปซ้ำมาอีกแล้ว...จนสะอื้นหอบตัวโยนอีกครั้ง ด้วยความรู้สึกที่เหมือนโดนกรีดลึก
เข้าไปถึงหัวใจเลยทีเดียว...ก็แค่คำสัญญาปากเปล่า จากคนใจโลเลคนหนึ่ง ที่เหยียบย่ำความรักความจริงใจ ที่เรามีให้อยู่ตลอดเวลานั้นได้อย่างง่ายดาย


สัญญาของเขา...ก็เป็นแค่ลมปาก ที่ไม่อาจจะมัดหัวใจของเขา ให้อยู่กับหัวใจของเราได้อีกต่อไปแล้ว...และน้ำตาที่ไหลออกมาวันนี้ก็เช่นกัน
คงไม่ทำให้เขากลับมารักเราได้เหมือนเดิมอีกแล้วล่ะ “ฮือๆ...คนใจร้าย” แกรนด์ต่อว่า ปนกับเสียงร้องไห้ออกมาราวกระซิบ อย่างเหนื่อยอ่อน
เพราะเธอเริ่มจะหมดแรงแล้ว...หลังจากที่นอนร้องไห้มาทั้งคืน




ซินดี้ลองผลักประตูเบาๆ เปิดเข้ามาในห้องพักของแกรนด์ หลังจากที่เคาะประตูอยู่นานก็ไม่ได้ยินเสียงตอบรับ...จึงรู้สึกเป็นห่วงขึ้นมา
เพราะหลังจากที่ได้ตอบคำถามเกี่ยวกับเรื่องที่กันให้สัมภาษณ์กับสื่อต่างๆ ที่เมืองไทย...ถึงความสัมพันธ์ของคนทั้งคู่ไปเมื่ออาทิตย์ที่แล้ว


ก่อนที่เธอจะมีตารางงานเดินทางมาเยี่ยมศิลปินที่โกอินเตอร์ในแต่ละประเทศ...ตามที่ได้รับมอบหมายให้ดูแลอย่างต่อเนื่องมาตั้งแต่แรกเริ่ม
และเมื่อแกรนด์ได้รู้ความจริงจากปากของเธอแล้ว....ก็เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้อง ไม่ยอมออกมาอีกเลยตั้งแต่เมื่อวานช่วงหัวค่ำ จนถึงเวลานี้
ก็เป็นตอนสายของวันใหม่เข้าไปแล้ว


“แกรนด์” ซินดี้เรียกคนที่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มอยู่นี้เบาๆ หลังจากนั่งลงบนขอบเตียงแล้ว...และถอนหายใจออกมา ที่เห็นร่างบางนั้นสั่นสะท้านขึ้นลงไม่หยุด
เพราะแรงสะอื้นจากความเสียใจ และเจ็บปวดกับความรักอยู่นี้...อย่าบอกนะว่ายังร้องไห้ไม่หยุดตั้งแต่เมื่อคืนมาแล้วน่ะ...โธ่อกเอ๋ย! แม่คุณของพี่
คงจะรับการเปลี่ยนแปลงในความรักของคนรัก ที่มาเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วนี้ไม่ได้...ถ้าเป็นเธอ ก็คงจะตั้งหลักไม่ได้แน่ๆ เหมือนกัน
หรือแม้แต่ใครๆ ก็เหอะ..คงจะเสียใจมากๆ เช่นกัน...เฮ้อ!!! ซินดี้ถอนใจอีกรอบด้วยความสงสารขึ้นมาอย่างจับใจ...ไม่รู้จะเริ่มต้นปลอบใจยังไงดี


เห็นสภาพของแกรนด์ตอนนี้แล้ว ก็ทำให้เธอพูดอะไรไม่ออกเลยซักคำ...พลางต่อว่าตัวเองอยู่ในใจ ที่จะตอบทุกคำถามไปทำไมนะ
แต่ถ้าไม่ตอบ ก็ไม่ได้อยู่ดี...เพราะแกรนด์เล่นเอาเนื้อหาข่าว ที่ได้ปริ้นท์เป็นกระดาษออกมา จากข่าวใน Website บันเทิงของเมืองไทย...ซึ่งเธอก็ตกใจไม่น้อย
ที่ทำไมแกรนด์ถึงรู้เรื่องนี้ได้อย่างรวดเร็ว แถมยังมีหลักฐานยื่นให้เธอดูอีกต่างหาก...ถามว่าใครปรินท์ข่าวนี้มาให้ ก็ไม่ยอมเอ่ยปากบอกแต่อย่างใด


เอาแต่คาดคั้นที่จะให้เธอตอบทุกคำถามให้ได้อยู่ฝ่ายเดียว...ครั้นจะให้เธอโกหกก็ไม่ใช่นิสัยที่แท้จริงของเธอเลย...เธอจึงตอบคำถามแบบ
กระอักกระอ่วนใจเป็นที่สุด...เพราะคู่รักดาวคู่นี้ เป็นน้องรักของเธอทั้งสองคน และเธอก็ไม่อยากจะให้ความรักของทั้งสองนั้น ต้องมาจบลงอย่างนี้เลย


ยังดีนะที่ทางต้นสังกัด Imagine ได้ให้ศิลปินหยุดพักผ่อนเป็นเวลา 1 อาทิตย์...หลังจากที่กลับมาจาก การไปตะลอนทัวร์คอนเสิร์ตทั่วภูมิภาคเอเชีย
เป็นเวลาหลายเดือนเลยทีเดียว...ไม่อย่างนั้น เธอยังนึกถึงสภาพของแกรนด์ไม่ออกเลยว่า...จะลุกขึ้นมามีกะจิตกะใจทำงานหนักอย่างต่อเนื่องได้อย่างไร


เฮ้อ!!!...ซินดี้ถอนใจอีกรอบอย่างไม่รู้จะช่วย...ความรักที่กำลังจะล่มสลายลงของกันและแกรนด์...ยังไงดี





♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥ ♥





กันนั่งพิงหลังกับต้นทองกวาว ที่เติบโตกว่าเดิมขึ้นเยอะ...ก็ใช่ซินะ เขานั่งพิงมันเมื่อ 6 ปีก่อนกับใครคนหนึ่งแทบจะทุกอาทิตย์ ตามลำพังกันสองคน
ณ สถานที่ ที่เป็นทั้งที่ประชุมลับ และพร่ำบอกรักกันแห่งนี้...ทั้งบึงน้ำใส ต้นทองกวาว ชุดโต๊ะเก้าอี้นั่งสีขาว ศาลาหลังเล็กสีขาวริมบึง
รวมไปถึงความเขียวสดชื่นสบายตาของจอกแหน และต้นหญ้าที่ปกคลุมพื้นดินไปทั่วทั้งบริเวณ


ทุกอย่างยังคงเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนแปลง...ยังคงได้รับการดูแล ตกแต่งให้มีสภาพเดิมอยู่เป็นประจำ เพราะสถานที่แห่งนี้ เป็นที่ที่นักศึกษาดาวทุกรุ่นทุกปี
ได้มาผ่อนคลายกันอย่างสงบรื่นรมย์ไปกับธรรมชาติ ในเวลาหลังเลิกจากคลาสเรียนหรือในวันหยุดพักผ่อน...ซึ่งเขาและดาวพี่ก็ได้มาใช้บริการบ่อยกว่าใครเพื่อน
เพราะด้วยทั้งคู่ชื่นชอบความเป็นธรรมชาติของที่นี่เหมือนกัน...ในขณะที่นักศึกษาดาวส่วนใหญ่ จะเอาเวลาว่างไปซ้อมร้องเพลงในห้องคาราโอเกะ
ไปซ้อมวงในห้องซ้อมดนตรี ไปดูหนังและอัพเดทฟังเพลงใหม่ๆ หรือไปท่องโลกอินเตอร์เน็ตให้ทันสมัยอยู่ตลอดเวลา


ความใกล้ชิดสนิทสนมกันในฐานะดาวพี่และดาวน้อง...ที่เริ่มต้นจากการได้มาซ้อมเต้น เพื่อเข้าประกวดแข่งขันในระดับมหาวิทยาลัยด้วยกัน
จนได้รับเลือกให้เป็นหนึ่งในตัวแทน ไปแข่งขันชิงชนะเลิศระดับประเทศ...และได้รางวัลแห่งความภูมิใจนี้ มาครอบครองด้วยกันอย่างมีความสุขที่สุดร่วมกันมา
ที่แห่งนี้...จึงเป็นส่วนหนึ่งของความสำเร็จในก้าวแรกของนักศึกษาดาวปี 2 และปี 1 เมื่อ 6 ปีที่แล้ว...ตราบกระทั่งดาวผู้เป็นพี่ ก็ได้เดินทางไปสู่
การเป็นดาวดวงใหญ่ที่เคลื่อนย้ายไปตามวงโคจรของโลก ให้ผู้คนได้พบเห็นและรู้จักกันเป็นอย่างมาก ณ อีกซีกโลกหนึ่ง


ส่วนดาวผู้เป็นน้องนั้น ก็ได้ฉายแสงจ้าเป็นประกายระยิบระยับ ให้กับคนทั่วทั้งประเทศในอีกซีกโลกหนึ่ง...ที่อยู่ตรงกันข้ามกันนั้น ได้มาเฝ้ารัก
และเฝ้ามองหาอยู่ทุกค่ำคืน ถึงแม้จะยังไม่สามารถเคลื่อนย้ายไปยังจักรวาลที่กว้างใหญ่เหมือนดาวพี่ได้ในตอนนี้ก็ตามที
แต่บนฟากฟ้าที่เมืองไทยเขาก็ยังคงเป็นดาวเด่นอยู่ตลอดเวลา...ไม่เคยตกหล่น หรือว่าหลุดหายไปนอกวงโคจรแต่อย่างใด


ดาวทั้งสองดวงมีจุดเริ่มต้นที่พุ่งทะยานขึ้นสู่บนฟากฟ้าเหมือนกัน และดำเนินไปตามโคจรของโลกเหมือนๆ กัน...แต่กลับไม่ได้อยู่บนฟากฟ้าเดียวกัน
ได้เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว และความแตกต่างของดาวผู้พี่กับดาวผู้น้องนั้น...ก็ช่างห่างไกลกันเหลือเกิน โอกาสที่จะโคจรได้กลับมาอยู่เคียงใกล้กันอีกครั้งนั้น
ดั่งเช่นปรากฏการณ์ดาวเคียงกัน หรือพระจันทร์ยิ้มนั้น...ก็ดูจะริบหรี่ แทบมองไม่เห็นทางอีกเลยเช่นกัน


“ก็เขาเป็นดาวดวงใหญ่ที่สวยงามและเจิดจ้าระดับโลกไปแล้วหนิ! เขาจะอยากกลับมาโคจรอยู่ใกล้กับดาวดวงเล็กกว่าอย่างเราอีกทำไมล่ะ...ฮึ!!”

เสียงพึมพำด้วยความน้อยใจในตัวเองออกมา อย่างขื่นขมหัวใจเป็นที่สุด บวกกับได้มานั่งมองสิ่งรอบๆ ตัวอยู่ในขณะนี้ ที่ไม่มีการเปลี่ยนแปลงไปเลย
แม้แต่อย่างเดียว...ก็ยิ่งทำให้หัวใจของเขาเจ็บปวดมากขึ้นไปอีก เพราะมีเพียงสิ่งเดียวที่เปลี่ยนแปลงไปแล้ว...นั่นก็คือความรักของเขากับดาวพี่
ที่กลายเป็นแก้วร้าว ไม่อาจจะกลับมาเป็นแก้วใบเดิมได้อีกแล้ว...จะยังเหลือก็เพียงความผูกพันระหว่างพี่น้องร่วมสถาบันแห่งนี้มาด้วยกันก็เท่านั้น


ซึ่งถ้ามีโอกาสได้เจอกันอีกครั้ง ก็คงจะเป็นการพูดคุยและทักทายกันแบบคนเคยรักกัน ไม่ใช่คนที่รักกัน...เหมือนอย่างเช่นเคยอีกต่อไป
ยิ่งคิดหัวใจเขาก็ยิ่งถูกบีบแน่น จนเจ็บปวดร้าวไปหมด...น้ำตาของลูกผู้ชายที่ไม่เคยจะเสียให้กับใคร ก็ต้องมาหลั่งรินให้กับผู้หญิงที่ไม่เห็นค่าในรักแท้ของเขาเลย
อยู่ใกล้ชิดกับอีกคน ก็เปลี่ยนใจไปรักได้อย่างง่ายดาย...ทิ้งให้เขาต้องเผชิญกับความทรมานอยู่เพียงคนเดียวมาตลอด...โดยไม่คิดจะแยแส
ในความรู้สึกของคนที่เฝ้ารอเลยแม้แต่นิดเดียว


“คนใจร้าย!!! คนใจดำ!!! คนไม่มีหัวใจ!!!” กันตะโกนลั่น เสียงดังก้องไปทั่วทั้งบริเวณ เพื่อระบายความอัดอั้นที่สุมแน่นอยู่ในหัวใจมานาน
เพื่อจะได้ทำใจให้ลืมคนที่ทำร้ายหัวใจของเขา ได้อย่างเย็นชาเหลือเกินให้จงได้


“โธ่เว้ย!!! ทำไม!!! ทำไมถึงลืมไม่ได้....ทำไมถึงเกลียดไม่ลง...ทำไมยังต้องคิดถึง....แล้วทำไมถึงทำร้ายหัวใจกันได้นะแกรนด์...ทำไม!!!”
เขากล้าที่จะใช้พลังเสียง ในการปลดปล่อยความทุกข์ทนที่อยู่ข้างใน ให้ออกมาอย่างสุดเสียง...ภายในมหาวิทยาลัยที่ไร้นักศึกษาดาว
ในช่วงเวลาที่ปิดภาคเรียนใหญ่อยู่นี้...จึงทำให้รอบๆ บริเวณนี้ มีแต่เขาเท่านั้น ที่มานั่งคร่ำครวญอยู่คนเดียว ในเวลาโพล้เพล้ที่พระอาทิตย์ใกล้จะลาลับ
กับขอบรั้วสูงของมหาวิทยาลัยไปแล้วในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้านี้


และความมืดก็กำลังจะคลืบคลานเข้ามาปกคลุมไปทั่วท้องฟ้าในเวลาต่อมา....ซึ่งเขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะเคลื่อนย้ายกายไปจากที่แห่งนี้แม้แต่อย่างใด
กลับล้มตัวลงนอนบนพื้นหญ้า...อย่างไม่สนใจในความชื้นเย็นจากละอองน้ำค้าง ที่ร่วงหล่นลงมาเกาะตามใบยอดหญ้านี้แต่อย่างใดเลย
กันนอนอย่างคนหมดสภาพ ทั้งอ่อนแรง และไร้กำลังที่จะคิดทำอะไรต่อไป...ขอเขาอยู่กับภาพความแห่งทรงจำที่ยังหอมหวานสำหรับเขา
และอยู่กับสถานที่แห่งความทรงจำ ในความรักที่หวานชื่นของเขาต่ออีกนิดเถอะนะ...แม้มันจะไม่ย้อนกลับมาได้เหมือนเดิมอีกแล้วก็ตามเถอะ


และถึงแม้เขาจะรู้สึกเจ็บปวดกับการกระทำของแกรนด์มากมายเพียงใด...แต่เขาก็ยังเลือกที่จะเป็นฝ่ายปกป้อง ในชื่อเสียงที่ดีมาตลอดของหญิงสาวเอาไว้
เขาจึงเป็นฝ่ายออกมาสัมภาษณ์ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขาและแกรนด์...ที่สื่อบันเทิงต่างๆ ได้พยายามที่จะเจาะประเด็นถึงในเรื่องความรักของเขา
และแกรนด์นั้นเป็นอย่างไร...หลังจากที่มีภาพหลุดระหว่างเขาและนกยูงออกมาให้ได้เห็น


ซึ่งเขายอมที่จะให้ตัวเองเป็นฝ่ายผิด...ยอมรับทุกข้อกล่าวหา ทั้งที่ไม่ใช่ความจริงเลย ดั่งที่ปรากฏออกมาให้ทุกคนได้เห็นตามรูปภาพประกอบข่าวนั้น
เขาจึงเป็นฝ่ายบอกทุกคนว่า...เขากับแกรนด์นั้นไม่ได้คบหาดูใจกันเหมือนเดิมแล้ว...เพราะต่างคนต่างมีภาระและหน้าที่ที่ต้องทำ จึงเลือกทางเดินความฝัน
ของตัวเองให้สำเร็จก่อน...ส่วนเรื่องที่จะกลับมาคบกันเหมือนเดิมนั้น เขาก็ตอบไปว่า...เขาคงไม่มีสิทธิ์ที่จะไปคิดเช่นนั้นได้อีกแล้ว เพราะเขากับแกรนด์


คงเป็นเหมือนเส้นขนานที่ไม่สามารถมาจะบรรจบกันได้อีกต่อไป...จะให้เป็นเหมือนเดิมได้ยังไงล่ะ!...ก็ศิลปินระดับอินเตอร์อย่างแกรนด์ จะมาคู่ควรอะไร
กับศิลปินที่ดังอยู่แค่ภายในประเทศดั่งเช่นเขาล่ะ ก็ในเมื่อแกรนด์ก็ได้บอกให้เขารู้อย่างเข้าใจแจ่มแจ้งดีแล้วนี่นาว่า...มีหนึ่งในหุ้นส่วนของ Imagine Recorde
ที่เขาก็รู้จักเป็นอย่างดี มาคอยดูแลเอาใจใส่อย่างลับๆ...ในขณะที่เธอต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวที่ประเทศสหรัฐอเมริกาอย่างใกล้ชิด


ซึ่งแกรนด์ก็ได้เขียนบอกให้เขาได้โปรดเข้าใจ และเห็นใจเธอในเรื่องนี้ด้วย...จากไดอารี่เล่มที่สองที่ได้ฝากมากับพี่ซินดี้ ให้กับเขาอีกครั้งหนึ่ง
หลังจากที่วง Glow ได้มาแสดงคอนเสิรต์ที่เมืองไทยจบไปแล้ว...ซึ่งเขาก็ได้รับไดอารี่ของแกรนด์พร้อมกับของบางอย่าง ที่ได้สร้างความปวดร้าว
ให้กับหัวใจของเขายิ่งนัก...จนทำให้เขาต้องมีสภาพที่เหมือนคนเกือบจะจมน้ำตายอีกครั้งหนึ่ง...วันๆ ไม่อยากจะพบหน้าหรือแม้แต่พูดคุยกับใครอีกเลย


และวันนี้ถึงแม้เขาจะยังไม่ลืม และยังทำใจไม่ได้ที่จะเลิกรักแกรนด์...แต่เขาก็ยินดีที่จะหลีกทางให้แกรนด์นั้น...ได้มีความสุขกับรักครั้งใหม่ที่ดีกว่า
และมีอนาคตที่สดใสมากกว่าที่จะมารักกับคนอย่างเขา...เมื่อเทียบกับเขาคนนั้นแล้ว...เขาก็แพ้ตั้งแต่เริ่มต้นแล้วล่ะ


กันคิดมาถึงตรงนี้แล้วน้ำตาที่กลั้นเอาไว้มานาน ก็ซึมออกมาอีกครั้ง...พร้อมกับบีบกำมือข้างที่มีวัตถุโลหะชิ้นเล็กอยู่นี้ เข้าหากันอย่างแน่น
จนสั่นไปทั้งแขนแข็งแรงของเขา...ซึ่งถ้ามันวัตถุที่สามารถแหลกได้ ก็คงจะแหลกคามือเขาไปแล้วอย่างแน่นอนเลยล่ะ


*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*♫~*



อย่าบังคับให้ฉันต้องรอ
ว่าเธอเองจะเลือกรักใคร
อย่าบังคับให้ฉันเข้าใจ และทนทุกอย่าง


อย่าบังคับให้ฉันแย่งชิง
สิ่งที่เป็นของฉันมานาน
แต่วันนี้ฉันรู้ทุกอย่าง ไม่มีอีกแล้ว


ฉันรักแต่เธอ และรักมานานเกินไป
ยิ่งรักเท่าไหร่ ยิ่งอยากยอมแพ้
ฉันขออย่างเดียว ให้เขาจริงใจดูแล
อย่างที่ฉันได้ทำเพื่อเธอเสมอ


ฝากความยินดีกับคนของเธอ บอกเขาให้เขาได้ฟัง
ฉันขอเป็นฝ่ายหลีกทางได้ไหม
ฝากความยินดีกับเธอสองคน
ไม่ช้าฉันคงทำใจได้..ฉันยินดีจากไป
ฉันเต็มใจเพื่อเธอ


บอกกับเขาว่าเขาโชคดี ที่เป็นคนชนะใจเธอ
บอกกับเขาว่าฉันรักเธอมากมายเท่าไหร่
บอกด้วยความจริงใจจากฉัน ว่าเธอเองมีค่าเพียงใด
อยากให้เขาได้รักรู้สึกกับเธออย่างฉัน


ฉันยินดีจากไป...ฉันเต็มใจเพื่อเธอ



(เพลง:ฝากความยินดี/ศิลปิน:Kal /เพลงประกอบละคร เธอกับเขาและรักของเรา)







(ขอบคุณเพลงจาก GMM ค่ะ...ด้วยความยินดีที่จะเศร้ากันต่อค่ะ Y_Y)






แกรนด์เหม่อมองไปยังบนท้องฟ้าที่มืดมิด ในเวลาที่เงียบสงัดของยามเที่ยงคืน อยู่ตรงระเบียงของห้องพัก...ที่หลังจากเธอได้บอกพี่ซินดี้ไปว่า
เธอนั้นง่วงนอนมากๆ ตั้งแต่หัวค่ำ และทำเป็นหลับสนิทให้อีกฝ่ายนั้นเชื่ออย่างสนิทใจ...ทั้งที่จริงแล้วเธอกลับนอนไม่หลับเลยแม้แต่นิดเดียว
ภายในสมองนั้น มีแต่เรื่องของข่าวที่ใครบางคนได้ให้สัมภาษณ์ไปนั้น วนไปวนมาอยู่ทั้งวัน...พยายามจะไม่คิดถึงอีกก็ทำไม่ได้ พยายามข่มตาให้หลับ ก็หลับไม่ลง



“เขาไม่รักเราแล้ว...เขาบอกกับทุกคนไปแล้วว่า...เขากับเราเป็นเหมือนเส้นขนานกัน...เขามีอีกคนที่คอยให้กำลังใจเขาได้ดีกว่าเรา...
เขาอยู่ใกล้ชิดกันมากกว่าเรา...เขามีความสุขที่ได้รักคนนั้น มากกว่าที่จะมารอคอยความรักของเรา...ฮือๆๆ” คิดมาถึงตรงนี้แล้ว ก็ยกมือขึ้นปิดหน้า
ปล่อยโฮร้องไห้ออกมาราวกับจะขาดใจให้ได้...ไม่คิดเลยว่าการเจ็บปวดกับการได้รักใครมากๆ เหมือนที่เธอกำลังมีอาการอยู่นี้ จะทำให้ทรมานหัวใจยิ่งนัก


มันเจ็บปวดมากกว่าตอนครั้งแรกที่เธอนั้นรู้สึกกับพี่บี้ เป็นร้อยเท่าพันเท่าเลยล่ะ...ยิ่งคิดถึงตอนที่เขามาอยู่เคียงข้างเธอ และคอยปลอบใจเธอเมื่อครั้งนั้น
ก็ยิ่งปวดใจเหลือเกิน...แล้วมาวันนี้ เขากลับมาซ้ำเติมรอยเดิมเข้าจนได้ บาดแผลครั้งนี้มันทั้งลึกและยาวมากกว่าครั้งแรก ก็เพราะความรักที่เธอมีให้กับเขานั้น
มันมากมายจนล้นเอ่อ...ความเจ็บปวดที่รับอยู่นี้ มันจึงทิ่มแทงหัวใจของเธอได้อย่างมากมายด้วยเช่นกันยังไงล่ะ


รูปภาพที่ประกอบเนื้อหาข่าวที่กันได้ให้สัมภาษณ์ไป...เป็นรูปที่ถ่ายได้จากช่างภาพปาปาราซซี่ ที่ได้แอบเก็บภาพเอาไว้ได้...ในขณะที่เขาและนกยูง
เดินทางกลับมาจากสนามบินแห่งหนึ่ง ที่อยู่สุดเขตในภาคตะวันออกของประเทศไทย...ซึ่งก็เป็นวันเดียวกับ วันที่เธอนั้น ได้เดินทางไปยังกรุงกัวลาลัมเปอร์ประเทศมาเลยเซีย...ต่างกันก็เพียงเวลาเดินทาง ที่เธอเดินทางในตอนเช้า


แต่เขาและนกยูงนั้นเดินทางมาถึงในตอนเย็น...ซึ่งก็สรุปได้ว่า ที่เขาหายตัวไป ไม่มาแม้กระทั่งให้กำลังใจเธอในการแสดงคอนเสิร์ตใหญ่ ครั้งแรกที่เมืองไทย
ในนามวง Glow นั้น...ก็เป็นเพราะว่าเขาได้ไปเที่ยวพักผ่อนยังสถานที่แห่งหนึ่งแถวทะเลอ่าวไทย...กับนกยูงสองต่อสอง!! โดยไม่คิดแม้แต่จะอยากมาเจอเธอ
เหมือนดั่งเช่นเพื่อนคนอื่นๆ เลยแม้แต่น้อย...ทำยังกับจะหลบหลีกหน้าเธอไปเป็นเวลา 1 อาทิตย์...ในขณะที่เธอได้มาเยือนเมืองไทย ยังไงยั้งงั้นเลยแหละ


“คนใจร้าย!!! คนใจดำ!!! คนไม่มีหัวใจ!!!” ทำไมถึงทำร้ายหัวใจแกรนด์ได้นะกัน ทำไม!!!....ฮือๆๆๆ” เสียงสะอื้นอย่างหนัก จนหอบตัวโยนขึ้นลงอยู่ในขณะนี้
ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกคลายจากความเจ็บปวดลงเลยแม้แต่น้อย...ยิ่งร้องไห้ ก็ยิ่งคิดถึงเขา ยิ่งคิดถึงเขา ก็ยิ่งเจ็บปวดหัวใจ...ยิ่งนึกถึงรูปภาพที่เขาเดินเคียงกับนกยูง
ที่สนามบินสุวรรณภูมิขึ้นมาอีก...ก็ยิ่งร้องไห้ออกมาอย่างหนักอีกครั้ง อย่างไม่สามารถจะหยุดยั้งทำนบน้ำตานี้เอาไว้ได้


“แต่ถ้ากันรักเขา มากกว่าที่จะกลับมารักกับแกรนด์ได้เหมือนเดิม...ก็ขอยินดีกับความรักครั้งใหม่นี้ของกันด้วยนะ เพื่อความสุขของกัน...แกรนด์ยินดีที่จะ...ฮือๆๆๆ”










(ขอบคุณจากรูปตามเครดิต จากบ้านน้องแกรนด์ค่ะ)

Create Date : 06 กุมภาพันธ์ 2554 Last Update : 13 กุมภาพันธ์ 2554 20:55:31 น. Counter : 3085 Pageviews.		46 comments
Share Tweet