การเดินทางค้นหาชีวิตพิชิตเจดีย์กองข้าวศรีบุญเนาว์ (จ.นครพนม)
เป็นไงไปเที่ยวสนุกมั้ย มันเป็นคำถามทั่วๆ ไปที่มักจะตอบตามสคริปแบบไม่คิดว่า สนุกดี แต่ครั้งนี้มันแตกต่าง
ผมกลับพูดไม่ออกได้แต่ยิ้มๆ จนเพื่อนที่ถามงง คือถ้าตอบตรงๆ มันก็ไม่ได้สนุกอะไรมากมาย
แค่รู้สึกดีที่ผ่านมันมาได้และมันเป็นการเดินทางที่ผมจะไม่มีวันลืม
ย้อนกลับไปเมื่อหลายวันก่อน ผมกับอะมูนิโต้กำลังง่วนอยู่กับการแพ็คของจัดเตรียมสัมภาระก่อนการเดินขึ้นภูลังกา
ที่หน่วยพิทักษ์อุทยานวัดพระธาตุภูลังกา ในเขตรอยต่อระหว่างจังหวัดบึงกาฬกับจังหวัดนครพนม
โดยมีจุดหมายปลายทางอยู่ที่เจดีย์กองข้าวศรีบุญเนาว์ที่ตั้งอยู่บนยอดเขา
พวกเราตั้งใจจะขึ้นไปกางเต็นท์นอนรอเก็บภาพแสงยามรุ่งอรุณกระทบกับเจดีย์สีทองอร่าม
มันเป็นภาพอันงดงามน่าประทับใจที่ผมเห็นจากอินเตอร์เน็ตแล้วส่งต่อไปให้อะมูนิโต้ดูจนกระทั่งเกิดการเดินทางครั้งนี้ขึ้น
ใช้เวลาในการเดินแค่ 2-3 ชั่วโมง ขึ้นไปตามบันไดพญานาคทางด้านหลังหน่วยพิทักษ์อุทยานฯ
ดูแล้วไม่น่าจะยากเย็นอะไร แต่มันกลับเป็นการเดินทางที่ทำเอาผมรู้สึกเป็นกังวลที่สุด เพราะเคยแต่เปิดท้ายรถขนเต็นท์ลงไปกางหรือหากต้องเดินแบกของขึ้นเขาก็จ้างลูกหาบเอา
แต่ที่นี่ไม่มีลูกหาบ ด้านบนไม่มีสิ่งอำนวยความสะดวกใดๆ นอกจากห้องน้ำกับแทงค์รองน้ำฝนไว้สำหรับใช้สอย
ดังนั้นสัมภาระทุกอย่าง เต็นท์ ถุงนอน อุปกรณ์กล้อง ขาตั้งกล้อง น้ำดื่มรวมทั้งเสบียงอาหารต้องแบกเป้ขึ้นหลังขนไปเองทั้งหมด!
ใครมาเห็นพวกเราตอนนี้คงนึกว่ากำลังดูภาพสโลว์โมชั่นที่ค่อยๆ ยกเท้าก้าวขึ้นไปตามบันไดทีละขั้นอย่างช้าๆ
ราวกับโงกุนกำลังฝึกวิชาอยู่ในห้องแรงโน้มถ่วง และผมไม่เคยรู้ซึ้งถึงคำว่า หนักหน่วง เท่านี้มาก่อน
เพราะลำพังแค่เดินขึ้นเขาตัวเปล่าก็แย่แล้ว นี่ต้องมาแบกน้ำหนักบนหลังที่คิดว่าน่าจะมีไม่ต่ำกว่า 10-15 กิโลอีก!! ดูจากสภาพตัวเองถ้าต้องเดินแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆอีก 2-3 ชั่วโมง สาหัสแน่ๆ!
ไม่รู้ว่าขีดจำกัดของร่างกายมันจะพาไปได้ไกลซักแค่ไหน แต่มาถึงจุดนี้แล้วก็คงถอยไม่ได้
ชีวิตมันต้องเดินต่อไปข้างหน้า! จริงมั้ยอะมูนิโต้!? เออมึงเดินขึ้นไปก่อนเลยไม่ต้องรอ อะมูนิโต้พูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ไม่เคยเหนื่อยเท่านี้มาก่อนเลยในชีวิต
อารมณ์เหมือนมันไม่พร้อมจะมาเจอแบบนี้ เหมือนถูกเพื่อนหลอกมายังไงยังงั้น!
บันไดปูนยังคงทอดยาวสูงขึ้นไปเรื่อยๆ ราวกับไม่มีที่สิ้นสุด
เสียงหอบแข่งกับเสียงเพลง ฉันมาทำอะไรที่นี่ ของพี่เบิร์ดดังแว่วอยู่ในหัวเป็นระยะ ทำให้ต้องรีบดึงสติกลับมาให้มีสมาธิอยู่กับก้าวปัจจุบัน มันเป็นเคล็ดลับในการเอาชนะความเหนื่อยที่ได้ผลดีจริงๆ
เจดีย์สีทองขนาดย่อมห้าองค์ทำเอาผมยิ้มออกทันทีที่มองเห็น แม้นั่นจะไม่ใช่เจดีย์กองข้าวศรีบุญเนาว์
หากแต่เป็น เจดีย์พระเจ้าห้าองค์ สัญลักษณ์ที่แสดงว่าผมได้เดินมาถึงครึ่งทางแล้ว!
ผมปลดเป้ลงกองกับพื้นเพื่อหยุดพักและจะได้รออะมูนิโต้ไปในตัว ระหว่างนั้นเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น
เป็นเบอร์อะมูนิโต้โทรมา! เกิดอะไรขึ้น!? กูลืมหยิบกล่องข้าวขึ้นมาว่ะ อะมูนิโต้บอก งามไส้!! แล้วเย็นนี้จะกินอะไร!? จะเดินกลับลงไปเอาก็คงไม่ไหว
โชคยังดีที่อะมูนิโต้คว้าถุงขนมกับนมสำหรับมื้อเช้ามาด้วยอย่างน้อยก็เอามากินรองท้องกันตายไปก่อน
ผ่านไปเกือบสองชั่วโมงก็สิ้นสุดบันไดปูนขั้นสุดท้าย ผมดีใจจนน้ำตาจะไหล
แม้ยังไม่ถึงจุดกางเต็นท์ที่ต้องเดินต่อไปตามทางดินและผลาญหินทรายบนยอดเขาอีกพักใหญ่
แต่มันก็ไม่ต้องใช้แรงควายขึ้นบันไดอีกแล้ว!
ดวงอาทิตย์กำลังลาลับขอบฟ้าเหนือบึงโขงโหลงที่อยู่เบื้องล่าง มันเป็นทัศนียภาพที่สวยงามจนทำให้ผมลืมความเหนื่อยไปชั่วขณะ ระหว่างหยุดพักอยู่บนโขดหินริมหน้าผา มองลงไปตรงทางเดินที่ผ่านมาเห็นอะมูนิโต้ค่อยๆ โซซัดโซเซโผล่พ้นแนวต้นไม้ออกมา ก่อนจะโยนเป้ทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง
เอาหน่อยๆ ผมตะโกนให้กำลังใจ ก่อนพากันเดินต่อไปอีกไม่ไกลก็มาถึงบริเวณลานกางเต็นท์
รวมระยะเวลาเดินจากพื้นล่างขึ้นมาถึงที่นี่ประมาณ 2 ชั่วโมงครึ่ง
ตรงจุดนี้มองเห็นเจดีย์กองข้าวศรีบุญเนาว์ตั้งเด่นอยู่บนยอดเขาเบื้องหน้า
แต่ตอนนี้ใกล้ค่ำแล้วคงต้องรีบกางเต็นท์กันก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยเดินขึ้นไปยังเจดีย์
ความมืดเข้าปกคลุมอย่างรวดเร็วท่ามกลางความเงียบสงัด ทั้งภูเขามีแค่เราสองคน
เพราะนักท่องเที่ยวส่วนใหญ่เค้าจะมากันในช่วงฤดูหนาว มิน่าพวกเราถึงนอนกันเหงื่อซึมคิดว่าบนนี้จะเย็นซะอีก!
ความเหนื่อยเล่นงานทำเอาผมหลับไปตั้งแต่ตอนสามทุ่มกว่า
รู้สึกตัวตื่นมาอีกทีเหมือนมีมดกัด ก็ใช้มือปัดๆ แต่ซักพักก็มาใหม่จนทนไม่ไหวลุกขึ้นเปิดไฟดู
โอ้แม่เจ้ามดเต็มเต็นท์เลย!! เรียกได้ว่ามาเป็นกองทัพยุบยับเป็นทิวแถว ทั้งตามพื้นตามหลังคา แล้วมันเป็นมดคันไฟ!!
สันนิษฐานว่าตอนหัวค่ำพวกเรานั่งกินขนมกันหน้าเต็นท์ก็เลยเชิญชวนมดป่าผู้หิวโหยมาเยี่ยมเยือน
อาวุธที่มีคือสเปรย์กันยุงซัดไปจนหมดขวด กว่าจะได้นอนก็สู้กันไปค่อนคืน
แสงตะวันของเช้าวันใหม่ค่อยๆ โผล่พ้นขอบฟ้าสาดส่องมากระทบกับเจดีย์สีทองอร่ามรูปทรงคล้ายกับกองฟาง ผมกับอะมูนิโต้กำลังยืนชื่นชมความงดงามของธรรมชาติยามเช้าอยู่ข้างๆ เจดีย์กองข้าวศรีบุญเนาว์บนยอดสูงสุดของภูลังกา
ตามประวัติความเป็นมา พระอาจารย์สมชายปุญญมโน เจ้าอาวาสวัดป่าสว่างบุญ จังหวัดสระบุรี
มาบำเพ็ญภาวนาอยู่ที่ภูลังกาแห่งนี้แล้วมีเทวดามาบอกขอให้ช่วยสร้างเจดีย์ไว้บนยอดเขา
ท่านจึงรวบรวมกำลังศรัทธาจากชาวบ้านสร้างเจดีย์ขึ้นเมื่อปี พ.ศ.2542
ภายในบรรจุพระบรมสารีริกธาตุและพระอรหันตธาตุที่อัญเชิญมาจากประเทศเนปาล
เรื่องราวที่ผ่านมาเมื่อวานดูเหมือนจะมีพลังวนเวียนอยู่ในหัวมากกว่าวิวสวยๆ ที่อยู่ตรงหน้า
อารมณ์เหมือนมาเข้าคอร์สฝึกตนจนสำเร็จ และได้รับประกาศนียบัตรยกระดับการเดินทางขึ้นไปอีกขั้น
มันช่างเป็นการเดินทางที่ครบรส ทั้งหนัก ทั้งเหนื่อย ทั้งหิว ทั้งร้อน ทั้งนอนไม่หลับ มดยังมากัดอีก! นี่แหละที่เค้าว่ากันว่าการเดินทางคือการออกไปดูโลก ไปดูผู้คน ออกไปเรียนรู้สิ่งแปลกใหม่
ออกไปค้นหาอะไรให้กับชีวิต และครั้งนี้มันทำให้ผมค้นพบตัวตนแล้วว่า แบบนี้มันไม่ใช่เลย! ไม่เอาแล้ว! พอเหอะ!
เส้นทางของไอฟายน้อยสู่เจดีย์กองข้าวศรีบุญเนาว์ หากมาจากกรุงเทพฯผมแนะนำให้ไปพักในตัวจังหวัดสกลนครหรือนครพนมก่อนซักคืนจะได้ไม่เหนื่อยจนเกินไป
รุ่งเช้าค่อยแวะเที่ยวจุดอื่นก่อน หรือจะไปน้ำตกตาดขามกับน้ำตกตาดโพธิ์ที่เชิงภูลังกาก่อนก็ได้(มีน้ำเฉพาะฤดูฝน)
แล้วค่อยเดินขึ้นภูซักบ่าย 3 กำลังดี จะได้ไปถึงไม่มืดจนเกินไป หรือใครขึ้นไปแล้วไม่ค้างก็ได้กะเวลาเอา
การเดินขึ้นภูลังกาไปยังเจดีย์กองข้าวศรีบุญเนาว์สามารถขึ้นได้สองเส้นทาง
เส้นทางแรกคือขึ้นตรงที่ทำการอุทยานแห่งชาติภูลังกา(น้ำตกตาดโพธิ์) ในเขตอำเภอบ้านแพงจังหวัดนครพนม
แต่จุดนี้ใช้เวลาเดินประมาณ 5 ชั่วโมง และต้องอาศัยเจ้าหน้าที่นำทาง
ส่วนเส้นทางที่สองต้องขับรถอ้อมไปทางด้านหลังเขาแล้วไปขึ้นตรงหน่วยพิทักษ์อุทยานวัดพระธาตุภูลังกา
ในเขตอำเภอบึงโขงโหลง จังหวัดบึงกาฬ เส้นทางนี้แม้จะชันกว่าแต่ทางเป็นบันไดปูนจนถึงยอดเขา
ใช้เวลาในการเดินประมาณ 2-3 ชั่วโมงสามารถเดินได้เองโดยไม่ต้องมีเจ้าหน้าที่นำทาง
การเดินทางจากตัวจังหวัดนครพนมให้ใช้ทางหลวงหมายเลข 212 มุ่งหน้าไปทางอำเภอบ้านแพง ระยะทางประมาณ 97 กิโลเมตร
ถึงแยกทางเข้าตัวอำเภอบ้านแพง ให้ขับตรงต่อไปตามทางสายหลักเส้นเดิมอีกประมาณ 6 กิโลเมตร
จะเจอแยกทางเข้าน้ำตกตาดโพธิ์อยู่ทางซ้ายมือ(หากแวะเที่ยวให้เลี้ยวเข้าไปประมาณ 4 กิโลเมตร)
แต่ผมเลือกขึ้นภูลังกาเส้นทางที่สอง ให้ขับตรงไปอีก 5 กิโลเมตรจะเจอสี่แยกไฟแดงเรียกว่าแยกดงบัง
ให้เลี้ยวซ้ายเข้าทางหลวงหมายเลข 2026 ตรงไปประมาณ 8.5 กิโลเมตร ถึงบ้านดงชมพูให้สังเกตป้ายวัดพระธาตุภูลังกา
เลี้ยวซ้ายเข้าถนนสายย่อยไปตามป้ายประมาณ 1 กิโลเมตร จากนั้นให้เลี้ยวซ้ายไปตามป้ายวัดพระธาตุภูลังกาอีกครั้ง
ตรงไปตามถนนดินลูกรังอีกประมาณ 2 กิโลเมตร จะผ่านวัดพระธาตุภูลังกา ตรงต่อไปจนสุดทางที่หน่วยพิทักษ์อุทยานวัดพระธาตุภูลังกา
Create Date : 17 ธันวาคม 2559 |
Last Update : 17 ธันวาคม 2559 15:19:58 น. |
|
17 comments
|
Counter : 2615 Pageviews. |
|
|