ภาพนักปีนเขาท่าทางทะมัดทะแมงสายห้อยระโยงระยางอุปกรณ์ครบครันยืนเด่นอยู่บนยอดเขา

คงไม่ทำให้ผมแปลกใจอะไร

หากแต่ภาพเบื้องหน้าในตอนนี้คือภาพของพระภิกษุรูปหนึ่งยืนอยู่บนก้อนหินที่มีขนาดเล็กพอแค่วางเท้า

เหนือหน้าผาสูงชันชนิดแทบจะตั้งฉากกับพื้นโลก โดยปราศจากอุปกรณ์ใดๆ ในการช่วยปีนเขา

จะมีก็เพียงจีวรกับเท้าเปล่าๆ เท่านั้น!

ผมกำลังทึ่ง!

ขณะยืนอ่านเกร็ดชีวประวัติของพระอาจารย์จวน กุลเชฏโฐ ภายในเจดีย์พิพิธภัณฑ์วัดเจติยาคิรีวิหาร

หรือเรียกกันสั้นๆ ว่า “วัดภูทอก” ตั้งอยู่ในเขตอำเภอศรีวิไล จังหวัดบึงกาฬ

แม้ท่านมรณภาพไปนานแล้ว แต่เรื่องราวความน่าอัศจรรย์และความเลื่อมใสศรัทธาในตัวท่านยังเป็นที่กล่าวขานจนถึงทุกวันนี้

โดยเฉพาะผลงานสิ่งก่อสร้างระดับ Unseen In Thailand ที่ขนาดวิศวกรฝรั่งยังยอมแพ้!

ภูเขาหินทรายสีแดงลูกโดดตั้งเด่นตระหง่านอยู่เบื้องหลังเจดีย์พิพิธภัณฑ์ มองดูเผินๆ เป็นเพียงภูเขาทั่วๆ ไป

หากแต่ลองซูมสายตาเข้าไปใกล้ๆก็จะเห็นสะพานไม้เล็กๆ ถูกสร้างเวียนขึ้นไปอยู่รอบเขาทำเป็นชั้นๆ รวมทั้งหมด 7 ชั้น

สะพานทางเดินไม้รอบภูทอกถูกเนรมิตขึ้นมาตั้งแต่ปี พ.ศ. 2512 โดยพระอาจารย์จวนได้อาศัยแรงศรัทธาของพระเณรและชาวบ้าน

ฟันฝ่าอุปสรรคและเสียงคัดค้านต่างๆ รวมใช้ระยะเวลาก่อสร้างยาวนานถึง 5 ปี

ช่างเป็นอะไรที่น่าอัศจรรย์และเป็นเหตุให้ผมต้องเดินทางห่างบ้านมาไกลถึงเพียงนี้!

ระหว่างที่ผมค่อยๆ ก้าวขึ้นไปตามบันไดไม้ชั้นที่ 1-2

ยังอดสงสัยไม่ได้ว่าก่อนหน้าการสร้างสะพานทางเดินขึ้นภูทอก พระอาจารย์จวนห่มจีวรปีนขึ้นเขาสูงชันแบบนี้มาด้วยเท้าเปล่าๆได้อย่างไร

เพราะขนาดชุดพร้อม ทางเดินพร้อม ผมยังรู้สึกว่าเดินลำบากเลย

ต้องคอยระมัดระวังทุกฝีก้าว ไม่อย่างนั้นมีพลาดพลั้งกลิ้งตกลงไปแน่!

กว่าจะตะกายขึ้นมาถึงชั้นที่ 3 ก็เล่นเอาผมลิ้นห้อยแล้ว แต่ทัศนียภาพอันงดงามก็ทำเอาลืมร้อนลืมเหนื่อยไปเลย

เพราะสะพานจะพาวนชมทิวทัศน์ของภูเขารอบด้าน มองลงไปเบื้องล่างเห็นผืนป่าเขียวขจีสุดลูกหูลูกตา

เส้นทางบนภูทอกไม่ถึงกับวกวน แค่เวียนวนอยู่รอบเขา

หากมีใครมาเอ่ยถามว่าขึ้นลงไปชั้นนี้ชั้นนั้นทางไหน ผมคงตอบไม่ถูก

คงบอกได้แค่ว่าเดินไปเรื่อยๆ ตามทางเดี๋ยวสะพานไม้นี้จะพาวนจนเจอบันไดเอง

เหมือนกับที่เราเดินตามรอยเท้าของครูบาอาจารย์ เดินตามคำสอนของสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

ซักวันเส้นทางสายนี้จะพาเราขึ้นไปสู่จุดหมายปลายทางที่ดีงามของชีวิตเอง

ยิ่งสูงยิ่งเสียว!

สะพานไม้เริ่มโลดโผนขึ้นเรื่อยๆ ตามระดับความสูง ประกอบกับเจ้าไม้กระดานแต่ละแผ่นดูมันไม่ค่อยเสถียร

เหยียบแต่ละทีก็อ่อนยวบลงไปตามน้ำหนักซึ่งไม่รู้ว่ามันจะหักโพละลงตรงก้าวไหน

แล้วข้างล่างก็ไม่มีอะไรรองรับ นอกจากพื้นดินก้นเหว!

แต่ในทางกลับกันยิ่งสูงก็ยิ่งสวย!

เผลอแป๊บเดียวผมก็พาตัวเองขึ้นมายืนรับลมอยู่บนชั้นที่ 6 ซึ่งเป็นชั้นที่มีทิวทัศน์สวยงามที่สุด

นี่อาจเป็นสิ่งตอบแทนความพากเพียรของมนุษย์ตัวน้อยที่กำลังแสวงหาความสุขทางโลก

แต่หากมองให้ลึกลงไป ภูทอกกำลังบอกอะไร

บันไดที่ทอดยาวขึ้นมาอาจเปรียบเสมือนเส้นทางที่น้อมนำสัตบุรุษให้พ้นโลกแห่งโลกียะไปสู่โลกแห่งการหลุดพ้น

โดยต้องอาศัยความเพียรเพื่อไปให้ถึงจุดหมาย

ต้องอาศัยสติและสมาธิในแต่ละย่างก้าวเพื่อไม่ให้พลาดพลั้งตกลงไป

สุดท้ายต้องมีศีลและปัญญาในการนำพาชีวิตไปให้ถูกทาง

ตอนนี้ผมรู้คำตอบของภาพพระอาจารย์จวนที่ติดอยู่ในเจดีย์พิพิธภัณฑ์แล้วละครับ

เส้นทางของไอฟายน้อยสู่ภูทอก

แนะนำว่าจากกรุงเทพฯไปแวะนอนที่ตัวเมืองบึงกาฬก่อนแล้วค่อยขึ้นภูทอกตอนเช้าๆ โดยจากกรุงเทพฯใช้เส้นทางถนนมิตรภาพยิงยาวถึงจังหวัดหนองคายระยะทางประมาณ 620 กิโลเมตร

จากนั้นใช้ทางหลวงหมายเลข 212 วิ่งตรงจากหนองคายเข้าตัวเมืองบึงกาฬอีก 135 กิโลเมตร ถนนเป็นสี่เลนตั้งแต่กรุงเทพฯไปจนถึง อ.โพนพิสัย

เส้นจากหนองคายไปบึงกาฬรถไม่เยอะขับสบาย รวมใช้เวลาขับรถจากกรุงเทพฯถึงบึงกาฬประมาณ 10 ชั่วโมง

(แนะนำให้แวะเที่ยวไล่จังหวัดมาจะชิลล์กว่าขับรวดเดียว แวะนอนอุดรฯหรือหนองคายก่อนซักคืน เช้าค่อยเลาะเที่ยวเลียบริมโขงมาเรื่อยๆ บ่ายตามเก็บตัวเมืองบึงกาฬแล้วนอนค้างซักคืน เช้าเตรียมลุยขึ้นภูทอก)

จากตัวเมืองบึงกาฬผมเลือกใช้ทางหลวงหมายเลข 222 วิ่งไปทางตัวอำเภอศรีวิไล ประมาณ 26 กิโลเมตร

ก่อนเลี้ยวซ้ายตรงตัวอำเภอเข้าทางหลวงหมายเลข 2005 วิ่งไปตามป้ายบอกทางอีกประมาณ 20 กิโลเมตร

วัดเจติยาคิรีวิหารหรือวัดภูทอกตั้งอยู่ซ้ายมือ

การเตรียมตัวขึ้นภูทอกสภาพร่างกายต้องแข็งแรง แนะนำให้เดินขึ้นเช้าๆ จะได้ไม่ร้อน ใช้เวลาในการเที่ยวชมประมาณ 2-3 ชั่วโมง

เนื่องจากเป็นสถานที่ปฏิบัติธรรมควรเคารพสถานที่ทั้งเรื่องการแต่งกายและงดส่งเสียงดัง

Create Date : 31 มีนาคม 2559
Last Update : 16 เมษายน 2560 16:31:04 น.		28 comments
Counter : 2723 Pageviews.
Share Tweet