เที่ยวไป งงไป กับยัยเป๋อ 2 (ออสเตรเลีย)~
แหม..หายไปนิดหายไปหน่อย(แค่อาทิตย์ฝ่า ๆ เอง)..มีหน้ามาทำทวงงง...
อิอิ
. .
คิดถึงเค้าชิมะล่า
รู้ทันหรอกน่า
จุ้บ..จู้บบบ~
....................
11 เมษายน 2550
หมายกำหนดการที่เจ้านกเหล็ก TG 991..ของอิชั้นจะเอาขาแตะพื้นคือ เวลา 2 ทุ่ม..โดยประมาณเฮ่าะ
เวลาของที่ซิดนี่ย์ จะไวกว่าเวลาในเมืองไทย 3 ชม. อ่ะนะคะ นั่นคือ ขณะที่ฟ้าเมืองไทย แดดยังคงสดใสซาบซ่า แต่พระอาทิตย์ของที่นี่ตอกบัตรโบกมือลากลับบ้านไปเยียบย้อยแย้ว
อิชั้นพร้อมกับเพื่อนทั้ง 3 อันประกอบด้วย พืช ผัก ผลไม้ (กำ..คนอ่านเค้าจะรู้เรื่องมั้ยเนี่ยตรู ) เอ่อ..โทษทีเฮ่าะ..อิชั้นหมายถึง พี่ชุ น้องวา และน้องดา พากันเดินลงจากเครื่องด้วยอาการสะโหลสะเหลกันเล็กน้อย
อิชั้นเดาเอาว่าการที่ต้องนั่งเฉย ๆ บนที่แคบ ๆ เป็นเวลานาน ๆ มันทำให้ความกระตือรือล้นหมู่ (คล้าย ๆ อุปทานหมู่ ) ลดระดับลงจาก 10 เหลือเพียง 2.1
ความตื่นเต้วกลับเข้ามาอีกครั้ง เมื่ออิชั้นเดินเรียงแถวดาหน้าไปตรวจหนังสือเดินทางและเอกสารเข้าเมืองที่กรอกบนเครื่องที่ด่าน อิมมิเกรชั่นภายในสนามบินอ่ะนะคะ
น้องวา น้องดา ผ่านไปเรียบร้อยแล้ว..และพี่ชุกำลังถูกตรวจเป็นลำดับต่อไป แต่ไม่รู้เป็นไง..จู่ ๆ จนท.ของ อิมมิเกรชั่นก็มาสะดุดเอากับ พาสปอร์ตของพี่ชุ เอาซะเฉย ๆ
อิชั้นเห็น จนท.ของที่นั่น ถามพี่ชุว่ามากันกี่คน ก่อนที่พี่ชุจะตอบว่ามากัน 4 แล้วก็ฟุดฟิดฟอไฟ ชี้ ๆ ว่าไอ้ที่ว่าสวย ๆ เอ๊ย.. 4 คนน่ะ มันคนไหนกันบ้าง
ผลสุดท้าย เมื่อพาสปอร์ตของอิชั้นถูกสแตมป์ให้ผ่านเข้าเมืองได้ พวกเราก็ต้องมายืนลอยคอ "รอ" จนท.ซึ่งขอ พาสปอร์ตทั้งหมด ของพวกเราเข้าไปตรวจสอบ "อะไรก็ไม่รู้" ในห้องเล็ก ๆ อีกรอบหนึ่ง
ตรวจสอบกันจนสาแก่ใจแล้ว ไม่นานนัก คุณ จนท.ก็เดินยิ้มแบบสุภาพมาส่งคืนพาสปอร์ตคืนให้พวกเรา แบบเรียงตัวอ่ะนะคะ
งงค่ะ~..แต่งานนี้ผ่านมาได้ก็โอเค.แระ คาดว่า ในหน้าพาสปอร์ตหรือใบกรอกคนเข้าเมืองของพี่ชุ จะมีปัญหาอะไรเล็กน้อย ทาง จนท.ถึงได้ ขอตรวจสอบให้แน่ใจเป็นลำดับสุดท้าย ก่อนปล่อยให้เข้าเมืองอ่ะเนาะ
ยี่สิบห้านาที ถัดมา
พวกเราก็ระเห็จกันมายืนแกว่งขาอยู่นอกตัวอาคารค่า..
อากาศยามค่ำของที่นี่ ออกจะเย็นเยียบเล็กน้อย แต่ผู้หญิงตระกูลเอ็มร้อย(แปลว่า..ถึก) อย่างอิชั้นก็ไม่หวั่น
สี่สาวยืนเง็ง ๆ เดินกลับไปกลับมาอยู่แถว ๆ หน้าสนามบินนั่นอีกครู่ใหญ่อ่ะนะคะ
เรื่องของเรื่องก็เพราะไม่แน่ใจว่า จะเดินทางไปยังโรงแรมที่พักกันอย่างไร ให้ประหยัดที่สุด
หลังจากทะเลาะตบตี กันมาพอสมควรแล้ว พวกเราก็ตัดสินใจที่จะเรียก แท้กซี่ ไปกันค่ะ (กำ..ไอเดียบรรเจิดกันมากเลยนะเนี่ย)
โรงแรม Formule 1 ที่เราจะไปพักกันคืนนี้ อยู่ไม่ไกลจากสนามบินนัก แต่ด้วยความที่พวกเรายังเป็น "หน้าใหม่" กับที่นี่อยู่ จึงไม่อยากเสี่ยงกับการ "หลงทิศ" และ "ผิดทาง" ในยามวิกาลกันซะตั้งแต่คืนแรกหรอก
ไม่ถึงสิบนาทีถัดมา แท็กซี่ก็พาสี่สาวมาส่งถึงจุดหมายปลายทางจนได้ค่ะ
แต่ใช่ว่าถึงที่หมายแล้ว..เช็คอินเข้าห้องพักแล้ว อิชั้นจะได้อาบน้ำกินนมนอนนะค้า พวกเราสี่สาวยังคงต้องงัดเอาไม้จิ้มฟันมาถ่างตา คว้าแผนที่เมือง ขึ้นมากางบนเตียง แล้วก็เริ่มวางแผนกันว่าพรุ่งนี้ จะเริ่มปล้น เอ๊ย..เริ่มเที่ยวกันตรงไหนก่อน
การมาเที่ยวแบบส่วนตัวก็ดีกว่ามากับทัวร์แบบนี้แหละค่า ดีตรงที่ว่า พวกเราสามารถจัดสรรเวลาเองได้ อยากเที่ยวตรงไหน ก็แวะได้ตามใจสั่ง
กางแผนที่ ดูถนนหนทาง ดูป้ายบอกทิศทางต่าง ๆ รวมไปถึงตกลงเรื่องการวางแผนการเดินทางคร่าว ๆ กันเรียบร้อย พวกเราต่างคนต่างก็ตะกายกันขึ้นเตียงค่า
อิชั้นมองดูนาฬิกา ขณะนั้นมันปาเข้าไปเกือบตีหนึ่ง
ไอ้เจ้า...ความคิดถึง...มันทำงานแบบไม่รู้เวล่ำเวลาจริง ๆ เลยนะคะ
สองชั่วโมงถัดมา
กำลังหลับได้ที่เจียวเลยเจียวค่ะ.. จู่ ๆ เสียงกริ่งบาดหูยาวนานก็ดังขึ้นมาแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย
อิชั้นพร้อม ๆ กับเพื่อนร่วมก๊วนขยี้หูขยี้ตาลุกขึ้นมาทำหน้าเง็ง ๆ ส่งประกวด
...กริ่งแบบนี้...
เหอ ๆ
ยามวิกาลเช่นนี้..
เหอ ๆ
แล้..สถานการณ์เยี่ยงนี้
เหอ ๆ . .
กะ..กรี๊ดดด..นะ....นี่มันเสียงกริ่งเตือนไฟไหม้นี่หว่า..
อุแม่เจ้า...อิชั้นเริ่มตาสว่าง
.....ฟะ.....ไฟไหม้ค่ะคุณพี่
ใครทำวะ??!!
อี๊...
. .
ทำไงดี..ไฟหม้ายยยยยยยยย~~~~
...........
แปะ~........เด๋วมานะคะ
.....................................
เดี๋ยวเจอกันนะคะ
รัก
i'm not superman ~
Create Date : 13 พฤษภาคม 2550 |
|
38 comments |
Last Update : 11 มีนาคม 2554 21:13:57 น. |
Counter : 589 Pageviews. |
|
|
|