จริง ๆ ตอนแรกผมก็เป็นเหมือนเด็ก เหมือนวัยรุ่นทั่ว ๆ ไป ที่รู้สึกไม่ได้ชื่นชอบการท่องเที่ยววัดอะไรนัก ออกจะเบื่อด้วยซ้ำหากต้องเข้าวัด แต่มันก็มาถึงจุดเปลี่ยนแรกเมื่อผมขึ้นชั้น ม.๖ 

       ก่อนหน้านี้ผมไม่มีกล้องถ่ายรูปเป็นของตัวเองเลย แถมเพิ่งจะมามีมือถือเครื่องแรกก็ตอนอยู่ ม.๕ (ปี ๒๕๕๒) มือถือถ่ายรูปได้นะครับ แต่โคตรจะไม่ชัดเลย ตอนนั้นผมก็เริ่มจะชอบถ่ายรูปแล้วล่ะครับ แต่ก็ถ่ายแค่พวกเพื่อนในห้อง หรือกิจกรรมเล็ก ๆ น้อย ๆ จนขึ้น ม.๖ นั่นแหละครับ คือตอนนั้น อาจารย์ที่ปรึกษาจะให้ผมเข้าแข่งขันรายการทางวิชาการรายการหนึ่ง แล้วเขาก็อยากได้ภาพบรรยากาศในงาน ภาพการแข่งขันของผมด้วย ก็บอกให้ผมไปถ่ายรูปมา แต่ทำไงดีล่ะ ไม่มีกล้องซะด้วย ก็เลยไปซื้อมันซะเลย ซึ่งจริง ๆ ผมก็อยากจะได้กล้องมาแต่แรกแล้วแหละ ไม่ใช่ว่าซื้อมาเพื่อใช้ในการนี้โดยเฉพาะ

นี่คือกล้องตัวแรกในชีวิตของผมเลย

         หลังจากนั้น กล้องถ่ายรูปก็เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตผม คือมันเป็นช่วง ม.๖ ด้วย ผมต้อการที่จะเก็บภาพความประทับใจของทั้งเพื่อน กิจกรรม และบรรยากาศมุมต่าง ๆ ของโรงเรียน ผมเอากล้องไปโรงเรียนทุกวัน จะไปไหนก็เอากล้องไปด้วย แต่นั่นมันก็ยังไม่ใช่จุดเริ่มต้นที่ทำให้ผมชอบเที่ยววัด เพราะบอกตรง ๆ ว่าตอนมัธยมผมยังขึ้นรถเมล์ไปไหนมาไหนเองไม่ได้ด้วยซ้ำ แล้วก็ไม่ค่อยติดเที่ยว ไม่ค่อยไปไหนด้วย รูปส่วนใหญ่ก็เลยจะเป็นภาพในโรงเรียนมากกว่า

         จนขึ้นปี ๑ นั่นแหละครับ มันก็คือจุดเริ่มต้นที่แท้จริงที่ทำให้ผมชอบเที่ยววัด คือตอนนั้นผมเรียนที่มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีราชมงคลรัตนโกสินทร์  วิทยาเขตบพิตรพิมุข จักรวรรดิ ที่อยู่ย่านสำเพ็ง แถวนั้นนี่จะเรียกว่าเป็นย่านประวัติศาสตร์ก็ว่าได้ สามารถเดินทางไปยังวัดสำคัญ ๆ ของกรุงเทพฯ เช่น วัดพระแก้ว วัดโพธิ์ ฯลฯ ได้อย่างง่ายดาย

         ผมเริ่มมีความรู้สึกอย่างเที่ยววัดครั้งแรกก็ตอนที่ขึ้นไปที่ชั้น ๗ ของมหา'ลัยนั่นแหละครับ จากตรงนั้น จะมองเห็นภูเขาทอง วัดสระเกศได้ไกลลิบ ๆ เห็นครั้งแรกผมก็ตะลึงเลย และตั้งใจว่าสักวันผมจะต้องไปให้ได้ แต่ว่าช่วงแรก ๆ ที่ผมเข้ามหา'ลัยนั้น ผมยังคิดถึงและผูกพันกับโรงเรียนตอนมัธยมอยู่ ทำให้มันไม่มีอารมณ์จะเที่ยวไหนทั้งนั้น เลิกเรียนแล้วก็อยากกลับบ้านเลย รวมไปถึงมันมีกิจกรรมรับน้องที่ต้องอยู่จนเย็นด้วย ก็เลยไม่มีโอกาสได้ไปสักที

         จนกระทั่งเข้าเดือนที่ ๒ ของการเรียนนั่นแหละครับ อะไร ๆ มันก็เริ่มเข้าที่เข้าทางมากขึ้น ผมเริ่มชินกับมหา'ลัยมากขึ้น อารมณ์เที่ยวมันก็เลยมาแล้วครับ ผมจำได้เลยว่าเป็นวันพุธที่ ๑๓ กรกฎาคม พ.ศ.๒๕๕๔ ผมมีเรียนแค่เช้า เลิกเรียนเสร็จก็ไปเดินเล่น คือกะจะหาทางเดินไปวัดพระแก้วด้วยตัวเอง ขอย้ำว่าเดินนะครับ ไม่ใช่นั่งรถเมล์ (ผมเริ่มนั่งรถเมล์เองตอนขึ้นมหา'ลัยครับ) ผมก็เดินไปเรื่อย ๆ จนชักคุ้นว่าทางนี้มันไปภูเขาทองได้นี่หว่า ก็เลยถือโอกาสเดินไปให้ถึงเลย 

นี่คือภาพที่ผมถ่ายในวันนั้น จริง ๆ มีมากกว่านี้ แต่ขอยกตัวอย่างมาก่อน

       ตั้งแต่วันนั้นแหละครับ ผมก็เริ่มมีความสนใจในการเที่ยววัดขึ้นมาทันที และนำพาไปสู่การเที่ยววัด ซึ่งขณะที่นั่งพิมพ์อยู่นี้ ผมไปมาแล้วทั้งหมด ๔๖๓ วัด วัดล่าสุดที่ไปคือ วัดสมณโกฏฐาราม จ.พระนครศรีอยุธยา ซึ่งจะได้รีวิวให้ได้ชมกันในคราวต่อไปครับ

       ผมใช้กล้องตัวนั้นในการผจญภัยเที่ยววัดมาโดยตลอด เป็นเวลาถึง ๕ ปี จนกระทั่งวันที่ ๒๗ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๕๘ ผมก็ไปเที่ยววัดตามสไตล์ผมเลย จำได้ว่าไปวัดวิจิตรการนิมิตย่านจรัญสนิทวงศ์ พอไปถึงก็เลยพบว่ากล้องหายไปแล้ว ก่อนหน้านั้นผมไปที่วัดโพธิ์เรียงและวัดบางเสาธงมาด้วย ก็เดินตามหาซะทั่วเลย แต่ก็ไม่พบ ก็เลยเสียดายมาก เพราะผมเป็นคนขี้เสียดายของ กลัวของหายมาก ๆ โดยเฉพาะกล้อง แล้วมันก็ดันมาหายไปจริง ๆ

        แต่แค่อาทิตย์เดียว ผมก็ได้กล้องใหม่มาใช้ และใช้มาจนถึงทุกวันนี้

       นี่แหละครับ สาเหตุที่ทำให้ผมชอบเที่ยววัด ซึ่งผมจะทยอยนำมารีวิวให้ได้ชมกัน ระหว่างนั้นก็อาจจะมีเรื่องอื่น ๆ มาแทรกบ้าง เพื่อไม่ให้น่าเบื่อเกินไป อย่าลืมติดตามกันนะครับ