ถึงจะผ่านพ้นวัยเด็กมานาน
แต่ก็ยังรู้สึกว่ายังไม่เติบโต

ยิ่งผ่านไปนานเท่าไหร่ ก็พบเห็นความเป็นจริงมากขึ้น
บางครั้ง ก็มีแต่จินตนาการแบบเด็กๆ นี่ล่ะครับ
ที่ช่วยให้ผ่านความจริงอะไรหลายๆ อย่างมาได้

อ่านแล้วนึกถึงหนังเรื่อง ซานตาคร๊อส เลยครับ

ตอนเด็ก ๆ เราเชื่อว่า ลุงใจดี หนวดเคราขาว ตัวอ้วนใส่เสื้อสีแดง
จะมาหาแล้วเอาของขวัญมาให้ตอนเราหลับในวันคริสมาสต์ (เราเป็นคาทอลิค)
แล้วตื่นขึ้นมาเราก้อได้ของเ่่ล่นจริง ๆ
แต่พอโตมา เริ่มรู้มากว่าแม่เอามาวางไว้ให้เราบนหัวเตียง
แต่ก็ดีใจที่ได้ของเล่น แม้จะรู้ว่าไม่ได้มาจากซานต้า

ตอนนี้โตจนแก่ รู้ว่า ซานต้าไ่ม่มีจริง
แล้วจะให้กลับไปเชื่อว่าซานต้ามีจริงจะทำได้มั้ย
ก็คิดว่าคงไม่ได้ แล้วก็ไม่รู้อีกว่าตอนไหนที่เรารุ้ว่าซานต้าไม่มีจริง
จู่้ ๆ มันก็หายไปเลย นึกไม่ออก
แต่เราก็ยังรักลุงใจดีอยู่ ปีนี้เลยกะจะเป็นซานต้าให้หลานๆ

เืผื่อโตขึ้นเค้าจะได้เก็บความรู้สึกแบบที่เราได้รับไว้หละ

จริงๆวัยเด็กผมไม่มีจินตนาการเลย ตอนนั้นผมดูการ์ตูน
น้อยกว่าพ่อผมเสียอีก ไม่ค่อยเพ้อฝัน เพ้อเจ้อ
แต่พอโตขึ้น เพ้อเจ้อสุดๆเลย

จินตนาการและความฝันก็เป็นสิ่งหนึ่งที่หล่อเลี้ยงชีวิตมนุษย์เช่นกัน
แม้จะเติบโตล่วงมานานแล้ว แต่ความเป็นเด็กก็ยังคอยวนเวียนให้ถวิลหาตลอดเวลา

คุณKing Of Pain ใช่ค่ะ คนเรายังต้องเติบโตกันอยู่ทุกวันเนอะ

คุณAlways น่าอิจฉาหลานๆของคุณจัง มีคุณลุงน่ารักแบบนี้ ลุงแซนต้า เอาของขวัญมาเผื่อคุณป้าแถวๆนี้ด้วยได้ไหมคะ

คุณต้องบอกด้วยหรอ ไม่เป็นไรเนอะ โตแค่ไหนก็กลับไปเป็นเด็กอีกครั้งได้เสมอ

คุณsTRAWBERRY sOMEDAY เราคิดว่าความเป็นเด็กในตัวคนเรา ช่วยในการทำงานด้านสร้างสรรค์ได้ดีค่ะ รวมถึงการแต่งเพลงด้วย

ขอบคุณทุกคนที่มาระลึกถึงความเป็นเด็กร่วมกันค่ะ

ตามลิงค์จากบล็อคคุณ king of pain มาครับ
ชอบชื่อคุณ.. น่ารักดี

ผมเคยเขียนบล็อคนึงไว้ เรื่องความจำสั้นเหมือนปลาทองนี่แหละ

แล้วก็มีลุงคนนึงแกมาค้านว่าไม่จริง
555

คนจำนวนมาก ชอบเอาเรื่องการมีจินตนาการ
ไปโยงกับเรื่องอายุ และวุฒิภาวะ

เลยกลายเป็นว่า คนมีจินตนาการเป็นคนที่ไม่ค่อยมีวุฒิภาวะ
หรือคนที่อายุมาก หรือมีวุฒิภาวะมาก จะไม่ค่อยมีจินตนาการ
ซึ่งไม่ค่อยเกี่ยวกันเท่าไหร่

ไม่ใช่อะไรหรอก.. ผมร้อนตัว เพราะผมแก่แล้ว
แต่ยังมั่นใจว่า ผมมีจินตนาการอยู่เยอะเอาการ

555

หรือจริงๆแล้วทุกวันนี้ เราอยู่ในโลกแห่งเทพนิยาย ฟุ้งฝัน
และอยู่กับมันมาตลอด โดยไม่เคยระแคะระคายว่า ยังมีโลกจริงๆอยู่อีกใบนึง

ใครๆก็ยังมีความเป็นเด็ก และโหยหาความเป็นเด็กทั้งนั้นครับ เพราะมันทำให้เราหลุดออกจากโลกยุ่งๆนี่ไปสู่จินตนาการได้ซักพัก

ปล ขอบคุณนะครับที่แวะไปที่บลอก รู้สึกดีมากๆที่รู้ว่ามีคนชอบ suede เหมือนกันครับ

enjoy your day

พื้นที่ที่เราเก็บวัยเด็ก ผมว่ายังคงมีเหมือนกันทุกคนครับ

แต่ฝุ่นเมืองมันเกาะแน่น บางทีกว่าจะฝ่าเข้าไปดูได้มันนาน

หรืออีกบางทีก็ตกค้างอยู่ในซอกเตียงมั้งครับ

อะไรคือความจริงฦ

เวลาเรามอง เราเห็น แล้วเราพูดออกไปอย่างซื่อตรงตามความคิดของเราตอนนั้น โดยไม่ได้สนใจว่าผลของมันจะเป็นอย่างไร เวลาทำอะไรอย่างนั้น พี่จะรู้สึกว่าตัวเองยังมีหัวใจของเด็กๆ อยู่นะ ทำให้รู้สึกดีกับตัวเอง มากกว่าเวลาพูดหรือคิดอะไรโดยผ่านการไตร่ตรองหลายชั้น

พี่ว่ามันดี ตรงที่เรามองหลายๆอย่าง ตามสภาพที่มันเป็นจริงๆ มันช่วยในการทำงานด้วยหลายเรือง อย่างน้อยเราก็ไม่หลอกตัวเอง แม้ว่าชาวบ้านอาจจะแตกตื่นกับคำพูดของเราอยู่บ้างก็ตาม haha

เอ่อ..ผมไม่ค่อยสนใจเรื่องพื้นที่ความเป็นเด็กในตัวเท่าไหร่ การคงไว้ซึ่งมุมมองไร้เดียงสาใบบางเรื่องแม้ชีวิตจิตใจจะเติบโตไปเพียงใด ไอ้เรื่องทำนองเนี่ยผมไม่ค่อยได้ถวิลหามันเลย(เหมือนหนังลุงสปีลเบิร์กนั่นแล ส่วนใหญ่ช่างน่าเบื่อ)

หรืออย่างประโยคอย่าง เราควรใช้ใจฟัง ใช้ใจมอง ใช้ใจสัมผัส เวลาได้ยินเป็นต้องย่นจมูก
ที่เป็นแบบนี้เพราะว่า ผมนั้นมักทำอะไรแบบเด็กๆเสมอมา คนรอบข้างก็มองว่าตัวผมเป็นเด็กไม่รู้จักโต แถมยังชอบทำอะไรตามอารมณ์โดยไม่สนเหตุผล เป็นแบบนี้ผมเลยพยายามรุกรานพื้นที่เล็กๆไว้แทนการรักษาไว้ครับ

(อาจตอบไม่เข้าหู ขออภัยนะฮะ)

อ้อ ชอบวรรคแรกของกลอนมากครับ

คนสูงอายุก็เหมือนปลาทองแหละ ความจำสั้น แต่ท่านจะจำอะไรบางอย่างที่ท่านประทับใจได้ไม่มีวันลืมหรอก (เกี่ยวมั้ยเนี่ย)

ถ้าพูดในมุมของคนที่มีความรักนะ ถึงความจำจะสั้นมันก็ไม่ใช่ปัญหาสำหรับคนที่รักกันเพราะคนที่รักกันเขาใช้หัวใจเพื่อจดจำสิ่งต่างๆและสิ่งดีๆที่มีให้กัน สมองเขามีไว้เพื่อแก้ปัญหาที่ผ่านเข้ามา เพื่อให้ความรักที่มีให้กันอยู่กับเขาตราบนานเท่านาน