อย่ากลัวที่จะเจ็บปวด เพราะความเจ็บปวดช่วยให้เรา
เติบโตขึ้นนะค่ะ ไม่มีใครที่ไม่เคยเจ็บ
เพียงแต่เขาเลือกที่จะเก็บมันเอาไว้กับตัวเท่านั้นเอง
เมื่อพูดกับใครไม่ได้ ก็พูดกับตัวเองนี่แหละค่ะ
เป็นกำลังใจให้ผ่านพ้นทุกความเจ็บปวดไปด้วยดี
เพื่อก้าวต่อไปที่มั่นคงนะ

ไม่มีใครที่เกิดมาแล้ว...ไม่พานพบกับความเจ็บปวด

ได้แต่ยินยอมรับความเจ็บปวด

อ่านจบแล้วผมตบเข่าผางเลย!!
ตรงทุกประเด็นแบบเป๊ะๆ

แปรรูปมันซะเลยไหนๆก็ไหนๆแล้ว หาประโยชน์กับมันซะเลยเจ้าความเจ็บปวดนี่

อ่านแล้วคิดถึงเพลง sand in my shoes ของ dido จังเลยค่ะ

อ่านแต่ละประเด็นแล้วก็พยักหน้าตามหงึกๆ

ผมมีรองเท้าคู่เก่าหนึ่งคู่ที่รักมาก ไม่เคยคิดจะทิ้งมัน
ใส่ตากแดด ลุยฝน จนหนังมันแข็งโป๊ก
พื้นทะลุเป็นรู เวลาฝนตก เดินลุยน้ำ ถุงเท้าผมชุ่มฉ่ำมาก

ทนไม่ไหวเลยพามันไปร้านซ่อม พนักงานได้แต่ส่ายหน้า บอกว่าคอนเวิร์สมันซ่อมยาก คงทำอะไรกับมันไม่ได้ สุดท้ายก็ต้องทิ้งครับ

ตอนนี้ผมมีคู่ใหม่แล้ว ดีใจ

อะไรที่มันชำรุดก็ทิ้งๆ มันไปเสียบ้างเถอะครับ เราเป็นทุกข์เพราะเราไปยึดติดกับมันเอง ลองหาสิ่งใหม่ สร้างความผูกพันใหม่ๆ ดีกว่าเนอะ

อืมม์ เป็นมุมมองที่น่าสนใจนะ
แต่ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่
โดยเฉพาะเรื่องการเขียน
สำหรับพี่ เขียนด้วยเหตุผลต่างๆ ไป
ตามเวลาและวาระ
และการเขียนถึงความเจ็บปวดเนี่ยยากที่สุด
เพราะคำไม่ค่อยพอ :)

อยากปลอบใจ แต่ผมไม่รู้จะเริ่มยังไง

เอาเป็นว่า.. อย่างน้อย คุณก็สบายใจได้ ว่ามีคนคอยรับฟังอยู่แถวนี้

เรื่องอยากพูดกับใคร เฉพาะบางเรื่อง กับเฉพาะบางคน
อันนี้เข้าใจ..

ราตรีสวัสดิ์ครับ

ถ้าให้เลือกระหว่างการพูดระบายความเจ็บปวดกับการเขียนระบายความเจ็บปวด ผมคงเลือกการเขียน

เพราะการพูดบางอย่างกับบางคน ความเจ็บปวดอาจทบทวี

คูณบัวริมบึง ขอบคุณมากค่ะ

คุณ Alps_s ใช่ค่ะ แต่ถ้าเจอบ่อยๆเข้า ก็หาทางจัดการกับมันได้ดีขึ้นค่ะ

คุณ Topput นั่นเพลงใช่มั๊ยค่ะ..เออใช่ๆของน้องมี่

คุณอุปกรณ์ประกอบฉาก อยากทำเรานัก ต้อองเอาคืนซะบ้างเนอะ



คุณสไปเดอร์แมว เคยผ่านหูมาบ้างเหมือนกันค่ะ ( แต่แปลไม่ออก )

คุณKing Of Pain เราก็ใช้คอนเวิร์สอยู่ค่ะ พื้นเริ่มเป็นรูมาได้สักพักแล้ว แต่ส่วนอื่นๆยังดีอยู่ แม้จะใช้มา 5 ปีแล้ว คงต้องขอเวลาร่ำลากันอีกสักหน่อยค่ะ อาจจะอีกสัก 1 ปี..นานไปเปล่าคะ

พี่'ปราย นอกจากเขียนแล้ว ปุ๋ยใช้วิธีพูด (แบบออกเสียง ) กับตัวเองค่ะ แต่ต้องดูหน้าดูหลังให้ดีด้วย เดี๋ยวคนอื่นมาเห็นจะเข้าใจผิด

คุณ aston 27 ขอบคุณมากๆค่ะ ระยะหลังมานี่ เราเริ่มสงบมากขึ้น ไม่ค่อยฟูมฟายเหมือนแต่ก่อน อายุมากแล้วมั้งคะ เลยยอมรับอะไรๆได้ดีขึ้น ขอบคุณจริงๆค่ะสำหรับความปราถนาดี

คุณPraparkarn ใช่ที่สุดค่ะ

ขอบคุณทุกๆคนมากค่ะทั้งความคิดเห็นและความห่วงใย ช่วงนี้เรามีเรื่องต้องตัดสินใจครั้งใหญ่ เลยอาจจะหายหน้าไปบ้าง แต่จะพยายามค่ะ..ไฟท์โตะ

แปรรูปความเจ็บปวดแล้วอยู่ร่วมกับมันได้โดยไม่ทุกข์ใจมากขึ้น ผมว่านั่นก็ดีที่สุดแล้วครับ
เพราะไม่ว่าจะอย่างไร เราก็ไม่มีทางสลัดมันออกไปได้ทั้งหมด สู้ๆครับผม

คู่ใหม่ก็ต้องเป็นคอนเวิร์สแน่นอนครับ

หวัดดีค่า

เราว่าคนเรามักจะเป็นแบบนี้แหละค่ะ ทุกข์ของเราเท่าภูเขา แต่ทุกข์คนอื่นเล็กเท่าเมี่ยง จนกระทั่งวันหนึ่งที่เราเจ็บปวดจากเหตุการณ์คล้ายกัน เราจะรู้ซึ้งถึงความเจ็บปวดของคนอื่นที่เคยมองว่ามันเล็กน้อย

สำหรับเรา เวลาที่เจ็บปวดมากคือ ตอนที่พูดระบายความทุกข์กับคนที่เรารักมาก ๆ และคิดว่าเขาจะเป็นทุกอย่างสำหรับเรา และจะเข้าใจเรามากพอแต่ก็คิดผิด ก็จะเหงากว่าเดิม เศร้ากว่าเดิม ทุกข์กว่าเดิม

ซ้ำ ๆ แบบนี้ จนสุดท้ายคิดได้ว่าตนเป็นที่พึ่งแห่งตน และไม่ว่าจะความสุขหรือความทุกข์ เราก็ต้องอยู่กับมันให้ได้ เพราะเราคงเลือกอยู่แต่กับความสุขไม่ได้หรอก ใช่มั้ยคะ

สู้ ๆ นะคะ มีอะไรก็เขียนลงในนี้ ยังมีคนยินดีจะรับฟังมากมายค่ะ

( เห็นด้วยกับอาอึ้มข้างบนนี้อ่ะค่ะ )

เป็นเหมือนกันเลยค่ะ ตามทุกบรรทัดที่เขียนมา

เพื่อนคนนึง เหมาะสำหรับเล่าเรื่องนี้ให้ฟัง

เพื่อนอีกคน ก็เหมาะสำหรับที่จะเล่าเรื่องนั้นให้ฟัง

หรือบางเรื่อง เราก็ไม่สามารถเล่าให้ใครฟังได้เลย..ก็ได้สมุดเล่มน้อยนั่นแหละเป็นที่ปลดปล่อย

หรือถ้ามันเจ็บจิงจิง ก็จะดูหนังที่มันเจ็บจิงๆเหมือนเราหรือยิ่งกว่าเรา ตอกย้ำมันเข้าไป แต่พอจบแล้ว ความเจ็บมันก็จะเจือจาง ( ข้อนี้เป็นความสามารถส่วนบุคคล โปรดพิจารณาอีกครั้งถ้าจะทำตาม )


สู้ สู้

จะช่วยเขียนโครงการแปลงสินทรัพย์ให้เป็นทุน ให้ค่ะ

มาตอบคำถามว่า.. จัดเฉพาะ เสาร์ อาทิตย์ครับ วันธรรมดาผมเป็นลูกจ้างประจำ

เราเห็นด้วยความความรู้สึกสำหรับความเจ็บปวดของแต่ละคนไม่เท่ากัน

สำหรับเราประสบการณ์ในการใช้ชีวิตและผ่านชีวิตไม่เหมือนกัน
สังคม การศึกษา การเลี้ยงดู และสถาพแวดล้อมที่ต่างกัน
หล่อหลอมให้คนมีภาวะในการรับรู้ความรู้สึกที่ต่างกัน

เพื่อนเราคนนึงมาจากครอบครัวที่อบอุ่นเป็นพื้นฐาน
จนวันนึงที่เขามีครอบครัวของเขาเอง
แต่เขาไม่สามารถประคับประคองครอบครัวให้ตลอดรอดฝั่งได้
มันพังลง มันกลายเป็นความเจ็บปวดและแผลเป็นที่แสนสาหัส
แต่ถ้าถามเรา ซึ่งผ่านประสบการณ์ที่ต่างกับเขามา
เราว่ามันเรื่องธรรมดา นี่หละระดับความเจ็บปวดที่ต่างกัน

ทางเลือกและทางออกของปัญหาอยู่ที่เราเลือกที่จะดูและฟัง
เพื่อหาทางที่ดีที่สุดให้กับชีวิตของตัวเอง...