Cheers up!

การที่รู้ว่าพื้นที่ของตนเองมีจำกัดนั้นไม่ใช่สิ่งที่เลวร้ายเสมอไป เพราะทางแคบๆที่เราเหลือให้เหล่าผู้คนหลงผ่านเข้ามานั้น
ก็เปรียบเสมือนการกรองมนุษย์แท้ๆจากเปลือกมนุษย์
ดังนั้นบุคคลที่หลงเหลือมานั้นก็น่าจะเป็นบุคคลที่เหมาะสมกับเราที่สุด...

ธรรมชาติ จะช่วยเราคัดสรร
ว่าสิ่งใดที่เหมาะกับเรา
กระทั่งว่า คนใด....ที่เข้ากันได้ (ดี) กับเรา
.
.
สิ่งของที่ไม่ใช่ จะแตกสลาย หรือสูญหายไป ในวันหนึ่ง
และคนที่ไม่ใช่ ก็ย่อมต้องไปจนได้ ในสักวัน..

การ ยื้อ เป็นแค่ความลวงที่เสมือนมีความหวัง
แต่หากคิดเหมาเอาว่าความหวังอันนี้อาจเป็นด้านดีดี
แล้วไฉนทุกวันนี้....จึงมีแต่ความเจ็บปวดเล่า

ขอเศร้าด้วยคน

วรรคสุดท้าย จี๊ด!!

...ยิ่งนานวันไป
เราจึงเหลือเพียงทางแคบๆ ให้คนใหม่ได้เข้ามา
และเปิดทางที่กว้างกว่า ให้คนเก่าได้ออกไป

ชอบตรงนี้จัง

ขอบคุณที่แวะไปและคอมเมนต์ไว้ที่บล็อกครับ

ความสัมพันธ์ของมนุษย์เป็นสิ่งที่ซับซ้อนเสมอ
ลองเปลี่ยนเป็นเปิดทางกว้างให้คนใหม่เข้ามาก็คงไม่เลวและไม่ยากเกินนะครับ

มันเป็นการย่อขยายและปรับเปลี่ยนตามกระแสการดำเนินในชีวิตเนอะ

แต่สำหรับบางคนทางมันจะแคบลง แคบลง แคบลงจนเกินไป ... และหาทางขยับชยายออกมาไม่ได้เสียด้วยสิคะ เห้อ

ระยะทางกว้างแคบ
เป็นเพราะประสบการณ์
และเรื่องราวทั้งหมดในครั้งเก่าๆ
เป็นตัวกำหนด

ชอบข้อความที่คุณเขียนนะครับ
ประโยคสั้น กระชับ
แต่คำที่ใช้มีอิทธิพลมากมายต่อความรู้สึก

ชอบ david lupton และชอบที่เขียนครับ