Bloggang.com : Coucou Bamboo : ฟ้าหลังฝน ชีวิตเด็กเสริฟ ภาค 2 (USA)

ฟ้าหลังฝน ชีวิตเด็กเสริฟ ภาค 2 (USA)

หลังจากที่เราออกจากงานร้านอาหารไทย เราก็อยู่ในภาวะตกงาน ตกงานที่เมืองไทยยังไม่เท่าไหร่ แต่ตกงานที่เมืองนอกนี่ เครียดมากกว่า เพราะไม่มีคนอุปถัมภ์ค้ำชูเหมือนอยู่เมืองไทย ค่าใช้จ่ายก็เป็นเงาตามตัว

เราตั้งใจว่าจะลองสมัครงานร้านอาหารที่ไม่ใช่เจ้าของร้านเป็นคนไทยดูบ้าง เพราะอยากรู้ว่าระบบการทำงานจะต่างกันอย่างไร แต่แล้วโชคก็ช่วย พอตกงานยังไม่ถึงสองอาทิตย์ มีเพื่อนอินโดนีเซียแนะนำให้ไปสมัครงานที่ร้านอาหารร้านหนึ่ง เจ้าของเป็นคนจีนเกิดในอเมริกา ร้านอาหารนี้ขายอาหารเอเชียหลายชาติผสมกัน มีหลายสาขา เราได้สาขาไกลบ้านหน่อย แต่เอาเถอะ ในเมื่อใจสู้ซะอย่าง

ร้านเอเชียนี้มีพนักงานเป็นชาวจีนซะส่วนใหญ่ มีคนอินโด มาเลเชีย และเราเป็นคนไทยคนเดียวในนั้น ร้านนี้มีคนช่วยวิ่งอาหารและเก็บโต๊ะ ทำความสะอาด ดังนั้น ตัวงานของเราไม่มีอะไรให้ทำเลย
แค่ไปเสริฟอย่างเดียว พอหมดเวลา ได้เงินแล้วก็กลับบ้าน แต่ปัญหาคือ ร้านกว้างมาก และอาหารจานใหญ่มากถึงมากที่สุด รวมทั้งลูกค้าร้านนี้เกรดค่อนข้างต่ำ ให้ค่าบริการน้อยกว่ามาตรฐานที่ควรจะเป็น ให้ร้านยุ่งแค่ไหน หรือทำงานจนหน้ามัน เงินที่ได้มาไม่คุ้มค่ากับความเหนื่อยเลย

สองสามเดือนผ่านมา ผลจากการที่เราเดิน walk in สมัครงานตามร้านอาหารต่างๆก็ประสบความสำเร็จ เราได้เรียกให้เข้าสัมภาษณ์งานและปรากฏว่าผ่าน เลยได้เข้าไปฝึกงาน เป็นร้านอาหารญี่ปุ่นแท้ในดาวน์ทาวน์ชิคาโก คราวนี้เจ้าของร้านเป็นคนจีนที่เกิดในเกาหลีและมาเติบโตที่อเมริกา ร้านอาหารเลยมีระบบการทำงานแบบอเมริกันมากกว่าเอเชีย เพื่อนร่วมงานมีหลากหลายชาติ อาทิเช่น ไทย จีน เกาหลี ไตหวัน แม็กซิโก เอกัวดอร์ กัวเตมาลา
(ส่วนมาก เรามักจะเห็นแต่คนเอเชียทำงานในร้านอาหารเอเชีย)

ระบบการทำงานของร้านนี้ค่อนข้างดีและชัดเจน คนครัวก็ทำแต่ในครัว คนทำซูชิอยู่หน้าบาร์ก็ทำแค่หน้าที่นั้น ผู้จัดการดูแลพนักงานและความเรียบร้อยของร้าน พนักงานเสริฟมีหน้าที่ดูแลลูกค้าและเสนอขายอาหารสเปเชียลรายวัน บัสบอยก็คอยเก็บจาน ทำความสะอาดร้าน พนักงานต้อนรับคอยรับโทรศัพท์และต้อนรับแขก คนขับรถก็ขับรถส่งอาหารเท่านั้น เวลาการทำงานร้านนี้แบ่งเป็นสองช่วง คือช่วงกลางวันละช่วงเย็น ตอนบ่ายมีเวลาพักสองชั่วโมงครึ่ง

เรารู้สึกสบายใจที่ได้ทำงานร้านนี้ ตัวงานไม่วุ่นวาย การเสริฟอาหารญี่ปุ่นค่อนข้างง่าย จะยากตรงที่ร้านนี้ขายเครื่องดื่มแบบฟูลบาร์ (full bar) เราต้องเรียนรู้ไวน์ เบียร์ญี่ปุ่น สาเก และการผสมคอกเทล เพราะไม่มีบาร์เทนเดอร์ อาหารญี่ปุ่นร้านนี้ใช้แบบสด ราคาอาหารจึงค่อนข้างสูง ดังนั้นโอกาสที่จะได้รับค่าบริการเยอะก็สูงเช่นกัน เราฝึกงานอยู่ประมาณสองเดือนครึ่งกว่าจะได้คะแนนเต็มร้อย และได้เงินแบ่งเท่ากับพนักงานเสริฟคนอื่นๆที่ทำอยู่ก่อน

ในที่สุดเราได้งานประจำที่นี่แบบสี่วันครึ่ง เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ได้รู้จักและสนิทกับคนในร้านมากขึ้น จนรู้สึกว่าเหมือนเป็นอีกครอบครัวหนึ่ง เจ้าของร้านก็ใจดี เพื่อนร่วมงานดี มีการแลกเปลี่ยนทัศนคติ ได้ทำกิจกรรมร่วมกันหลายอย่าง ลูกค้าก็ดี บางคนกลายเป็นเพื่อนกันไปก็มี รายได้ก็ดีกว่าร้านไทย แถมเหนื่อยน้อยกว่าอีกต่างหาก ชีวิตกลับมาลงตัวอีกครั้งหนึ่ง เวลาผ่านไปสองปี เราได้แก้ปัญหาที่คาราคาซังของที่บ้านจนหมดสิ้น และได้ช่วยให้ครอบครัวเราสบายมากขึ้น มีโอกาสช่วยน้องให้ได้สร้างกิจการของตัวเอง สิ่งนี้ก็เป็นเรื่องที่ทำให้เรารู้สึกคุ้มค่ากับความเหนื่อยและเวลาที่เสียไป

ตอนนี้เรายังคงทำงานอยู่ที่ร้านนี้ เพราะยังมีอีกฝันหนึ่งที่อยากทำมันให้จบ ก็คือการมีบ้านเป็นของตัวเอง หวังว่าคงอีกไม่นาน เราจะทำสำเร็จ หลังจากนั้นเราคงจะต้องเปลี่ยนแปลงชีวิตตัวเองอีกครั้ง ต้องขอเวลาคิดไตร่ตรองก่อนว่าอยากจะทำอะไรต่อไป

Create Date : 01 มีนาคม 2553

Last Update : 1 มีนาคม 2553 10:00:34 น.

14 comments

Counter : 2740 Pageviews.

น่าสนุกจังเลยค่ะ ขอให้แฮปปี้ ๆ กับการทำงานนะค่ะ

โดย: หนูริวจัง

วันที่: 1 มีนาคม 2553 เวลา:12:07:14 น.

ดีจังเลยนะคะ จขบ.เหนื่อยคนเดียวคุ้มมากมายที่ทำให้ได้ประโยชน์กับหลายคนเลย...
ขอปรบมือให้คนเก่ง ดังๆเลยค่ะ

โดย: Hanlanlaa

วันที่: 1 มีนาคม 2553 เวลา:14:47:31 น.

อ่านแล้วเป็นเหมือนแรงจูงใจให้ผมเลยครับ
ผมว่าสักวันหนึ่งหลังจากเรียนจบแล้ว
ผมจะได้ไปเรียนต่อเมืองนอกหรือทำงานที่เมืองนอกแล้วมีบ้านมีรถเป็นของตัวเองสักทีครับ

ขอบคุณที่แบ่งปันเรื่องราวดีๆให้เด็กบ้านนอกมีฝันคนนี้มีแรงสู้นะครับ

โดย: Khunshine

วันที่: 1 มีนาคม 2553 เวลา:20:35:16 น.

มาเอาใจช่วยคนสู้ และคนช่างฝันค่ะ
เพื่อนร่วมงามเยอะมากค่ะ

กว่าจะได้งานที่เข้าที่เข้าทางก็ฝ่ามาหลายด่านเลย
เอาใจช่วยต่อไปจนถึงฝันนะคะ

โดย: ทิพย์ (Siriporn&Flemming

) วันที่: 2 มีนาคม 2553 เวลา:1:34:06 น.

ไผ่เก่งจังเลย ทำงานได้ทิปเยอะ
เราสิ....55555 ยังจนอยู่(อีกนาน)

โดย: lovelylk

วันที่: 2 มีนาคม 2553 เวลา:6:40:19 น.

น้องไผ่ หนูเป็นคนเก่งและต้อสู้ชีวิต เอาใจช่วยให้ประสบความสำเร็จนะคะ

โดย: chokun123

วันที่: 2 มีนาคม 2553 เวลา:12:40:31 น.

ตามมาแบบติดๆประชิดเลยทีเดียว อ่านแล้วรู้สึกปลื้มใจไปด้วยเลยค่ะ
จขบ...สู้ชีวิตจิงๆขอให้มีบ้านอย่างใจฝันไว้เร็ววันนะคะ

โดย: natto (natto-kita

) วันที่: 2 มีนาคม 2553 เวลา:14:55:50 น.

น่าสนุกจังคะทำงานแบบมีระบบแบบนี้เราก็ชอบเหมือนกัน

เราเองเสริฟที่ร้านสไตล์ไทยๆเห็นด้วยว่าเขาใช้งานเกินไป

อยากขยับขยายแต่คงต้องหาลู่ทางและประสบการณ์ซะก่อน

โดย: DUNHILL

วันที่: 3 มีนาคม 2553 เวลา:3:52:24 น.

ยินดีด้วยจ้ะที่ได้ที่ทำงานดี ทำงานอย่างมีความสุข สู้ๆ เข้านะ เก็บเงินให้ได้เยอะๆ

โดย: แป๋ว IP: 68.148.111.11 วันที่: 4 มีนาคม 2553 เวลา:1:40:09 น.

หวัดดีค่าคุณ coucou
ได้อ่านแล้วทำให้ได้ข้อคิดและกำลังใจดีค่ะ
อยู่ชิคาโก้เหมือนกันค่ะ อยากมีเพื่อนคนไทยบ้าง
ช่วย add at jene_style2009@hotmail.com
คงมีโอกาสได้คุยกันนะคะ

โดย: ชาเขียว IP: 98.228.166.56 วันที่: 6 มีนาคม 2553 เวลา:9:49:32 น.

สักวันอยากทำอย่างนี้ให้ได้จังค่ะ

โดย: puy_naka63

วันที่: 30 มีนาคม 2553 เวลา:18:18:22 น.

อ่านมาตั้งแต่ต้นจนจบเลยค่ะ เขียนเก่งจังเลยค่ะ อ่านเพลินๆ ได้ความรู้ไปด้วย มีเพื่อนแนะนำให้ไปสมัครงานที่ร้านอาหารไทยเหมือนกันค่ะ

ขอบคุณที่แบ่งปันค่ะ

โดย: adrenaline (AdrenalineRush

) วันที่: 26 สิงหาคม 2553 เวลา:8:13:27 น.

พอได้อ่านความรู้สึกของคุณแล้ว...รู้สึกดีมากๆ เลยค่ะ เลยอยากไปทำงานร้านอาหารอย่างคุณบ้างแล้ว ตอนนี้อยู่เมืองไทยค่ะ ได้วีซ่าแล้ว อยากหาร้านสักร้านที่มีเจ้านายใจดี อย่างของคุณ ถ้าจะขอคำปรึกษาคงไม่ว่ากันนะค่ะ เพราะรู้สึกท้อค่ะตอนนี้ หนี้สินก็มีมากเลยค่ะ ถ้าคุณไม่ว่า...อยากให้คุณช่วยเข้ามาแนะนำที่เมล์นี้...จะขอบคุณมากๆเลยค่ะ bee.siri@hotmail.com

โดย: B IP: 182.52.151.135 วันที่: 10 กันยายน 2553 เวลา:19:14:40 น.

ได้ข้อคิดครับ ผมก็กำลังมาเสริฟที่ ฟรอริดาแต่ประสบการน้อยมาก ขอบคุณที่แบ่งปันประสบการณ์ครับ......

โดย: ไอซ์ IP: 70.187.40.203 วันที่: 21 พฤศจิกายน 2553 เวลา:3:34:17 น.