ย้อนกลับไปเมื่อเกือบห้าปีที่แล้ว หลังจากที่ได้ทำงานกับบริษัททัวร์ฝรั่งเศสในกรุงเทพมาเป็นเวลาสองปีกว่าๆ เราก็เริ่มมีอาการเบื่องาน และเรามีความคิดว่าเราอยากจะเปลี่ยนแปลงตัวเองเดินทางไปที่ใดที่หนึ่งที่ไกลแสนไกล เรามีความฝันว่าอยากไปเรียนต่อที่ฝรั่งเศส แต่ตอนนั้นเงินที่เก็บสะสมมาไม่เอื้ออำนวยและเราก็ไม่อยากรบกวนเตี่ยกับแม่ เรารู้สึกว่าสิ่งที่จะขอมันมากเกินไป เพราะตั้งแต่เรียนจบมา เราไม่เคยรบกวนเตี่ยกับแม่อีกเลย

บังเอิญวันหนึ่งเราได้ไปเจอกับเพื่อนที่เคยเรียนอยู่คณะเดียวกันบนรถไฟฟ้า เราได้พูดคุยกับเพื่อนคนนั้น เค้าเพิ่งกลับมาจากการเป็น Au Pair ที่อเมริกา ตอนนั้นเราไม่มีข้อมูลเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย รู้แค่ว่าไปทำงานเป็นพี่เลี้ยงเด็กและได้เรียนภาษาอังกฤษ และยังได้เงินพ็อกเก็ตมันนี่รายสัปดาห์จากครอบครัวอุปถัมภ์อีก พอฟังจากเพื่อนเล่าก็น่าสนใจและท้าทาย เราจึงไปปรึกษาเพื่อนสนิทที่ชื่อแมว แมวเป็นเพื่อนเอกเดียวกัน คณะเดียวกัน และเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดคนหนึ่งในชีวิต พอแมวได้ฟังจากเราก็เกิดสนใจขึ้นมาเช่นกัน เราเลยเริ่มหาข้อมูลกันอย่างจริงจัง สรุปว่าทุกอย่างดูลงตัวไปหมด ได้เดินทางไปต่างประเทศ แม้ว่าจะไม่ใช่ฝรั่งเศสก็ตาม และค่าใช้จ่ายยังไม่เกินกำลังเราอีก

ดังนั้นเราสองคนก็ดำเนินเรื่องการสมัครเข้าสู่โครงการ เราไม่ใส่ใจเรื่องในแง่ลบเลยว่าถ้ามีอะไรผิดพลาดขึ้นมา เราจะเป็นอย่างไรเพราะการเดินทางครั้งนี้ เป็นการเดินทางไกล และต้องไปอยู่คนเดียวในที่ต่างถิ่น ต่างภาษา ตอนนั้นแค่รู้ว่าใจอยากไป อยากลอง ก็เท่านั้น

หลังจากที่สมัครโครงการนี้เราต้องรอครอบครัวอเมริกันอุปถัมภ์ติดต่อมา ซึ่งเรามีสิทธิ์พูดคุยแนะนำตัว และเลือกครอบครัวที่จะไปอยู่ได้ บางคนรอนานหลายเดือนหรือร่วมปี เพราะเค้าไม่แน่ใจ หรือบางคนก็ไม่มีครอบครัวติดต่อมาเลย แต่ไม่ใช่เรากับแมว เราสองคนได้ครอบครัวติดต่อมาเร็วมาก แค่ภายในสองสัปดาห์เอง เราตัดสินใจเลือกครอบครัวแรกที่ติดต่อมาเลย เพราะไม่รู้จะรอครอบครัวอื่นๆติดต่อมาทำไม ไม่อยากมีตัวเลือกและถึงแม้มีตัวเลือก เราก็ไม่มีทางรู้อยู่ดีว่าความจริงแล้วพวกเขาจะเป็นอย่างไร การคุยกันทางโทรศัพท์ ทางอีเมล์ เราตัดสินไม่ได้หรอกว่าพวกเขาจะดีกับเราแค่ไหน

การดำเนินเรื่องเอกสารทุกอย่างผ่านพ้นไปด้วยดี เราลาออกจากที่ทำงานแค่สองอาทิตย์ก่อนการเดินทาง ตอนนั้นเราไม่มีเวลาเตรียมตัวอะไรมากมาย แค่ซื้อของที่จำเป็นเล็กน้อย บอกลาญาติทั้งหลายและทุ่มเทเวลาอยู่กับครอบครัวเป็นส่วนใหญ่ ความจริงตอนนั้นเงินเก็บสะสมที่มีอยู่เหลือน้อยนิดมาก แต่ก็ยังคงปากแข็งไม่ขอเตี่ยกับแม่

และแล้ววันเดินทางก็มาถึงพร้อมกับการแลกเงินที่เหลือติดตัวมาไม่เกินสามร้อยดอลล่าร์ โดยไม่มีใครรู้เลยว่าเรามีเงินติดตัวมาแค่นี้ แต่ถึงอย่างไรเราก็ไม่กังวลอะไรเลย อีกอย่างเราคิดว่าพอมาถึงเราก็ต้องไปอยู่กับครอบครัว คงไม่มีค่าใช้จ่ายอะไรมากมาย แถมยังได้ค่าขนมรายสัปดาห์อีก คงเอาตัวรอดได้มั้ง มานั่งนึกย้อนกลับไป ช่างทำไปได้ ผู้หญิงตัวคนเดียว คงเป็นความคิดแบบเด็กๆ คิดสั้นไปหน่อย และแล้วการเดินทางครั้งใหม่สู่ประเทศสหรัฐอเมริกาก็เริ่มต้นขึ้น