เช้าตรู่ของวันสงกรานต์ที่เมืองไทย เราไม่ได้เตรียมตัวสาดน้ำกับเพื่อนๆและพี่ๆน้องๆที่บ้าน แต่เราอยู่ที่ดอนเมืองเพื่อเตรียมตัวเดินทางไกล ตอนนั้นมีทั้งเตี่ย แม่และน้องๆมารอส่ง เราได้เจอกับกลุ่มคนที่จะเดินทางไปพร้อมกับเรา เป็นผู้หญิงล้วนทั้งหมดแปดคนและหนึ่งในนั้นก็คือแมวเพื่อนรัก หลังจากร่ำลาและร่ำไห้ไปเรียบร้อย พวกเราก็เริ่มเดินทาง ตอนนั้นรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้ไปเหยียบแผ่นดินใหม่ๆ ได้เจอผู้คนและได้ฝึกภาษาอังกฤษ เครื่องบินแวะเปลี่ยนเครื่องที่สนามบินนาริตะประเทศญี่ปุ่น แต่กว่าเครื่องจะลงจอดก็เกิดการล่าช้า เกือบจะไปกันไม่ทันซะแล้ว เพราะว่าระยะเวลาต่อเครื่องมีไม่ถึงชั่วโมง นั่งพักได้สักครู่ก็ต้องเดินทางอีกแล้ว คราวนี้จากญี่ปุ่นไปนิวยอร์ค ระยะทางไม่ใช่ใกล้ๆเลย  ช่วงระหว่างการเดินทางประมาณยี่สิบชั่วโมง เราไม่ได้หลับเลย เพราะใช้เวลาทั้งหมดไปกับการทำความรู้จักเพื่อนใหม่ที่เดินทางมาด้วยกัน พอใกล้ถึงเราเริ่มหมดแรง

สุดท้ายเครื่องบินก็ลงจอด พอออกมาจากเครื่องบิน ก็ได้รู้ว่าสนามบินเจเอฟเคเป็นสนามบินที่ใหญ่โตมาก มีอาคารหลายหลัง ทำให้เกิคอาการสับสนว่าพวกเราควรจะไปรอรถที่จะมารับได้ที่ไหน แต่ก่อนที่จะไปตามหารถ พวกเราก็ต้องไปรอเพื่อนอีกคนหนึ่งซึ่งบินมากับสายการบินอื่น จำได้ว่าเครื่องของเพื่อนคนนั้นลงประมาณสี่โมงเย็น เราก็ต้องหาอาคารที่เครื่องบินของเพื่อนจะลงจอด นั่งรถไฟฟ้าจากอาคารหนึ่งสู่อีกอาคารหนึ่งพร้อมสำภาระที่ขนมาจากเมืองไทย เล่นเอาเหนื่อยน่าดู พอทุกคนอยู่กันพร้อมหน้า เราก็มุ่งหน้าไปหารถที่จะมารับพวกเรา แต่รอแล้วรอเล่าก็ยังไม่มีรถมารับสักที พวกเราก็เลยพยายามติดต่อไปที่โรงแรม จนโรงแรมสามารถติดต่อรถได้และให้พวกเรารอ นึกตำหนิในใจว่าทำไมโครงการนี้ไม่ใส่ใจพวกเราเลย จำได้ว่าอากาศ ณ ตอนนั้นหนาวมากๆ และฝนตกด้วย ตอนนั้นไม่ได้สนใจเลยว่าฤดูที่นั่นเป็นฤดูอะไร รู้แต่ว่าเอาเสื้อกันหนาวออกมาเตรียมตัวไว้ตั้งแต่แรกแล้ว ทุกคนก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องอากาศกันมาก่อน ตอนรอรถก็หมดเรี่ยวหมดแรงกัน ตัวก็สั่นไปหมด กว่าจะถึงที่พักสำหรับเยาวชน(YMCA)ก็เกือบห้าทุ่ม หิวข้าวก็หิว สภาพของทุกคนตอนนั้นดูทุลักทุเลมาก ทุกคนต้องแยกย้ายไปอยู่ตามห้องต่างๆ

พวกเรามาพักที่โรงแรมนี้ก็เพราะเราจะมีการ Orientation เกี่ยวกับการเป็น Au Pair และเรียนรู้วัฒนธรรมอเมริกันแบบคร่าวๆ เพื่อจะได้ปรับตัวให้อยู่กับครอบครัวอุปถัมภ์ได้อย่างมีความสุข การปฐมนิเทศครั้งนี้ไม่ได้เฉพาะพวกเราเท่านั้น แต่ยังมีคนที่จะมาเป็น Au Pair ชาติอื่นๆเข้าร่วมด้วย เราได้ห้องพักชั้นที่สิบ พอเปิดประตูห้องเข้าไป เราก็เจอกับเพื่อนร่วมห้องนอนหลับอยู่ เป็นชาวเยอรมัน เราไม่รู้ว่ามีคนอยู่ในห้อง เลยส่งเสียงดังจนเค้าตื่น เราก็เลยขอโทษและลงไปข้างล่างเพื่อโทรศัพท์หาที่บ้านว่ามาถึงด้วยความปลอดภัย หลังจากนั้นก็กลับไปที่ห้อง และไปอาบน้ำ ตอนไปที่ห้องน้ำซึ่งเป็นห้องน้ำรวม ก็มีเรื่องตกใจที่ได้เห็นฝรั่งแก้ผ้ากันโล่งโจ้งเดินเข้าออกห้องน้ำ โชคดีที่มีการแยกระหว่างห้องน้ำหญิงชาย เราก็รู้สึกเขินแทน ก็พยายามทำไม่รู้ไม่ชี้ แต่สายตาก็อดที่จะเหลือบมองไม่ได้ อีกอย่างประตูห้องน้ำที่อเมริกาไม่เหมือนเมืองไทย เพราะประตูห้องน้ำมีช่องข้างประตูทั้งสองข้างซึ่งคนข้างนอกสามารถมองเห็นได้อย่างเต็มตา เรารู้สึกตะขิดตะขวงใจทุกครั้งที่ต้องทำภาระกิจส่วนตัวในห้องน้ำ ตอนแรกเราไม่ชินเลย หลังจากได้อาบน้ำสดชื่นแล้ว เราก็กลับมานอนหลับด้วยความอ่อนเพลีย และเตรียมตัวลุยกับวันรุ่งขึ้น 

Create Date : 10 สิงหาคม 2552
Last Update : 18 สิงหาคม 2552 13:45:00 น.		6 comments
Counter : 716 Pageviews.
Share Tweet