เจ้าตัวน้อยๆ นี้มาจากที่ใด ช่างน่าสงสัยว่าอะไรพาเจ้ามา ไฉนเลย เจอกันแล้วก็แค่เพียงพบหน้ากันแค่เพียงชั่วครู่ ยังไม่ได้ลองลิ้มความเสรี .. จากการบินไปมา แต่เจ้าก็ด่วนลาโลกไป .. ไปแล้ว ไปลับ ไม่กลับมาอีกเลย ภาพเซ็ทนี้ถ่ายเอาไว้เมื่อบ่ายแก่ๆ ของวันนี้เองค่ะ .. ด้วยเพราะเสียงของยัยแม็กกี เห่าไม่เป็นหมาผู้ดีเลย เห่าแบบตกใจเสียขวัญอะไรก็ไม่รู้ ตอนแรกยังคิดว่าเจอหมาคู่ปรับบ้านตรงข้าม แต่เปล่าเลย เห่าดังลั่น ฉันกับคนข้างๆ ก็เลยสงสัยพร้อมกันออกไปปรามมันว่าจะเห่าหาอะไรนักหนา หนวกหู ... พอเดินออกไป ก็เห็นยัยแม็กกียืนเห่าตัวโก่ง .. เอ เห่าอะไร พอเดินเข้าไปใกล้ๆ ถึงได้เห็นว่าสาเหตุที่ยัยแม็กกีเห่าก็เป็นเจ้านกตัวน้อยๆ นี่เองล่ะค่ะ ลงมานอนแอ้งแม้งอยู่พื้นซีเมนต์หน้าบ้าน ตอนเห็นยังสงสัยเลยว่ามันมาได้ยังไงล่ะเนี่ย เพราะตรงที่มันนอนอยู่ มันไม่ใช่ใต้ต้นไม้สักกะนิด เพราะกะคร่าวๆ จากต้นไม้ถึง ณ ที่เกิดเหตุนี้ก็ตกราว 4 เมตรค่ะ พอเห็นนกตัวเล็กดิ้นเล็กๆ ก็เลยจับมันนอนในใบไม้ที่กวาดกองเอาไว้อยู่ตรงมุมบ้านพร้อมกับมัดยัยแม็กกีเอาไว้ก่อนเลยเพราะไม่อยากให้มันเห่ามาก ฉันจัดแจงมองหาที่ที่คิดว่าจะเป็นรังนกก่อนเลย เพราะคิดว่ามันน่าจะอยู่ตรงที่ใดที่หนึ่งบนต้นมะม่วงตรงมุมบ้าน .. เงยหน้าเดินวนเหมือนหมาหาที่ฉี่ได้สักพัก .. อ้อ ก็เจอหนิ .. รังนกเล็กๆ แต่ดูเหมือนว่ารังจะไม่ค่อยแข็งแรงเท่าไหร่เลย .. ฉันจึงจัดแจงเอาเศษใบไม้วางทับลงไปอีกที แล้วเอาเจ้าลูกนกวางลงไปที่รังมันอีกรอบ และบอกลามันว่า “อย่าตกลงมาอีกล่ะ” ... เรียบร้อยแล้ว .. จัดการส่งนกเข้ารังแล้ว ก็เลยต้องปล่อยยัยแม็กกีจอมซนให้วิ่งเล่นได้เหมือนเดิม ปรากฏว่าสักพักใหญ่ๆ ได้ยินอีกแล้ว .. เสียงยัยแม็กกี . .. เอ่อ เห่าอะไรอีกล่ะนั่น ว่าแล้วก็เลยออกไปดูอีก เอ๊า ... เห็นเหมือนเดิมคือ ยัยแม็กกีเห่าตัวโก่ง กับภาพเพื่อนเกลอตัวเดิมอีกคือเจ้านกตัวน้อยๆ ... เอ๊า ตกลงมาอีกแล้ว ... ว๊า แล้วจะทำยังไงล่ะเนี่ย .. ทำไงดีล่ะงั้น ... แต่ดูเหมือนว่าเจ้านกน้อยตกลงมาหนนี้จะอาการสาหัส เรียกว่าล่อแล่เลยล่ะค่ะเพราะว่าเธอนอนหายใจแบบพะงาบๆ สุดๆ แง ๆ เห็นภาพแล้วก็สงสารจัง แต่ก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไง เลยจัดแจงเอาเธอลงนอนบนพื้นก่อนดีกว่า แล้วก็เลยเข้าบ้าน กะจะโทรถามพ่อด้วยว่าแล้วจะต้องทำยังไงล่ะเนี่ยกับยัยนกตัวเล็กนี่ ... โทรไปก็ไม่ติด โทรไปสายว่างแต่ไม่มีคนรับ ... ตู๊ดดดดดด ว่าง ตู๊ดดดดดด ว่าง .. สงสัยไม่อยู่บ้านกันสักคน ไม่เป็นไรเอาไว้ก่อนอีกสักพักค่อยโทรไป ว่าแล้วก็เลยเดินออกไปดูนกตัวน้อยอีกรอบ .. หอบเอากล้องออกไปด้วย ถ่ายเธอนิดหน่อย ถ่ายแชะ ถ่ายแชะ ... แต่ด้วยอารมณ์แปลกๆ คือ ทำไมเธอถึงได้เหมือนหมดแรงลงล่ะ ... เฮ้อ ได้ไงอ่ะ อย่าสิ อย่าเพิ่งตาย!!! ... หัวเธอกระดุกกระดิก คอตั้งชันเป็นบางครั้ง ... ปากขมุบขมิบ เหมือนอยากบอกอะไรครั้งสุดท้ายก่อนไป ... แล้วเธอก็ค่อยๆคออ่อน ระทวย หมดแรงครั้งสุดท้าย แล้วเธอก็คอพับอ่อนลงไปนอน ... ตั้งแต่ถ่ายรูปมา ไม่เคยถ่ายภาพอะไรที่ทำให้เราเศร้าแบบนี้เลยค่ะ ..เพราะเป็นภาพของชีวิตน้อยๆ ของสัตว์ตัวเล็กๆ ที่แบบว่าเพิ่งลืมตามาไม่นานนี้เองแต่ก็ไม่อยู่เริงร่า ท้าลมบินถลาเล่นเหมือนนกตัวอื่นซะแล้ว เกิดมาแล้วก็ด่วนลาจาก .. สงสัยเพราะเศร้าเรื่องการเมืองไทยเลยคิดทำอัตถวิบากกรรมดิ่งพสุธามาเหรอ ... โอ้ว ฉันนั่งเศร้าไปหลายนาทีเหมือนกัน สงสารค่ะ ... อารมณ์อยากร้องไห้เลยล่ะนั่น คนข้างๆ เห็นฉันนั่งไม่พูดไม่จา เลยบอกว่านี่คงเป็นวิถีชิวิตล่ะมั้ง ถึงเค้าไม่อยากตาย แต่มันก็มีเหตุให้ต้องตาย มันคงเป็นอะไรที่ห้ามกันได้ยาก ... ปล่อยวาง ปล่อยไป มันเป็นเหตุ เป็นผล แบบที่เราอย่าไปหาคำตอบเลย ... เพราะมันจะต้องเป็นไปแบบนี้ล่ะ .... เจ้ามาจากไหน คงเป็นคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบแล้วล่ะ เพราะตอนนี้อยากจะส่งเจ้าไปยังที่ที่หนึ่ง ที่บอกว่า “ขอให้เจ้าไปอย่างเป็นสุขเถิด” ... RIP

Create Date : 28 มิถุนายน 2551
Last Update : 28 มิถุนายน 2551 0:09:42 น.		59 comments
Counter : 1132 Pageviews.
Share Tweet