พระอะระหัง สุคะโต ภะคะวา นะเมตตาจิต =คาถาเมตตาหลวงพ่อแช่ม วัดฉลอง

ภิกษุคือผู้ปราศจากเวรภัยกับใครทั้งปวง ท่านทั้งหลายเหล่านั้น รอดพ้นจากอันตรายนานัปการมาได้ ด้วยอาวุธที่องค์สมเด็จพระทศพลทรงประทานไว้ให้ คือเมตตาพรหมวิหารนี่เอง ไปไหนก็ปราศจากทุกข์ภัยกับใคร มีแต่ความสงบเย็นใจแก่คนและสัตว์ทั้งโลก...

บรรดาสัตว์ทั้งหลายมีประสาทสัมผัสที่หกไวมาก เขาจะรับรู้ได้ทันทีว่า บุคคลใดควรที่จะไว้วางใจ พระภิกษุสงฆ์ผู้เปี่ยมล้นด้วยเมตตา บรรดาสัตว์ทั้งหลายต่างผูกพันรักใคร่ท่านเป็นพิเศษ มีเรื่องเล่าขานกันมากมาย

หลวงพ่อท่านเล่าว่า เวลาออกธุดงค์ให้ตั้งใจแผ่เมตตาให้ดี จะปลอดภัยจากสัตว์ร้ายทั้งปวง “ก็ไม่มีอะไรมาก ใช้คาถาเมตตาบทเดียวเท่านั้น...” ฮ้า...อาตมาฟังแล้วตาลุก เรื่องคาถานี่ของโปรดเลย รีบกราบเรียนถามท่านว่า จะเมตตาถ่ายทอดให้ได้หรือไม่...?

หลวงพ่อก็เมตตาเหลือล้น บอกให้ตั้งใจจำ (ไม่ให้จด) คาถาว่าดังนี้...“พระอะระหัง สุคะโต ภะคะวา นะ เมตตาจิต”

หลวงพ่อท่านบอกว่าเป็นคาถาของหลวงพ่อแช่ม วัดฉลอง ภูเก็ต ให้ตั้งใจภาวนาไว้ รับรองว่าเวลาธุดงค์ จะไม่มีอันตรายใด ๆ มาแผ้วพานแน่นอน “ที่สำคัญคือ ถ้าทรงเมตตาบารมีได้ไม่บกพร่อง การขอข้าวเทวดากิน เป็นเรื่องกล้วย ๆ...” น่าน...ล่อให้นึกอยากหนักเข้าไปอีก กราบเรียนถามท่านว่า ต้องทรงอารมณ์เมตตาขนาดไหน เทวดาจึงจะให้ข้าวกิน “อย่างน้อยต้องทรงให้ได้ตลอดสามวัน ครบสามวันได้กินแน่ ถ้าพร่องแม้แต่วินาทีเดียวเป็นอด...!” โอ๊ย...ทำไมมันยากนักละครับ...?

ยากก็ยากซีน่า...ตั้งหน้าตั้งตาแผ่เมตตาทันที อารมณ์จิตเยือกเย็นชุ่มชื่น เห็นคนเห็นสัตว์มันยิ้มกับเขาได้ไปซะหมด ไม่มีอะไรยิ้มกับถนนก็ยังเอา (อาการหนักแล้ว...!) วันแรกรู้สึกสบายมาก วันที่สองชักเป๋แล้ว มันหนักขึ้น...หนักขึ้น...อย่างกับแบกช้างไว้ตั้งตัว...! วันที่สามเรียบร้อย...พังครืนไม่เป็นท่า หน้ามุ่ยเข้าไปกราบหลวงพ่อ พอเห็นหน้าท่านหัวเราะ พลางบอกว่า “ไอ้หนูเอ๊ย...คนจะทรงเมตตาพรหมวิหาร จนกินข้าวเทวดาได้ ฌานสี่จะต้องคล่องตัวจริง ๆ ไม่งั้นไปไม่รอดหรอกลูก...” เฮ้อ...มิน่าล่ะ เล่นเอาปางตายเลย...!

หลังจากบวชแล้ว อาตมามีโอกาสบุกเข้าไปในดงดิบดึกดำบรรพ์ เขตติดต่อระหว่างสุโขทัยกับลำปาง ด้วยความไม่เคยทาง เลยหลงไปแทบถึงป่าหิมพานต์ (เปรียบเทียบให้มันเว่อร์น้อยกว่านี้หน่อย...) บุกบั่นไปเรื่อย ๆ ชนิดไปตายเอาดาบหน้า...หลุดจากป่าอ้อลงมาชายน้ำ ป่าไหวครืนอยู่รอบกาย...! ลูกหลานทรพีตัวดำมหึมา ยืนจังก้าเบิ่งใส่อาตมาทั้งฝูง...ตายแน่...ตายแน่...คำภาวนาเหลืออยู่เพียงเท่านี้

พระกับควายเป็นคู่ศึกกันมาแต่ปางบรรพ์ พระห่มเหลือง ส่วนควายเกลียดสีเหลือง...! พอได้สติอาตมาก็แผ่เมตตาต่อเหล่ามหิงสา เราเป็นเพียงผู้ผ่านทางมา ไม่มีอันตรายใด ๆ ต่อเธอเลย ขอจงช่วยเปิดทางให้แก่เราด้วยเถิด...พออารมณ์ใจตั้งมั่น อาตมาก็เดินฝ่าวงล้อมออกไปหน้าตาเฉย พ้นออกมาได้ก็จ้ำอ้าว ตัวใครตัวมันละเว้ย...!

ปักกลดค้างคืนกลางหุบเขา สรรพสำเนียงส่ำสัตว์ระงมไพร ตั้งใจแผ่เมตตาต่อเจ้าของเสียงทุกเสียงโดยทั่วหน้ากัน...

“มนุษย์ทั้งหลาย สัตว์ทั้งหลาย...ผู้เป็นเพื่อนทุกข์เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น ผู้ที่ชีวิตของท่านทั้งหลายเหล่านั้น ตกล่วงไปแล้วในวันหนึ่งคืนหนึ่ง ขอให้ท่านทั้งหลายเหล่านั้น จงไปเสวยสุขในสุคติภพ โดยทั่วหน้ากันเถิด...

มนุษย์ทั้งหลาย สัตว์ทั้งหลาย ผู้เป็นเพื่อนทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น ผู้ที่ชีวิตของท่านทั้งหลายเหล่านั้น ตกอยู่ในความทุกข์ยากเศร้าหมอง เดือดร้อนลำเค็ญ ทุกข์กายทุกข์ใจ เจ็บไข้ได้ป่วย พิกลพิการใด ๆ ก็ดี ขอให้ท่านทั้งหลายเหล่านั้น จงล่วงพ้นจากความทุกข์ทั้งหลายนั้นเถิด...

มนุษย์ทั้งหลาย สัตว์ทั้งหลาย ผู้เป็นเพื่อนทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น ผู้ที่ชีวิตของท่านทั้งหลายเหล่านั้น มีความสุขความเจริญดีอยู่แล้ว ขอให้ท่านทั้งหลายเหล่านั้น จงมีความสุข ความเจริญยิ่ง ๆ ขึ้นไปด้วยเถิด...

มนุษย์ทั้งหลาย สัตว์ทั้งหลาย ผู้เป็นเพื่อนทุกข์ เกิด แก่ เจ็บ ตาย ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น พึงเอื้อเฟื้อเผื่อแผ่แก่กันและกัน เสียสละให้ปัน ช่วยเหลือเกื้อกูล แก่ผู้ที่ตกอยู่ในความทุกข์ยากยิ่งกว่าตน ให้พ้นทุกข์ เพื่อยังโลกนี้ไปสู่สันติสุขอันสมบูรณ์ด้วยเถิด...”

พออารมณ์ทรงดีก็จับมรณานุสติ จิตเกาะพระนิพพาน หลับสบายไร้กังวล ไม่มีอะไรมาแผ้วพาน ตลอดเวลาที่อยู่ในป่านั้น ได้รับความสะดวกสบายสมดังใจทุกประการ...

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
อดีตที่ผ่านพ้นตอนที่ ๓๗
...
สาธุอนุโมทามิ ขอบพระคุณที่มาจากเฟสบุค พุทธานุสติ ธัมมานุสติ สังฆานุสติ 20กค2560
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=759107694270923&id=100005150976415
...

...


...

...

Create Date : 20 กรกฎาคม 2560		1 comments
Last Update : 20 กรกฎาคม 2560 15:43:13 น.
Counter : 9126 Pageviews.
Share Tweet