จึงมีญาติโยมมากต่อมากด้วยกันที่สงสัยว่า ตนเองก็ปฏิบัติมาหลายปี บางท่านถึงหลายสิบปี ทำไมไม่มีการก้าวหน้าในการปฏิบัติเลย ? ก็เพราะว่าเราไม่ได้รักษาอารมณ์ให้ต่อเนื่อง เมื่อเลิกปฏิบัติเราก็เลิก ปล่อยลอยตามกระแสรัก โลภ โกรธ หลง ไป ถึงเวลาปฏิบัติก็ทวนกระแสขึ้นมาใหม่ แล้วก็ปล่อยลอยตามกระแสไปอีก เป็นอย่างนี้อยู่ทุกวัน จึงกลายเป็นคนขยัน ทำงานทุกวันแต่ไม่มีผลงาน ไม่มีความก้าวหน้าใด ๆ เลย

โดยเฉพาะกำลังใจของเราที่เคยปฏิบัติความดีได้ เมื่อละทิ้งไป โดนกิเลสคือรัก โลภ โกรธ หลง ท่วมทับหนามากขึ้น ๆ ก็ยากที่จะมาขุดคุ้ย ขัดถู ให้สภาพจิตของเรามีความผ่องใสเท่าเดิม เนื่องจากว่าบรรดามารต่าง ๆ ที่ตั้งใจขวางเราไม่ให้เข้าถึงความดีนั้น เมื่อสบช่องแล้วก็ไม่เคยปล่อยปละละวาง เขามีแต่จะขัดขวางอย่างสุดชีวิต เมื่อเราได้สติคืนมา ตั้งใจที่จะกลับมาปฏิบัติความดีใหม่ ก็จะโดนขัดขวาง ไม่สามารถจะชำระจิตใจให้ผ่องใสเหมือนอย่างที่เคยเป็นได้ ทำให้หลายท่านเกิดความท้อถอย

อยากจะบอกกับทุกท่านว่า ถ้าเราเคยทำได้แล้ว การที่จะทำใหม่นั้นจริง ๆ แล้วไม่ใช่เรื่องยาก แต่ว่าต้องวางใจให้เป็นอุเบกขา เรามีหน้าที่ปฏิบัติภาวนา เราก็ปฏิบัติภาวนาของเราไป ส่วนผลจะเกิดอย่างไรไม่ใช่เรื่องของเรา ถ้าวางกำลังใจอย่างนี้ได้ ก็จะสามารถฟื้นคืนการปฏิบัติกลับมาได้เร็ว แต่ถ้าปฏิบัติเมื่อไรก็อยากจะให้เป็นอย่างที่เคย อยากจะให้ดีอย่างที่เคย ถ้าอย่างนั้นจิตใจของเราจะฟุ้งซ่าน กำลังใจไม่ทรงตัว โอกาสที่จะได้ความดีคืนมาเท่าเดิมก็เป็นเรื่องที่ยากมาก 

เมื่อเราทราบแล้วว่า ตัวเราเองผิดพลาดตรงไหน ก็ให้พยายามแก้ไขตรงจุดนั้น เราทราบว่าเราทำแล้วทิ้ง ทำให้ความดีไม่ทรงตัว เวลาปฏิบัติธรรมเราจึงควรจะรักษากำลังใจของเรา ให้ต่อเนื่องยาวนานที่สุดเท่าที่จะทำได้ หลายต่อหลายท่านที่ปฏิบัติไป จนถึงระดับที่กำลังใจทรงตัว รู้ลมหายใจเข้าออกและคำภาวนาโดยอัตโนมัติ มักจะไปไม่เป็น ถึงเวลากำลังใจตกลงมา ก็มาฟุ้งซ่านกับรัก โลภ โกรธ หลง ใหม่ 

ท่านใดที่ทำถึงระดับที่กำลังใจทรงตัว รู้คำภาวนา รู้ลมหายใจเข้าออกโดยอัตโนมัติ ก็แค่เอาสติประคับประคองให้กำลังใจของเรา ให้ทรงตัวอยู่ในระดับนั้นตลอดเวลา จะหลับ จะตื่น จะยืน จะนั่ง ให้เอาสติจดจ่ออยู่กับอาการรู้โดยอัตโนมัตินั้น ถ้าเราสามารถทำอย่างนี้ได้ อารมณ์ใจก็จะคงอยู่กับเราเป็นระยะเวลาที่ยาวนาน การที่อารมณ์ของเราทรงตัวอยู่ ยิ่งยาวนานเท่าไร โอกาสที่รัก โลภ โกรธ หลง กินเราไม่ได้ก็มีมากขึ้น นานขึ้น ใจของเราก็จะผ่องใสมากขึ้นเท่านั้น

เมื่อเป็นดังนั้น เราก็จะมองเห็นว่า ควรที่จะระมัดระวังรักษาศีลทุกสิกขาบทให้บริสุทธิ์บริบูรณ์ ไม่ละเมิดศีลด้วยตนเอง ไม่ยินดีเมื่อเห็นผู้อื่นละเมิดศีล และไม่ยุยงส่งเสริมให้ผู้อื่นละเมิดศีล มีความเคารพในพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์อย่างจริงใจ ไม่ล่วงเกินด้วยกาย ด้วยวาจา ด้วยใจ ทั้งต่อหน้าและลับหลัง 

มีความรู้สึกว่า ตัวเราก้าวเข้าไปหาความตายอยู่ตลอดเวลา เราจะต้องตายอย่างแน่นอน ตายเมื่อไรเราขอไปพระนิพพานแห่งเดียว เมื่อกำลังใจของเราทรงตัวอยู่ระดับนี้ ก็ประคับประคองรักษาเอาไว้ ทบทวนบ่อย ๆ ย้ำเตือนตัวเองอยู่ทุกวัน จนกระทั่งกำลังใจทรงตัวแน่วแน่ไม่คลอนคลาย 

เมื่อทุกท่านทราบแล้ว ว่าเราผิดพลาดอย่างไร และควรที่จะปฏิบัติแก้ไขอย่างไร ก็ขอให้ทุกคนตั้งหน้าตั้งตาละในสิ่งที่ผิด กระทำแต่ในสิ่งที่ถูก อยู่กับลมหายใจเข้าออก อยู่กับคำภาวนาของเรา อยู่กับภาพพระ อยู่กับพระนิพพานของเรา ให้รักษาอารมณ์ใจให้ทรงตัวไว้อย่างนี้ จนกว่าจะได้รับสัญญาณบอกว่าหมดเวลา

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.

เทศน์ช่วงทำกรรมฐาน ณ บ้านวิริยบารมี

วันพฤหัสบดีที่ ๑๐ พฤษภาคม ๒๕๕๕

...

สาธุ อนุโมทามิ ขอบพระคุณที่มาจาก

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=1841875859196420&id=190961370954552

...

...

...

...

...

...

...

...

...