|
|
| | 1 |
| 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 |
| 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 |
| 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 |
| 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 |
| 30 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
ตอนที่ 24 อบอุ่นในหัวใจ
อบอุ่นในหัวใจ
คิดอยู่พักนึงว่าจะเขียนถึงเรื่องไปเป็นอาสาสมัครที่โรงพยาบาลดีหรือไม่ แต่ด้วยความรู้สึกที่ได้กลับมา อยากจะเอามาแบ่งปัน หลังจากที่ไปอบรมมา ก็ได้ไปรับเคสเด็ก ฉันได้เด็กผู้ชายอายุ 11 ปี น้องเป็นมะเร็งที่ตา เพิ่งพบในระยะแรก กำลังเริ่มให้ยา พยาบาลบอกน้องไม่ค่อยพูด พอได้เข้าไปหา ฉันพบว่าเขาไม่ใช่ไม่พูด เพียงแต่เป็นเด็กไม่ช่างพูดเท่านั้นเอง พอฉันพูดอะไรไปเรื่อยๆ บางทีก็มียิ้ม แม้ว่าสายตาตอนแรกจะมองว่า...มาทำไรฟ่ะ
ที่ทำให้เรารู้สึกไม่เก้อมากก็ต้องคุณแม่ของน้องที่น่ารัก มานั่งคุยด้วย เล่าเรื่องของน้องของที่บ้านให้ฟัง รับรู้ได้ว่าคุณแม่อยากคุย อยากพูด อยากระบาย เราก็ต้องปรับโหมดมานั่งรับฟัง และที่ต้องทำมากขึ้นคือ จดจำรายละเอียดให้มากที่สุด ใครจะรู้มันอาจจะเป็นประโยชน์ทั้งต่อการรักษาคนป่วยและการเยียวยาคนที่ไม่ได้ป่วยทางกาย แต่ต้องอยู่กับความเจ็บป่วยของคนที่รักก็ได้
ฉันเข้าไปหาน้องเขาบ่อยเหมือนกัน โชคดีที่ออฟฟิศอยู่ห่างโรงพยาบาลจุฬานิดเดียว บางทีก็ไปตอนพักเที่ยง บางทีก็ไปตอนเย็นอยู่สองชั่วโมงสามชั่วโมง แต่ที่นานหน่อยก็ช่วงวันอาทิตย์ ไปอยู่เพลินๆ ไม่ได้กำหนดเวลาตัวเองก็สบายดี บางทีคุณแม่เขาก็ได้ไปทำนู้นทำนี่ เราก็ช่วยดูน้องไป
จำได้ว่าแรกๆที่เจอกัน เราก็สังเกตว่าผิวของน้องแห้งมาก คงเพราะต้องมาอยู่ในห้องแอร์ ก็เลยเอาเบบี้ออยล์มานวดให้ ตอนแรกน้องเขาก็เขินๆ แต่เราก็ใช้สัมผัสถ่ายทอดให้เขารู้ว่าเรารู้สึกดีที่จะทำให้ เราเป็นห่วงเขา ไม่รู้สินะ แต่รู้สึกว่าน้องเขายิ้มกับเรามากขึ้น พูดกับเรามากขึ้น (แต่ก็ยังพูดน้อยอยู่) มีคนถามว่าแล้วเขาไม่ติดเหรอ โตไปจะไปหาคนนวดรึเปล่า เอ....อันนี้ก็ไม่รู้นะ แต่คุณแม่มาเล่าให้ฟังว่า พอแม่นวดให้ก็บ่นว่าไม่เห็นเหมือนน้านัทนวดเลย...คนฟังมีแอบปลื้มนะคะ ไปๆมาๆก็ได้ค้นพบเสน่ห์ปลายจวักของตัวเองแล้ว ร่ำๆจะไปเปิดสปาเด็กอยู่เนี่ย เด็กคนอื่นก็มองๆ อันนี้ก็ต้องรอคิวนะฮ้า โฮะๆๆๆ
แต่ระหว่างที่เราไปๆมาๆ ก็มีคำถามจากคนรอบข้างที่รู้แหละว่าห่วงใยในตัวเรา เพราะความคิดมากของเรามันอาการหนัก เพื่อนคนหนึ่งถามว่า..แกไปแล้วไม่เครียดเหรอ...ฉันตอบไปว่าไม่นะ เฉยๆ ครั้งหนึ่งคุณแม่น้องถามว่า....มาอย่างนี้ไม่เบื่อไม่เครียดเหรอ เราแปลกใจที่ตัวเองยิ้มแล้วบอกคุณแม่ไปว่า....ไม่รู้สิคะ ไม่รู้สึกเศร้า รู้แต่ในนี้ (ในวอร์ดผู้ป่วยเด็กชั้น 16) มันมีแต่ความรักเต็มไปหมด...มันอบอุ่นค่ะ และนั้นก็คือคำตอบที่เราตอบกับทุกคนที่ถาม
คนเหงาๆคนหนึ่งเดินเข้าไปในห้องขนาดใหญ่ที่มีเด็กๆนอนป่วยกันหลายคน บางคนมาให้ยาเดี๋ยวก็ได้กลับ บางคนนอนอยู่มาเป็นเดือนแล้ว บางคนรับยาประทังและรอคอย ดวงตาของคุณแม่ที่นั่งอยู่ข้างๆเตียงมันเศร้าสร้อยนัก บางคนนั่งร้อยลูกปัดเหมือนไม่สนใจอะไรทั้งนั้น จะเพราะว่าคุณหมอเพิ่งแจ้งข่าวว่าลูกของเขาอาการกำลังอยู่ในขั้นไหน อาการเหมือนไม่รับรู้แต่ในหัวอกคนเป็นแม่สะท้อนขึ้นลง...มันสัมผัสได้ แต่สิ่งที่แทรกออกมาให้สัมผัสคือความรักอันมากมายมหาศาล ยิ่งใหญ่อย่างไม่ต้องการสิ่งใดตอบแทน ความหวังที่ริบหรี่ หรือความหวังที่แรงกล้า พลังมากมายเหลือเกินอบอวลอยู่ในห้องนี้ คนเหงาๆอย่างฉันเต็มตื้นในอณูความรักของพวกเขา
ตอนนี้น้องของฉันได้กลับบ้านไปแล้ว แต่ก็ยังจะต้องกลับมาให้ยาอีก ยังจำสายตาเศร้าๆตอนที่บอกลากันได้ ฉันบอกไม่ถูกว่าจะดีใจหรือเหงาใจดี แต่รู้ว่าความรู้สึกของเราส่งถึงกันได้ ไม่ต้องพูดกันมาก ความเอื้ออาทรมันเริ่มมีให้กันมากมายอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันก็ไม่รู้
เย็นนี้ก็จะเข้าไปที่โรงพยาบาลนะ แม้ว่าน้องเราจะไม่อยู่ แต่ก็มีเด็กๆอีกหลายคน ไปเล่นไปพูดไปทำอะไรไม่รู้ที่บางคนหันมามองว่าบ้าๆ แต่แค่เขายิ้ม หัวใจเหงาๆของฉันก็เผลอยิ้มตามทุกที อยากให้คุณๆได้อบอุ่นในหัวใจอย่างฉันบ้างจัง
******************************
ชาราบูน
| Create Date : 11 กันยายน 2550 |
| Last Update : 11 กันยายน 2550 12:05:38 น. |
|
6 comments
|
| Counter : 415 Pageviews. |
 |
|
|
| โดย: Yui IP: 58.136.79.46 วันที่: 11 กันยายน 2550 เวลา:12:59:23 น. |
|
|
|
| โดย: poopLa IP: 58.9.66.221 วันที่: 11 กันยายน 2550 เวลา:15:08:53 น. |
|
|
|
| โดย: นู๋ยุ IP: 158.108.126.57 วันที่: 11 กันยายน 2550 เวลา:22:57:55 น. |
|
|
|
โดย: ikkechai  วันที่: 12 กันยายน 2550 เวลา:10:49:40 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [