Lonely is Friend, not Pain.
Group Blog
 
<<
มีนาคม 2550
 
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
 
13 มีนาคม 2550
 
All Blogs
 

ตอนที่ 17 คุณนายเตย

คุณนายเตย

บ่ายแก่ๆในเดือนกันยายนของปี 2543 งานไม่ค่อยเยอะแต่ทานขนมมากไปหน่อย เดินเอ้อระเหยจะไปเข้า ห้องน้ำ มองผ่านกระจกบานใหญ่เห็นอะไรตัวเล็กๆเดินเตาะแตะอยู่สี่ห้าตัว แน่แล้ว…ฉันวิ่งลงบันได้อ้อมไปหลังตึก ทางไปที่จอดรถ แล้วฉันก็ได้พบลูกหมาตัวเล็กๆห้าตัว น่ารักจัง ฉันเล่นกับพวกมันพักนึง นึกขึ้นได้…เวลา งานนี่ หว่า เดี๋ยวตอนเย็นเจอกันนะ…ฉันบอกพวกมัน

หลังจากวันนั้น ทุกๆเช้าฉันก็จะแวะเซเว่น ซื้อนมเมจิขวดใหญ่มาฝากเด็กๆ ผสมกับอาหารเม็ดของลูกสุนัข เหมือนซีเรียลที่เราชอบทานเลย บางทีก็ให้อาหารกระป๋อง พวกมันมาเกิดใต้ทางขึ้นที่จอดรถ ก็อาศัยอยู่ตรงนั้นมา ตลอด ฉันไม่รู้หรอกว่าคนดูแลตึกจะว่ายังไง จนเช้าวันนึงฉันเดินมาดูอาหารในชามของพวกเด็กๆแล้วก็ต้องอึ้ง พริกสีแดงที่ผ่านการทุบอยู่ในชามปนกับอาหาร เจ้าห้าตัวร้องอี๊ดๆเบาๆอยู่รอบตัวฉันเหมือนจะรายงานว่า…ดูสิเขา แกล้งพวกหนูล่ะ ฉันเสียใจ ไม่นึกว่าจะเห็นอะไรอย่างนี้ เสียความรู้สึกจริงๆ รปภ.รอบดึกเดินมาดู เขาว่าเห็น เจ้าหน้าที่ดูแลตึกเดินมา นึกว่าจะเอาอาหารมาให้เสียอีก ใจคนนะ..ใจคน

จากนั้นก็มีคนมาเลือกเอาตัวผู้ทั้งสามตัวไปเลี้ยง เหลือไว้แต่เจ้าตัวเมียสองตัว ฉันก็ตั้งชื่อให้ตามธรรมเนียม ว่า ตาลกะเตย ตาลเป็นหมาขี้กลัว ช้าๆ คอยเดินตามเตยที่วิ่งหน้าเริ่ดมาหาฉันทุกครั้งที่เห็นรถเลี้ยวเข้ามา พอเริ่มโต หน่อย เพื่อนที่เป็นสัตวแพทย์ก็ช่วยมาฉีดยาให้ ฉันถามว่าเมื่อไหร่จะทำหมันได้ เพื่อนบอกสักเจ็ดเดือนก็ทำได้แล้ว ฉันไม่อยากให้ตาลกะเตยเหมือนหมาข้างถนนที่ท้องแล้วท้องอีก นมก็ยานโตงเตง พอเจ็ดเดือนฉันเอามาพาเจ้าสองตัว ไปทำหมันที่คลินิกของเพื่อน เจ้าตาลเจอยาสลบเข็มเดียวก็จอด แต่ยัยเตยเพื่อนบอกซ่าส์มากต้องสองเข็มถึงนิ่ง

สองอาทิตย์ผ่านไปฉันก็ต้องพาทั้งสองตัวกลับมาที่ออฟฟิศ รปภ.บอกคนดูแลตึกนึกว่าฉันเอาไปเลี้ยงแล้ว ทำไมฉันจะไม่อยากเอาไป แต่ที่ที่อยู่เลี้ยงไม่ได้นี่นา ฉันเลี้ยงตาลกะเตยด้วยอาหารเม็ดเพ็ดดีกรี เลยไม่ต้องห่วงว่า มันจะอด แต่กว่าจะทานทีก็ต้องง้องอน ตาลหน่ะวิ่งมาหาดีดี แต่ยัยเตยกว่าจะยุรยาทมาได้ จนฉันต้องเรียก (แกม อ้อนวอน) คุณนายคะช่วยมาทานทีเถอะค่ะ มันถึงค่อยยุรยาตรมาได้ ในซอยมหาดเล็กหลวงสองของถนนราชดำริ ใครๆก็รู้จักเจ้าสองตัวนี้ บางคนก็ใจดีเอาไก่ย่างมาฝาก มันเป็นที่รักของทุกคน เพราะฉันจะอาบน้ำให้บ่อยที่สุดเท่าที่ จะทำได้ ก็อาบตอนพักเที่ยงนั่นแหละ อาบเสร็จก็เดินจูงให้มันตากแดดจนแห้งแล้วค่อยปล่อย เพื่อนๆว่าฉันต้องรัก มากนะ ไม่งั้นไม่ยอมเดินตากแดดหรอก แต่ว่าอาบให้ทีฉันก็โทรมไปเลย

แล้วสงกรานต์ปีนึงก็ทำฉันน้ำตาไหล ออฟฟิศปิดยาว เปิดมาฉันเดินหาเจ้าสองตัว แล้วก็ไปเจอเตยนอน ซึมๆ รปภ.หญิงในซอยที่ช่วยดูเจ้าสองตัวบอกว่าตาลถูกรถชน กทม.เอามันไปแล้ว ฉันจ๋อย....เดินไปตรงสนามหญ้า เล็กๆข้างตึกที่เจ้าตาลชอบเอากระดูก (ของสลิกกี้เชียวนะ) มาฝัง ฉันเอากระดูกอันนึงมาวางไว้ พูดพึมพำน้ำตาไหล คนเดินผ่านไปผ่านมาก็มองแปลกๆ แต่ไม่สนใจหรอก ฉันขอให้มันไปดี

พอเหลือเตยตัวเดียว ฉันก็ดูแลง่ายขึ้น แล้วเตยก็เป็นหมาที่ฉลาด รู้จักหลบรถ เวลาฉันเดินไปทานอาหาร กลางวันไกลจากออฟฟิศ มันก็จะเดินตามมาส่งจนถึงสุดเขตที่มันจะไปได้ ก็หมามันมีอาณาเขตของมัน แล้วมันก็ นั่งรอ พอฉันทานอาหารเสร็จเดินกลับมา มันก็จะเดินกลับออฟฟิศพร้อมฉัน บางครั้งมันก็อาจหาญเดินข้ามเขตไป พร้อมกับฉัน มันคงรู้แหละว่าฉันจะไม่ยอมให้ใครทำอะไรมัน

เตยเป็นหมาตัวเมียที่มีรูปร่างปราดเปรียวเหมือนหมาตัวผู้ จมูกของมันสีชมพูเหมือนจมูกหมู มันมีที่นั่งเล่น ประจำคือเนินหญ้าด้านข้างของโรงแรมโฟร์ซีซั่น (ตอนนั้นยังเป็นรีเจนท์อยู่เลย) นั่งไม่นั่งเปล่ายังเอาตูดไถลลงมา มันเล่นอย่างนี้เป็นประจำจนคนผ่านไปผ่านมาก็ขำ และที่อยากจะขอบใจคือคนสวนของโรงแรมที่ไม่เห็นว่าอะไร

แต่คุณนายก็ยังเป็นหมาซ่าส์ ที่บางทีก็ไปกัดกะเขา โชคดีที่ฉันฉีดยาให้มันทุกปี (อ้อ...ฉีดเองด้วยนะคะ…. ...สามารถ) จนหนสุดท้ายมันโดนรุมกัด รปภ.หญิงคนเดิมโทรมาบอกฉันตอนเช้าตรู่ ฉันขับรถไปด้วยความ หวาดหวั่น วนจนเจอมันนอนหลบอยู่ เลือดเปรอะไปทั่ว มีคนช่วยอุ้มมันขึ้นรถ ฉันโทรหาเพื่อนคนเดิม แต่การ ขับรถไปกับเตยสองต่อสองไม่ง่ายเลย ถึงมันจะเจ็บแต่มันก็ตื่นเต้นที่ได้เจอฉัน อยากจะเล่นอยากจะเลียหน้า ฉันไม่มี สมาธิเท่าไหร่ จนแท็กซี่คันนึงปาด ตูม...คุณเข้มจังของฉันก็เสยท้ายเจ้าแท็กซี่นั่นเข้าให้ ฉันน้ำตาร่วง..ตกใจ ที่สำคัญ คุณนายเตยที่ซ่าส์ไม่หยุดก็มาติดแหง็กอยู่ตรงบ่าข้างขวาของฉัน ตรงซอกระหว่างเก้าอี้และประตูรถ ฉันขยับไม่ได้ เตยก็ขยับเองไม่ได้ นึกถึงวันนั้นฉันยังมึนไม่หาย เอาเถอะ...ในที่สุดเพื่อนก็ต้องมารับเตยไปจากฉันตรงที่เกิดเหตุ ปล่อยให้ฉันรอประกันต่อไปตามลำพังและเสื้อที่เปื้อนเลือด (หมา)

ในช่วงสองอาทิตย์ที่เตยรักษาตัว ฉันคิดแต่ว่าฉันทนให้เตยกลับไปอยู่ตรงนั้นไม่ได้อีกแล้ว เพราะตึกที่ ออฟฟิศของฉันเคยตั้งอยู่ก็จะถูกทุบทิ้งในไม่ช้า ฉันต้องหาที่ให้มันอยู่ แล้วฉันก็นึกถึงคาร์แคร์ที่เจ้าของเป็นคนเอารถ ของฉันไปซ่อม พื้นที่มี อยู่ห่างจากที่ฉันพักแค่ยี่สิบเมตร ฉันลองถามดู เขาถามว่ากัดคนไหม ฉันรับประกันได้ เขายินดี ฉันมีความสุขเหลือเกิน แต่ฉันก็หวั่นว่าเตยจะชอบไหม จะเหงารึเปล่า เพราะที่เดิมนั้นเตยมีกิ๊กชื่อจอห์นนี่ คอยเดินตามอยู่ตลอด (ยกเว้นช่วงฤดูที่แอบไปเดินตามสาวอื่น เพราะคุณนายเธอไม่มีอะไรดึงดูด) รปภ.หญิงบอกว่า จอห์นนี่วิ่งรอบซอยหาเตยตลอดเวลาที่เตยอยู่ที่คลินิก ขอโทษนะจอห์นนี่

ถึงวันนี้สองปีกว่าแล้วที่เตยมาอยู่ใกล้ๆฉัน ฉันก็หิ้วข้าวไปให้แทบทุกวัน นอกเหนือจากอาหารเม็ดที่ซื้อ ให้เขาไว้ตลอด เตยก็ยังเป็นคุณนายที่ไม่ยอมให้ใครแปลกหน้ามาหยอกล้อได้ง่ายๆ อาจจะมีเหลือบตามองนิดนึง (เอ...พฤติกรรมเหมือนใครหว่า) แล้วก็สะบัดหน้าเดินไปนั่งเอาขาหน้าไขว่กันอาบแดดอย่างสบายอารมณ์ (อันนี้ไม่ เหมือนเพราะฉันไม่ชอบแดด) เตยนิสัยดีคือไม่คุ้ยขยะ (ก็มันไม่เคยต้องอด) ถ่ายเป็นที่ไม่เลอะเทอะ ใครๆก็รัก

วันก่อนฉันเอาวัคซีนรวมไปฉีดให้คุณนายตามกำหนด มันก็เข้ามาดมยา (ไม่มีความกลัวเล้ย) ขนาดเข็มจิ้ม ก็เฉยจนเด็กๆที่คาร์แคร์งง ไม่เห็นต้องงงเลย ก็มันโดนฉีดทุกปี แล้วมันก็รู้ว่าเดี๋ยวก็ได้รางวัล ฉันกอดมัน เอ...คุณนายเดี๋ยวนี้ชักอ้วนแล้วนะ เป็นสาวแก่แล้วอ้วนด้วยนี่ไม่ไหว (บอกตัวเองไปในตัว) เตยมองฉัน เอาเท้ามา เหยียบเท้าฉัน (ทำเป็นประจำ สงสัยอยากจะข่ม) แล้วก็เดินไปกินข้าวที่ฉันให้พ่อครัวคลุกมาเป็นพิเศษ ฉันยิ้ม เกือบแปดปีที่รู้จักกัน มีคนบอกว่าเตยมีบุญนะที่เจอฉัน นั่นสิ...ฉันเองก็ดีใจที่ได้รู้จักเตย เราอาจจะเคยเกื้อหนุนกันมา แต่ชาติก่อนก็ได้ ใครจะรู้ เตยเกือบแปดขวบแล้ว (พรุ่งนี้ฉันก็สามสิบห้าเต็มเหมือนกัน ฮึ...ฮึ) ฉันก็จะดูแลมันต่อไป เท่าที่จะมีวาสนาต่อกัน (ภาษาเก่าบ่งบอกวัยอีกแล้ว) การมีชีวิตที่มีความหมายกับใครสักคนหรือสักตัวนี่มันก็เป็นพลัง หล่อเลี้ยงชีวิตเหมือนนะ คุณว่าไหม

*************************************

ชาราบูน




 

Create Date : 13 มีนาคม 2550
13 comments
Last Update : 13 มีนาคม 2550 9:46:37 น.
Counter : 2468 Pageviews.

 

อ่านคุณนายเตยแล้วชอบมาก ผมไม่มีความทรงจำใด ๆ เกี่ยวกับหมาเลยในชีวิต ยกเว้นปันจิในการ์ตูนของอาดาจิ แต่ผมก็ชอบหมา, แมว และสัตว์สี่เท้าอีกหลายชนิด หวังว่าวันหนึ่งจะมีหมาแบบคุณนายเตยเข้ามาในชีวิตบ้าง

 

โดย: ชัย (http://lepidopterans.blogspot.com/) IP: 203.144.189.194 13 มีนาคม 2550 10:22:15 น.  

 


อยากทำได้อย่างพี่นัทจัง เก่งจัง รูปดอกไม้พื้นหลังนี่สวยมากเลยค่ะ

 

โดย: ยุค่ะ IP: 158.108.97.25 22 มีนาคม 2550 9:10:41 น.  

 

รู้สึกดีคะ มันก็จริงน่ะคะ
ที่ชีวิตมีความหมายกับใคร ก็มีค่าแล้วคะ

ชื่นชมด้วยค่ะ

 

โดย: ภูเก็ต-ป่าตอง 16 พฤษภาคม 2550 15:33:13 น.  

 

คุณนายเตยโชคดีมากที่พบคนจิตใจดีอย่างคุณชาราบูน

สุขสันต์วันเกิดนะคะ ปีนี้ขอให้พบคนจิตใจดีๆ ตอบแทนเช่นกันนะคะ

 

โดย: *ProuD* 20 พฤษภาคม 2550 18:06:36 น.  

 

คุณนายเตยโชคดีมากที่พบคนจิตใจดีอย่างคุณชาราบูน

สุขสันต์วันเกิดนะคะ ปีนี้ขอให้พบคนจิตใจดีๆ ตอบแทนเช่นกันนะคะ

 

โดย: *ProuD* 20 พฤษภาคม 2550 18:07:43 น.  

 

เนื้อเรื่องน่ารักจัง แล้วจะเข้ามาชมอีกนะคะ

 

โดย: ป้ามหาภัย IP: 203.155.135.100 25 ธันวาคม 2550 10:54:39 น.  

 

อ่านแล้วยิ้มตาม อิๆๆ

 

โดย: mai IP: 203.152.14.122 6 กุมภาพันธ์ 2551 17:02:07 น.  

 

 

โดย: opleee 19 มีนาคม 2551 1:00:31 น.  

 

เป็นความผูกพันที่น่ารัก ไร้เงื่อนไขจริงๆงัฟ

 

โดย: KaJaKuKu IP: 125.24.178.198 12 มิถุนายน 2553 20:42:35 น.  

 

ประวัติสุดยอดมากเลยครับเจ้าตัวนี้ ไม่ธรรมดาเลยครับ อยู่มาได้ขนาดนี้นับว่ายอดเยี่ยมจริงๆ

 

โดย: คุณต่อ (toor36 ) 18 ตุลาคม 2554 11:46:21 น.  

 

 

โดย: dannyloa 21 พฤศจิกายน 2554 1:34:48 น.  

 

คุณนายเตยโชคดี เจอคนใจดี
ขอให้ทั้งคนทั้งหมาพบแต่สิ่งดีๆค่ะ

 

โดย: ป้าแบกฯ IP: 223.24.15.244 7 เมษายน 2555 20:13:18 น.  

 

อ่านแล้วรักเตยเพิ่มอีกสิบเท่าค่ะ
เตยเด็กดี

 

โดย: อู๋ IP: 58.11.102.189 25 มีนาคม 2557 12:32:02 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 


ลั่นทมขาว
Location :
กรุงเทพฯ Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [?]




ถ้าจะแพ้อย่าอ่อนแอให้ใครเห็น
ถ้าอยากเป็นคนเข้มแข็งต้องแกร่งไว้
ถ้าอยากร้องก็ร้องให้หนำใจ
แต่ขอให้ได้อะไรจากน้ำตา
New Comments
Friends' blogs
[Add ลั่นทมขาว's blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.