Bloggang.com : ลั่นทมขาว : ตอนที่ 23 ฉันทำอะไรไม่(เคย)ถูก

ตอนที่ 23 ฉันทำอะไรไม่(เคย)ถูก

ฉันทำอะไรไม่(เคย)ถูกเลย

คืนวันศุกร์สิ้นเดือนที่ฉันรู้สึกเหมือนสิ้นใจ ความผิดหวังถาโถม น้ำตาที่อดทนไม่ให้ไหลมาระหว่างอยู่ที่ทำงานพร่างพรูออกมาทันทีที่นั่งอยู่หลังพวงมาลัย ที่พึ่งสุดท้ายที่ฉันต้องการเขาเหลือเกิน อยากจะกอดเขา อยากให้เขาปลอบแม้จะเป็นเพียงคำพูดสั้นๆ แต่.....เราข้ามไปเถอะ รู้แค่ว่า....เขาไม่ได้ให้ความรู้สึกที่ฉันคาดหวัง เขาคงลืมไปว่า เขาไม่ใช่เจ้านายของลูกน้องมากมาย แต่เขายังมีหน้าที่พ่อที่เขาอาจจะไม่ได้ทำนานจนลืมไปแล้วกระมัง

ไม่ค่อยรู้สึกตัวว่าทำอะไรไปบ้าง รู้แต่กลับเข้าห้องไปนั่งอยู่ที่พื้นปลายเตียง น้ำตายังไหล โทรหาเพื่อน....แกมากอดฉันหน่อยได้ไหม....ไม่มีใครว่าง ไม่มีใคร..สักคน

ทำไมนะ...ไม่ได้รู้สึกโกรธเพื่อนเลย เข้าใจในธุระของพวกเขา แต่ที่ไม่เข้าใจคือตัวเอง อารมณ์..ความอ่อนไหว...คิดมาก พอมารวมๆกันก็กลายเป็นสภาพที่ฉันทำอะไรไม่ถูกเลย ฉันโทรศัพท์หาคนคนหนึ่ง คนที่คอยฟังฉันบ่น...เล่า...ปรับทุกข์มาตลอดเกือบปีที่ผ่านมา ฉันไม่รู้ว่าตัวเองกำลังยัดเยียดความรู้สึกผิดให้กับเขา

ผ่านไปเกือบสองชั่วโมงที่ฉันถือแก้วใส่น้ำยาอะไรสักอย่างอยู่ ฉันไม่อยากให้เขาเหนื่อยกับฉันไปมากกว่านี้ แต่ฉันไม่สามารถรับปากเขาได้จริงๆว่าฉันจะไม่ดื่มมัน วางหูจากเขา ฉันกดเบอร์ในมือถือไล่ไปเรื่อย ไม่มีใครสักคนจริงๆ ชื่อไล่มาถึงเพื่อนรักตั้งแต่วัยเยาว์ (หกขวบหน่ะ เยาว์พอมั้ย) ถ้าได้คุยกันก่อนจะจากไปคงดี แต่เพื่อนฉันถูกส่งไปดูงานที่เนปาลหนึ่งปี โทรไปอย่างไม่มั่นใจว่าจะติดต่อกันได้รึเปล่า เสียงติดดังขึ้นเพียงสองครั้งเพื่อนฉันก็รับ และ...หลังจากนั้นครึ่งชั่วโมง เพื่อนฉันที่เคยเล่นกันมาแต่เด็ก คอยช่วยซับน้ำตาให้ฉันไม่รู้ต่อกี่ครั้งก็มาให้ฉันกอด

บังเอิญ...หรือสวรรค์หรือนรกไม่ต้องการ เพื่อนฉันได้กลับมาเมืองไทยสองอาทิตย์ มันจบลงอย่างที่ฉันไม่อยากให้เป็นนัก เพราะรู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองยังคงไม่แข็งแรงพอที่จะลุกมายืนได้ตัวเองไหว แต่ฉันก็ไม่อยากให้ตัวเองเป็นภาระกับใครเลย ทำไม...ฉันถึงทำอะไรไม่เคยถูกสักที แค่จะมีชีวิตยังทำให้ดีไม่ได้

อย่าบอกฉันเลยว่าอย่าคิดมาก อย่าบอกเลยว่าฉันโชคดีกว่าคนอื่นมากมายนัก อย่าเลย...เพราะฉันรู้ทุกอย่างดีอยู่แก่ใจ เพียงแต่ฉันทำอะไรไม่ถูกจริงๆ วันนี้ตื่นมาด้วยเสียงโทรศัพท์จากเพื่อนที่ดีของฉัน มึนๆกับความคิดที่อัดอยู่ทั้งในใจและสมอง ท้องร้องว่าหิว แต่อาหารเข้าปากได้น้อยจริงๆ ฉันพาตัวเองไปอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย แต่ทำไมฉันไม่ได้ยินเสียงผู้คนเหล่านั้น ฉันเดินออกมาด้วยหัวใจว่างเปล่า แวะไปหาครอบครัวญาติ มองเห็นร่างน้อยๆไร้เดียงสาโลดแล่นอย่างสวยงามท่ามกลางแสงแดดยามเย็น ฉันยิ้มอย่างเหนื่อยอ่อน มันคงจะเก่งเกินไปหากฉันจะหัวเราะได้อย่างหมดใจ

ฉันขับรถจากพวกเขามา มุ่งกลับไปยังห้องสี่เหลี่ยมของฉัน เสียงร้องบอกให้แวะมาอีก มือที่มาตบไหล่เบาๆของพี่ หนังสือที่ฉันเพิ่งซื้อมาเมื่อกลางวัน...ทำไมต้องฆ่าตัวตาย (A Cry for Help!) อยู่ในกระเป๋าสะพาย ฉันอ่านไปได้เกือบครึ่งเล่มแล้ว ฉันเข้าใจทุกอย่างที่เขาเขียนถึง คนที่จะทำกลับเป็นคนอ่าน แต่คนที่อยู่รอบข้างเขากลับไม่สนใจ บนโต๊ะอาหารที่บ้านญาติ พี่อีกคนหยิบหนังสือเล่มนี้ขึ้นมา ถามอย่างแปลกใจ..อ่านทำไม...เออแปลก นั่นสิ..แปลกจังที่เขาไม่ได้มองเข้ามาที่ดวงตาของฉัน ลมหายใจที่สะท้อนขึ้นลงอย่างอ่อนล้า บางคน..หลายคน..คงคิดว่ามันคงดีแต่พูด น่าเสียดาย พวกเขาลืมคนที่ต้องการพวกเขาอย่างเหลือเกิน

ไม่อยากให้ใครรู้สึกผิดเมื่อมีอะไรเกิดขึ้น แต่อยากให้เราใส่ใจคนข้างๆให้มากขึ้น อย่าละเลยคนที่เขาดูว่าเข้มแข็ง คนเดินตัวตรงหน้าเชิดไม่ใช่ว่าเขาจะไม่ร้องไห้ หน้าที่เชิดอยู่อาจจะจำเป็นต้องทำเพื่อให้น้ำตามันไหลย้อนกลับ ไหล่ที่ตรงก็แค่ค้ำยันไม่ให้ร่างล้มลง คืนนี้ต่างจากเมื่อคืนตรงที่ฉันไม่ได้ร้องไห้ออกมา แต่เราหลอกตัวเองไม่ได้หรอกว่าอะไรที่มันกำลังไหลอยู่ในใจ

......ฉันต้องอยู่ให้ได้ ฉันจะไม่ร้องไห้ ต้องเข้มแข็งไม่หวั่นไหว ผ่านมันไป..ด้วยตัวฉันเอง..........วันหนึ่งฉันจะทำได้อย่างเพลงนี้มั้ยนะ ไม่รู้ไม่ง่ายเลยจริงกับคนที่ทำอะไรไม่(เคย)จะถูกเลย อย่ากังวลกับตัวหนังสือของฉัน อ่านมันจบแล้ว คุณหันไปมองคนรอบข้างคุณหน่อย เขาอาจจะรอให้คุณเข้าไปกอดเขาอยู่ก็ได้

ฝนตกแล้ว...ดีใจจัง

*********************

ชาราบูน

Create Date : 01 กันยายน 2550

Last Update : 1 กันยายน 2550 22:59:22 น.

5 comments

Counter : 418 Pageviews.