สภาวะตีบตันด้านภาษาอังกฤษ

ชื่อเรื่องก็บอกอยู่เเล้วน่ะครับว่าวันนี้ผมจะมาเล่าเรื่องอะไร จริงๆก็ไม่อยากจะเล่าหรอกครับเพราะมันจะเป็นการประจานตัวเองเสียเปล่าๆ แต่ก็มาคิดแล้วคิดอีกว่าคนอย่างผมคงไม่มีอะไรจะให้เสียเพราะเสียมาเยอะจนเลยจุดที่เรีัยกว่าน่าจะอายมาแล้ว ถ้าอย่างนั้นแล้วก็จัดไปครับจัดไปยาวๆเลย


ผมเป็นคนที่มีความสามารถพิเศษครับ เคยได้รับการวินิจฉัยรายบุคคลจากอาจารย์ที่สอนวิชาภาษาอังกฤษและทุกท่านก็ลงความเห็นตรงกันว่า "ไอ้นี้โง่จริงไม่ได้แกล้งโง่ระดับความโง่วิชาภาษาอังกฤษยากเกินจะเยียวยา ต่อให้ชาติหน้าไปเกิดเป็นคนฝรั่งมันก็เป็นคนฝรั่งที่พูดฟังอ่านเขียนภาษาอังกฤษไม่ได้" ผมยิ้มรับคำวินิจฉัยของอาจารย์ด้วยความเต็มใจพร้อมกับคิดว่าจะมีซักกี่คนในโลกน่ะที่ทำได้แบบนี้ มันช่างเป็นเกียรติกับวงตระกูลผมเหลือเกิน ถ้าพ่อแม่ผมรู้เข้าพวกเขาคงจะภูมิใจในตัวลูกชายคนนี้มากๆ เคยได้ยินคุณแอนดรูว์ บิ๊กส์บอกว่าภาษาอังกฤษง่ายนิดเดียว(ที่เหลือยากหมด) ใช่ซิก็เพราะว่าคุณแอนดรูว์เป็นฝรั่งนิใช้ภาษาอังกฤษมาตั้งแต่เกิด ถ้าเป็นผมเองไปเจอฝรั่งที่กำลังเรียนภาษาไทยอยู่ ผมจะเดินไปตบที่บ่าแล้วพูดว่า "ภาษาไทยง่ายนิดเดียว" พร้อมกับส่งยิ้มหวานแล้วชวนไปกินผัดไทยกุ้งสด



มีคนเคยแนะนำว่าการจะทำอะไรให้ได้ดีนั้นเราต้องทำใจให้ชอบ ปล่อยวางกับมันอย่าคิดว่ามันเป็นเรื่องยาก ผมพยายามทำแล้วครับแต่ทุกครั้งสิ่งที่ได้กลับมาคือความคิดที่ว่า ถ้าจะให้ผมปล่อยวางทำใจให้สบายวิธีที่ง่ายกว่านั้นคือส่งผมไปบวชเลยครับ แหม...ของอย่างนี้พูดง่ายแต่ทำยาก เคยพยายามปรับเปลี่ยนตัวเองตอนเรียนแล้ว เรียนไปยิ้มไปทำหน้าเหมือนเด็กได้ของเล่นชิ้นใหม่ในวันเกิด แต่ชีวิตจริงมันไม่ได้ง่ายเหมือนเดินไปศัลยกรรมทำนมแถวบ้าน เคยมานั่งทรมานสมองวิเคราะห์ปัญหาตัวเองตามหลักต้นเหตุแห่งทุกข์ว่าเป็นเพราะอะไร หลังจากพึ่งสมองตัวเองมานานก็ยังไม่สามารถหาคำตอบได้ เลยไปถามเพื่อนผู้หญิงที่เขาอยู่ข้างๆเพื่อเธอจะมีหนทางคลายเครียดให้เรา เธอก็ให้คำตอบตรงๆแบบตั๊ก บงกชตอบคำถามนักข่าวว่า "ก็เธอโง่น่ะซิ" อา....เพราะโง่คำเดียวที่ขวางทางเจริญของผม



เวลาที่เข้าไปนั่งเรียนวิชาภาษาอังกฤษ ผมจะมีอาการที่ทางการแพทย์แผนพิศดารได้ระบุไว้ในตำราเรียน"โรคที่ไม่มีทางรักษาให้หายนอกจากจะตายสถานเดียว" ว่าเป็น"โรคสภาวะตีบตันทางวิชาภาษาอังกฤษ" อาการของโรคนี้คือ จะไม่ขวนขวายชวนตัวเองไปนั่งหน้าห้อง ใครคนไหนเห็นผมนั่งเรียนวิชาภาษาอังกฤษหน้าห้อง เย็นวันนั้นให้เดินไปที่แผงขายลอตเตอรี่แล้วหลับตาเลือกมาซักใบนึงรับรองถูกรางวัลใหญ่แน่นอน เวลาที่อาจารย์มองหาเหยื่อเพื่อมาตอบคำถามมักจะหลบสายตาพร้อมกับใช้วิธีพรางตัว พยายามเอาตัวเพื่อนข้างหน้าบังตัวเองไว้ ทำตัวให้ลีบเล็กที่สุดเพื่อไม่ให้อ.เห็นและไม่เป็นที่สนใจ เป็นคนสุดท้ายที่จะยกมือตอบคำถามถ้าจำเป็น เวลาอ.ถามว่าใครไม่เข้าใจให้ถามจะไม่ยกมือถามเด็ดขาดเพราะขนาดไม่ถามยังงงเลยถ้ายิ่งถามก็คงยิ่งงง



ไม่ถูกกับอักษรภาษาอังกฤษA-Zคิดว่ามันเป็นเหมือนอักระต้องคำสาปที่เห็นที่ไรชวนให้ร่างกายอ่อนเพลียอยากจะนอนหลับเสียทุกที มีอาการเกร็งที่ทวารทั้ง7เหงื่อแตกเป็นเม็ด มือจิกขากางเกง กัดฟันไปมาพร้อมกับส่งสายตาลอกแลกเวลาอ.ถามว่าใครยังไม่ได้ส่งการบ้าน ถ้าเกิดบังเอิญไปสบตาอ.ผู้สอนผมจะทำหน้าเหมือนรู้เรื่องที่อ.สอนมาหมดทั้งๆที่ตั้งแต่เข้ามาเรียบคาบนั้นประสาทสัมผัสทั้ง5ของผมได้ทำการปิดปรับปรุงชั่วคราวไปแล้ว เวลาที่เพื่อนโดนให้ลุกมาตอบคำถามแล้วมันหันมาขอความช่วยเหลือผม ณ ช่วงเวลานั้นผมขอปฏิเสธความสัมพันธ์ของสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่าเพื่อนกับมันซักคาบนึงล่ะกัน และถ้าผมโดนเรียกให้ตอบคำถามความรู้สึกตอนนั้นคล้ายกับถูกให้ออกจากเวทีเดอะสตาร์มึน งง ซึม หลังจากนั้นผมมักจะแกล้งตายคาห้องทันที



เวลาที่อ.เปิดเทปบทสนทนาภาษาอังกฤษให้ฝึก ผมมักจะสายตาเหม่อลอยน้ำลายไหลย้อย หัวเราะอยู่คนเดียวพรางจินตนาการว่าตัวเองเป็นชายหนุ่มชื่อเคน ธีรเดชกำลังจับเพื่อนผู้ชายขึงพืดแล้วยัดเยียดความเป็นสามีให้ เพื่อนๆมาเห็นผมตอนนั้นมักจะทักว่า"เอ็งไหวไหมเอาน้ำขิงซักแก้วป่าว" ผมจะบอกว่า"กูขอยาเบื่อเลยเเล้วกัน" กำลังใจถูกเผาผลาญจนสิ้นเหมือนแบงค์กงเต็กที่มอดไหม้ในวันตรุษจีน ชอบที่จะได้ยินเสียเสียงออดหมดเวลาเรียน เกลียดเสียงออดบอกเวลาเข้าเรียนทั้งๆที่มันก็เป็นเสียงแบบเดียวกัน พูดและเข้าใจภาษาอังกฤษได้เพียงแค่4คำหลักนี้เท่านั้นคือ yes,no,ok,thank you



ซึ่งการที่รู้น้อยแบบนี้มันเคยสร้างปัญหาให้ผมอยู่บ้าง มีอยู่ครั้งนึงที่มีอาจารย์ท่านหนึ่งมาสอนแท้อาจารย์ท่านประจำแล้วท่านไม่รู้ว่าผมเป็นโรคสภาวะตีบตันทางวิชาภาษาอังกฤษ แกเห็นผมนั่งหัวเราะอยู่คนเดียวแกก็ตะโกนด่าผมขึ้นมาว่า "นี้เธออยากจะลองดีกับฉันใช่ไหม" ผมก็ตอบไปว่า"yes" อ.ท่านก็พูดต่อ "เธอไม่ได้เห็นฉันเป็นครูบาอาจารย์เลยรึไงหา" "no" ผมตอบพร้อมเก๊กหล่อ อ.ท่านก็สวนกลับมาว่า"เธอลองดีกับฉันแบบนี้เรื่องไม่จบง่ายๆแน่" ok ผมยิ้มไปตอบไป "ดี!! ไปห้องปกครองกับฉัน เธอได้โดนพักการเรียนและเรียกผู้ปกครองแน่" อ.ท่านโมโหมาก ผมยิ้มและตะโกนตอบกลับไปว่า " thank you " เพื่อนๆในห้องรู้ว่าที่ผมทำไปนั้นไม่ได้ตั้งใจเพราะสติสัมปชัญญะของผมได้ถูกกองรวมกันไว้นอกห้อง รอที่เจ้าของมันจะมาเอาคืนหลังเลิกเรียน



เวลาที่มีการบ้านหรืองานมาให้ทำ ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังทำวิทยานิพนธ์ปริญญาเอกทั้งที่ตัวเองอยู่แค่ม.ปลายและสมองอยู่ในระดับชั้นประถม ยิ่งถ้าถึงช่วงสอบย่อยเก็บคะแนนด้วยเเล้วผมจะทำทุกวิถีทางเพื่อให้ได้มาซึ่งคะแนนถึงแม้ว่าวิธีที่เลือกใช้มันจะผิดต่อศีลธรรมอันดีงามของมนุษย์แค่ไหนก็ตาม ต่อให้ต้องยอมพลีกายถวายให้กับเพื่อนผู้ชายได้เชยชมผมก็พร้อมที่จะไม่ทำ(เรื่องนี้ไม่ไหวผมขอ) นอกจากนี้ยังมีอาการที่หนักกว่าสภาวะตีบตันทางวิชาภาษาอังกฤษ นั้นก็คือ สภาวะร่างกายปิดกันป้องกันสถาพจิตใจจากการไหลเข้ามาของวิชาภาษาอังกฤษ (ชื่อยาวดีแฮะ) สภาพนี้ถือเป็นอาการระยะสุดท้ายของคนที่กลัววิชาภาษาอังกฤษ



อาการเท่าที่ตรวจพบคือ นั่งนิ่งเงียบไม่พูดกับใคร ใช้แต่สายตาในการสื่อสารเท่านั้นคงนึกว่าตัวเองเป็นดารายอดนิยมอย่างเป็นแอน ทองประสม ถ้าจำเป็นต้องพูด จะพูดแต่คำว่า This is a book. พร้อมกับทำหน้าเหมือนถั่วแระ เชิญยิ้มกำลังอมฮอลล์พร้อมกับเต้นท่าของบี้ เดอะสตาร์ ตัดขาดจากโลกแห่งความเป็นจริงไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้นแม้แต่อริยสัจ4 ไม่มีอาการตอบสนองต่อความเจ็บปวดใดๆที่มากระทำการหยาบช้าต่อร่างกาย โดยเฉพาะการโดนดิกชันนารียี่ห้ออ๊อกฟอร์ดซึ่งมีความหนาพอๆกับหมอนรองรางรถไฟ เอามาฟาดที่หัวก็ไม่ทำให้รู้สึกสะทกสะท้านยิ่งกว่าไปสักยันต์ของอ.หนู กันภัยเสียอีก กลายร่างเป็นสัตว์ฟันแทะนึกว่าตัวเองเป็นกระต่ายน้อยแสนซนกระโดดม้วนหน้าเข้าไปค้นหนังสือภาษาอังกฤษมาแทะเล่นโดยไม่จำเป็นต้องรอแครอทจากน้องมายด์ เด็กดอยใจดี


ตัดจบ

มารู้สึกตัวอีกทีเราชักจะเขียนเยอะไปหน่อย เอาแค่นี้พอครับเดี๋ยวไม่มีใครทนอ่าน
โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านค่อนข้างสูง อันไหนจริงอันไหนหลอกโปรดตัดสินใจเชื่อกันเอาเองน่ะครับ ก๊ากกกกก

ขอบคุณที่ทนอ่านจนจบครับ
ว้า.....รักทุกคนอีกแล้ว จ๊วบๆ

Create Date : 21 เมษายน 2553 Last Update : 20 พฤษภาคม 2556 14:23:26 น. Counter : 5729 Pageviews.		193 comments
Share Tweet