เสียงประหลาดยามค่ำคืน

(ก่อนอ่านกรุณาปิดไฟให้แสงสลัวๆ เปิดเเอร์ให้เย็นหรือเอาพัดลมเปิดใส่หน้าเพื่อสร้างอารมณ์ ยิ่งถ้าได้อ่านคนเดียวตอนกลางคืนจะดีมาก)

เรื่องที่จะเล่าต่อไปนี้เกิดขึ้นจริงๆในสมัยที่ผมยังเรียนอยู่ประถม5 ตอนนั้นเป็นช่วงปิดเทอมหน้าร้อนพอดี ผมเลยได้มีโอกาสไปนอนค้างที่บ้างคุณตาซึ่งคุณตาท่านเป็นอดีตข้าราชการเกษียณอายุราชการ ท่านเลยหันไปเป็นมัคทายกวัดเเถวบ้าน บ้านคุณตาด้านหลังเป็นคลอง ส่วนรอบๆบ้านก็เป็นที่ดินรกร้างมีต้นไม้ขึ้นเต็มไปหมดเเละในบริเวณบ้านคุณตาก็ไม่มีบ้านของคนอื่นอยู่ใกล้เคียงเลย เพื่อนบ้านที่ใกล้ที่สุดก็อยู่ห่างไปราว100เมตร พอตกกลางคืนจะน่ากลัวมากขึ้นไปอีกเพราะชอบมีเสียงหมาหอนเป็นประจำ ผมไปอยู่บ้านคุณตา3วันโดยที่มีลูกพี่ลูกน้องอีก2คนเป็นเพื่อนเล่น ตามประสาเด็กผู้ชายตอนกลางวันก็วิ่งเล่นกัน เตะบอล จับปลา

พอตกกลางคืนก็เข้าบ้านมานั่งเล่นเกมส์กดกันอยู่หน้าทีวีจนเวลาเลยไปถึงเที่ยงคืน คุณน้าก็เดินมาบอกว่าให้เข้านอนได้เเล้ว ลูกพี่ลูกน้องผม2คนเขาไปนอนกันที่ห้องนอนของตัวเองที่ชั้น2 ส่วนผมไปนอนที่ห้องของน้าชายชั้นล่าง ซึ่งห้องของน้าชายผมอยู่ตรงหลังบ้านเเละด้านนอกมองออกไปจากในห้องจะเห็นคลองเเละป่าเเละในวันนั้นน้าชายผมไม่อยู่ห้อง เเกไปทำธุระที่ต่างจังหวัดปล่อยให้ผมนอนอยู่คนเดียวบริเวณเตียงที่ผมนอนตรงหัวเตียงจะมีหน้าต่างอยู่1บาน เวลาตอนนั้นที่ผมเข้านอนน่าจะประมาณเที่ยงคืนกว่าเเล้ว หลังจากที่หัวผมถึงหมอนเเละกำลังจะเคลิ้มหลับ พลัดได้ยินเสียงดังมาจากนอกบ้านตรงหน้าต่างที่อยู่ที่หัวนอนผมดังเเก๊ก เเก๊ก เเก๊ก เเก๊ก เสียงดังเป็นจังหวะสม่ำเสมอ

ผมเเปลกใจก็เลยลุกมามองออกไปที่หน้าต่างเพื่อหาต้นตอของเสียงเเต่เสียงมันก็เงียบไปเฉยๆ ผมเเปลกใจเเต่ก็ไม่ได้สนอะไรจึงนอนต่อเเต่เเล้วเสียงนั้นก็กลับมาดังใหม่ เเก๊ก เเก๊ก เเก๊ก คราวนี้ผมลุกขึ้นมาดูที่หน้าต่างอีกว่ามันมีอะไร เเต่เเล้วเสียงมันก็เงียบไปอีก สิ่งที่ผมเห็นไปนอกหน้าต่างมีเพียงเเสงไฟสลัวๆจากหลอดไฟนีออนข้างบ้านกับความมืดที่ซุกซ่อนอยู่ในป่าที่อยู่ตรงหน้าผม ตอนนั้นผมคิดว่าหรือจะเป็นผีเจ้าที่เจ้าทางไม่ก็ผีบ้านผีเรื่อนมาเเกล้งเราหรือเปล่าหว่าเพราะเมื่อตอนกลางวันผมเล่นอะไรเเผลงๆไว้เยอะด้วย ผมตัดสินใจนอนต่อเเต่ก็คิดเอาไว้เเล้วว่าถ้าไอ้เสียงเเก๊กนั้นมันดังอีกเพียงครั้งเเรก ผมจะรีบลุกมาดูที่หน้าต่างเลยเพื่อไม่ให้ไอ้สิ่งนั้นมันได้ตั้งตัว หลังจากที่ผมนอนลงไปใหม่เวลาประมาณกลิ่นตดยังไม่หายเหม็น ไอ้เสียงกวนประสาทนั้นมันก็ดังขึ้นมาจริงๆ เพียงเสียงเเก๊กเเรกตามที่ผมสัญญาไว้กับตัวเอง ผมรีบลุกมองออกไปที่หน้าต่างทันที เเต่!!! เสียงมันก็เงียบหายไปเฉยๆเหมือนกับมันรู้ว่าผมกำลังต้องการทำอะไร

ตอนนั้นสิ่งที่เข้ามาครอบงำหัวใจของผมมีเพียงความกลัวเเละอาการหนาวสั่นอันเกิดจากเเอร์ที่เปิดไว้เย็นเกินไป(กำลังจะน่ากลัวเลยมรึงมาเล่นมุกซะเเล้ว) ผมคิดว่าเจ้าของเสียงประหลาดนั้นเป็นอะไรไม่ได้นอกจากสิ่งที่เรียกว่า ผี เเละผมก็หวังว่าคงเป็น ผีมีหัว นะเพราะไม่อย่างนั้นสามีคงอัดอั้นเป็นเเน่(ลองผวนดูซิครับ อิอิอิ) ตอนนั้นบทสวดมนต์อะไรที่ผมนึกได้ก็ถูกนำมาท่องสลับไปมาเเม้กระทั่งสูตรคูณเเม่8ผมก็เอามาท่องเพราะคิดว่าผีตัวนี้อาจจะไม่ชอบเลขก็ได้ เเต่ว่าดูเหมือนจะไม่ได้ผลไอ้เสียงประหลาดนั้นมันก็ยังดังต่อคราวนี้มาถี่ๆเเละเร็วมาก เเก๊กๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ สิ่งที่ผมคิดได้มีเพียงว่าไอ้ผีตัวนี้มันคงชอบวิชาเลขมากกว่า ครั้นจะเปลี่ยนไปท่องศัพท์ภาษาอังกฤษไอ้ผมก็โง่เกินที่จะได้ซัก2ตัวมีเพียงคำว่า CAT=เเมว คำเดียวที่ถูกนำมาท่องสลับกับบทสวดมนต์

ไอ้เสียงประหลาดนั้นมันดังๆหยุดๆจนผมเริ่มประสาทจะเเด๊ก จนผมทนไม่ไหวคิดซะว่า เอาว่ะชีวิตนี้เห็นผีมันซักหน่อยจะเป็นอะไรไปเพราะผมเป็นคนที่กลัวผีเเต่ก็ยังชอบท้าทาย ตัดสินใจลุกออกจากห้องนอนไปคว้าไฟฉายประจำตำเเหน่งของตาผมเเล้วรีบจัดการชวนตัวเองออกไปนอกบ้าน อาศัยออกไปทางหลังบ้านเพื่อที่ไม่ให้ไอ้สิ่งนั้นมันรู้ตัว หลังจากนั้นผมก็เดินไปรอบๆบ้านโดยเอาหลังของตัวเองชิดกับกำเเพงบ้านไว้เเละคิดเสมอว่าตัวเองเป็นเจมส์ บอนเวอชั่นเด็ก

ผมไปหยุดอยู่ที่มุมบ้านตรงจุดที่ถ้าโผล่ออกไปก็จะเห็นหน้าต่างห้องนอนของผม ทำการถอนหายใจ4ครั้ง เช็ครองเท้าของตัวเองว่าใส่เเน่นดีหรือยังเพื่อเวลาวิ่งหนีจะได้ไม่หลุด ดึงกางเกงให้สูงขึ้นเพื่อตอนวิ่งหนีจะได้ไม่เกะกะ เเต่งหน้าทาปากปัดขนตาเพราะถ้าเกิดผีเห็นเราเเล้วอาจจะตะลึ่งในความสวยของผมจนลืมไล่ตาม เช็คว่าไฟฉายที่ถือมาด้วยใช้ซักผ้าได้หรือเปล่า อืม...ใช้ซักผ้าไม่ได้ถูกต้องเเสดงว่าไม่ได้หยิบเครื่องซักผ้าออกมาเเละอย่างสุดท้ายที่เช็คคือตอนนี้ผมปัญญาอ่อนไปเเล้วหรือเปล่า จะไปเจอผีนะยังจะทำตัวติ๊งต๊องอยู่อีก

เข้าเรื่องต่อ ผมรอให้ไอ้เสียงประหลาดนั้นมันดังอีกครั้งหนึ่งเเล้วผมจะโผล่ออกจากมุมบ้านไปดูด้วยยาย เฮ้ย...ตาตัวเองไปเลยว่ามันคืออะไร รอเเค่อึดใจเดียวเท่านั้นไอ้เสียงประหลาดมันก็ดัง เเก๊ก เเก๊ก เเก๊ก ขึ้นมาทันที ผมรีบเผยตัวออกไปจากมุมบ้านเพื่อที่จะเผชิญต่อสิ่งที่ผมก็ไม่รู้ว่าอะไร สิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมมันทำให้ผมต้องวิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่งสุดเเรงเกิดเท่าที่ขาจะทำได้ ไฟฉายที่อยู่ในมือก็กระเด็นหลุดมือไป วิ่งเเหกปากร้องเสียงหลง น้ำตามันก็ไหล เเต่ผมไม่ได้วิ่งหนีมันนะ ผมวิ่งเข้าหาไอ้สิ่งนั้นมัน วิ่งเข้าไปเตะมัน เพราะสิ่งที่อยู่ตรงหน้าผมมันคือ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ไอ้เเดง หมาของคุณตา มันนอนเกาเห็บหมาอยู่ตรงหัวนอนผมพอดี เเล้วเวลาที่มันเกาเล็บเท้าของมันจะไปโดนกำเเพงบ้านจนเกิดเสียงดัง เเก๊ก เเก๊ก เเก๊ก ซึ่งนั้นก็คือเสียงประหลาดที่ผมได้ยิน คืนนั้นญาติๆผมคงได้ยินเสียงหมาโดนเตะไป1ทีเเน่ เช้าวันรุ่งขึ้นผมไปถามน้าสาวว่าไม่ได้อาบน้ำไอ้เเดงมากี่วันเเล้ว น้าสาวผมบอกว่า อย่าถามว่ากี่วันเรียกว่ากี่เดือนดีกว่า ครับ2เดือนเท่านั้นเอง เเละประสบการณ์เห็นผีของผมก็จบลงไปอย่างมีความสุข

ป.ล.เรื่องที่เล่ามาเป็นความจริงนะครับเเต่อาจจะเขียนให้ตลกไปบ้างเท่านั้นเอง