สามชีวิต ณ บ้านหลังเล็กแห่งหนึ่ง ห่างจากเมืองพิษณุโลกประมาณ ยี่สิบกิโลเมตร มีชีวิตสามชีวิตอาศัยอยู่ที่นั้น ชีวิตแรกเป็นเจ้าบ้านชื่อดำรงด์ ดำรงด์เป็นเกษตกรเพาะปลูกพืชพันธ์หลายๆอย่างเหมือนกับชาวบ้านที่อยู่แถวนั้น ชีวิตที่สอง ชื่อสุนทร มีชื่อเล่นว่าแดง แดงเป็นเด็กดีไปเรียนหนังสือทุกวันและไม่เกเร ชีวิตที่สามเป็นหมาบางแก้ว ชื่อแก้ว ทั้งสามชีวิตอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ดำรงด์ได้เจ้าแก้วมาจากเพื่อนโดยไม่รู้ว่าเมื่อมันโตขึ้น มันเป็นจะเป็นหมาที่ฉลาดที่สุด กิติศัพย์ระบือออกไปไกล ทุกวันมันจะวิ่งตามแดงไปที่โรงเรียนและนั้งคอยอยู่ที่ประตู จนแดงเข้าอาคารไป ตอนเย็นมันจะรีบไปรอเฝ้าที่ประตูโรงเรียน เมื่อแดงออกมามันจะเห่าเรียกแล้วเด็กกับหมาก็จะวิ่งบ้างเดินบ้างกลับบ้าน เจ้าแก้วกระโดดไปรอบๆ ตัวของแดง จนกลับถึงบ้าน ซึ่งห่างโรงเรียนประมาณ ห้าร้อยเมตร แล้ววันหนึ่งเหตุการณ์ได้เปลี่ยนแปลงไป มีชายคนหนึ่งแต่งตัวเป็นผู้ดี นั้งรถมาจอดที่หน้าบ้าน คนขับเปิดประตูให้แล้วพาไปพบดำรงด์ ชายผู้นี้ได้ยินกิติศัพย์ของเจ้าแก้วจึงมาขอดู แก้วเห็นชายแปลกหน้าแทนที่มันจะแห่ะ มันกลับคลานเข้าหาพร้อมทั้งกระดิกหาง เข้าไปหาชายผู้นั้น ชายผู้นั้นใช้มือลูบหัวมัน มันแสดงความพอใจอย่างยิ่ง ชายผู้นั้นได้คุยกับดำรงด์เป็นเวลานาน สุดท้ายดำรงด์ยอมขายเจ้าแก้วให้กับชายผู้นั้นในราคา ห้าหมื่นบาท ดำรงด์จำเป็นต้องขายหมาไป ทั้งๆที่รู้ว่าแก้วกับแดงรักกันมาก เมื่อแดงเดินเข้ามาดำรงด์จึงบอกแดงถึงเรื่องที่ตกลงกัน. แดงไม่ได้โวยวายแต่ร้องให้ เพราะว่าแดงเข้าใจว่าพ่อต้องการเงิน เพื่อนำเงินไปชำระที่ ธกส เพราะผลิตผลปี่ที่ผ่านมาไม่ดีเลย ชายที่ชื้อหมานี้เป็นจ้าคุณคนท้ายๆที่มีเหลืออยู่ในระบบประชาธิปไตย เจ้าคุณมีกรงอย่างดีใส่แก้วไปขึ้นรถ ต่อหน้าต่อตาแดง มันเป็นภาพที่ ยากจะอธิบาย ที่บ้านเจ้าคุณซึ่งอยู่ที่กรุงเทพฯ แก้วได้รับการเลี้ยงดูอย่างดี และแก้วก็แสดงความจงรักภักดีและเชื่อฟังเจ้านายใหม่แต่เมื่อเจ้าแก้วได้ยินเสียงนาฬิกาตีสี่ครั้งมันจะตื่นเต้นและวิ่งไปที่ประตูแล้วก็หันมาเห่าเมื่อเจ้าคุณไม่รู้ความหมายมันก็ใช้ขาข้างหนึ่งขุดไปที่ประตูจนเจ้าคุณต้องเปิดประตูให้มัน เมื่อมันออกไปได้มันก็วิ่งไปที่ประตูรั้วแล้วเห่าพร้อมกับกระดิกหาง เจ้าคุณไม่เปิดประตูรั้วเพราะกลัวมันจะหลงทางเพราะมันเพิ่งมาอยู่ใหม่ วันรุ่งขึ้นเมื่อนาฬิกา ตี่สี่ครั้งมันก็แสดงอาการอย่างที่เล่ามาแล้ว คราวนี้เจ้าเปิดประตูรั้วให้มันออกไป มันวิ่งออกไปสี่ห้าก้าวแล้วก็หน้ากลับมาหาเจ้าคุณแล้วเห่าพร้อมกระดิกหาง เพื่อแสดงความขอบใจที่เปิดประตูให้มันแล้วมันก็วิ่งหายไป เจ้าแก้วพยายามจะกลับบ้านที่พิษณุโลก จะด้วยสัญตญานหรือความรู้สึกที่เราบอกไม่ได้ มันวิ่งไปทางเหนือ มันผ่านกลางกรุงเทพโดยเกือบจะโดนรถชน ต่อมามันก็รู้ว่าเวลาข้ามถนน ให้วิ่งตามคนกลุ่มใหญ่ที่ข้ามไปตามทางม้าลาย แก้วเดินไปเรื่อยๆจนออกทุ่งนา ขณะนั้นใก้ลจะมืด มันหาที่นอนใต้พุ่มไม้ วันรุ่งขึ้นมันก็เดินต่อไป แต่มันหิว และไม่มีอะไรจะกิน มันหิวแต่มันก็เดินต่อไปเป็นอย่างนี้หลายวันจนพบเศษอาหารชึ่งมันพอจะกินได้ มันดำรงด์ชีวิตได้ด้วยอาหารตามขยะเป็นเช่นนี้อยู่หายวัน จนวันหนึ่งมันพบหมาที่ตัวใหญ่กว่ามันมาก หมาตัวนั่นกระโดดเข้ากัดมัน มันจึงสู้ แก้วถูกกัดหลายแห่งสุดท้าย มันถูกกัดที่คอแล้วถูกฟัดไปมา แก้วใก้ลจะหมดสติก็พอดีมีรถกระบะคันหนึ่งมาจอดใก้ลๆแล้วมีสามีภรรยาคู่หนึ่ง ใช้ไม้เท้าตีหมาตัวใหญ่จนมันหนีไป แก้วทันเห็นช่วยชีวิตมันก่อนทีมันจะหมดสติ มันกระดิกหางให้คนที่ช่วยชีวิตมันแล้วก็หมดสติไป สามีภรายาคู่นั้นนึกสงสารเจ้าแก้วจึงอุ้มไปใส่ที่หลังรถกระบะและขับรถไปหาสัตวแพทย์ที่อยุธยา สัตวแพยท์ทำความสะอาดแผลและต้องเย็บถึง ยี่สิบเข็มพร้อมทั้งฉีดยาแก้อักเสบและฉีดวัคชินโรคกลัวน้ำและให้ยามากิน แก้วยังไม่ได้สติอยู่แต่หมอคิดว่ามันคงไม่ตาย สองสามีภรรยาจึงอุ้มมันไปใส่ท้ายรถกระบะแล้วขับไปที่บ้าน ซึ่งอยู่ที่นครสวรรค์ สามีภรรยาคู่นั้นอายุเลยกลางคน จะเรียกว่าคุณลุงคุณป้าก็ได้ จึงอุ้มมันเข้าไปในบ้าน เจ้าแก้วยังไม่ได้สติคุณลุุงคุณป้าจึงผลัดกันมาเฝ้าดูมัน สักพักหนึ่งมันตื่นขึ้นมา มันเห็นหน้าคนที่ช่วยมันและมันจำได้ มันจึงกระดิกหางให้อีกครั้ง คุณป้าไปหาอาหารให้มันกิน มันกินได้มากเพราะมันอดมาหลายวัน ประมาณหนึ่งอาทิตย์เจ้าแก้วก็แข็งแรงดี อาทิตย์ต่อมามันสามารถวิ่งได้แต่พอนาฬิกาตี่สี่ครั้ง เจ้าแก้วก็ตื่นเต้นแล้ววิ่งไปที่ประตูแล้วเห่า คุณลุงคุณป้าไม่ได้ให้ความสนใจเพราะคิดว่ามันเป็นธรรมชาติของมัน วันต่อและวันต่อมา มันก็มีอาการอย่างเดียวกันนี้ ผัวเมียจึงปรึกษากันว่าเราคงไม่มีบุญพอที่จะเลี้ยงหมาตัวนี้ได้ จึงเปิดประตูให้มันไป เจ้าแก้วรีบวิ่งออกไปนอกบ้านแล้วหันกลับมามองหน้ากกระดิกหางและวิ่งหายไป เจ้าแก้วต้องผจญภัยไปตามถนน และต้องอาศัยเศษอาหารประทังชีวิต มันรู้ว่ามันอยู่ใก้ลบ้านเข้าไปทุกที ทำให้มันเกิดพลัง มันจึงเิดินบ้างวิ่งบ้าง สุดท้ายมันก็ไปถึงบ้านแดงดีใจมาก ทั้งสองกอดกันแต่ดำรงด์ดูจะเคร่งเครียด ดำรงด์บอกกับแดงว่าได้ขายหมาไปแล้วและเขาจ่ายเงินแล้วเราจึงควรแจ้งให้เขาทราบเพื่อ มารับมันไป แล้ววันหนึ่งเจ้าคุณก็มาที่บ้านนี้เพื่อรับตัวมันกลับไป เจ้าคุณพบกับดำรงด์และเจ้าแก้ว เจ้าแก้วกระดิกหางแล้วคลานเข้าหา เจ้าคุณจับหัวแล้วลูบตามตัวมัน มันนอนหงายอย่างมีความสุข พอดีนาฬิกา ตี่สี่ครั้งมันก็ลุกขึ้นไปที่ประตูแล้วเห่า ดำรงด์ไปเปิดประตูให้มัน มันก็วิ่งหายไป สักพักใหญ่ๆมันก็กลับมาพร้อมกับแดง ทั้งสองมีความสุขมาก แก้วไม่รู้ว่าเขาจะพามันกลับไป แต่แดงรู้ แดงชงักวิ่งไปหาพ่อ เกาะมือพ่อไว้แต่ไม่แสดงอาการโวยวายเพียงน้ำตาคลอ เหตุการณ์นี้ไม่ได้ผ่านสายตาของเจ้าคุณ นับตั้งแต่นฬิกาตี่สี่ครั้งจนกระทั้งแดงกับหมากลับเข้ามา เจ้าคุณจึงพูดว่าฉันอยากให้ดำรงด์ช่วยเลี้ยงหมาไว้ที่นี้ ฉันจะจ่ายค่าเลี้ยงหมาให้ ห้าพันบาทต่อเดือน และหันมามองหน้าแดงแล้วหลิวตาให้ เจ้าคุณคิดว่าท่านไม่มีความสุขอย่างนี้นานแล้ว เมื่อเจ้าคุณกลับไปเจ้าแก้วก็วิ่งไล่ตามรถและเห่าจนเจ้าคุณหันมาโบกมือให้มัน มันจึงกระดิกหางจนรถลับตาไป แล้ววันชื่นคืนสุขกลับมาที่บ้านนี้อีก Create Date : 23 เมษายน 2555 Last Update : 23 เมษายน 2555 0:10:38 น. 1 comments Counter : 1022 Pageviews.   Share Tweet สามใบเถา โปรโมทเว็บ ทำseo รับทำseo โดย: wassanam วันที่: 26 เมษายน 2555 เวลา:17:14:28 น.   ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก