เมื่อความอัดอั้นได้ระบายออกมา

16 กันยายน 2555 เวลา 01.22น.

ฉันกลับมาถึงห้อง พร้อมกับอาการเมา หลังจากไปฉลองปิดครอสเรียนออกแบบจัดสวนกับเพื่อนๆ

ปกติของคนเมา อยากทำอะไรก็จะออกมา อยากพูดอะไรก็จะพูด

ฉันตัดสินใจโทรหาเพื่อนคุณ เพื่อที่จะคุยกับคุณ หลังจากที่ฉันติดต่อคุณไม่ได้มา 3 วัน

แต่โชคเกิดเข้าข้างฉันขึ้นมา คุณเป็นคนรับโทรศัพท์

คำถามแรกที่ฉันถามคือ " เป็นอะไร ทำไมติดต่อไม่ได้ "

คำตอบที่ได้คือ "ไม่มีอะไร เพื่อนเอาโทรศัพท์ไปใช้ อย่าคิดมาก"

ฉันถามกลับไปอีก "แล้วทำไม ไม่ติดต่อกลับมา รู้มั้ยว่าเค้าคิดมากไปถึงไหน ไม่รับโทรศัพท์เค้าไม่คิดมากเท่ากับติดต่อไม่ได้นะ"

สิ้นสุดคำพูดนี้น้ำตาที่มันอัดอั้นไว้ก็ไหลออกมา

"อย่างอแงสิ" คำพูดของคุณที่มักจะพูดตอนที่ฉันเริ่มพูดไม่รู้เรื่อง

"เค้าเป็นคนที่ต้องการความรักจากคนรอบข้าง เค้าขาดความอบอุ่น" นี่เหตุผลของฉัน

"พรุ่งนี้โทรหาเค้านะ เค้าเปิดโทรศัพท์แล้ว ไว้ใจเย็นลงเราค่อยคุยกัน ตอนนี้เค้าเพลีย อยากนอน พรีเซ้นงานทั้งวัน"

ฉัน เริ่มสะอื้นออกมา คุณเองก็พอจะรู้แล้วว่าฉันร้องไห้

"ไม่เอานะ อย่างอแง" คุณพูด

ฉันเลยบอกว่า "วันหลังมีอะไรบอกเค้านะ อย่าหายไปแบบนี้ เค้าไม่มีความสุข"

"อืม ม ....... อย่าคิดมาก" คำตอบของคุณ
ก่อนวางโทรศัพท์ ปกติฉันจะรอให้คุณวางก่อน แต่รอบนี้คุณบอกให้ฉันวางก่อน เพราะคุณไม่อยากให้ฉันคิดมากอีก

หลายอย่างที่ฉันเก็บไว้คนเดียว ได้ระบายออกมา แม้ว่าในขณะที่ทำที่พูด ฉันจะอยู่ในอาการเมาก็ตาม แต่มันก็ช่วยไว้ได้มาก ไม่เมาฉันก็คงไม่กล้าหรอก

แม้เรื่องของเรา ไม่ได้มีแค่ สองคน คุณมีเขาอีกคนที่มาก่อนฉัน มันเป็นธรรมดาที่คนมาก่อนจะสำคัญกว่า ฉันเองก็รู้ดี ทำใจยอมรับมัน

แต่ให้ฉันหยุดแค่นี้ มันทำใจยาก แต่หลายๆคนกลับบอกฉันว่า เจ็บแต่จบ ดีกว่าปล่อยให้เจ็บเรื่อรังนะ

ฉันไม่รู้ว่าตัวเองเป็นยังไงเหมือนเหมือนกัน ชอบเอาความรู้สึกของตัวเองไปผูกติดกับคนอื่น ทั้งๆที่รู้ว่ามันไม่มีทางเป็นไปได้ ในใจภาวนาว่า ไม่เป็นไรหรอก วันไหนเขาเห็นความดีของเรา เขาอาจจะเลือกเราก็ได้

แต่มันก็ได้แค่ภาวนา

ฉันเองปล่อยให้ตัวเองโสดมาจนถึงอายุ 23 เหตุเพราะรอนี่แหละ ที่ผ่านมาฉันก็รอใครบางคนที่คิดว่า เขาอาจจะรักเราบ้าง ฉันใช้เวลา เป็นปีๆ เพื่อที่จะรอ ในขณะที่รอก็ปิดใจตัวเอง ไม่ให้คนอื่นเข้ามา

ครั้งสุดท้าย ฉันรอคนๆนั้นเป็นเวลา 4 ปี จน มันเริ่มถอดใจ ไม่มีหวัง โดยแรกๆนั้น ฉันพยายามหนี ด้วยความคิดว่า หากหนีไปให้ไกล เราอาจจะถอดใจได้เร็วขึ้นก็ได้ แต่มันไม่ใช่เลย

ยิ่งไกล ใจมันก็ยิ่งคิดถึง ยิ่งเรียกร้อง

ตอนนี้ เรื่องของเรา ฉันจะรอมันไปจนถึงเมื่อไร ก็ไม่อาจรู้ อีกไม่กี่วัน ฉันก้จะไปฝึกงาน พอฝึกงานเสร็จก็จะเรียนต่อเลย ฉันไม่รู้ว่า จะได้กลับมาพะเยาอีกมั้ย หากโชคไม่เข้าข้างฉัน ปล่อยให้ฉันตกตัวที่ลงเรียนเทอมนี้ ไม่ฤดูร้อน ก็อาจจะปีการศึกษาหน้า เราอาจจะได้มาพบกันใหม่

ฉันไม่ได้กลัวความห่างไกล แต่ฉันกลัวการจากลาของคุณมากกว่า ให้ฉันไปอยู่ที่ไหนก็ได้บนโลกใบนี่ ขอแค่ให้ฉันยังได้คุยกับคุณก็พอ แค่นี้มันก็เป็นสิ่งที่พอใจที่สุดแล้ว

จากพะเยาถึงนครปฐม มันไม่ไกลหรอก อย่างน้อยเราก็ยังยืนอยูบนผืนดินเดียวกัน

CH ภาวนานะ ฉันภาวนาว่า อย่าให้เราต้องร้างลากันเลย

Create Date : 18 กันยายน 2555 Last Update : 31 พฤษภาคม 2556 0:16:46 น. Counter : 939 Pageviews.		2 comments
Share Tweet