.....ฉันลืมตัว คือ ฉันไม่ได้ดูแลเอาใจใส่ตัวเองเลย ไม่เคยมองว่าตัวเองต้องการอะไร ไม่เคยมองว่า ความฝันที่แท้จริงต้องการอะไีร ฉันมองแค่ว่าคนที่ฉันรักตอนนี้ เขาต้องการอะไร เขาอยากได้อะไร ฉันต้องทำยังไงให้เขามีความสุข ถึงแม้ลำบากแค่ไหน ฉันจะทำ แม้ว่าฉันมีเวลาที่จะได้อยู่กับคุณแค่ 15 นาที ก็ยอม

 ...จบนะ  ไม่ต้องโทรหา ข้อความก็ไม่ต้องส่งมา ....และสารพัดเหตุผลที่จะเลิก >>>เคยเป็นไหม? ฉันไม่เคยคิดว่าสักวันหนึ่ง จะมีวันที่เราไม่รักกัน ไม่สิ ฉันจะไม่มีวันไปจากคุณ เพราะทุกสิ่งทุกอย่าง มันบ่งบอกว่าคุณเป็นห่วงฉัน คุณสนใจความรู้สึกฉัน ....>>> วันที่คุณบอกว่าจบ คุณลืมมัน ลืมคำพูดที่คุณบอกฉันวันนั้น  ....

.....แทบบ้า !! เมื่อคุณบอกว่า คุณไม่เคยคิดอะไรกับฉัน  ที่ผ่านมาแค่รักษาน้ำใจกันไปวันๆ ยอกว่าฉันคิดไปเอง.....

วันที่ 24 กันยายน 2555  3.38 น.  

 เราเปิดกล้องคุยกัน  คุณบอกเลิกฉัน ต่อหน้าเพื่อนคุณ และน้องสาวของฉัน  อึ้งไปไปแป๊ปนึง ฉันตื้ออย่างงี่เง่าไป อีกหน่อย  แล้วขอให้คุณค่อยเลิกกันในวันที่ฉันต้องไปจริงๆ 

อีก4 วันเท่านั้น ที่เราต้องจากกัน คุณทำให้ไม่ได้  คุณบอกว่า จะเท่าไรมันก็ต้องจบ อย่ายื้อเลย 

โอเค ฉันเข้าใจและยอมจบ  

ก่อนจบคุณบอกว่า  ขอให้ไปเรียนต่อแล้วเจอคนที่ดีกว่านี้นะ โชคดี

ขอบคุณที่ผ่านเข้ามาเพื่อให้จดจำ ถึงแม้มันจะเจ็บแต่ก็ยังสวยงาม

ฉันสัญญาว่าบันทึกสีเทานี้จะยังคงเขียนต่อไป  จนกว่าฉันจะลืมคุณได้หมดจากใจจริงๆ ฉันจึงจะเลิอกเขียน

เจ็บครั้งเดียวแต่จบ  ที่ผ่านมาเราทะเลาะกันทุกวัน ฉันร้องไห้ทุกวัน  จนวันนี้วันที่ต้องจบ  ฉันกลับไม่มีน้ำตาเลย  เจ็บแต่จบจริงๆ   CH

ถ้ามันจะเจ็บแล้วมันจะจบ
ต้องเจ็บเท่าไรก็ยอม
แต่ถ้าค่อยๆ เจ็บแล้วค่อยๆ ทรมาน
ต่อไปอีกนานแสนนาน ฉันไม่ยอม