อย่าถามว่าฉันหายไปไหน ไม่ได้มาเขียนบันทึกสีเทานี้เลย

คุณเชื่อมั้ย???  ว่าวันเวลาไม่ได้ช่วยอะไรเลย  3 เดือน 12 วัน ที่เราไม่ได้พูด ไม่เจอ ไม่ได้คุยกันเลย

เมื่อมาอยู่ที่นี่ ฉันคิดว่าสิ่งที่ฉันเลือก เป็นสิ่งที่ดีที่สุด

หากทนอยู่ที่นู้น......ฉันได้เจอคุณ ได้พูดคุยกัน แต่......ต้องทนเจ็บ เมื่อเห็นคุณกับเขาอยู่ด้วยกัน

อยู่ที่นี่.....ฉันต้องทนอยู่อย่างโดดเดี่ยว    ไร้ผู้คนรู้จัก ไร้มิตรสหาย ไร้เพื่อนฝูง  ภาระหน้าที่ที่ต้องทำมากมาย เพื่อให้ลืม..........

แต่พอกลับมาห้องสี่เหลี่ยมนี้ ฉันก็เข้าสู่โหมด คิดถึง เศร้า ร้องไห้ ทุกๆครั้งที่นึกถึงเรื่องของเรา

บางคืน ฉันต้องนอนกอนตัวเองข่มตาหลับทั้งน้ำตา

"มีอะไรให้โทรหาเค้านะ"   คำพูดของคุณก่อนที่เราจากกัน

ถ้าไม่มีอะไรโทรหาได้มั้ย???    ไม่สินะ  ต้องมีเรื่องอะไรสิ ถึงจะโทรหาได้ิดฉุกคิดได้

เจ็บกว่าการ "ไม่มีความหวัง"...ก็คือการ "ไม่ลืมความหลัง"

เท้าก้าวเดินไป แต่หัวใจหยุดตรงนั้น !! 

เธอรู้ไหมการคิดถึง คนที่ไม่มีทางพบกัน

นั้นปวดร้าวและทรมานเหลือเกิน,,,,