Chapter 11 อุ๊ยตาย!ว้ายกรี๊ด!เขาขอฉันแต่งงาน!!? ภาคมิเชล ในห้วงคำนึงของมิเชล . . . . . ตอนที่ 11 อุ๊ยตาย!ว้ายกรี๊ด!เขาขอฉันแต่งงาน!!? จริงๆ แล้วนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฉันถูกผู้ชายขอแต่งงาน ก็สาวสวยอย่างฉันน่ะ 25 ปีที่ผ่านมา มีหนุ่มๆ มาหลงรักเพียบจนนับไม่ทัน แต่ไม่เคยถูกผู้ชายคนไหนขอแต่งงานแล้วทำเอาอกสั่นขวัญแขวน เหมือนชวนไปทัวร์บ้านผีสิงแบบนี้เลยให้ตายสิ!! จะใครเสียอีกล่ะคะก็อีตาเวสน่ะสิคะ จริงอยู่นะที่เขาเป็นผู้ชายที่ดีทั้งหล่อทั้งรวย แถมเป็นบอยแบนด์วงดังอย่าง Vanilla Shade อีกต่างหาก คุณสมบัติดีพร้อมขนาดนี้ เป็นสาวไหนก็คงรีบรับปากแทบไม่ทัน แต่ทำไมถูกเขาขอแต่งงานแล้ว ฉันถึงทำหน้าเหมือนโดนผีหลอกกลางวันแสกๆ อย่างนี้น่ะเหรอคะ? “นายจะบ้าเหรอ? !!” นั่นคือสิ่งที่ฉันพูดออกมาหลังหายตกใจ ก็จะไม่ให้เครียดได้ยังไงล่ะคะ แค่นี้เรื่องของเรา 2 คนก็แย่จะตายอยู่แล้ว ขืนแต่งงานกันสิได้เป็นข่าวฉาวโฉ่ยิ่งกว่าเดิมเป็นแน่ มองแล้วความรักของเราไม่ได้เกิดขึ้นท่ามกลางความยินดีของคนอื่นๆ เลย ถนนสายนี้ไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบแต่เป็นหนามกุหลาบแทนน่ะสิ “เห ?” แต่อีตานี่ยังทำหน้างงที่ถูกต่อว่า “ต้องให้ฉันชี้แจงอีกเหรอ? ว่าเพราะอะไร...นี่นายไม่รู้จริงๆ เหรอ? นี่มันอนาคตของนายเชียวนะ!!?” “ของเราต่างหาก!” เวสตอบออกมานัยน์ตาเขานิ่งสนิท ไม่ได้มีท่าทีเด๋อๆ ด๋าๆ แบบที่ชอบทำประจำเวลาตื่นเต้น เหมือนว่าเขาใคร่ครวญบางอย่างเอาไว้แล้ว จึงตอบอย่างมั่นคง “นี่เวส...ถ้าทำแล้วมันพังทั้งสองคนน่ะมันจะยิ่งแย่เข้าไปใหญ่นะ ฉันว่านายฟังที่คุณเฉินแนะนำดีกว่า” ฉันอ่านสีหน้าของเวสไม่ได้ทั้งที่ปกตินั้นแสนจะง่ายดาย หนุ่มน้อยของฉันนิ่งเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะตอบออกมา ซึ่งนั่นไม่ใช่ตำตอบของสิ่งที่ฉันถามไปเลย “ปกติเธอให้ผู้ชายเอาเปรียบเสมอเหรอ ? ” “นิ...นิ พูดอะไรน่ะ ? มันไม่ใช่เอาเปรียบเสียเปรียบอะไรแล้วนะนั่น...นี่มันสถานการณ์ฉุกเฉินนายเข้าใจไหม? ” แต่ดูเหมือนว่าฉันกับเขาจะคิดไปคนละเรื่องแล้ว เวสนิ่วหน้าขมวดคิ้วดูเคร่งเครียด และเข้าสู่ภวังค์ของโลกส่วนตัวไปแล้ว เขาไม่ได้ฟังฉันพูดเลยสักนิด และยังพร่ำพูดบางสิ่งในใจของเขาต่อไป “ถ้ามีเรื่องที่คนสองคนสร้างด้วยกัน แต่ตอนรับผิดชอบเธอกลับบอกว่าไม่เป็นไรเพราะเธอใจกว้างอย่างนั้นเหรอ ? ก็เพราะเธอยอมให้ผู้ชายเอาเปรียบตัวเองอย่างนี้น่ะสิถึงได้.....” เวสเว้นไว้แค่นั้นแต่นั่นทำให้ฉันฉุนกึ๊กเหมือนโดนตบหน้าไม่มีผิด “จะยังไงมันก็เรื่องของฉันไม่ต้องมาเทศน์สั่งสอนเลยนะ ฉันรับผิดชอบตัวเองได้แต่นายน่ะสิ...มีปัญญาเหรอ? ” “มิเชล...ฉันกำลังรับผิดชอบชีวิตของฉันอยู่....รวมทั้งพยายามดึงเธอให้ยืนขึ้นด้วย” “เวส?!!” คราวนี้เป็นฉันเองที่ไม่เข้าใจจนต้องส่ายหน้า “มิเชลเรื่องที่ฉันจะพูดต่อไป...มันเป็นเรื่องยากสำหรับเราทั้งคู่ แต่เพราะเมื่อก่อนเราเห็นว่ามันยากเกินไป เลยไม่ใส่ใจ...ละเลย ผลมันถึงออกมาเป็นอย่างนี้” “นี่...ปัญหาตอนนี้น่ะมันเป็นเพราะไอ้ปาปารัสซี่สารเลวนั่นต่างหาก เรื่องเก่าๆ ปัญหามันก็แก้ไม่ได้แล้วมันผ่านไปแล้วนายจะขุดขึ้นมาพูดทำไม?” “ปาปารัสซี่นั่นเป็นผลพวงที่แถมมากับปัญหาหลักต่างหาก ปัญหาเริ่มแรกมันเป็นเพราะเธอใช้ชีวิตมักง่ายตามใจตัวเองมากไป ส่วนฉันเองก็...ประมาทกับชีวิต” “เวสจะหาเรื่องทะเลาะกันหรือไง? ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาโทษกันแล้วนะว่าใครผิด” “มิเชล...ฉันไม่ได้โทษใครเลย....เราทั้งคู่ผิด” “เราไม่ได้ทำอะไรผิดกันนะเวส มันแค่อุบัติเหตุในชีวิตนิดหน่อยเท่านั้นเอง” “เสียลูกไปคนนั่นนิดหน่อยเหรอ ?” นัยน์ตากลมโตของเขาดูจะทอแสงเข้มขึ้น ฉันรู้สึกได้ว่าเขาโกรธจริงๆ เรื่องที่ฉันแท้งลูก จนป่านนี้แล้วยังจะ.... ฉันไม่เข้าใจผู้ชายตรงหน้าเข้าไปทุกทีแล้ว นี่เขาต้องการอะไรจากฉันกันแน่ มาทำดีมาใกล้ชิดด้วยเหมือนมีใจให้ แต่ไม่เคยบอกว่ารักฉันเลยสักนิด พอฉันพยายามจะตอบแทนความดีของเขาบ้างเขากลับตำหนิฉันแบบนี้ แล้วจะให้ฉันทำยังไงเล่า? “เฮ้อ...อ” เวสถอนหายใจยาวๆ ออกมา ก่อนจะหันมาสบตาฉันดวงตาสีน้ำตาลใสคู่นั้นดูอ่อนโยนลงกว่าเมื่อครู่นี้มาก ค่อยกลับเป็นเวสคนเดิมหน่อย “มิเชล...เธออาจจะไม่รู้...ว่าอุบัติเหตุน่ะมันเกิดจากความผิดพลาดเสมอนั่นแหละ และถ้าเราไม่แก้ไข...อุบัติเหตุมันจะเกิดขึ้นในชีวิตเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า ถึงแม้จะไม่มีฉันเป็นต้นเหตุแล้วก็ตาม” คำพูดนิ่มๆ นั่นพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ทำให้ฉันถึงกับหน้าชาเลยทีเดียว ฉันรู้เขาไม่ได้ประชดประชันแต่นั่นเป็นความในใจเขาจริงๆ “เธอไม่ควรปล่อยให้ผู้ชายคนไหนเอาเปรียบเธอ แม้แต่ฉันก็ตาม...” “ก็....ก็ตอนนั้น...OK ฉันผิดเอง ฉันยอมเธอง่ายไป...ใช่สิฉันมันใจง่ายเลยท้องขึ้นมา” “แล้วหลังจากนั้นอีกล่ะ?” “นะ...นี่....” ฉันได้แต่อ้ำอึ้งตอบเขาไม่ถูก เวสจึงพูดต่อ “หลังจากนั้นเธอก็คิดว่ามันแฟร์ดี...เพราะเราสนุกกันทั้งคู่ จบแล้วก็จบไปไม่วุ่นวายกันอีกเพราะเราเป็นแค่ Sex Friends ลูกที่เกิดขึ้นมามันจึงเป็นปัญหาที่ไม่มีใครผิดเพราะมันฟลุ๊ค....และถึงแม้คนที่ทำแจ็คพ็อตแตกไม่ใช่ฉัน....เธอก็คงไม่โทษเขาอยู่ดีนั่นแหละจริงไหม? ” “ก็....” “มันผิดตั้งแต่ที่เธอคิดแบบนั้นแล้ว....เธอยอมให้ผู้ชายเอาเปรียบเพราะคิดว่าต่างคนต่าง Win-Win เธอคิดไปได้ยังไงน่ะ ? ” “เอ้อ...” “เธอดูถูกทั้งตัวเองทั้งฉัน....รักตัวเองเสียมั่งสิ !!” ถ้าเป็นเมื่อก่อนฉันคงตบเขาหน้าหันไปแล้ว แต่ตอนนี้พอเห็นสายตาร้าวรานของเวสที่มองมาแล้ว ไม่เคยมีครั้งใดที่ฉันรู้สึกอับอายขนาดนี้ “ถามจริงๆ เถอะ....เธอเห็นฉันเป็นผู้ชายสั่วๆ ขนาดนั้นเชียวเหรอ? ฉันไม่มีอะไรให้เธอเชื่อถือหรือไว้วางใจเลยหรือไง?” “ไม่นะ!!~ เวส...นายเป็นคนดี นายไม่เหมือนผู้ชายคนอื่นที่ฉันรู้จัก” ฉันอยากจะร้องไห้ตอนที่เขาถาม แต่น้ำตามันไหลย้อนกลับใบหน้าก็ร้อนผ่าวแสบจนชาไปหมด ทำไม....ทำไม.... “มิเชล....เธอไม่คิดจะเปิดโอกาสฉันพิสูจน์คุณค่าตัวเอง ว่าเหมาะสมกับคำชมของเธอบ้างหรือไง ? เธอถึงได้ปฏิเสธทุกอย่างที่ฉันพยายามจะทำให้เธอ” เขาพูดไปพร้อมๆ กับปาดน้ำตาที่เอ่อคลอขึ้นมา ปกติแล้วฉันไม่ชอบผู้ชายขี้แยแต่กับคนๆ นี้ ฉันอยากช่วยซับน้ำตาให้เขาเหลือเกิน อย่าเสียน้ำตาให้ฉันเลย...ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่ดีถึงขนาดนี้ที่ควรเสียใจให้....ฉันบอกตัวเองแบบนี้แต่ไม่สามารถพูดออกไปได้ เพราะฉันอายเหลือเกิน...อายที่จะยอมรับความจริงว่าที่การใช้ชีวิตที่ผ่านมามันผิดพลาดมาตลอด “เวส...” รู้สึกตัวอีกทีคนที่เก็บน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่กลับเป็นฉันเอง ตั้งแต่เกิดมาฉันร้องไห้มาหลายครั้งหลายหน ทั้งจากการที่เศร้าเสียใจจริงๆ หรือในละครก็ตาม แต่ไม่เคยมีสักครั้งที่ฉันร้องไห้ด้วยความตื้นตันใจแล้วสวมกอดเขาไว้แน่ “เป็นแม่ของลูกน่ะง่ายกว่า....เป็นเมียของหยางเล่ยคนนี้หลายเท่า....ชีวิตต่อจากนี้ฉันยังไม่รู้ว่าจะเป็นยังไง....ที่แน่ๆ มันคงไม่สวยงามเหมือนที่ผ่านมาอีกต่อไปแล้ว...แต่ฉันก็อยากให้เธอแต่งงานกับฉันอยู่ดี....เธอจะแต่งงานกับฉันได้หรือเปล่า?” “แต่ง...ฮือ...ฉันจะแต่งงานกับเธอ จะเป็นแม่ให้ลูกเธออีกครั้งเอง ใครจะว่ายังไงฉันไม่สนใจแล้ว....เวส...เธอขอฉันแต่งงานแล้ว...เธอต้องแต่งงานกับฉันจริงๆ นะ” ตอนนี้ฉันกลัวเหลือเกินว่าเขาจะเปลี่ยนใจ “อืม...เราจะแต่งงานกัน...ฉันจะเป็นพ่อ เธอก็เป็นแม่ของยายหนู....อีกครั้ง” ในตอนนั้นเราต่างตกอยู่ห้วงอารมณ์รักอันซาบซึ้ง จนฉันไม่ทันสังเกตว่าเวสพูดอะไรแปลกๆ ออกมา วินาทีนั้นฉันสนใจแต่เพียงอ้อมกอดอบอุ่นที่กำลังสวมกอดฉันไว้แน่น แม้คนทั้งโลกจะบอกว่าเราไม่คู่ควรกัน ฉันก็ไม่แคร์อีกต่อไปแล้วขอเพียงผู้ชายคนนี้อยู่เคียงข้างฉันก็พอแล้ว ฉันไม่ได้รู้เลยว่า....ชีวิตแต่งงานของเราสองคนเป็นปฐมบทแรกของการพิสูจน์ความรักซึ่งกันและกัน หาใช่ปลายทางแห่งความรักเหมือนกับคู่อื่นๆ เริ่มภาคใหม่แล้วนะคะ ต่อไปมิเชลจะเป็นคนเล่าเรืองค่ะ จะได้เห็นมุมมองของมิเชลกันบ้าง เรื่องนี้มันประหลาดๆ หน่อยนะ คนเขียนก็อาจจะเขียนชวนงงไปบ้าง เง็งๆ ก็ทักท้วงขึ้นมาได้นะคะ เผื่อเปลี่ยนอารมณ์กระทันหันรับไม่ทัน   Create Date : 15 สิงหาคม 2550 1 comments Last Update : 15 สิงหาคม 2550 6:01:44 น. Counter : 651 Pageviews. Share Tweet

ฮะๆ...ชักจะยุ่งกันใหญ่แล้วเนอะ.. มาอ่านแล้วจ้า   โดย: panwa IP: 58.8.21.117 17 สิงหาคม 2550 20:05:53 น.