Bloggang.com : apple_cinnamon : Letter to My Daughter: Maya Angelou… Mom, I love you ♥

Letter to My Daughter: Maya Angelou… Mom, I love you ♥

Letter to My Daughter: Maya Angelou (2008)

Maya Angelou นักเขียนและกวีผู้ผ่านประสบการณ์ชีวิตมามากมายเขียนหนังสือสนุกๆเล่มนี้เป็นจดหมายถึง “ลูกสาวทุกคน” ที่เธอกล่าวถึงว่า

“แม่ได้ให้กำเนิดลูกชายแท้ๆหนึ่งคน แต่แม่มีลูกสาวนับพัน ลูกสาวของแม่มีทั้งผิวดำ ผิวขาว เป็นชาวยิว เป็นมุสลิม ชาวเอเชีย ชาวสเปน ชนเผ่าอเมริกันพื้นเมือง และอีกมากมาย ลูกของแม่บางคนอ้วน ผอม สวย หรือหน้าตาธรรมดา ลูกอาจรักผู้ชายหรือรักผู้หญิงด้วยกัน ลูกมีการศึกษาหรืออ่านเขียนไม่ได้... แม่เขียนจดหมายนี้เพื่อลูกทุกคน และนี่คือสิ่งที่แม่อยากจะบอกลูกสาวของแม่...”

จดหมายบอกเล่าเรื่องราวในเล่มไม่ได้เป็น “แม่สอนลูก” แต่เป็นการที่ผู้เขียนหยิบยกประสบการณ์ที่ตัวเองเคยผ่านร้อนผ่านหนาวทุกข์สุขต่างๆมาเล่าให้ฟัง บางตอนก็ทำให้ฉันลงไปหัวเราะกลิ้งอยู่กับพื้น แต่บางตอนก็ทำให้น้ำตาเปื้อนกระดาษไปหลายหยดพอดู

ฉันชอบที่ผู้เขียนยอมรับในความเป็นมนุษย์ที่ไม่ได้เพอร์เฟคของตัวเองแถมยังเอาเรื่องที่เธอเคยทำผิดพลาดในชีวิตมาเขียนเล่าให้พวกเราได้อ่านกันอย่างฮา

“จดหมาย”ฉบับที่ฉันชอบมากคือเรื่อง Senegal... ขออนุญาตคุณแม่มายาหยิบมาเล่าต่อให้เพื่อนๆฟังนะคะ

แม่มายารู้จักนักแสดงสาวชาวเซเนกัลชื่อ “Samia” ณ กรุงปารีส ซาเมียแต่งงานกับชาวฝรั่งเศสและเป็นหนึ่งในกลุ่มศิลปินอินเทรนด์ผู้มักจะจัดงานเลี้ยงสังสรรค์โดยเธอจะปรากฏตัวในชุดสวยหรูหราเสมอ วันหนึ่งซาเมียก็ชวนแม่มายามาดินเนอร์ที่บ้านของเธอ

แม่มายาเดินเข้าไปในงานเลี้ยงที่มีผู้คนหลากหลายไฮโซและสังเกตว่าแขกทุกคนยืนเบียดกันอยู่ริมผนัง พอก้มลงมองดูที่พื้นแม่มายาเลยเห็นว่ากลางห้องอาหารมีพรมเปอร์เซียผืนใหญ่ปูอยู่ ทำให้แม่นึกถึงชาวอียิปต์บางคนที่ไม่อนุญาตให้คนรับใช้เดินเหยียบพรมเป็นอันขาด มีหรือที่แม่มายาจะทนอยู่เฉยได้ ทันทีหลังจากนั้นแม่ก็ทำเป็นอยากชมภาพเขียนที่แขวนไว้อีกฟากหนึ่งของห้องแล้วเดินดุ่มๆเหยียบพรมผืนแพงไปพร้อมรอยยิ้มสะใจบนหน้า เมื่อหันไปมองแขกคนอื่นก็เห็นว่าทุกคนยิ้มเจื่อนๆกลับมา แม่อยากจะแสดงให้ทุกคนรู้เหลือเกินว่าทุกคนมีสิทธิ์เท่ากัน ไม่ใช่ทาสที่ห้ามแตะต้องสิ่งของเจ้านาย

พอแม่มายาก้าวเท้าออกจากพรม แม่บ้านของซาเมียก็รีบออกมาพับพรมผืนนั้นเก็บทันทีพร้อมกับนำพรมผืนใหม่ที่สวยพอกันมาปูที่เดิม แม่โกรธจนเกือบจะพูดอะไรออกไป แต่แล้วแม่บ้านก็นำจานชามและอาหารที่เตรียมไว้ออกมาวางบนพรมผืนใหม่

จากนั้นซาเมียในชุดสวยเดินออกมาพร้อมสามีและกล่าวกับแขกว่าวันนี้พวกเขาได้ทำอาหารชื่อดังของเซเนกัล “เพื่อเป็นเกียรติแก่พี่สาวจากอเมริกา” ซาเมียผายมือมาทางแม่ “สำหรับพี่มายา แองเจลู”

แม่มายาเพิ่งรู้ตัวว่าได้เดินเหยียบย่ำบนพรมที่ถือเป็นที่นั่งรับประทานอาหารไปเสียแล้ว

เล่าเรื่องแม่มายาแล้วก็ขอเล่าเรื่องแม่ของตัวเองบ้าง

ตั้งแต่จำความได้ฉันไม่เคยเรียกแม่ว่าแม่ แต่เรียกว่า “หม่ะ” (ไม่มีคำออกเสียงตายตัว ผวนวรรณยุกต์ได้ตามสถานการณ์ว่ากำลังอ้อนหรือกำลังทะเลาะกัน) และฉันก็ไม่คิดว่าหม่ะเป็นแม่...ฟังดูเหมือนลูกเลว แต่หม่ะก็ไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นแม่เหมือนกัน ตอนเด็กๆยังเคยสอนให้ฉันเรียกตัวเองว่า “พี่หม่ะ”อยู่จนเกือบติด โชคดีที่ไหวตัวเลิกทัน ปัจจุบันนี้เวลาเจอใครก็จะแนะนำตัวเองว่า “เป็นพี่สาวค่ะ” เอามือป้องปากแล้วก็หัวเราะโฮะๆๆ

หม่ะไม่เคยตีฉันกับน้อง ตอนเด็กๆพวกเราไม่ชอบกินนม หม่ะก็เลยชงโอวัลตินใส่ขวดให้กิน หวาน มัน อร่อย...และไร้คุณค่าทางโภชนาการโดยสิ้นเชิง เป็นปาฏิหาริย์ทางวิทยาศาสตร์ที่โตเรียนจบปริญญามาแปะฝาบ้านได้ แต่คิดอีกที...ฉันสูง 150 cm นี่หว่า

แต่ความสูงไม่ใช่ปัญหาสำหรับลูกของหม่ะ ตอนอยู่อนุบาลเวลามีการแสดงประจำปี อาจารย์ประจำชั้นจะได้รับของขวัญขอบคุณล่วงหน้า และลูกเตี้ยของหม่ะก็จะได้ยืนเอ๋อๆอยู่หน้าเวทีคนแรกเสมอ โดยมีหม่ะในชุดเสริมไหล่เซ็นต์เซย่า(สมัยนั้นยุค80)ผมตั้งกระบัง แต่งหน้าฟูลออพชั่น เอามือป้องปากหัวเราะโฮะๆกับผู้ปกครองที่นั่งข้างๆว่าเด็กข้างหน้านั่นลูกเดี๊ยนเองเค่อะ

อยู่ประถมไม่อยากไปโรงเรียน แกล้งทำเป็นไอค่อกแค่กๆ แล้วเดินไปบอก “หม่ะ ไม่สบาย ไม่ไปโรงเรียนได้มั๊ย”... หม่ะปราดสายตามองหนึ่งวิโดยไม่ต้องเอามือมาจับหน้าผากวัดอุณหภูมิ แล้วก็บอกว่า “ไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป” จนตอนหลังไม่ต้องแกล้งไอ อยากหยุดก็หยุดได้เลย จนเด็กประถมเริ่มห่วงอนาคตตัวเองจนกลายเป็นเด็กเนิร์ดไปในที่สุด

มาถึงตอนวัยรุ่นเริ่มอยากเปรี้ยว แอบไปเจาะหูที่ห้าง... ข้างละสี่รู รวมกันเบ็ดเสร็จเป็นแปดรู เดินย่องเข้าบ้านไม่ให้ป๊ากับหม่ะเห็น แต่ก็ไม่พ้นสายตาเหยี่ยว เย็นวันนั้นหม่ะไม่พูดกับฉัน... วันต่อมาก็เดินคอตกไปโรงเรียนด้วยหัวใจอันหนักอึ้ง คิดว่ากลับมาบ้านจะไปขอโทษหม่ะ

หม่ะยืนรออยู่หน้าบ้านแล้ว...พร้อมกับหูที่เจาะมาข้างละสี่รูเหมือนกัน แถมใส่เพชรวูบวาบไฮโซ เสียงหัวเราะ โฮะๆๆ ในวันนั้นยังติดหูอยู่จนถึงวันนี้

(ปล. สุดท้ายหูอักเสบทั้งแม่ทั้งลูก ต้องเอาตุ้มหูออก ตอนนี้หม่ะเลยใส่ตุ้มหูธรรมดา แต่ฉันไปเจาะเพิ่มมาเป็นห้า ทุกวันนี้ใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางความหวาดกลัวว่าแม่ตัวเองจะไปเจาะจมูกเจาะสะดือเกทับซะ)

หม่ะไม่เคยสอน ไม่เคยตี ไม่เคยดุ... ตอนนี้สุขภาพไม่ดีหมอห้ามกินเหล้า ไม่งั้นก็คงตั้งวงที่บ้านกันทุกวัน

ตอนที่ฉันเพิ่งทำงานใหม่ๆ มีปัญหาเรื่องงาน เคยถูกรังแก เครียด จิตตก... กลับบ้านมาร้องไห้กับหม่ะ

หม่ะไม่ได้โอ๋ แต่หม่ะก็กอดฉัน แล้วก็เป็นครั้งแรกตั้งแต่เกิดมาที่ถูกหม่ะด่า

“ร้องไห้ทำไม! อย่ามาทำตัวเป็นลูกแมว!

...จำไว้นะ แกเป็นลูกเสือ”

หม่ะจ๋า เค้ารักหม่ะที่สุดในโลกเลย โฮะๆๆๆ *เอามือป้องปาก สะบัดผม*

Create Date : 10 สิงหาคม 2552

Last Update : 19 สิงหาคม 2552 15:25:18 น.

30 comments

Counter : 2688 Pageviews.

ป้องกันการเข้าใจผิด อป.คือคนซ้ายนะคะ คนที่สวยกว่าอ่ะ

ถ่ายที่ Disneysea เลยมีหูมิ้กกี้ใส่

โดย: อป (apple_cinnamon

) วันที่: 10 สิงหาคม 2552 เวลา:14:35:11 น.

หม่ะเปรี้ยวสุดๆ
โฮะๆๆๆๆๆ

/สะบัดบ๊อบสองที

โดย: หมีหมี IP: 125.25.134.229 วันที่: 10 สิงหาคม 2552 เวลา:15:57:34 น.

ซึ้งงงครับ TwT อ่านแล้วก็อยากแชร์ความทรงจำของแม่ตัวเองให้ได้อ่านกัน...

เราเรียกแม่ของตัวเองคล้ายกับอป.นะ แต่เราจะเรียกเสียงดังฟังชัดเลยว่า "ม้า" ซึ่งความยาวของสระอานั้น ก็จะขึ้นอยู่กับความสัมพันธ์ระหว่างแม่และลูกในขณะนั้น อย่างเช่นตอนที่ไม่มี motivation ใดๆ เราก็อาจเรียกแม่ว่า “ม้” แต่ถ้าเป็นตอนที่อ้อนให้แม่ซื้ออะไรให้ ก็อาจจะเป็นประมาณว่า "ม้าาาาาาาาาาาาา" เลย

สำหรับเราแล้ว ม้า เป็นคนที่เราผูกพันธ์ที่สุดในบ้าน ถึงแม้ว่าตลอดยี่สิบกว่าปีนี้ เราจะอยู่บ้านเดียวกันรวมกันไม่ถึงครึ่งหนึ่งของระยะเวลาทั้งหมด (เพราะบ้านเราเป็น Stand alone family งัย แหะๆ) มีบางช่วงที่ ม้า หายไปจากชีวิตประจำวันของเรา แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกคิดถึงและห่วงใยนั้น จางหายไปตามระยะทางและอุปสรรคขวางกั้น

แม่เราเป็นคนที่เดิ้นในสายตาเรามาก แม่เคยเล่าให้ฟังว่า ตอนที่อุ้มท้องเราประมาณสามเดือน ก็มี Daryl Hall & John Oates มาเปิดคอนเสิร์ตที่อินดอร์สเตเดี้ยมหัวหมาก ซึ่งแม่ก็ไม่ยอมให้สิ่งที่อยู่บริเวณท้องเป็นอุปสรรค และตัดสินใจซื้อตั๋วไปเย้วๆอยู่หน้าเวที (ซึ่งก็เป็นเรื่องเล่าของแม่ถึงที่มาที่ไปว่า ทำไมเราชอบฟังเพลงฝรั่ง 55+)

แต่ถึงแม้เราสนิทกับแม่ แต่แม่ก็เป็นสมาชิกครอบครัวที่เราทะเลาะแบบจริงจังด้วยบ่อยที่สุด เพราะเนื่องด้วยเรามีนิสัยเหมือนป๋า ทำให้มุมมองของทุกอย่างบนโลกของเราทั้งสองจึงเหมือนหยินและหยาง (55+) อย่างไรก็ตาม เราก็ไม่เคยปล่อยให้หัวข้อที่ใช้มาทะเลาะกันนั้นถูกฝังลงไปในบัญชีหนังหมา เพราะในไม่ช้าก็จะมีคนใดคนหนึ่ง ที่นั่งทบทวนแล้วรู้ว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิด และออกมาเอ่ยคำขอโทษก่อนเสมอ

ถึงแม้ว่าวันที่ 12 สิงหา จะไม่ใช่วันที่พิเศษไปกว่าวันอื่นๆในสายตาของเรา แต่มันก็เป็นวันที่ทำให้เราได้นึกถึงช่วงเวลาทั้งดีและร้ายเหล่านี้ และมันก็ยิ่งทำให้เรารู้สึกภูมิใจว่า โชคดีที่ได้เกิดเป็นลูกชายของผู้หญิงคนนี้...

โดย: BdMd IP: 58.137.81.98 วันที่: 10 สิงหาคม 2552 เวลา:17:54:01 น.

เอ่อ... แน่ใจนะครับว่านั่นคือรูปแม่-ลูก (อะไรมันจะดูเด็กใสโดดเด้งขนาดน้านนนนนนน)

อ่านแล้วซึ้งปนฮา (โดยเฉพาะเสื้อเสริมไหล่เซ็นต์เซย่านี่เล่นเอาแทบตกเก้าอี้) เป็นการเขียนถึงแม่ที่น่ารักมากๆ

ตัวเลข 150 มีที่มาอย่างนี้นี่เอง...

โดย: แฟนผมฯ IP: 202.134.119.218 วันที่: 10 สิงหาคม 2552 เวลา:17:56:11 น.

เฮือกก รูปคู่นี่ช่างน่ากลัว กลัวว่าจะเรียกพี่น้องกันมากกว่า หม่ะดูกระชากตัวเลขมั่กๆ

เป็นลูกเสือ?? แต่อันที่จริงแล้ว ลูกเสือต้องถูกผลักตกหน้าผาแล้วให้ไต่ขึ้นมาเองไม่ใช่รึ หุหุ

ว่าแล้วก็สะบัดผมทรงพี่ตูน เอามือปิดปากกลัวจะมีสีติด

ปล1 เกทับกันอย่างนี้เลยเหรอ
ลป2 นึกถึงชุดครอสเปกาซัส

ปป3 ตั้งวง?? นึกถึงวงแบบปูเสื่อพับเพียบกินกัน นอนกันตรงนั้น

โดย: dingadinga

วันที่: 10 สิงหาคม 2552 เวลา:19:27:56 น.

อ่านเรื่องแรกว่าซึ้งแล้ว
มาอ่านเรื่องของ อป ซึ้งกว่าอีกค่ะ
แก้วเรียกแม่ว่าหม่ะม้าค่ะ
อป เจาะหูเยอะเหมือนกันเลยอ่า แก้วข้างนึง 5 อีกข้าง4 แฮะๆ ไม่อักเสบด้วย(ถือว่าเกทับมั้ยเนี่ย แหะๆ)
ว่าแต่ อปกับคุณแม่ หน้าใสเด้งทั้งคู่เลยค่ะ เหมือนพี่สาวจริงๆด้วยนะ

ปล.เพิ่งกลับมาวันนี้
ลาเวนเดอร์ซีดไปเยอะเลยค่ะเสียดายมาก แต่แก้วก็กดรูปมาไม่ยั้ง แล้วมาพบทีหลังว่า กล้องมันเพี้ยน (หรือเราเพี้ยนไม่รู้แหะ)
เสียดายมาก

โดย: ดช.หัวตะปู IP: 123.220.139.157 วันที่: 10 สิงหาคม 2552 เวลา:21:11:42 น.

เรียกแม่ว่าแม่อะค่ะ
บางทีก็มีแซวๆ ว่าแม่อ้วนไรเงี้ย
หนิดหนมเกินไปป่าวเนี่ย ฮี่ๆ

ป.ล. มีไปขายที่เชียงใหม่อยู่แล้วค่ะ
แต่ว่าจะไปช้ากว่ากทม.มั้ย ไม่แน่ใจอะค่า
ถ้าเห็นแล้ว อย่าลืมแว้บมาบอกนะคะ
ขอบคุณค่ะ :)

โดย: foneko IP: 58.8.213.39 วันที่: 10 สิงหาคม 2552 เวลา:21:12:20 น.

หมีหมี - สะบัดหมูหยอง

ถ้าได้เจอตัวเป็นๆหม่ะต้องจับตัวเองแต่งหน้าแน่ๆ เพื่อนเค้าเป็นเหยื่อหลายรายแล้ว = =

บดมด. - โฮก เรื่องของตัวเองก็ซึ้งอ่ะ

...โชคดีที่ได้เกิดเป็นลูกชายของผู้หญิงคนนี้... วันแม่อย่าลืมบอกคุณแม่อย่างนี้ด้วยน้า บอกทุกวันก็ได้ ทุกวันคือวันแม่
(แต่สำหรับดิชั้นทุกวันคือวันเกิดตัวเอง โฮะๆๆ ลูกชั่ว)

คุณแฟนผม - หม่ะไม่ทำศัลยกรรม..หม่ะทำสัญญากับปีศาจ อป.คิดว่าคงเอาส่วนสูงของลูกไปแลกกับความสาวของตัวเอง

แมวสาม - ที่เล่ามานั่นแหล่ะคือการที่แม่เสือผลักลูกน้อยลงเหว กว่าจะตะกายขึ้นมาได้ก็สาหัส
..อ๊ะ ผมพี่ตูนอะไรยะ

คุณแก้วดช.หัวตะปู - เคยได้ยินว่าการเจาะหูเป็นอาการเสพย์ติดค่ะ นี่ก็อยากเจาะเพิ่มนะ แต่หูเล็ก ไม่มีพื้นที่เหลือแล้ว

รีบวิ่งไปดูทุ่งลาเวนเดอร์ อ๊างงง
キャー！！うらやましくてタマラナーイ！

คุณฝน - ถ้าเห็นที่เชียงใหม่จะรีบบอกเลยค่า^^

โดย: อป (apple_cinnamon

) วันที่: 10 สิงหาคม 2552 เวลา:22:23:39 น.

ผันวรรณยุกต์
ผันวรรณยุกต์
ผันวรรณยุกต์

ผวั่ะ ผวั่ะ ผวั่ะ

โดย: the grinning cheshire cat

วันที่: 10 สิงหาคม 2552 เวลา:22:36:12 น.

น่ารักทั้งคุณแม่-คุณลูกเลยค่ะ^_^

โดย: Philos-Love

วันที่: 10 สิงหาคม 2552 เวลา:22:53:52 น.

^
เข้ามารับโทษจากกุนแมว

ผลไม้ผิดไปแล้ว...

โดย: เด็กอักษรปลอมตัวมา...ปลอมได้เนียนมากด้วย (apple_cinnamon

) วันที่: 10 สิงหาคม 2552 เวลา:23:12:59 น.

ตอนเด็กๆเรียกแม่ว่าหม่ะม้า/ม้า
แต่พักหลังนี้เวลามีเรื่องเมาท์ๆจะเรียกคุณแม่ และเวลาคุยกันเพื่อนจะเรียกว่าท่านแม่ (เพื่อนหาว่าทำงานมากเกินไปจนภาษาหนังสือคืบคลานเข้ามาในชีวิตจริง -_-")

โดย: ทินา IP: 81.111.167.185 วันที่: 11 สิงหาคม 2552 เวลา:5:49:38 น.

อ่านแล้วซึ้งเลยค่ะสำหรับความผูกพันของ อปอช.กับคุณแม่ค่ะ
พี่เองเมื่อก่อนสนิทนะแต่ว่าตอนนี้เริ่มจะไม่แล้ว
แต่ก็คิดถึงและรักเหมือนเคยค่ะแต่การแสดงออกอาจจะ
ต่างไปจากเดิม เพราะด้วยหลากปัจจัย คิดไปแล้ว
ก็ไม่ดีเหมือนกันนะ เพราะว่าเค้าอาจจะรู้สึกก็ได้ว่าเราเปลี่ยนไป

ไม่แปลกใจแล้วว่าทำไม อปอช.ถึงน่ารัก
นั่นเป็นเพราะว่าคุณแม่น่ารักและสวยไง เลยทำให้ลูกไม้
หล่นไม่ไกลต้นค่ะ

โดย: JewNid

วันที่: 11 สิงหาคม 2552 เวลา:6:43:23 น.

แหม คุณพี่อป.ก็พูดเกินไป คุณน้องบดมด.ไม่ได้ถวิลหาอดีตขนาดนั้นสักกะหน่อย (can we drop the whole seniority thing? 55+)

แต่พอดีมันเป็นจังหวะที่กลับไปฟังเพลงเก่าๆ แล้วพอได้ดูหนังเรื่องนี้ก็โจ๊ะเลย (ไม่แน่นะ เดือนหน้าเกรดของเรื่องนั้นอาจจะเหลือแค่ 2.5/4 55+)

Hey girl, I think it's nothing wrong that you used to be the certain type of person in school. Lemme tell ya, I ain't exactly what you’d call “Jock” in school (not hard to guess, right? haha+). I was kind of like a regular dude who can get through days without being noticed. But that does not make me anti-social or anything. Because it's just the way I wanted to be. I am who I am and stood up for what I believe. And ya know what? It kind of make me met a handful of friends who really get me, and I think that was the same think happened to you too, right?

My best 5 coming-of-age flick? Let’s see... Almost Famous, The Breakfast Club, Y tu mamá también, Billy Elliot, Little Women (หลากหลาย genre มาก 55+) Anyway, what's about yours?

ปล. เนิร์ดในอุดมคติเหรอ... ไม่รู้เหมือนกัน 555+ (ก็ตัวเองพรรณณาไปเรื่อยเปื่อยง่า ==’) ก็คงเปรียบเหมือน โรเบิร์ต แพททินสัน หรือ เบน บาร์นส ของชาวเนิร์ดอ่ะมั้ง 55+

ปลปล. ไอด้อลของอป.เป็นเจ๊อลานิส เอ๊ะ รู้สึกว่าจะชอบแย่งไอด้อลคนเดียวกันจังนะ 55+ แต่สงสัยของอป.ต้องเป็นรุ่นที่เจ๊แกยังเป็น เด็บบี้ กิ๊บสัน แห่งแคนาดา แหงๆเลย หุหุ

โดย: Prodigy Son of TBC (BloodyMonday

) วันที่: 11 สิงหาคม 2552 เวลา:10:47:46 น.

Thundercats: The Movie !! (ตัวอย่างปลอมอ่ะนะ ฮ่าๆ แต่ทำได้น่าดูมากกก)

โดย: BloodyMonday

วันที่: 11 สิงหาคม 2552 เวลา:10:54:40 น.

เฮ้ยยยย หม่ะสุดยอดอ้ะ สุดยอด ชอบๆๆๆ

หน้าใสมากมาย สมแล้วที่น่าจะดูเป็นพี่สาวมากกว่านะนี่ (เอามือป้องปาก ร้องโฮะๆ พร้อมเหลือกตาขึ้นบนนิดๆ)

โดย: สาวไกด์ใจซื่อ

วันที่: 11 สิงหาคม 2552 เวลา:13:00:49 น.

+ กี๊ซซซซ ... หม่ะ ของน้อง อปอช. สวยเปรี้ยวจนดูจากในรูป เหมือนเป็นพี่สาวมากกว่าแม่เจงๆ ด้วยอ่ะครับ

+ ของพี่ก็รู้สึกหนิดหนมกับคุณแม่มากกว่าคุณพ่อ เพราะตอนเด็กๆ คุณพ่อไม่ค่อยได้อยู่ด้วย ... พรุ่งนี้ก็วันแม่แล้วจิเนอะ พาแม่ไปกินข้าวนอกบ้านดีกั่ว

โดย: บลูยอชท์

วันที่: 11 สิงหาคม 2552 เวลา:13:55:03 น.

***สปอยล์ลลลลล***

ฮ่าๆๆ เข้าใจฟิลตอนอป.ดู Y Tu นะ เราว่ามันสร้างอิมแพ็คให้คนดู เมื่อรู้ว่าเธอกำลังป่วยในระยะสุดท้าย ซึ่งทำให้พฤติกรรมของเธอตลอดการเดินทาง กับสภาพที่น่าจะเป็นของผู้ป่วยระยะนี้ มันดูขัดแย้งกันอย่างสิ้นเชิง แต่มันทำให้เราเข้าใจว่า ไม่ใช่คนป่วยทุกคนต้องคิดแบบ “โอ้ย ฉันจะตายแล้ว ขอฉันให้หมกตัวอยู่คนเดียวเถอะ ล็อคกุญแจห้องแล้วเขวี้ยงทิ้งลงแม่น้ำไปเลยนะ” ซึ่งการที่เธอได้ใช้ชีวิตที่เหลืออย่างเต็มที่แบบนี้ น่าจะทำให้หลายๆคนรู้สึกว่ามัน... ปลดปล่อยนะ (ซึ่งการปลดปล่อยสำหรับคนบางกลุ่ม ก็ยังรวมถึงตอนที่ กาเอล การ์เซีย ประกบปากกับ ดิเอโก้ ลูน่า ด้วย 555+)

โดย: BloodyMonday

วันที่: 11 สิงหาคม 2552 เวลา:16:00:04 น.

ลูกเสือน้อย ทาสแมวมู้ ^^ ซึ้งอ่ะ แม่เนี่ยอย่างสวยเด้ง ทำไมการดูแลตัวเองไม่ตกทอดจากรุ่นสู่รุ่นบ้างนะ หมายถึงเราทั้งคู่อ่ะ

ยังอยู่ในช่วงลาพักร้อน ไม่ได้ไปไหน บริการแม่อย่างเดียวสี่ห้าวัน

โดย: อออ IP: 124.120.133.41 วันที่: 11 สิงหาคม 2552 เวลา:22:09:57 น.

Dear Zombie fan,

Have you ever read this?

//www.pantip.com/cafe/chalermthai/topic/A8186537/A8186537.html

Extremely funny ah.

โดย: ทินา IP: 129.11.167.149, 129.11.77.198 วันที่: 11 สิงหาคม 2552 เวลา:23:27:38 น.

5555 ++ ทุกคนพูดเป็นเสียงเดียวกันหมดเลย คุณแม่สาวมากกกกกก

ขำเรื่องสัญญากับปีศาจ เออ อาจเป็นไปได้นะเนี่ย

โดย: แฟนผมตัวดำ

วันที่: 13 สิงหาคม 2552 เวลา:12:36:57 น.

My latest anticipated film of the year. I think this film will (finally) be Emily Blunt (of Devil Wears Prada) breakthrough role (like Elizabeth did to Cate Blancett).

Speaking of music in the end of trailer, goosebump !!!

โดย: BloodyMonday

วันที่: 13 สิงหาคม 2552 เวลา:15:23:19 น.

^
^
Ohhhh so did I have goosebump. Also because I hardly looked at this queen like this young and beautiful until this trailer!

ถามหาสปอยล์ จัดให้ถึงที่ ^^
ฮอลลี่ไม่ตกร่องปล่องชิ้นกับใครทั้งนั้น เพราะหล่อนยังต้องการเวลาสำหรับตัวเอง อันนี้ไม่ค่อยคลิเช่
แต่คุณกิ๊ก Dark tall and handsome กลับไปหารักเก่าได้อย่างรวดเร็ว เพราะฮอลลี่ชัดเจนว่าไม่ได้รักเขา อันนี้คลิเชเล็กน้อย
ตอนจบเปิดไว้นิดนุงว่าฮอลลี่คล้ายจะเดทกับคนที่เธอเคยพบแต่เขาเห็นแหวนแต่งงาน วันนี้ไม่มีแหวน (บทจะทำใจได้ ก็ถอดแหวนออกไวเชียวล่ะ) และเจอกับคนเดิมอีกที คราวนี้เลยได้เดทกัน อันนี้คลิเช่อีกแล้ว

ไปอ่านสเตฟานี พลัม ดีก่า ฮากว่ากันเยอะเลย

โดย: อออ IP: 124.122.142.89 วันที่: 13 สิงหาคม 2552 เวลา:20:26:30 น.

^
^
ถูกตุ้ง

โดย: the grinning cheshire cat

วันที่: 13 สิงหาคม 2552 เวลา:22:45:36 น.

หวัดดีอีกรอบ แอปเปิ้ลจางงงงงงงงง

จะบอกว่า พี่เองก็กลัวทางเดินของที่นี่เหมือนกัน เง่อ..

โดย: สาวไกด์ใจซื่อ

วันที่: 14 สิงหาคม 2552 เวลา:9:07:11 น.

It's me again.
Work sucks. No, boss is ok. But I ain't get it : guys and his cars.
เมื่อวานลืมบอกว่า คาแรคเตอร์ของเจอราร์ด บัตเลอร์ในหนังก็โอเค อบอุ่น ตลก ช่างคิด ห่วงใย และ.. like you said, cold dead in the grave. No, he was cremented in the book.

โดย: อออ IP: 202.176.89.115 วันที่: 14 สิงหาคม 2552 เวลา:13:30:39 น.

เฮ้ย รูปคู่แม่ลูกจริงหรือ

พี่สาวน้องสาว ยังไม่ค่อยเชื่อเลย นึกว่าเพื่อนกัน

โดย: grappa

วันที่: 17 สิงหาคม 2552 เวลา:8:06:19 น.

รออัพแล้วกันเน้อ

เออ..พี่ก็ไม่เข้าใจเรื่องสนามบินสุวรรณภูมิเหมือนกัน

ทำเพื่อ? ไม่เข้าจายยยยยย

อัพบล็อกเมื่อไหร่ไปบอกกันด้วยนะจ๊ะ

โดย: สาวไกด์ใจซื่อ

วันที่: 17 สิงหาคม 2552 เวลา:17:51:43 น.

นี้ๆๆ จู่ๆก็มาเพิ่มดาวให้เฉยเลย (แถมเป็นดาวชมพูระยิบระยับซะด้วย ฮ่าๆ)

อป.ลองเสิร์จรูป Channing Tatum แบบปิด safe search ดูดิ... คือที่ออกมาแต่ละภาพนั้น อาจทำให้หญิงแท้และชายเทียม อ่อนระทวยไร้การควบคุมทั่วทั้งร่างกาย หรืออาจทำให้ฟันปลอมและน้ำหมาก ไหลย้อยออกจากปากแบบไม่รู้ตัว 555+

ปล. เราดองที่ไหนนน อย่างน้อยก็อัพเดทหนังที่ได้ดูไปนะ หุหุ

ปลล. ไม่ได้ล่ะ ต้องล้างภาพ Channing & his treasure ออกจากสมอง ด้วยคุณสการ์เล็ตผมแดงสุดสวย

โดย: BloodyMonday

วันที่: 17 สิงหาคม 2552 เวลา:22:35:40 น.

มีนะๆ พระเอกมัมมี่ เบรนแดน เฟร์เซอร์ ไง พี่แกเล่นเป็นจ่าสโตนที่คุมลานฝึกจีไอ แต่โผล่มาประมาณนาทีเดียวเอง แหะๆๆ

ปล. ระหว่างนี้พวกเรามาอวยพร ให้พี่เบรนแดนคลอดลูกอย่างปลอดภัยละกัน (ดูจากภาพแล้ว น่าจะประมาณ 6 เดือนแก่ๆ 555+)

โดย: BloodyMonday

วันที่: 18 สิงหาคม 2552 เวลา:18:06:49 น.