เห็นภาพแล้วรู้ไหมครับว่าที่ไหน เคยเป็นโรงหนังอะไร

ข่าวการปิดตัวของ เมเจอร์ ซีนีเพล็กซ์ สาขาเซ็นทรัล เวิลด์ ทำให้ผมคิดได้ว่าโรงหนังส่วนใหญ่เกิดมาเพื่อให้คนรู้จัก หรือกระทั่งจดจำ ขณะที่บางโรงเหมือนไม่เคยมีอยู่ตั้งแต่เริ่มต้น

โรงหนังสแตนด์ อะโลน ชั้นหนึ่ง อย่างแมคเคนน่า พาราไดซ์ เฉลิมไทย อินทรา ฯลฯ ไม่มีใครปฏิเสธการมีอยู่ของมัน แม้แต่คนรุ่นหลังก็มีโอกาสได้รู้จักผ่านคำบอกเล่าหรือเอกสารโฆษณาต่างๆ

โรงหนังชั้นสอง หรือโรงชั้นหนึ่งที่แปรสภาพเป็นชั้นสอง ธรรมชาติของโรงประเภทนี้จะตั้งอยู่ในแหล่งชุมชน ใกล้ตลาด มีผู้คนพลุกพล่าน จนกลายเป็นส่วนหนึ่งของตำแหน่งแห่งหนนั้นๆ

โรงหนังมินิเธียเตอร์ที่ผุดเป็นดอกเห็ดตามศูนย์การค้าเมื่อราว 20 ปีก่อน เริ่มต้นโดยได้รับการตอบรับอย่างดียิ่ง ปล่อยให้โรงสแตนด์ อะโลน ต้องยืนอย่างโดดเดี่ยวเงียบเหงา

ส่วนโรงประเภทมัลติเพล็กซ์นั้นไม่ต้องพูดถึง ทั้งทำเลและโฆษณาแทบจะบังคับให้คนต้องรู้จัก...แม้ไม่เคยไปใช้บริการสักครั้ง



กลางภาพเป็นทางเดินไปโรงภาพยนตร์





โดนพี่ยามที่นั่งอยู่ในป้อมมองจึงต้องแอบถ่าย


โรงหนังที่จะพูดถึงอยู่ในกลุ่มโรงมินิเธียเตอร์ครับ มีชื่อเป็นทางการว่า โรงภาพยนตร์เวล

สร้างขึ้นในพื้นที่ของ เวล มาร์เก็ตเพลส ศูนย์การค้าชุมชนที่รวมซูเปอร์มาร์เก็ตกับร้านค้าและบริการในชีวิตประจำวัน เช่น ร้านหนังสือ ร้านขายยา ธนาคาร ฟาสต์ฟู้ด ฯลฯ ไว้ด้วยกัน บนถนนสุขาภิบาล 3 เขตบึงกุ่ม (ภายหลังเปลี่ยนเป็นถนนรามคำแหง เขตสะพานสูง) ตรงข้ามกับโรงเรียนเตรียมอุดมศึกษาน้อมเกล้า ผมจำปีที่เปิดซูเปอร์มาร์เก็ตไม่ได้แน่ชัด แต่น่าจะราวปี 2538-2539

ถ้าจำไม่ผิดมีโรงหนังอยู่ด้วยกัน 3 โรง เปิดให้บริการหลังจากศูนย์การค้าเปิดไปแล้วพอสมควร เป็นอาคารแยกต่างหากอยู่ด้านหลังซูเปอร์มาร์เก็ต ฉายหนังเมเจอร์หนึ่งโรง อีกสองโรงฉายหนังระดับรองลงมา

แม้ว่าบ้านจะอยู่ใกล้ชั่วระยะเดิน 10 นาที แต่ผมดูหนังที่นี่แค่ 2-3 ครั้ง เพราะช่วงนั้นมักจะแวะดูหนังหลังเลิกงานที่แฟชั่น ไอส์แลนด์ ไม่ก็ เมเจอร์ รัชโยธิน

มีครั้งหนึ่งในวันจันทร์ซึ่งเป็นวันหยุดงาน ผมแวะไปดูหนังที่นี่รอบกลางวัน ปรากฏว่าไม่ได้ดูเพราะมีผมคนเดียว โรงหนังไม่ฉายให้

สุดท้ายโรงภาพยนตร์เวลก็ต้องปิดตัวลงหลังจากเปิดได้ไม่นาน แม้จะมีข่าวเรื่องสอบตกการประเมินความปลอดภัยของ กทม. แต่สาเหตุหลักคงไม่พ้น...เจ๊ง-ไม่มีคนดู

นอกจากอายุที่สั้นมากประมาณหนึ่งขวบปีแล้ว ทำเลซึ่งค่อนข้างจำกัดการรับรู้ของผู้คนไว้เพียงถนนเส้นหนึ่ง (ตอนนั้นหมู่บ้านจัดสรรยังมีไม่เยอะ และยังไม่มีวงแหวนรอบนอก-สุวรรณภูมิ) ทำให้น้อยคนนักจะรู้จักโรงหนังแห่งนี้

และในจำนวนน้อยนี้จะลืมเลือนไปแล้วเท่าไหร่...





ด้านหน้าของมาร์เก็ตเพลส


โรงภาพยนตร์เวลเกิดขึ้นช่วงปลายยุคมินิเธียเตอร์ และเป็นช่วงเริ่มต้นของโรงมัลติเพล็กซ์

น่าคิดตรงที่เป็นจังหวะเดียวกับการขยายตัวของซูเปอร์มาร์เก็ตซึ่งแยกต่างหากจากห้างสรรพสินค้า โดยที่ซูเปอร์มาร์เก็ตในเครือของห้างใหญ่ กับเครือข่ายเมกะสโตร์-ดิสเคาท์สโตร์กำลังก่อรูปก่อร่าง

ผลลัพธ์ของสองความเคลื่อนไหวนี้ใกล้เคียงกัน โรงมินิเธียเตอร์แพ้ยับต่อเครือข่ายโรงมัลติเพล็กซ์ ส่วนซูเปอร์มาร์เก็ตแบบลุยเดี่ยวโดนรุกไล่โดยซูเปอร์มาร์เก็ตที่มีเครือข่ายแข็งแรง (เช่นไม่ไกลจากเวลนัก "เซยู" ถูกสวมแทนโดยท็อปส์ ซูเปอร์มาร์เก็ต)

หลังจากโรงหนังปิดตัวระยะหนึ่ง เวล มาร์เก็ตเพลสก็ต้องบอกลาเช่นกัน



จากอีกฟากถนนฝั่งตรงข้าม


ปัจจุบันพื้นที่ของเวล มาร์เก็ตเพลส เหลือเพียงธนาคารนครหลวงไทย ร้านอาหาร 1-2 ร้าน เคเอฟซี และพิซซ่าฮัท เดลิเวอรี่ ที่เปิดทำการ นอกนั้นเป็นพื้นที่ร้าง

บริเวณทางที่จะเดินไปโรงหนังมียามนั่งประจำป้อมอยู่ ขนาดถ่ายอยู่ไกลๆ ยังโดนพี่ยามมองตลอด ถ้าเข้าไปด้านในสงสัยต้องอธิบายยาว ซึ่งผมก็ไม่อยากไปเจรจา จึงไม่มีภาพส่วนที่เคยเป็นโรงหนังมาให้ดูครับ

เสียดายอีกอย่างคือ ตั๋วหนัง หลักฐานอย่างเดียวที่แสดงว่าเคยดูหนังที่นี่ ตามปกติผมจะเก็บตั๋วไว้ทุกเรื่อง แต่นี่หาเท่าไรก็ไม่เจอ

ตอนนี้จึงไม่ใช่แค่โรงหนังเท่านั้น...แม้แต่ตั๋วหนังก็เหมือนไม่เคยมีอยู่ไปด้วย

Create Date : 27 มกราคม 2551
Last Update : 27 มกราคม 2551 16:46:27 น.		16 comments
Counter : 1526 Pageviews.
Share Tweet