อมตภพ (รีไรท์) : บทที่ 37(ลบ)   Create Date : 16 พฤษภาคม 2550 18 comments Last Update : 21 ธันวาคม 2550 14:15:45 น. Counter : 459 Pageviews. Share Tweet

:-: :-: :-: :-: :-: :-: :-: :-: ดูเหมือนสถานการณ์ของอินทรีขาวและซีเซลจะดีขึ้น อย่างน้อยเวลานี้องครักษ์หน้าขาวก็เกาะอยู่บนหลังของเจ้าแห่งเวหา ดอรีสทำหน้าที่เป็นราชรถพาซีเซลกลับเข้ามาในหมู่บ้านอีกครั้ง “ท่านซีเซล” ครูสกระโดดขึ้นกอดทันทีที่เห็นองครักษ์หน้าขาวลงจากหลังดอรีสทางหลังบ้าน อานู นียาอยู่ในบริเวณนั้นเช่นกัน “ดูสดใสขึ้นแล้วนี่นาครูส...” ซีเซลยกมือแตะหน้าเด็กชาย “ทันทีที่เฮเดรสกลับมาจากแดนมายา เราจะเริ่มรักษาแม่มาทีร์...” “แม่ของข้ากับโมนิค” ครูสเปิดยิ้มสดใส มันทำให้ซีเซลยิ่งคิดถึงรอยยิ้มของเด็กน้อยเผ่านาคาคนนั้น ถึงแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่กลับสัมผัสได้ถึงความผูกพัน ผิดกับเจ้าหญิงเอริน่าที่เผชิญหน้ากันเมื่อคืน ในดวงตาคู่งามซึ่งมองประสานมาแม้อยู่ใกล้ แต่กลับพบเพียงความรู้สึกห่างเหินไม่คุ้นเคย “ท่านซีเซลเป็นอะไรฮะ?” การนิ่งไปขององครักษ์หน้าขาวทำให้ครูสต้องเอ่ยถาม อานู นียาเดินเข้ามาสมทบ พร้อมกับพระพี่เลี้ยงร่างอ้วน “ทูลกระหม่อมล่ะซีเซล?” ดูเหมือนอาบูจาจะยังไม่รู้ว่าซีเซลสูญเสียความทรงจำ อานู นียาเองก็ไม่แน่ใจนักว่าองครักษ์หน้าขาวจะจำพระพี่เลี้ยงร่างอ้วนได้หรือไม่ “ยังจะมามองหน้าอีก...ทูลกระหม่อมล่ะ...อยู่กับเฮเดรสหรือยังไง? ข้าถามเจ้าอยู่นะ อะไรเล่า ดูทำหน้า...ข้าถามไม่ได้ยินหรือไง...ทูลกระหม่อมล่ะ ทรงประทับอยู่ไหน” “พูดมากจัง” ซีเซลบอกพร้อมเปิดยิ้มกว้าง “ว่าไงนะ” นักรบหญิงแห่งคาคูด้าแอบขันอาการสะดุ้งของพระพี่เลี้ยงร่างอ้วน นานเท่าไหร่แล้วที่ไม่ได้ภาพซีเซลแกล้งยั่วโมโหอาบูจา ทั้งอานูและนียาไม่แน่ใจนักว่าองครักษ์หน้าขาวจำคนที่กำลังทำกระเหี้ยนกระหือรือในตนได้หรือไม่ แต่การแสดงออกของซีเซลนั่นบ่งบอกชัดเจนว่าองครักษ์จอมยียวนกลับมาแล้ว “กี่ร้อยปีพันปี อาบูจาก็ยังพูดมากเหมือนเดิม และยังห่วงทูลกระหม่อมไม่เปลี่ยน เมื่อก่อนตอนอยู่กับเจ้าชายน้อยก็เป็นตัวตลกให้พวกข้าได้แกล้ง...ก็เพราะความขี้โวยวาย เห็นเรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่นี่แหล่ะน้า” “ท่านจำได้หรือเจ้าคะ” อานู นียาเพ้อแทบพร้อมกัน “หมายความว่ายังไง” อาบูจายังไม่ค่อยเข้าใจ “เจ้าบังอาจลืมข้าหรือซีเซล...” “โธ่ ใครจะกล้าลืมอาบูจา...ข้าจำได้อยู่แล้ว...ใช่ไหมจ๊ะ...อาบูจาจ๋า” ซีเซลตีหน้ายียวน อย่างที่เคยทำ “ข้าคิดถึงฝีมือทำขนมของอาบูจานะ วันนี้ข้ายังไม่ได้กินอะไรเลย...หิวจะแย่...ทำอาหารอร่อยๆ ให้ข้ากินหน่อยได้ไหม” “ก็ได้ย่ะ...แต่ตอบมาก่อนทูลกระหม่อมล่ะ...” “เข้าไปแดนมายากับเฮเดรสและเจ้าหญิงเอริเซียร์” “เจอเจ้าหญิงเอริเซียร์แล้วหรือ...” “เจอหมดแล้ว...ทั้งเจ้าหญิงเอริเซียร์ เจ้าหญิงเปอร์ซิโฟเน่ รวมถึงเมดูซ่า...ที่เวลานี้ใช้ชื่อว่าคิมิล่า...” “ถ้าอย่างนั้น...ไม่นานเราก็กลับคาออสได้สินะ...” อาบูจารอคำตอบที่ถาม หากซีเซลกลับเบือนหน้าไปทางอานู นียา คนทั้งสามรู้สึกไม่ต่างกันแต่คงไม่ใช่กับพระพี่เลี้ยงร่างอ้วน “ว่าไงซีเซล...” “อีกไม่นานหรอก...” “ดี...พวกเราจะได้ไปให้ไกลจากผู้หญิงคนนั้น ข้าไม่ไว้ใจนางนัก...ไม่อยากให้อยู่ใกล้ทูลกระหม่อม หรือแม้แต่ฝ่าบาท” ดูเหมือนอาบูจาจะยังไม่รู้อะไร อย่างน้อยนางก็ไม่รู้ว่าเวลานี้ผู้หญิงคนนั้นกำลังอยู่กับเจ้าเหนือหัว “เมื่อไหร่ข้าจะได้กินอาหารอร่อยๆ ซะที” ซีเซลรู้ว่าไม่ควรบอกเรื่องนั้นกับอาบูจาจึงรีบเปลี่ยนเรื่อง “ก็ได้ๆ รอไม่นานหรอก...วันนี้ข้าอารมณ์ดีจะทำอาหารสูตรพิเศษของแผ่นดินศักดิ์สิทธิ์เลี้ยงทุกคน...อานู นียามาช่วยกันหน่อยเร็ว” “ครูสเป็นอะไร...” เมื่อคล้อยหลังอาบูจา ซีเซลจึงเบือนหน้ามาทางเด็กชายที่ตีหน้าเศร้าอยู่ข้างๆ ทั้งที่ก่อนหน้านี้ครูสร่าเริงขึ้นแล้ว มันทำให้รู้ว่านั่นอาจเพราะคำพูดของพระพี่เลี้ยงขี้โวยวาย “ผู้หญิงคนนั้นที่อาบูจาพูดถึงคือโมนิคสินะ” เด็กชายบอกเสียงเศร้า “ข้ารู้ว่าอาบูจาเป็นคนดี นางดูแลแม่เป็นอย่างดี...แต่นางไม่ชอบโมนิคใช่ไหมฮะท่านซีเซล” “เปล่าหรอกครูส อาบูจาไม่ชอบเจ้าหญิงนาเดียต่างหาก...สักวันข้าว่าอาบูจาจะชอบโมนิค เช่นเดียวกับข้า...นางแค่ไม่เคยอยู่ใกล้โมนิคจึงแสดงออกอย่างนั้น...” “ท่านซีเซลชอบโมนิคเหรอฮะ...” “ชอบสิ...ข้าน่ะไม่ได้มองว่าโมนิคเป็นนาเดีย หรือใครหรอกนะ...ข้ามองเห็นนางเป็นเด็กน้อยเผ่านาคาเหมือนกับเจ้า...โมนิคน่าสงสารออก...ถูกคนที่เลี้ยงมาทรยศแล้วไม่พอ ยังต้องมารับรู้เรื่องในอดีตที่ตัวเองจำไม่ได้” “ใช่ฮะ...โมนิคน่าสงสาร...ข้าไม่อยากให้ใครเกลียดโมนิคเลย...” “ไม่มีใครเกลียดโมนิคหรอกครูส...เชื่อข้าสิ” “ปีศาจตาดุด้วยใช่ไหมฮะ” “ใช่...ฝ่าบาทด้วย...” ซีเซลตอบแผ่วเบามันทำให้ครูสใจเสีย “แสดงว่าปีศาจตาดุอาจจะเกลียดโมนิค” “ไม่หรอกครูส...ปีศาจตาดุน่ะ...ถ้าเกลียดใคร...พระองค์จะไม่ยอมอยู่ใกล้หรอกนะ...” ซีเซลพูดเหมือนต้องการเตือนใจตัวเอง “เพราะอย่างนั้น...ฝ่าบาทไม่ได้เกลียดโมนิค...เราต้องเชื่ออย่างนั้น” :-: :-: :-: :-: :-: :-: :-: :-: ป้ายหน้าร้านตรงหน้าคือวอเก็ตนิมิต เฮเดรสเคยมาที่นี่แล้วครั้งหนึ่ง แต่สำหรับเจ้าหญิงเอริน่านี่อาจเป็นครั้งแรก นกป้าสีส้มเองก็เช่นกัน แม้มันจะเคยเดินทางไปตามที่ต่างๆ กับฝ่าบาทของมัน แต่คงไม่เคยเห็นความน่าอัศจรรย์หลังแผ่นป้ายนี้ชื่อร้าน ซึ่งดูคล้ายภาพถ่ายใต้ทะเลลึก ความโดดเด่นของลายอักษรราวกับใช้กิ่งก้านปะการังมาถักทอ ความงามของฉากหลังเหมือนมวลหมู่มัจฉาแหวกว่ายผ่านไปมา งดงามอ่อนช้อยด้วยดอกไม้สีเข้มใต้น้ำ ซึ่งโอบอุ้มเพิ่มความชัดเจนให้คำว่า วอเก็ตนิมิต... “...ไม่คิดว่าเซเรสจะสร้างดินแดนที่งดงามเช่นนี้สำหรับคนของน้ำ” นี่อาจเป็นครั้งแรกที่มาร์เทวีไม่อาจควบคุมความรู้สึก ดวงตาคู่งามตีกระด้าง ความอำมหิตเกลียดชังนั้นเหมือนกระตุ้นให้เฮเดรสสัมผัสได้ นั่นอาจรวมถึงท่านจ้าวมิคาเอลที่อยู่ภายในร้านก่อนหน้านี้ “เอริเซียร์...” เปอร์ซิโฟเน่โผเข้ากอดขนิษฐาทันที “...เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง...เจ้าบาดเจ็บเหรอ...” ดูเหมือนแผลที่เกิดขึ้นเมื่อคืนจะยังคงหลงเหลือร่องรอยให้อีกฝ่ายสัมผัสได้บ้าง “ไม่เป็นไรมากหรอกเพคะ...” “หม่อมฉันขอพระทานอภัย...ที่ดูแลเอริเซียร์ไม่ดี...” เฮเดรสโน้มตัวลงให้เจ้าหญิง “ไม่ใช่ความผิดของเฮเดรสหรอกเพคะ...” เอริเซียร์รีบแก้ต่าง “หม่อมฉันดื้อเอง ไม่ยอมฟังคำเตือนของเฮเดรส ถ้าเขากับซีเซลไม่ตามไปช่วยคงแย่กว่านี้...นี่ก็ช่วยรักษาให้ ซีเซลอาการหนักกว่าหม่อมฉันอีกเพคะ” “...พี่เชื่อว่าเจ้าดื้อขนาดไหน” เปอร์ซิโฟเน่ดุไม่จริงจังนัก ก่อนจะเบือนหน้าไปทางเจ้าของร่างกำยำที่กำลังให้ความสนใจเจ้าหญิงเอริน่า “นี่คือท่านจ้าวมิคาเอล ผู้นำที่ยื่นหัตถ์เข้าช่วยเหลือคนของน้ำด้วยอำนาจของน้ำตาพระจันทร์...ท่านจ้าวเพคะ...นี่เอริเซียร์ขนิษฐาของหม่อมฉัน” “ทั้งเจ้าและเปอร์ซิโฟเน่...หน้าตาเปลี่ยนไปจากเดิม...แต่ความเป็นตัวของเจ้าทั้งสองคนไม่เคยเปลี่ยน...เอริเซียร์ก็ยังคงเป็นเอริเซียร์ สร้างความปวดหัวให้เฮเดรสไม่เปลี่ยนสินะ” คำพูดเย้านั้นสร้างร้อยยิ้มให้กับคนทั้งหมดที่คุ้นเคยกันมาแต่ชาติภพก่อน นั่นไม่รวมถึงเจ้าหญิงเอริน่า นางทำเพียงยืนอยู่ข้างๆ เฮเดรส... ก่อนหน้านี้โตมะได้ติดต่อมาที่ท่านจ้าวมิคาเอลไว้แล้ว เกี่ยวกับการปรากฏตัวของเจ้าหญิงเอริน่า...ผู้เป็นดวงจิตของทูลกระหม่อมกาเซียร์ ‘นางจะอยู่ในฐานะของเจ้าหญิงเอริน่า และธิดาแฝดอีกพระองค์ก็จะอยู่ในฐานะโมนิคน้อย เรายังทำอะไรไม่ได้ จนกว่าท่านจ้าวโดเรียสจะเสด็จกลับมา...’ นั่นคือคำบอกกล่าวของท่านโตมะ “เอริน่า...” ท่านจ้าวมิคาเอลเอ่ยทัก “ไม่คิดว่านางจะออกมาอยู่กับพวกเรา” “การข้ามเวลาทำให้หม่อมฉันตัดสินใจทำเช่นนี้ สิ่งที่เห็นผ่านเนตรแห่งดวงดาวทำให้รู้ว่าสมควรเดินไปทางใด หวังว่าคงไม่ได้สร้างความลำบากใจให้กับพระองค์ใช่ไหมเพคะ” ท่านจ้าวมิคาเอลเอาไม่เคยได้พูดคุยกับกาเซียร์จริงๆ พลัดพรากกันไปมา แต่พระองค์ก็เป็นคนอุ้มร่างแบบบางนั้นไว้ในอ้อมแขน ทรงจดจำเจ้าของดวงใจอนุชาของพระองค์ได้ดี และคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าไม่มีส่วนไหนของร่างกายที่แตกต่างกับอดีต ยกเว้นดวงตาที่ประสานมา “ข้าอาจไม่เคยได้พูดคุยกับกาเซียร์...แต่เดาได้ว่าดวงตาของนางจะไม่ตีกระด้างอย่างตอนนี้” ท่านจ้าวมิคาเอลบอกไม่อ้อมค้อม เพราะได้พูดคุยกับโตมะพอสมควรจึงลองท้าทาย “ความเป็นคนที่มาจากอนาคต สิ่งที่รู้ผ่านเนตรแห่งดวงดาวสินะทำให้ ความเป็นกาเซียร์เมื่อร้อยปีก่อนเลือนหายไป...” “ทรงหมายความว่าอย่างไรเพคะ?” มาร์เทวีอยากบอกออกไปนักว่า ‘นั่นมันเพราะดวงจิตที่อยู่ในร่างนี้คือพระแม่เจ้าที่มีอำนาจเหลือคนทั้งผอง นางไม่ได้มีความใส่ซื่อเป็นเด็กเหมือนเจ้าหญิงแดนลับแล นางไม่มีวันเหมือนนาเดียที่เอาแต่ใจไม่รู้จักใช้หัวคิด นางก็ไม่ใช่เด็กน้อยเผ่านาคาที่ต้องแบกรับความผิดซึ่งตัวเองไม่ได้ก่อ นางไม่ใช่ผู้หญิงโง่คนนั้น’ “อาจจะจริงอย่างที่โดเรียสว่า...” ท่านจ้าวมิคาเอลนิ่งไปก่อนจะบอกสิ่งที่อยู่ในใจ “ร่างจุติใหม่...ยังไงก็ไม่ใช่กาเซียร์...” “หมายถึงหม่อมฉันจะไม่มีทางได้รักจากท่านจ้าวโดเรียสน่ะหรือเพคะ” เอริน่าเผยรอยยิ้มอย่างที่ชิบิไม่คิดว่าจะได้เห็น “ถ้าข้าเชื่ออย่างนั้นล่ะ” ท่านจ้าวมิคาเอลยังไม่หยุดที่จะลองใจเอริน่า “แต่หม่อมฉันมั่นใจว่า...จะสามารถทำให้เจสเซอร์ใจอ่อนได้...อย่าทรงลืมสิเพคะ ยังไงเสียผู้ที่สามารถมอบความตายให้กับเจ้าแห่งดวงเนตรสีน้ำเงินได้มีเพียงเนตรแห่งดวงดาว...ยังไงเจสเซอร์ก็ต้องง้อกาเซียร์คนนี้อยู่แล้วไม่ใช่หรือเพคะ...หม่อมฉันมีเวลาอีกมากที่จะทำให้เจสเซอร์ใจอ่อน” “จริงสินะ” ท่านจ้าวมิคาเอลถูกรอยยิ้มละไมหลอกได้อย่างนั้นน่ะหรือ คงไม่ใช่แน่...“ข้าอาจคิดมากไป...ใช่ไหมเฮเดรส?” “มีแต่ทูลกระหม่อมกาเซียร์เท่านั้น...ที่เอาชนะความดื้อของฝ่าบาทได้...” นกป่าสีส้มเฝ้าสังเกต ตั้งแต่เจอกันครั้งแรก เฮเดรสหรืออาจรวมถึงซีเซลต่างไม่ยอมสบตาเจ้าหญิงเอริน่า ถึงตอนนี้ก็เช่นกันมาสเตอร์ผิวเข้มก็ยังไม่ยอมสบเนตรงามคู่นั้น “หม่อมฉันก็อยากเห็นเหมือนกันว่า...ยังจะมีใครที่ทำแบบนั้นได้อีก...” หลังคำพูดของเฮเดรสทุกคนนิ่งเงียบไปเกือบอึดใจ ก่อนเฮเดรสจะแอบถอนหายใจเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “เมื่อไหร่ทางฝ่ายท่านจ้าวลูซิเฟอร์จะติดต่อมาพระเจ้าค่ะ” “คืนนี้...เวลาเที่ยงคืน...” ท่านจ้าวมิคาเอลรู้ว่าเฮเดรสต้องการเปลี่ยนเรื่อง แต่ต้องการคุยกันเพียงลำพัง โดยไม่มีเอริน่า หรือแม้แต่เจ้าหญิงวอเก็ตทั้งสอง “เหลือเวลาอีกนาน...ไปเดินเที่ยวกันหน่อยดีไหมเฮเดรส...” “ก็ดีพระเจ้าค่ะ...” เฮเดรสบอกก่อนจะเบือนหน้ามาทางเอริเซียร์ “ฝากให้เจ้าดูแลเรื่องที่ประทับให้เจ้าหญิงเอริน่าด้วยนะเอริเซียร์” “ได้...อย่าเป็นห่วงไปเลย...” “ต้องรบกวนพี่ทั้งสองอีกแล้ว...” เอริน่ารู้ว่าในความทรงจำของกาเซียร์มีเรื่องราวของเจ้าหญิงแห่งนาบูอะไรบ้างที่นางสามารถหยิบมาใช้ได้ “เมื่อก่อนพี่ทั้งสองรวมทั้งองค์ราชินีเอสทีเซียร์ก็ช่วยดูแลกาเซียร์...ให้ความรักน้องคนนี้ แม้กาเซียร์จากไป แต่ก็ยังจดจำความอาทรที่พวกพี่ๆ มีให้” คำพูดนั้นไม่ได้สำคัญสำหรับเจ้าหญิงวอเก็ต หากมันเหมือนไปสะกิดใจของท่านจ้าวมิคาเอล ส่วนเฮเดรสนั้นชิบิไม่แน่ใจนักว่ากำลังคิดอะไรอยู่...ใบหน้าคมนั้นตีนิ่งเฉย เป็นคนที่อ่านใจยาก นี่กระมังสิ่งที่ท่านจ้าวโดเรียสได้มาจากมาสเตอร์ผิวเข้ม ‘ฝ่าบาท...นกน้อยไม่เข้าใจเลย...เมื่อไหร่ฝ่าบาทของนกน้อยจะเสด็จกลับมากันนะ มีแต่ฝ่าบาทของนกน้อยเท่านั้นที่จะตัดสินอะไรได้...นกน้อยอึดอัดใจเหลือเกิน’ =============================   โดย: เบญจามินทร์ (adel_ew ) 16 พฤษภาคม 2550 3:35:14 น.

เย้ ตอนใหม่มาแล้ว รอตอนต่อไปอยู่นะคะ   โดย: manee_many IP: 161.200.255.162 16 พฤษภาคม 2550 10:27:59 น.

ตอนใหม่ ตอนใหม่ ตอนใหม่! นึกว่าจะตาฝาดซะอีก เพราะรอตอนนี้นานมากกกกกกก หายไปนานๆยังงี้น่าจะ มาลงตอนต่อไปแบบไวไว ให้หายคิดถึง รอเป็นหนังสืออยู่ด้วย อย่าลืมมาอัพเดทข่าวด้วยนะ ว่าจะได้ออกเมื่อไร   โดย: Athena IP: 202.151.41.2 16 พฤษภาคม 2550 15:37:21 น.

“ที่นี่...ไม่เหมือนสถานที่16 หรอกนะเพคะ” เปอร์ซิโฟเน่แอบขัน ดูเหมือนท่านจ้าวมิคาเอลจะยังไม่เข้าใจระบบการแลกเปลี่ยนในแดนมายา รวมถึงแผ่นดินอื่นๆ “...การแลกเปลี่ยน...จะใช้แร่ธรรมชาติอะไรก็ได้ ไม่ว่าจะเป็นเพชร พลอย แม้กระทั่งหิน...พวกเราชาวบิ๊กเกรซเนว่าจะสามารถวัดค่าของพลังงานจากก้อนอัญมณีได้...เพียงแค่สัมผัส...อย่างพลอยสองเม็ดนี้” เจ้าหญิงอธิบายพร้อมกับล้วนเอาก้อนอัญมณีออกมาจากห่อผ้าคาดเอว “อัญมณีสองเม็ดนี้ต่างกัน...พระองค์ว่าเม็ดไหนที่มีค่า...” ประโยค----->เจ้าหญิงอธิบายพร้อมกับล้วนเอาก้อนอัญมณีออกมาจากห่อผ้าคาดเอว “อัญมณีสองเม็ดนี้ต่างกัน...พระองค์ว่าเม็ดไหนที่มีค่า...”--------->ล้วน หรือล้วง   โดย: กขค-กบเขียดคางคก IP: 222.123.109.126 16 พฤษภาคม 2550 18:36:02 น.

ตอนใหม่ มาแล้วววววว ดีใจจจจจจ   โดย: piririn IP: 203.155.122.14 16 พฤษภาคม 2550 19:16:53 น.

เย้ๆ ตอนใหม่ๆ เมื่อไหร่โดเรียสจะโผล่สักทีอะคะ ชักคิดถึงหน่อยๆแฮะ อิอิ   โดย: Muk IP: 58.64.115.115 16 พฤษภาคม 2550 20:53:28 น.

ยิ่งอ่านยิ่งติดจริงๆเลยฮะ ช่วงนี้ฝนตกบ่อยระวังสุขภาพด้วยนะครับเด๋วจาเป็นหวัด(แล้วมาอัพไม่ได้^ ^) ป.ล.ล้อเล่นเน้อ   โดย: HaNong IP: 58.64.88.243 17 พฤษภาคม 2550 4:44:44 น.

เย้ ๆ นึกว่าจะไม่ได้อ่านซะแล้ววววว ดีใจจังเลย หวังว่าจะมีโบนัสมาด้วยนะคะ ค่า ที่หายไปนาน อิอิ เอาใจช่วยค่า ขอให้คอมหายดี ไว ๆ นะคะ อย่าลืม ให้คอมกินยาด้วยหล่ะ อิอิ แฮ้งค์นานไม่ดีนะคะ อิอิ บะบายค่า รออ่านตอนต่อไป อิอิ ปล. บางคำผิดไม่ว่ากันคะ เข้าใจว่า แต่งด้วยพิมพ์ด้วยมันต้องมีเบลอ มั่งหล่ะ อิอิ แย้วเจอกันใหม่จ้า (อันนีั้จงใจผิดนะคะ อิอิ)   โดย: คนตาม อ่านจากแดนไกล IP: 24.165.191.37 18 พฤษภาคม 2550 4:45:45 น.

รออยุ่เหมือนกันค่า   โดย: กาลครั้งหนึ่ง IP: 143.238.248.112 18 พฤษภาคม 2550 9:42:45 น.

เพิ่งได้อ่านย้อนดู ตอนนี้มีพิมพ์ผิดเยอะมั๊กมาก อิอิ   โดย: adel_ew 20 พฤษภาคม 2550 17:31:44 น.

พี่อะเดลมาต่อไวๆน๊า...อยากอ่านต่ออ่ะ   โดย: กั๊ดจัง IP: 58.64.122.85 28 พฤษภาคม 2550 19:37:30 น.

ได้ติดตามมาตั้งแต่เรื่องแรกแล้วค่ะ สนุกมากค่ะ อยากอ่านต่อภาค 2 คุณอะเดลคิดว่าจะมีกี่ตอนจบคะภาคนี้ แล้วจะมีภาคต่อไปไหม ขอบคุณค่ะ   โดย: ma IP: 161.200.255.162 29 พฤษภาคม 2550 12:56:13 น.

ยังจำกันได้ไหมคะ หนูเองคนที่อ่านมาตั้งแต่ม.2น่ะค่ะ นุชเองค่ะ ขออภัยอย่างยิ่งที่ต้องบอกว่าหายไปนานมากเพราะว่าเพิ่งย้ายเข้าหอมาน่ะค่ะ อะไรๆก็เลยวุ่นๆ กำลังเป็นน้องใหม่เลยค่ะ ชีวิตในมหาวิทยาลัยก็สนุกดีค่ะ เมื่อไหร่ ภาค2 จะได้พิมพ์สักทีล่ะคะ คนมีเวลาน้อยอย่างหนูจะได้อ่านอย่างเต็มๆสักที ยังสนุกไม่เคยเปลี่ยนเลยนะคะลุ้นทุกตอน ท่านจ้าวโดเรียสหายหน้าไปไหนคะ อุ้ยๆอุบไว้ หายมาอยู้กับน้องนุชเองค่ะ แล้วยังไงนุชจะส่งคืนให้นะคะ ขยันเขียนนะคะ นุชจะเป็นกำลังใจให้ค่ะ   โดย: ameria IP: 124.157.181.62 29 พฤษภาคม 2550 20:41:42 น.

เข้ามาดูอยู่เรื่อยๆว่าเมื่อไรจะมาอัพซักที คนอ่านรออยู่นะคะ   โดย: Athena IP: 202.151.41.2 30 พฤษภาคม 2550 20:14:57 น.

แวะเข้ามาดูอีกแล้ว คนเขียนหายไปไหนคะ ยู้ฮูอยู่อ่ะเปล่า มาต่อไวๆนะคะ คนอ่านรออยู่   โดย: Athena IP: 202.151.41.2 5 มิถุนายน 2550 16:25:03 น.

คนเขียนหายไปไหนอ่ะคะ มาเขียนต่อไวไวน้าค่ะ แบบว่ารออ่านอยู่อ่ะคะ อิ อิ อิ   โดย: หน่อย IP: 125.26.249.211 7 มิถุนายน 2550 12:57:30 น.

ไม่ได้หายไปไหนหรอกค่ะ แต่ต้นฉบับช่วงหลังมีปัญหาเลยออกอาการเซ็งรับประทาน อิอิ คนเขียนก็เลยถือโอกาสอู้...ไว้ยังไงจะเอามาลงให้นะคะ   โดย: adel_ew 7 มิถุนายน 2550 18:22:08 น.

โดย: ying IP: 58.8.93.72 22 กันยายน 2550 11:37:13 น.