Bloggang.com : JazzLover - เหนื่อยใจ....XL STEP

ในช่วงชีวิตหนึ่งของคนเรา ย่อมจะมีเวลาที่ต้องพบเจอกับความสับสน และเหนื่อยล้า เหนื่อยกับการทุ่มเทให้กับใครหรืออะไรสักอย่างที่เรารัก แต่สิ่งที่ได้กลับคืนมา มีเพียงความว่างเปล่า บางคนบอกว่า บางทีการให้ไม่จำเป็นต้องหวังสิ่งตอบแทน แต่ผมกลับคิดว่า ผมยังเป็นมนุษย์ปุถุชน ยังมีกิเลส ยังอยู่ในโลกของวัตถุนิยม ฉะนั้น บางที พอทุ่มเทให้ไป มันก็เลยต้องมีการคาดหวังกับสิ่งที่จะได้รับกลับคืนมาบ้าง อย่างน้อยมันก็ทำให้สิ่งที่ผมทำ มันจะได้ไม่ดูไร้ค่าเกินไป

ผมเกิดไปตกหลุมรักกับคนคนนึงเข้า ความจริงเรารู้จักกันมานานหลายปีแล้ว ก่อนที่ผมจะมาเป็นนักแต่งเพลงซะอีก แต่พอผมได้ไปทำงานที่คีตา ก็เลยห่างๆกันไป จนมาคบกันสนิทอีกทีก็ตอนตกงานนี่แหละ เราก็เลยมีเวลาอยู่ด้วยกัน ไปเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ แล้วพอมันบ่อยขึ้น จากที่เคยรู้สึกชอบเฉยๆ ก็กลายเป็นเริ่มจะรัก เขาก็รับรู้ถึงความรู้สึกอันนี้ของผม แต่ก็ยังยืนยันที่จะเป็นแค่เพื่อนสนิทเท่านั้น ผมยอมรับว่า ผมทุ่มเทให้กับคนคนนี้มาก เทคแคร์จนสุดชีวิต และที่ทำไปผมก็หวัง หวังว่าจะมีสักครั้งที่เขาจะหันมามองและยอมรับในความเป็นมากกว่าเพื่อน สักนิดก็ยังดี

ช่วงเวลาที่เราคบกันไปในแบบที่ผมรักเขาข้างเดียว ผมก็เริ่มที่จะมีเพลงที่แต่งให้ XL STEP บ้างแล้ว อย่าง แค่หนึ่งคืน , เคยรักฉันบ้างไหม ซึ่งล้วนแล้วแต่เกิดจากความรู้สึกสับสน คาดหวัง และน้อยใจ จนกระทั่งมีอยู่คืนหนึ่ง ที่ผมไปสารภาพรักกับเขา และไปถามใจถามความรู้สึกของเขาอีกครั้ง คำตอบที่ได้รับกลับมาก็ยังคงเป็นเช่นเดิม คือเขาไม่เคยรักและไม่อาจที่จะให้ความรู้สึกที่มากกว่าเพื่อนกับผมได้ ผมไม่โกรธไม่โทษเขา เพราะรู้ว่าเราไม่อาจจะไปบังคับใจใครได้

แต่คำตอบของเขาก็ทำให้ผมรู้สึกสิ้นหวัง คำพูดหลายๆคำมันอัดอั้นอยู่ในใจ ผมคงบอกเขาไม่ได้และไม่อาจจะไประบายให้ใครฟัง เพราะมันก็ดึกมากแล้ว เพื่อนๆผมคงจะหลับสนิทกันไปแล้ว รวมทั้งเขาด้วย สิ่งเดียวที่ผมพอจะทำได้ คือการระบายมันออกมาเป็นเพลง

ในคืนนั้น...ผมจึงลงมือนั่งทำเพลงช้าขึ้นมาเพลงนึง แล้วการที่ต้องอยู่คนเดียว ในช่วงเวลาที่ความแข็งแกร่งในจิตใจ มันเสื่อมถอย ทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นกับผม จึงมารวมตัวกันอยู่ในสมองและความรู้สึก กลายเป็นความฟุ้งซ่าน ผมท้อแท้กับการทำงาน XL STEP ที่ไม่รู้อนาคตว่าจะเป็นอย่างไร ผมสับสนกับชีวิตที่ลอยไปลอยมา ไม่มีค่ายอยู่ ผมเบื่อกับการเที่ยวกลางคืน ที่นับวันก็มีแต่จะทำให้เงินเก็บของผมมันร่อยหรอลงไปเรื่อยๆ และที่ทำให้ผมเหนื่อยใจที่สุด คือการทุ่มเทความรักให้กับคนคนนั้น แต่ไม่ได้รับความรักกลับคืนมาแม้เพียงเศษเสี้ยว

ผมใช้อารมณ์และความรู้สึกต่างๆเหล่านั้น บรรจงเล่นคีย์บอร์ด ฮัมเพลงออกมาเป็นตัวโน๊ต และใส่เนื้อเพลงลงไป จากท่อนแรกไปจนถึงท่อนสุดท้าย มันถูกร้อยเรียงออกมาเป็นประโยคๆอย่างรวดเร็ว โดยไม่ได้ผ่านการกลั่นกรองโดยมันสมองแต่ออกมาจากใจ ทำไปน้ำตาไหลไปจนจบออกมาเป็นเพลงหนึ่งเพลง ผมไม่ต้องเสียเวลากับการตั้งชื่อเพลงเลย เพราะคำว่า "เหนื่อยใจ" สั้นๆแต่ได้ใจความ มันคือชื่อที่หลุดออกมาจากความรู้สึกแท้ๆของผม และเรื่องราวในเพลงก็เหมาะสมที่สุดแล้วกับชื่อนี้..."