ความประทับใจในการไปแข่งขันอ่านอักษรเบรลล์ ณ โรงเรียนสอนคนตาบอดกรุงเทพ

เราเริ่มออกเดินทางกันตั้งแต่เช้า ในวันศุกร์ ที่ 5 มกราคม โดยที่ครอบครัวของหนูออกเดินทางจากจังหวัดนครศรีธรรมราช พ่อของหนูเป็นคนขับรถเองค่ะ แหม อึดซะไม่มี

หนูและน้องนอนสบายมาตลอดทาง แม่ก็ดูเหมือนจะเคลิ้มไปด้วย ส่วนพ่อก็ทำหน้าที่เป็นสารถีอย่างนุ่มนวลและอดทน ตอนเช้าเรารับประทานอาหารกันที่โคออฟต์ ซึ่งเป็นศูนย์บริการอาหารที่จังหวัดสุราษฎร์ธานี จากนั้น ก็เดินทางต่อ

เมื่อถึงเวลาเที่ยง เราก็พักรับประทานอาหารกันที่ร่มไม้ โดยนำเอาอาหารที่จัดใส่ปิ่นโตเป็นชั้น ๆ ลงมารับประทานกันสี่คน โดยปูเสื่อนั่งกินกัน โอ๊ย ไม่อยากจะบอกเลยค่ะว่าบรรยากาศรอบตัวมันเสบยจริง ๆ ฮิ ฮิ ฮิ


“แวะกินข้าวเที่ยงกัน ไม่ทราบในสวนยางขอฝใคร”
จากนั้นก็ออกเดินทางต่อ คราวนี้ได้นอนตลอดทาง กว่าจะถึงกรุงเทพก็ปาเข้าไปสองทุ่มแล้ว แถมกว่าจะถึงรังสิตซึ่งเป็นที่พักของเรา ( บ้านของพี่ซึ่งเป็นหลานชายของแม่ ) ก็เกือบดึก เพราะบนทางด่วนรถติดมาก แหมไม่อยากจะบรรยาย หนูละเกือบจะคลื่นเหียนเลยเชียว

เมื่อมาถึง พี่ก็บริการอย่างดี จัดห้องจัดหับให้เรานอนกันอย่างสบาย หนูก็รีบนอนเพื่อที่จะเตรียมตัวไปแข่งวันรุ่งขึ้น

6 มกราคม พ.ศ. 2550
ฉันตื่นขึ้นมาตอนตีห้า รู้สึกตื่นเต้นยังไงพิกล เมื่อรับประทานอาหารเสร็จแล้วเราก็ออกเดินทางไปยังโรงเรียนสอนคนตาบอดกรุงเทพ ซึ่งเมื่อไปถึง ฉันก็ได้รู้จักกับเพื่อน ๆ ตาบอดที่มาแข่งด้วยกันหลายโรง เช่น ลำปาง แพร่ เชียงใหม่ ขอนแก่น ร้อยเอ็ด เป็นต้น ฉันรู้สึกตื่นเต้นมากก่อนที่จะแข่ง มือไม้สั่น เย็นเฉียบ

เมื่อแข่งเสร็จก็รู้สึกโล่งอก เลยลงมาข้างล่างเพื่อมาร่วมเล่นเกม เกมน่ะหรือค่ะ มีหลากหลายสารพัด เช่น เก้าอี้ดนตรี กินวิบาก ตอบปัญหา เป็นต้น แถมยังมีร้องเพลงโชว์อีกต่างหาก หนูกวาดรางวัลมาเพียบเลยค่ะ ไม่ได้โม้นะคะ

ผลการตัดสินปรากฏว่า หนู ทายซีคะว่าอะไร ติ๊กตอก เอาล่ะ ถ้าทายไม่ถูก หนูจะเฉลยให้
แพ้ค่ะ เพราะว่าหนูอ่านคำย่อ ไม่ได้อ่านคำเต็ม

ครั้งแรกหนูรู้สึกช็อกไปหมด พอคราวหลังก็รู้สึกดีขึ้น พอกลับจากโรงเรียน หนูก็รู้สึกอ่อนเพลีย เพราะต้องขึ้นทางด่วนซึ่งหมุนเป็นวงกลม โอย กรุงเอ๋ยกรุงเทพ

เมื่อมาถึงรังสิต หนูก็กินเลี้ยงเนื่องในงานปีใหม่ย้อนหลังแล้วก็เป็นการฉลองวันเกิดให้กับลูกคนสุดท้องของพี่ชายหนูด้วย เยี่ยมไปเลยค่ะ หนูได้ร้องเพลงด้วย
แต่ตอนนี้หนูก็ไม่รู้สึกเสียใจอีกแล้วค่ะ เพราะว่า หนูคิดว่าตอนนี้หนูยังอยู่ม. 2 ซึ่งเป็นม.ต้น จึงเป็นธรรมดาอยู่เอง
พี่ ม. 6 ชนะค่ะ เป็นพี่ที่อยู่ที่กรุงเทพนั่นแหละ

ลาก่อนนะคะ ขอให้ตอบมาเยอะ ๆ นะ หนูจะได้มีกำลังใจในการใช้นิ้วชี้สองนิ้วของหนูให้เป็นประโยชน์มากยิ่งขึ้นไปอีกค่ะ
( น้องโรสคนไม่สวย ฮิฮิ )

Create Date : 19 มกราคม 2550
Last Update : 19 มกราคม 2550 22:18:46 น.		4 comments
Counter : 1450 Pageviews.
Share Tweet