พ่อตาดี เล่าเรื่องลูกตาบอด
สวัสดีครับ ตอนนี้น้องโรสเรียนหนังสือ อยู่ที่โรงเรียน ไม่ค่อยมีเวลามาบ้าน ผมก็เลยขอเขียนคั่นบ้าง บล้อคจะได้ไม่เหงา
ก็นั่งคิดอยู่นานเหมือนกัน ว่าจะเล่าเรื่องอะไรให้เพื่อนๆ พี่ๆ ลุงๆ ป้าๆ น้องโรสฟังดี ก็คงต้องเล่าเรื่องที่เคยพบกับตนเองมา โดยเฉพาะเรื่องเกี่ยวกับคนตาบอด เด็กตาบอดนะครับ
อันที่จริง ผมมีลูกตาบอดมาแล้ว เกือบจะ 17 ปี เวลาเนิ่นนานขนาดนี้ ได้สัมผัสกับคนตาบอดมาก็มากครับ โดยเฉพาะเด็กๆตาบอด ทั้งลูกเขา ลูกเรา
เด็กๆตาบอด เป็นเด็กที่ตนเราตาดีๆ ต้องให้ความช่วยเหลือ เพื่อให้เขาได้มีชีวิต ไม่ลำบากมากนัก ต้องพัฒนา ต้องให้เขาได้รับการศึกษา เพื่อให้เขาได้มีความรู้ เพื่อเลี้ยงตัวเอง ไม่เป็นภาระต่อสังคมในอนาคต
หลายครั้ง เมื่อขณะที่น้องโรสยังเล็กๆอยู่ ผมกับภรรยา คุณผมขาวจะไปยังโรงเรียนสอนคนตาบอดในหลายที่ ไปยังต่างจังหวัดบ้าง ต่างภูมิภาคบ้าง เพราะตอนนั้น ทางภาคใต้ มีโรงเรียนสอนคนตาบอดอยู่ที่เดียว คือ ที่จังหวัดสุราษฏร์ธานี ไปเพื่อจะดูว่า เขาให้การศึกษาเด็กคนตาบอดอย่างไร เพื่อจะได้นำมาพัฒนาน้องโรสในอนาคต เพราะเขาก็โตขึ้นทุกวัน
เราได้พบเด็กๆมากมาย ได้รับฟังเรื่องราวหลากหลายจากคนตาบอดในแต่ละสถานที่นั้นๆ บางเรื่องก็สนุกสนาน ตลกขบขัน แต่บางเรื่อง ผม กับคุณผมขาวก็น้ำตาซึมอยู่เหมือนกัน
ในเรื่องราวต่างๆเหล่านั้น เมื่อเวลาผ่านมา เราก็จะลืมเลือนไป แต่มีอยู่เรื่องหนึ่ง ที่ผมยังจำได้ ไปพูดที่ไหน ผมก็จะเล่าให้ผู้ฟังได้ฟัง และก็เล่าไม่ค่อยจบ หรอกครับ ตอนที่เขียนนี่ คอหอยมันก็ตีบตันอย่างไรก็ไม่รู้เหมือนกัน
จำได้ว่า วันนั้นเป็นวันที่ 15 สิงหาคม หลายปีมาแล้ว เราได้ไปยังโรงเรียนสอนเด็กตาบอดโรงเรียนหนึ่งของทางภาคใต้ น้องโรสยังเล็กอยู่เลยครับ ก็อุ้มกันไป กระเตงกันไป ที่โรงเรียนนั้นเราก็ได้พบเด็กตาบอดหลายคน แต่วันนั้นเป็นวันปิด
ปกติ เมื่อผมไปที่ไหน ก็จะไปดู บอร์ดต่างๆ ที่เขาติดไว้ เพราะได้เห็นกิจกรรม ที่ทางโรงเรียนนั้นได้ทำมา ที่โรงเรียนนี้ก็เช่นกัน ผมก็ไปเดินดูบอร์ดต่างๆ ที่ทางโรงเรียนเขาติดไว้ ให้ผู้เข้ามาเยี่ยมได้อ่าน ตอนนั้น หลังวันแม่พอดี ในวันแม่ ทางโรงเรียนก็ได้แจกกระดาษให้นักเรียนเขียนจดหมายถึงแม่ เด็กๆก็เขียนกัน เป็นภาษาเบรลล์ แล้วทางโรงเรียนก็มาแปลรวมเป็นภาษาปกติไว้ด้วยกัน
เด็กๆก็เขียนกันมากมาย ก็เหมือนกับที่เราได้เห็นๆกันนั่นแหละครับ เพราะเด็กตาบอดก็เหมือนเด็กตาดี ทั่วไป ใส ซื่อ ผมก็เดินอ่านดูไปเรื่อยๆ ก็มาสะดุดเอา จดหมาฉบับหนึ่ง เด็กคนนี้เขียนเอาไว้ว่า
วันแม่ปีนี้ อยากพบแม่ อยากกอดแม่มาก 5 ปีแล้วไม่ได้พบแม่เลย
ผมอ่านจดหมายนั้นไม่จบครับ คอมันแห้ง ขมๆอย่างไรก็ไม่รู้
หลังจากนั้นเราก็กลับบ้าน และผมก็บอกกับตัวเองว่า ถึงแม้เราจะลำบากกันมากมายขนาดไหน แต่เราก็จะพยายาม ไม่ให้ลูก ต้องเขียนจดหมายเช่นนั้น เป็นอันขาด
ผมไปพูดที่ไหน ผมก็เล่าเรื่องนี้ให้เขาฟังทุกที่ และก็เล่าไม่ค่อยจบสักครั้งเหมือนกันครับ ครั้งนี้ก็เช่นกัน ลาละครับ
Create Date : 26 สิงหาคม 2551 |
Last Update : 26 สิงหาคม 2551 10:49:47 น. |
|
11 comments
|
Counter : 1280 Pageviews. |
|
|
|