คนตาพิการ คิดอย่างไร กับตนเอง และผู้อื่น
บทความ เรื่อง ความหมายของคำว่า “คนพิการ” และสิ่งทั้งหลายทั้งปวงที่คนพิการและคนปกติสามารถร่วมมือกันได้
หนูชื่อ นางสาว นุ่นนิจ ถาวรรัตน์ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 3 กำลังศึกษาอยู่ ณ โรงเรียนแจ้งวิทยา อำเภอเมือง จังหวัดสงขลา ศึกษากับนักเรียนปกติทุกประการ แต่มีหนูเพียงคนเดียวที่มีความพิการทางสายตา อยู่ในโรงเรียนนี้
ความหมายของคำว่า “คนพิการ” ในความคิดของหนู คือ ผู้ที่มีความบกพร่องสิ่งใดสิ่งหนึ่งหรือสองสามสิ่ง แต่มิใช่บกพร่องไปเสียทุกสิ่ง หากมีศักย์ภาพและเปี่ยมไปด้วยความสามารถมากมาย แต่ ถ้าคนพิการไม่แสดงออกมา จะมีหรือที่จะได้รับโอกาสในการอยู่ร่วมในสังคมเฉกเช่นคนปกติธรรมดา
คนพิการ จำแนกได้เป็น 2 เหล่า คือ 1.คนพิการที่เมื่อรู้ว่า ตนเองพิการแล้ว ก็น้อยใจ ไม่กล้าเผชิญหน้ากับสังคมหรือเรียกกันทั่วไปว่า “เก็บตัว” และคิดที่จะตายสถานเดียว 2. คนพิการที่เมื่อรู้ว่า เราพิการแล้วนะ แต่ เราก็ยังมีความสามารถ มีศักย์ภาพเท่าเทียมกับคนปกติ ไม่ต่างอะไรเลย และคิดที่จะแสดงศักย์ภาพเหล่านั้นออกมาให้คนปกติได้มองเห็นและรับรู้ เราอยากจะเลือกคนพิการเหล่าไหนคะ
หากเป็นหนู ( ซึ่งก็พิการอยู่แล้ว ) เลือกเหล่าที่ 2 ค่ะ เพราะนอกจากหนูจะได้รับโอกาสก็จริง แต่หนูก็ได้รับคำถามมากมายจากน้อง ๆ หรือเพื่อน ๆ แม้กระทั่งผู้ใหญ่ว่า “หนูทำได้ยังไง ใครอาบน้ำให้ เวลาแต่งตัวใครแต่งให้” เป็นต้น
คำถามเหล่านี้นี่แหละค่ะที่หนูใช้เป็นแรงใจผลักดันให้ตัวเองคิดเสมอว่า “เราทำได้” ถ้าเราฝึกหัดเสียอย่าง ลองผิดลองถูก หรือศึกษาจากผู้ที่มีความปกติทุกประการ ก็จะทำได้ไม่ยาก แต่ถ้าขาดโอกาสแล้วละก็ ก็ ก็ คิดออกไหมคะว่าควรทำยังไง คำตอบ คือ ก็ใช้ความสามารถของเรามาเป็นโอกาสของเราสิคะ งงไหม ขบคิดกันดูนะคะ
ความสามารถของเรานี่แหละที่จะทำให้เราได้โอกาสอันงดงามที่จะมาอยู่ร่วมในสังคม หนูซึ่งเรียนร่วมกับเด็กปกติมาตลอดตั้งแต่อยู่ชั้นประถม ก็เผชิญกับปัญหามากมาย ทั้งขาดโอกาสในการศึกษาในบางวิชา (เพราะหนูมองไม่เห็น) ทั้งโดนเพื่อนหรือน้อง ๆ แกล้งหรือด่าว่าด้วยถ้อยคำรุนแรง เช่น “ไอพี่ตาบอด ไอ้เด็กไม่มีปัญญา” แต่หนูก็ทำหูทวนลม เดินผ่านไป คิดเสียว่า “อย่าไปสน อย่าไปสน”
แรก ๆ หนูก็เคยน้อยใจเหมือนกันค่ะ ไม่มีใครหรอกที่จะไม่เคยน้อยใจ แต่ถ้าหากมัวแต่น้อยใจ แล้วโอกาสที่ไหนจะวิ่งมาหาเรา ต้องวิ่งไปหาโอกาสใช่ไหมคะ ใช้ความสามารถและศักย์ภาพที่เรามีอยู่ในตัวเราผลักดันให้เราวิ่งไปสู่ประตูโอกาส แล้วแสดงออกมาโดยการเคาะ ก๊อก ก๊อก ก๊อก ประตูโอกาสก็จะเปิดเอี๊ยดออกมา ไชโย เราก็เดินเข้าไปอยู่ในสังคมได้อย่างสง่างาม
ไปก่อนนะคะ บ๊ายบาย เดี๋ยวขอไปเปิดประตูโอกาสก่อน อ้อ เปิดแล้ว ขอวิ่งเข้าไปในสังคมก่อนนะคะ เพราะได้เคาะประตูโอกาสแล้ว ฮิ ฮิ ฮิ ( โรส เจ้าเดิม รายงาน )
Create Date : 15 พฤศจิกายน 2550 |
Last Update : 15 พฤศจิกายน 2550 6:45:06 น. |
|
13 comments
|
Counter : 1278 Pageviews. |
|
|
|
เพื่อคนที่เรารักและรักเราด้วยนะ
น้องเพียงแต่ขาดบางอย่างไป แต่ยังมีอีกหลายอย่างที่สามารถชดเชยได้
เป็นกำลังใจให้น้องเสมอคะ