• เรื่องของเรา
• สุขพอดีพอดี...กับงานพิธีกร
• สิ่งที่อยู่ข้างใน
• สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า...เธอ
• ปากหมา station
• ตระเวน...ไปเรื่อย..เรื่อย
• น้องเอิญ...ที่รัก
• เรื่องของฉัน (ปี๒๕๔๓)

• merveillesxx
• แฟนผมตัวดำ
• ladycake
• copybee
• ตามอารมณ์
• ยิ่งยง นั่งยองยอง
• grappa
• หาแฟนตัวเป็นเกลียว
• Webmaster - BlogGang

• พี่วิภว์
• พี่ด๋าว
• ผีจู๋
• happening
• ตกแต่งบล็อกกะป้ามด
• ร้านเล่า..แบกเป้ไปนอนอ่านหนังสือ
• hi5noppung
• Bluediamond-Resort
• BlogGang.com

บำบัด_เยียวยา_รักษา_ฟื้นฟู และอีกหลายๆคำที่จะทำให้เราดีขึ้น ๒ อาทิตย์ที่ผ่านมา เรารู้สึกว่าเศร้าพอละ ต้องทำอะไรให้ชีวิตไปต่อ ไม่อย่างนั้นคงไม่ดีแน่ๆที่ปล่อยให้มันกัดกินตัวเรานานกว่านี้ เราเลยลองหาทางบำบัดตัวเองตามวิธีที่เหมาะกับตัวเรา ซึ่งหลักๆจะมีอยู่ ๓ อย่างด้วยกัน อันดับแรก เขียนความคิด ทุกครั้งที่เราเศร้า เรามักจะคิดวนเวียน มันวนไปมาจับต้นชนปลายอะไรไม่ถูกเลย เลยพยายามเรียบเรียงความคิดตัวเองลงบนกระดาษก่อน ซึ่งก็ได้ผลมาหลายครั้งแล้ว เพราะเมื่อก่อนเราเคยคิดจะฆ่าตัวตายเหมือนกัน กระดาษกับปากกานี่แหละที่ฉุดให้เรารอดมาได้ และคราวนี้เราก็ยังระบายความคิดด้วยการเขียนอยู่เหมือนเดิม ซึ่งมันทำให้เราได้เรียบเรียงความคิดให้เรียบร้อยมากขึ้น และมันก็ช่วยเราไว้อีกครั้งจนได้ อันดับที่สอง เดินทบทวนสติ การเดินทำให้เราได้เห็นในสิ่งที่เรามักมองข้ามไป เพราะเมื่อคุณเดินทางด้วยแรงของเครื่องยนต์ คุณจะมองข้ามรายละเอียดของทางผ่านไปด้วยความรวดเร็ว แต่เมื่อเราได้เดิน เราจะได้่เห็นอะไรระหว่างทาง มันทำให้เราได้ทบทวนสติตัวเองไปตลอดทาง ยิ่งเราเป็นคนที่คิดเยอะและซับซ้อนมั่วซั่ว บางทีเดินถึงบ้านแล้วยังคิดไม่หมดเลย ๒ อาทิตย์ที่ผ่านมา เราเดินจากรัชดาถึงพระโขนง ไปแล้ว ๔ ครั้ง ครั้งหลังสุดเรื่องที่เราคิดมากก็ลดลงไป เพราะสองข้างทางมันบอกอะไรเรามากมาย และการที่เราเดินไปถึงบ้านได้ ้มันก็เหมิือนกับเป็นการฟื้นฟูจิตใจเราที่ทำอะไรไม่เคยสำเร็จเลย เพราะอย่างน้อยเราก็เดินจนถึงบ้านละ อันดับสาม จังหวะพระเจ้า ไม่ได้บ้านะครับ แต่ว่าไม่รู้จะเขียนอย่างไรดี อารมณ์มันประมาณว่า เวลาเราคิดอะไรไม่ออก เสียงเหล่านั้นก็จะเข้ามาบอกเราเอง เช่นบางครั้งผมรู้สึกว่าทำไมวันนี้มันแย่จัง อยู่รายการวิทยุที่ฟังอยู่ก็เปิดเพลง ฤดูที่แตกต่าง ขึ้นมาซะอย่างนั้น อะไรประมาณนี้ มันจะมาในแบบที่เราคิดไม่ถึง สำหรับช่วงที่ผ่านมา จังหวะพระเจ้าของเราเข้ามาเป็นตัวหนังสือ จากหนังสือของ โรเบิร์ต ฟูลจัมที่เราเคยซื้อไว้เมื่อ ๑๐ ปีแล้ว มันคือความบังเอิญจริงๆที่น้องชายเรารื้อกองหนังสือ และเล่มนี้ก็วางอยู่บนสุด เลยนำมาพลิกเล่นๆ และก็ได้เห็นปากกาที่เราเคยวงประโยคดีๆในเล่มนี้ไว้ ี้ ซึ่งเราเปิดเจอประโยคนี้เป็นประโยคแรก "คำแนะนำในการลงจากหลังช้าง ขั้นแรกต้องทำใจดีๆไว้ ขาลงง่ายกว่าขาขึ้นมาก" ใช่แล้วครับ จังหวะที่เราลงมันง่ายกว่าขาขึ้นมาก เพราะฉะนั้น เราจะมาทุกข์กับขาลงทำไม เพราะมันง่ายจะตายไปถ้าคุณจะลง แต่ขาขึ้นนี่ซิยากกว่าเยอะ จังหวะพระเจ้า ชี้ทางให้เราแล้ว เราคงต้องเดินต่อได้แล้วละ   Create Date : 13 กรกฎาคม 2551     Last Update : 14 กรกฎาคม 2551 15:48:10 น. Counter : 433 Pageviews.   3 comment Share Tweet

คุณกำลังจะเดินไปสถานีรถไฟฟ้าใช่ไหมค่ะ เราได้ยินคำทักทายนี้ในเช้าวันฝนตกปรอยๆ เราหันมองไปทางต้นเสียง เราก็ได้พบกับน้าผู้หญิงสูงวัยคนหนึ่ง สวมเสื้อลายทางขาวแดงแต่งหน้าจัดคนหนึ่งยืนหลบฝนอยู่ ไม่รู้อะไรดลใจให้เราบอกออกไปว่า "ใช่ครับ" แล้วเธอก็ถามว่า "ขอติดร่มไปด้วยได้ไหมค่ะ" เราตอบออกไปว่า "ยินดี" แล้วเรากับเธอก็เดินไป เธอพยายามเล่าเรื่องการที่เจ้านายฝรั่งไม่ชอบกินปลาดุกให้ฟัง เรื่องที่เธอเล่านั้นสนุกดี แต่เราตอบโต้ด้วยแค่การหัวเราะในลำคอ มันอาจจะเป็นเพราะเรายังเศร้าอยู่ หรือแค่อยากจะหาใครสักคนที่เดินเคียงข้างไปสู่จุดหมาย แต่เมื่อถึงรถไฟฟ้าเราก็แยกกัน ด้วยคำขอบคุณจากเธอ เรากลับมาถามตัวเองระหว่างยืนรอรถไฟฟ้าว่า ทำไมเราอยากจะมีคนเดินข้างๆ แต่เรากลับไม่ยอมเปิดใจ มันเป็นคำถามที่หลอกหลอนตลอดมา แต่คุณน้าท่านนั้นก็ทำให้เราเข้าใจว่า มนุษย์เรานั้น การสร้างสัมพันธ์นั้นไม่ได้ยากเย็นอะไร เพียงแค่เราเปิดใจและอย่าปิดกันตัวเอง เหมือนกับที่เราให้น้าสาวคนนั้นอาศัยร่มไปด้วยกันจนถึงสถานีรถไฟฟ้า   Create Date : 12 กรกฎาคม 2551     Last Update : 12 กรกฎาคม 2551 18:12:43 น. Counter : 418 Pageviews.   9 comment Share Tweet

ทำไม....เราไม่ให้อภัยตัวเอง ๐๐ คำเตือน ตอนนี้ไม่สนุก ผ่านได้เลย ๐๐ ๔ วันทีี่ผ่านมา เราจมกับความรู้สึกผิดของตัวเอง มันสับสนวนเวียน ก้าวข้ามไม่ผ่านเสียที คิดอะไรไม่ออก แต่ในที่สุดมันก็คลายตัวออกมา เป็นความคิดที่เรียบเรียงได้แบบนี้ เริ่มจาก นิสัยความเฉื่อยชา ไม่เด็ดขาด และไม่มุ่งมั่นของตัวเองจนทำให้เราเกิดอาการต่อไปนี้ ๐ เรารู้สึกแย่กับตัวเองที่ไม่สามารถดูแลคุณป้าได้อย่างที่ควรจะเป็น ๐ เรารู้สึกแย่กับความสามารถในเรื่องงาน ที่มันไม่ได้ดีขึ้นเลย ๐ เรารู้สึกแย่กับตัวเองที่ทำงานไม่ได้เรื่องจนเพื่อนร่วมงานต้องจากไป ๐ เรารู้สึกแย่กับตัวเองที่บอกคนรักของเราว่า ความรักที่มีให้มันหายไปไหนไม่รู้ ๐ เรารู้สึกแย่กับตัวเองที่ไปทำลายความหวังของคนรักเรา ๐ เรารู้สึกแย่กับตัวเองที่ทำลายความรู้สึกดีๆที่มีให้กันมานาน มันมากมายจนเราไม่ยอมให้อภัยตัวเอง ตอนนี้เราไม่กล้าที่จะมองหน้าคนรักเรา ตอนนี้เรารู้สึกแพ้ หมดหวัง และทุเรศตัวเองที่เป็นแบบนี้ ทางออกที่ดีที่สุดในตอนนี้ก็คงจะเป็น "การปล่อยวาง" คำสอนที่พระพุทธเจ้ามอบให้เมื่อ ๒ พันปีก่อน เป็นคำที่เรียบง่าย แต่ทำยากเหลือเกิน แต่ถ้าอยากเดินต่อเราคงต้องลองทำดู ไม่แน่มันอาจะทำให้เรากลับมายืนได้อีกครั้งก็เป็นได้   Create Date : 08 กรกฎาคม 2551     Last Update : 8 กรกฎาคม 2551 17:36:51 น. Counter : 796 Pageviews.   27 comment Share Tweet

คืนนี้ขอ หอบ ปีนี้ป่วยบ่อยครับ แต่อาการหอบที่ติดตัวมา ไม่ค่อยเป็นสักเท่าไร แต่เมื่อวานมันกลับมาครับ หน้าชื่นตาบานมาเชียว แต่เราดิหน้าเขียว เกือบแย่เพราะว่ายาดันหมด ถ้าใครที่เป็นหอบคงรู้จักฤทธิ์มันดี แต่ถ้าใครไม่รู้จักมาจะเล่าให้ฟัง หอบคืออาการที่หายใจไม่สะดวก เหมือนๆหลอดลมของเราจะตีบตัน หายใจเข้าไปได้ แต่หายใจออกไม่ได้ สาเหตุเกิดจากการแพ้อะไรสักอย่าง(สำหรับเราแพ้ฝุ่น) เมื่อเกิดอาการขึ้นหลอดลมจะอักเสบพองบวม ไปปิดกันการหายใจ ถ้าเป็นหนักๆนี่ถึงกับตายเลยนะขอบอก เราเริ่มรู้ตัวว่าเป็นหอบประมาณ ปวช.๒ วันนั้นตกใจตัวเองเหมือนกันว่าตื่นมาแล้วทำไมมึนๆหัว หายใจไม่ออก แน่นหน้าอกมากๆ ตอนนั้นเรายังไม่รู้จักโรคหอบ นึกว่าผีเข้าอย่างเดียวเลย โอยๆๆตายๆๆ ตูไปเยี่ยวรดอะไรมาหรือเปล่า คิดๆๆ เอ๊ะเราขี่จักรยานไปทับเงาศาลพระภูมิแถวไหนเปล่าเนี่ย โอ๊ยๆๆ เจ้าที่ ผีข้างทางจากที่ไหนจะมาเอาชีวิตเราหรือเปล่าๆเนี่ย คิดไปมากมาย ทำไง ทำไง ด้วยความคิดของเด็กอายุ ๑๔ นาทีนั้น ผีอำต้องไหว้พระ ท่องนะโม อยู่บนเตียงก็ไม่หาย ทำไง ทำไง คิดต่อไปว่าต้องจุดธูปแล้วผีมันจะกลัว คลานไปเอาธูป มากำหนึ่ง หลักสิบ จุดเลย ไฟท่วมธูป ควันท่วมบ้าน แล้วเสือกหายใจเอาควันเข้าไปอีก คูณสองคับอาการ หายใจไม่ออกแถมแสบตาอีก ป้าวิ่งจากบ้านอีกหลังมาดู ภาพที่ป้าเห็นก็คือ ไอ้เด็กอ้วนนั่งร้องไห้จุดธูปไฟท่วม ป้านึกว่าหลานจะเผาบ้าน โดนตีซ้ำอีก สรุปว่าวันนั้นไปหาหมอคุ้มเลย ทั้งหอบ ทั้งตาอักเสบ ทั้งแผลไฟไหม้และตูดช้ำ โอ๊ยจะบ้าตายคิดไปได้นะคนเราว่าผีอำ รอดตายมาจากคราวนั้นได้เราก็เลยรู้จักกับหอบ ตอนนี้เลยเป็นเพื่อนกับมันมานาน รื้อห้อง หรือ ปัดฝุ่นที่ไร ถ้าน้ำมูกเริ่มไหล แสดงว่า คืนนี้ขอ หอบ   Create Date : 16 มิถุนายน 2551     Last Update : 16 มิถุนายน 2551 1:26:10 น. Counter : 462 Pageviews.   4 comment Share Tweet

ขโมยขึ้นบ้าน กางเกงยีนส์ ๖ เจ็คเก็ตยีนส์ ๒ ร้องเท้าผ้าใบ ๑ กระเป๋า ๑ กรรไกรตัดหญ้า ๑ ของที่น้องเราหามา ได้มีการเปลี่ยนเจ้าของโดยไม่ได้รับการยินยอมจากเจ้าตัว หรือที่กฎหมายเขาเรียกกันว่า ลักทรัพย์ ส่วนแถวบ้านเราเรียวว่าโดนขโมยขึ้น อยากจะแจ้งตำรวจแต่ก็ปวดใจเหลือเกิน เพราะแถวบ้านเรายังมีการขายยา เด็กป.๕รู้ แต่ตำรวจไม่ทราบ ที่หลังไม่ต้องวิ่งเต้นเอาเงินไปช่วงชิงเก้าอี้หรอก ให้เด็กป.๕ มันเป็นอธิบดีเหอะ ถามว่าโกรธขโมยไหม....ไม่โกรธนะ เพราะเราประมาทเอง ที่ซักกระเป๋าและเสื้อผ้าแล้วตากไว้ในรั้วบ้าน ที่วางรองเท้าไว้ในรั้วบ้าน ที่เอากรรไกรตัดหญ้าวางไว้ในรั้วบ้าน และเราประมาทเอง ที่เชื่อใจตำรวจที่อยู่นอกรั้วบ้าน คงมีทางเดียวที่จะช่วยตัวเองได้ก็คือ อย่าประมาท ที่เขียนไปเนี่ยแค่อยากระบาย ไม่ได้ต้องการให้พี่ขโมยมาอ่านแล้วเอาของมาคืนหรอก เพราะผมคิดเอาเองว่าพี่คงเอาเวลาไปอัพยา มากกว่าการอ่านหนังสือเพื่อยกระดับจิตใจ อวยพรให้พี่สนุกกับยาต่อไปนะจ๊ะ จุ๊ฟ....จุ๊ฟ   Create Date : 01 มิถุนายน 2551     Last Update : 1 มิถุนายน 2551 23:51:46 น. Counter : 453 Pageviews.   2 comment Share Tweet