• The Blue Fairytale
• The Blue story
• My Shot Story

chapter6 หลังจากได้เวลอันสมควร ชินเดอเรลล่ากับสโนฮยอนก็จะต้องกลับบ้าน นอกจากจะได้แซนวิชไส้ปลาร้าตามต้องการแล้ว น้องมินหมวกแดงก็ยังแถมแซนวิชหมึกหยองทุเรียนให้ชินเดอเรล่าด้วย “ฉันจะไปหาคุณยายพอดีค่ะ เดี๋ยวไปพร้อมกัน แล้วค่อยแยกกันตรงทางแยกบึงใหญ่ก็ได้นะคะ” น้องมินหมวกแดงเอ่ยกับสองสาวก่อนจะฝากลูกจ้างให้ดูร้านแทนในขณะที่เธอไปหาคุณยาย “ช่วงนี้คุณยายไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ ฉันเลยต้องไปหาคุณยายทุกวัน”น้องมินบอกพลางคว้าหมวกสีแดงประจำกายที่แขวนอยู่ข้างหลังเคาเตอร์มาสวม ก่อนถือตะกร้าใส่อาหารแล้วเดินออกจากร้านไปพร้อมสโนว์ฮยอนและชินเดอเรล่า โดยมีเจ้าชายกบบุญยงกระโดดตามไปติดๆ “น้องมินเป็นอะไรรึเปล่าจะ ดูขรึมๆเงียบๆตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ปกติร่าเริงสนุกสนานนี่ มีอะไรรึเปล่าจ๊ะ คุยกับพี่ได้นะ”สโนว์ฮยอนเอ่ยขึ้น เมื่อสังเกตว่าน้องมินหมวกแดงมีท่าทีคุร่นคิด ไม่สดใสเหมือนทุกครั้งที่เคยเจอ “ก็ช่วงนี้คุณยายไม่สบายค่ะ เลยเป็นห่วงนิดหน่อย” “น้องมินดูเครียดขนาดนี้ อาการคุณยายคงไม่นิดหน่อยแน่ๆเลย”สโนว์ฮยอนพูดเสียงเรียบ “กว่าแม่เลี้ยงฉันจะกลับก็คงบ่ายแก่ๆ ยังพอมีเวลานะ เราขอไปเยี่ยมคุณยายเธอได้ไหมจ๊ะมิน”ชินเดอเรล่าพูดเสียงนุ่ม นน้องมินหมวกแดงคิดอยู่ครู่หนึ่งจึงตัดสินใจ “ก็ได้ค่ะ” “เย้ สองสาวสวยไปกับยงด้วย”เจ้ากบบุญยงร้องอย่างดีใจ แต่น้องมินตวาดทันที “เงียบไปเลยแก” “ดุจริ๊งงงง แม่หมวกแดง ไม่ไปด้วยแล้ว รอที่บึงนะ ขากลับก็มาเรียกละกัน” เจ้าชายกบงอนตุ๊บป่องขึ้นมาซะดื้อๆ ก่อนจะกระโดดจากไปอีกทางหนึ่ง “มีเรื่องอะไรไม่สบายใจบอกเรามาเถอะนะจ๊ะมิน เราเป็นเพื่อนกัน อย่าปิดบังเลยนะ”ชินเดอเรล่าบอกพลางแตะแขนน้องมินเบาๆ “จริงอย่างที่ยัยชินพูดนะ มีอะไรให้เราช่วยก็บอกเถอะ ถึงช่วยไม่ได้รับฟังก็ยังดีนะ” สโนว์ฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง สาวน้อยหมวกแดงมองหน้าเพื่อนทั้งสองก่อนถอนใจเฮือกใหญ่ แล้วเริ่มต้นเล่าเรื่องที่อยู่ในใจของเธอ “พวกพี่เคยได้ยินเรื่องเทพศิลปินกับวงดนตรีของเทพเจ้าฝั่งตะวันออกไหมคะ” ชินเดอเรล่ากับสโนว์ฮยอนมองหน้ากันอย่างประหลาดใจ “ก็เคยอ่ะจ้า ทำไมเหรอ”สโนว์ฮยอนถามอีก “เรื่องนี้มันรบกวนจิตใจฉันมากเลยค่ะ เพราะไม่รู้ว่าจะตามหาทายาทของเทพศิลปินได้ยังไง” “ทำไมต้องตามหาล่ะคะ”ชินเดอเรล่าถาม ในขณะที่หัวใจของเธอนั้นกำลังเต้นแรงกว่าปกติ “เพราะมันเป็นความปรารถนาของคุณยายน่ะสิคะ ในเมื่อคุณยายทำไม่สำเร็จ ทายาทที่ถูกเลือกอย่างฉันต้องทำ” “ทายาทที่ถูกเลือก!!!” สองสาวโพล่งขึ้นพร้อมกัน จนน้องมินต้องถามอย่างแปลกใจ “มีอะไรเหรอคะ” ชินเดอเรล่าหยิบถุงผ้าใบหนึ่งออกจากกระเป๋ากระโปรง แล้วยื่นให้น้องมิน สาวน้อยรับเปิดดูทันที ก่อนจะร้องเสียงหลงด้วยความประหลาดใจอย่างที่สุด “ห๊า!! .นี่มัน .” “ใช่แล้วล่ะ มันคือศิลาศักดิ์สิทธิ์” สโนว์ฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “รีบไปหาคุณยายเถอะ เราคงมีเรื่องที่ต้องคุยกันอีกยาว” แล้วสามสาวก็เร่งฝีเท้าเพื่อไปให้ถึงกระท่อมคุณยายโดยเร็ว . “ช่างน่าอัศจรรย์ใจจริงๆ ฉันตามหาทายาทเทพศิลปินมาเกือบทั้งชีวิต แต่ครั้นจะเจอก็ง่ายดายจนไม่อยากจะเชื่อ”คุณยายพูดพร้อมส่งยิ้มกว้าง สดใส อย่างที่น้องมินหมวกแดงไม่เคยเห็นมานับสิบปี เมื่อได้ทราบว่าน้องมินได้พบกับทายาทเทพศิลปินผู้ครอบครองศิลาศักดิ์สิทธิ์แล้ว และศิลาศักดิ์สิทธิ์ทั้งสามชิ้นก็อยู่ตรงหน้า “คุณตาบอกเราว่่า ทุกอย่างไม่ใช่เรื่องบังเอิญค่ะ แต่ถูกกำหนดไว้แล้วด้วยโชคชะตา” ชินเดอเรล่าบอกคุณยาย “ฉันอยากพบคุณตาของเธอเหลือเกิน ถ้าไม่ใช่โจเซฟก็ต้องเป็นจัสติน” “เราก็ไม่ทราบชื่อจริงๆของคุณตาค่ะ เพราะคนแถวนั้นเรียกคุณตาว่า ผู้เฒ่าเดียวดาย”สโนว์ฮยอนบอก คุณยายพยักหน้ารับรู้ ก่อนบอกอีกว่า “พวกเธอพาเขามาหาฉันให้เร็วที่สุดจะได้ไหมจ๊ะ” สองสาวก็รับคำอย่างมั่นเหมาะ คุณยายกวาดสายตามองทั้งสามสาวด้วยความรู้ึสึกมากมายระคนกัน ทั้งดีใจที่ได้พบทายาทผู้ถูกเลือกของเทพศิลปิน ปลาบปลื้มที่วิชาเทวดุริยางค์จะยังคงอยู่ แต่การที่ทายาททั้งสามเป็นผู้หญิงก็ทำให้คุณยายหวั่นใจพอควร สาวๆจะทำหน้าที่ของทายาทเทพศิลปินได้ดีเพียงใดนะ แล้วภารกิจสำคัญที่แม้แต่ทายาทเทพรุ่นคุณยายยังไม่อาจทำสำเร็จนั้น สาวๆจะทำได้หรือเปล่านะ Free TextEditor   Create Date : 30 กันยายน 2553     Last Update : 30 กันยายน 2553 16:58:24 น. Counter : 189 Pageviews.   0 comment Share Tweet

chapter 5 “สโนว์ฮยอน แม่เลี้ยงฉันเค้าอยากกินแซนวิชไส้ปลาร้า ฉันจะไปหาที่ไหนดีอ่ะ”ชินเดอเรล่าเอ่ยขึ้นหลังจากจัดการงานบ้านเสร็จสิ้น โดยมีเพื่อนสาวนั่งให้กำลังใจอยู่ที่โซฟาหลุยส์กลางบ้าน “จะยากอะไร ก็ไปซื้อมาสิจ๊ะ ข้ามเขตป่าฝั่งทิศเหนือไปหน่อยก็เจอแล้ว ร้านเค้าออกจะดัง”สโนว์ฮยอนบอกขณะนั่งบีบสิวเสี้ยนอย่างเมามันส์ “ก็ฉันไม่เคยไปนี่ เธอพาฉันไปหน่อยสิ”สโนว์ฮยอนวางกระจกบานจิ๋วที่ถืออยู่ลง ก่อนถาม “มีเงินอยู่ใช่ไหม” ชินเดอเรล่าพยักหน้า “งั้นก็ไป เดี๋ยวฉันพาไปเอง ฉันรู้จักกับลูกสาวร้านนั้นอยู่ เผลอๆอาจได้ชิมฟรี คริคริ” แล้วสองสาวก็ออกเดินทางทันที ไม่นานนัก สองสาวสวยก็เดินทางมาถึงอีกหมู่บ้านหนึ่ง ซึ่งมีร้านขายแซนวิชปลาร้าอันโด่งดัง สโนว์ฮยอนก็ได้พบกับคนที่เธออ้างถึงด้วย “คุณน้องมินหมวกแดง!” เสียงเรียก ทำให้สาวน้อยหันมา และได้พบกัน “แอร๊ยยยยย!!คุณพี่สโนว์ฮยอนนนนนนน นึกว่าใครที่ไหน เทอร์นาโดลูกไหนพัดมาคะเนี้ย”น้องมินหมวกแดงทักทายตอบอย่างเป็นกันเอง ก่อนเชิญทั้งสองมานั่งในร้าน แต่สองสาวเลือกจะนั่งที่หน้าเคาเตอร์ไม้โอ๊คเก่าแก่ที่น้องมินนั่งอยู่ก่อนแล้ว “จ้า เจ้เอง พาเพื่อนมาอุดหนุนสินค้าคุณน้องน่ะจ๊ะ นี่ชินเดอเรลล่า เพื่อนคุณพี่เอง” สโนว์ฮยอนแนะนำให้ทั้งสองรู้จักกันอย่างเป็นทางการ “นี่น้องมินหมวกแดง ลูกสาวเจ้าของร้าน” แล้วสองสาวยิ้มให้กัน สโนว์ฮยอนจึงพูดขึ้นอีก “ความจริงพวกเธอสองคนก็อายุเท่ากันนั่นล่ะนะ อ่อนกว่าฉันปีหนึ่ง แต่ยัยชินมันหน้าแก่เท่าฉัน ก็เลยหยวนๆเรียกเพื่อนจนติดปาก ส่วนน้องมินนี่ก็หน้้าเด็กใสกิ๊กเหมือนเดิมนะจ๊ะ” “แอร๊ยยย!! คุณพี่ชมกันซึ่งหน้าแบบนี้ น้องเขินนะคะ”น้องมินหมวกแดงยิ้มจนดวงตากลายเป็นเส้นขีด “ถ้างั้นฉันเปลี่ยนมาเรียกพี่สโนว์ตามมินหมวกแดงดีกว่า”ชินเดอเรล่าพูดพร้อมยิ้ม “นี่พวกหล่อนกำลังยัดเยียดความอาวุโสให้ฉันใช่ไหม”สโนว์ฮยอนเท้าเอวถามเสียงเขียวก่อนค้อนขวับ “โอ๋ๆๆๆๆ พี่อย่างอนนะคะ เดี๋ยวไม่สวยนะ”ชินเดอเรลล่าง้อแม่คนแก่กว่า “ไม่เอานะคะพี่ไม่โกรธนะ อ่ะ นี่ลองแซนวิชไส้หมึกหยองทุเรียน”น้องมินหมวกแดงหยิบแซนวิชให้สโนว์ฮยอนก่อนจะยื่นให้ชินเดอเรล่าด้วย “ฟรีป่ะเนี้ย”คนเป็นพี่ถาม “ให้ชิมฟรีค่ะ รสใหม่เพิ่งออกมาไม่นานนี้เอง” “แอร๊ยยยย เริ่ดดดด!!!”สโนว์ฮยอนร้องก่อนจะกัดแซนวิชคำโตเคี้ยวอย่างอเร็ดอร่อย จู่ๆเจ้ากบบุญยงก็กระโดดขึ้นมาเสนอหน้าใหญ่ๆของมันที่บนเคาเตอร์ตรงกับที่สองสาวนั่งอยู่ “จ๊ะเอ๋!!” “พรืดดดด” เสียงของแซนวิชที่สโนว์ฮยอนกำลังเคี้ยวนั้นถูกพ่นออกมาด้วยความตกใจ ใบหน้าของเจ้าบุญยงวินาทีนั้น เต็มไปด้วยลิ่มทุเรียนและเส้นหมึกหยองที่เคล้ากันกับก้อนขนมปังและน้ำลายของสโนฮยอน “หมดกัน หน้าหล่อๆของยง”เ้จ้ากบรำพึงเบาๆ “เจ้าผีกบตอนนั้นนี้”ชินเดอเรล่าร้องบอกเสียงหลงด้วยความตกใจไม่แ้พ้กัน “บุญยงเป็นเพื่อนของฉันเองค่ะ ไม่ต้องกลัวนะคะ”น้องมินรีบบอกสองสาวที่หน้าซีดเผือดด้วยความตกใจ “เจ้าบุญยงหลบไปก่อนไป๊” น้องมินหันมาบอกเพื่อนรักสัตว์เลี้ยงของเธอ “งั้้นยงขอไปล้างหน้าก่อนละกัน ทั้งหมึกทั้งทุเรียน เต็มหน้าเลย”ว่าแล้วเจ้ากบก็กระโดดลงจากเคาเตอร์แล้วจากไปอย่างรวดเร็ว .. เมื่อสองสาวเริ่มคลายความตกใจแล้ว น้องมินหมวกแดงจึงเล่าเรื่องราวของเจ้ากบบุญยงให้ทั้งสองฟัง “น่าสงสารเจ้าบุญยงนะคะ” ชินเดอเรล่ามีสีหน้าสลดลงหลังจากได้รับรู้”ทั้งที่เคยมีชีวิตที่เพียบพร้อม งดงามออกขนาดนั้น แต่ต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ บุญยงคงเจ็บปวดแล้วก็เป็นทุกข์มากเหมือนกันนะ” พูดจบ แม่สาวร่างบางก็ถอนใจเฮือกหนึ่ง “เอาล่ะ ในเมื่อตอนนี้เราสามคนเป็นเพื่อนกันแล้ว เจ้ากบประหลาดนั่นเป็นเพื่อนของน้องมิน ก็เท่ากับว่าเป็นเพื่อนเราด้วย”สโนว์ฮยอนสรุป ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย แล้วเจ้ากบตัวดีก็กระโดดหย็อยๆเข้ามา “บุญยง มานี่สิ พี่สโนว์ฮยอนกับชินเดอเรล่ารับเธอเป็นเพื่อนแล้วนะ” ได้ยินดังนั้นเจ้าบุญยงจึงกระโดดขึ้นมาที่เคาเตอร์ส่งยิ้มแป้นแล้นให้สองสาว ก่อนบอก “ขอบใจนะจ๊ะสาวสวยทั้งสอง” “ฉันชื่อชินเดอเรล่านะ ยินดีที่ได้รู้จักจ้า บุญยง” ชินเดอเรล่าพูดพร้อมส่งยิ้มหวาน “ยินดีมากๆเช่่นกันครับผม คุณชินเดอเรล่าคนสวย”บุญยงทำเสียงหล่อพร้อมส่งสายตากรุ้มกริ่มใส่ น้องมินจึงดีดหัวเข้าให้โป๊กหนึ่ง “โอ๊ยย!!”เจ้าชายกบร้องเสียงหลง “อย่ามาทำเจ้าชู้ใส่เพื่อนฉันนะ!!” “นิดหน่อยเองอ่ะน้องมิน” พ่อเจ้าชายบ่นอุบ “นิดหน่อยก็ไม่ได้ !!เดี๋ยวปั๊ดจบโยนลงกระทะซะนี่” คำขู่ของน้องมินได้ผล บุญยงทำหน้้าสลด อีกสาวหนึ่งจึงพูดบ้าง “ฉันชื่อสโนว์ฮยอนนะ เอ่อ เมื่อกี้อ่ะ ขอโทษนะ” “คร้าบบบบผม” เจ้ากบตัวดีทำเสียงสูง “ถือว่าพี่เค้ารับน้องใหม่ละกันนะบุญยง” น้องมินบอกก่อนหัวเราะเบาๆ “แหม! รับกันแรงเหลือเกินนะ มาเป็นชิ้นๆ เต็มหน้าเชียว”เหมือนบุญยงยังคงงอนนิดๆ น้องมินจึงเอ่ย “บุญยงร้องเพลงให้เพื่อนใหม่ฟังหน่อยสิ” บุญยงยิ้มกว้างก่่อนกระแอมทีหนึ่งพร้อมยืดตัวตรง แล้วส่งเสียงร้องเพลงอันไพเราะอย่างมหัศจรรย์ออกมาขับกล่อมเพื่อนสาวทั้งสามอย่างมีความสุข ณ ขณะนี้ เกลียวแห่งมิตรภาพก็ได้ถูกถักสานต่อกันอย่างแน่นแฟ้นขึ้นอีกขึ้นหนึ่งแล้วด้วยหัวใจอันบริสุทธิ์ทุกดวงและเสียงอันใสกังวานของเจ้าบุญยง   Create Date : 30 กันยายน 2553     Last Update : 30 กันยายน 2553 16:35:32 น. Counter : 212 Pageviews.   0 comment Share Tweet

chapter4 น้องมินหมวกแดงตัดสินใจแน่วแน่แล้วว่าเํธอจะต้องเป็นทายาทกลองเทพกระเดื่องคู่ตามเจตนารมย์ของคุณยาย และทำหน้าที่สำคัญคือต้องตามหาชิ้นส่วนศิลาศักดิ์สิทธิ์กับอัญมณีสีฟ้าให้ได้ “ว่าไงจ๊ะแม่สาวน้อย” น้ำเสียงกวนประสาทดังขึ้น ทำให้ความคิดทุกอย่างของน้องมินหมวกแดงชะงัก ก่อนหันไปหาต้นตอของเสียงนั้น และได้พบ “แกอีกแล้วเหรอ ไอ้เจ้าสัตว์ประหลาด”น้องมินเท้าสะเอวเอ่ยเสียงเรียบพลางมองร่างประหลาดที่นั่งอยู่บนก้อนหิน “ปั๊ดโธ่!! บอกแล้วว่าไม่ใช่สัตว์ประหลาด เป็นเจ้าชาย เจ้าชายกบบุญยง”เจ้ากบประหลาดร้อง พลันนึกได้จึงถาม “แล้ววันนี้ว่างจะฟังเรื่องของฉันรึยัง” “ได้สิ ว่างพอดีเลย” แล้วน้องมินหมวกแดงก็เดินไปนั่งที่ก้อนหินใต้ร่มไม้ใหญ่ไม่ไกลจากบึงน้ำเท่าใดนักโดยมีกบพูดได้ตัวนั้นกระโดดตามไป “นี่ เจ้าตัวประหลาด” น้องมินเรียก ผู้ถูกเรียกสวนกลับทันที “ไม่ใช่ตัวประหลาด เป็นกบ ชื่อบุญยง” “เออ เจ้าบุญยง ทำไมแกถึงอยากเล่าเรื่องของแกให้ฉันฟังล่ะ” “ฉันรู้สึกถูกชะตาเธอน่ะสิ อีกอย่างคือ ” เจ้ากบบุญยงสลดลงเล็กน้อย “เธอเป็นคนเดียวที่คุยกับฉันเกินสองประโยค” น้องมินย่นคิ้วอย่างสงสัย “ทุกคนที่เจอฉัน เค้าตัดสินทันทีฉันว่าเป็นสัตว์ประหลาดน่าเกลียดน่ากลัว ถ้าไม่พยายามฆ่า ก็วิ่งหนี พวกสัตว์เองก็ไม่ยอมให้ฉันเข้าใกล้ ฉันไม่มีเพื่อนเลย จนมีเธอที่มาหัวเราะเยาะฉัน คุยกับฉัน แทนที่จะพยายามหาไม้ไล่ตีฉัน ฉันจึงคิดว่าเธอน่าจะเป็นเพื่อนของฉันได้ เอ่อ ฉันขอเป็นพื่อนกับเธอได้ไหม” น้องมินฟังดังนั้นก็ยิ้มกว้างก่อนตอบ “ได้สิ ถ้าเจ้าอยากเป็นเพื่อนกับฉัน ฉันก็จะเป็นเพื่อนเจ้า ฉันชื่อมินแต่ใครๆชอบเรียกว่า น้องมินหมวกแดง” เจ้ากบบุญยงก็กระโดดไปรอบๆตัวน้องมินหมวกแดง พร้อมร้องอย่างดีใจ “เย้ๆๆๆๆๆ ฉันมีเพื่อนแล้ว น้องมินหมวกแดงเป็นเพื่อนกับยงแล้ว” น้องมินหัวเราะชอบใจกับท่าทางตลกของเจ้าบุญยง ก่อนถามขึ้น “เออ ไหนๆก็เป็นเพื่อนกันแล้ว เล่าให้ฉันฟังได้ไหมว่าทำไมเธอถึงเป็นแบบนี้” น้องมินสังเกดเห็นได้ชัดว่าเจ้าเพื่อนใหม่มีสีหน้าขรึมลง “ยงน่ะเหรอ แต่ก่อนก็เป็นมนุษย์เหมือนเธอนั่นล่ะ เป็นเจ้าชายด้วยนะ แต่ถูกพ่อมดต่างแคว้นเสกมนต์ดำใส่ตอนที่ทำสงคราม เลยเป็นกบ ถูกคนจับไปบ่อยมากเลยนะ แต่มงกุฏบนหัวมันช่วยชีวิตยงทุกครั้ง”ดวงตาตี่ๆของเพื่อนฉายแววสงสัยขึ้นมา “คนที่จิตใจไม่บริสุทธิ์หรือคิดไม่ดีกับยงจะไม่สามารถจับตัวยงได้ เพราะรังสีจากมงกุฏจะออกมา มันจะร้อนเหมือนไฟเลยล่ะ แต่ก่อนมันเป็นยอดมงกุฏของบรรพบุษ แต่เสด็จพ่อประทานให้ยงคนเดียว” น้องมินมองมงกุฏทองสลักลายสวยงามประดับด้วยที่่มีอัญมณีสีน้ำเงินน้ำงามขนาดเท่านิ้วก้อยที่เด่นเป็นสง่าบนหัวของเพื่อนใหม่อย่างพินิจพิเคราะห์ ก่อนบอก “มงกุฏเธอมันก็คงจะมีค่ามากจริงๆ มิน่าล่ะคนถึงอยากจะจับเธอ” “ยงก็เดินทางแบบหลบๆซ่อนๆมาจนถึงแคว้นโช แล้วยงก็พบกับเจ้าหญิงซอด้วง” สีหน้าของเจ้าบุญยงสลดลงอีกครั้ง “เธอเป็นคนเดียวที่สามารถจับตัวยงได้ และจุมพิตของเธอก็ทำให้ยงกลายเป็นมนุษย์อีกครั้ง”น้องมินสังเกตเห็นยิ้มน้อยๆและดวงตาของเจ้าุบุญยงเป็นประกายเมื่อเอ่ยถึง “เจ้าหญิง”ผู้นั้น .. ความโศกเศร้าก็ปรากฏขึ้นในแววตาของเจ้ากบนั้นพร้อมๆกับน้ำเสียงที่เรียบนิ่ง “ยงผิดเอง .ที่หลงระเริงในเสน่ห์ของตัวเองมากเกินไป ทั้งที่เจ้าหญิงซอด้วงดีกับยงทุกอย่างแต่ยงก็ทำให้เธอเสียใจ ยัยแม่มดผมขาวเลยสาปให้ยงน่าเกลียดแบบนี้ไง” “อ้าว แล้วยัยแม่มดนั่นมีสิทธิ์อะไรมาสาปเธอล่ะ” น้องมินถามต่อทันที “ไม่รู้สิ ยังไม่เคยได้ถามรายละเอียด มาถึงก็สาบแช่งเลย” “แล้วเธอทำอะไรให้เจ้าหญิงเสียใจล่ะ” “ก็แค่ไปกิ๊กๆกั๊กๆกับสนมหน้าใหม่ๆสองสามคน .แค่นั้นเองอ่ะ”เจ้าชายกบตอบเสียงอ่อน อีกฝ่ายสวนกลับเสียงขุ่น “สมควรถูกสาป!!!”เจ้าบุญยงโอดครวญต่อทันทีว่า “โธ่!!!อย่าใจร้ายกับยงนักสิแม่หมวกแดง ทำไงได้อ่ะ คนมันรูปหล่อ เสียงดี มีมาด ฉลาดหลักแหลม แจ่มเท่ เก๋ไก๋”น้องมินเบ้ปากอย่างหมั่นไส้กับการบรรยายสรรพคุณตัวเองของเจ้ากบ “จริงๆแล้วเจ้าหญิงอ่ะเธอก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก เธอเข้าใจดีว่ายงเป็นยังไง ต้องการอะไร รู้สึกยังไง แต่คนอื่นต่างหาก ที่ไมเข้าใจแล้วมาตัดสินชีวิตของเรา มันเลยกลายเป็นแบบนี้” “แล้วจะทำยังไงต่อไปล่ะ จะกลับไปหาเจ้าหญิงรึเปล่า”เพื่อนหมวกแดงถาม “คงกลับไม่ได้แล้วล่ะ เพราะเจ้าหญิงแต่งงานใหม่ไปแล้ว ยงเองก็อยู่ในสภาพนี้คงไม่มีหน้ากลับไปหรอก” น้องมินหมวกแดงพยักหน้า พลันนึกอะไรบางอย่างได้ จึงเอ่ยขึ้น “เธออยากไปอยู่กับฉันไหมล่ะ” เจ้้ากบทำหน้าสงสัย “ไปอยู่กับฉันในฐานะสัตว์เลี้ยงของฉัน ถ้าคุณยายได้พบเธอต้องชอบเธอแน่ๆเลย เพราะเธอร้องเพลงเพราะ” “น้องมินว่ายงเสียงดีเหรอ” เจ้าชายกบถามทวน “ใช่ เสียงเธอเพราะดี ฉันชอบ”คำตอบนี้ทำให้เจ้าชายกบกระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจอีกครั้ง น้องมินหมวกแดงหัวเราะเบาๆก่อนพูดอีก “ป่ะ กลับบ้านกัน” แล้วน้องมินหมวกแดงก็กลับบ้านพร้อมด้วยมิตรภาพใหม่ที่ได้ถักทอขึ้นด้วยหัวใจอันบริสุทธิ์   Create Date : 30 กันยายน 2553     Last Update : 30 กันยายน 2553 16:28:27 น. Counter : 210 Pageviews.   0 comment Share Tweet

chapter3 ค่ำคืนที่เงียบสงัดมาเยือนอีกครั้ง ชินเดอเรล่าออกมานั่งมองดาวที่หน้าบ้านหลังจากที่ทุกคนในบ้านหลับกันหมด เธอเอาแผ่นศิลาศักดิ์สิทธิ์ที่คุณตามอบให้มาดู พร้อมหวนคิดในสิ่งที่คุณตาเล่าให้ฟังเมื่อกลางวัน “แท้จริงแล้วพวกเธอสองคนเป็นหลานของตา เพราะตาตามสืบมานานจนแน่ใจแล้วว่าเราเป็นญาติกัน การที่เราได้มาพบกันก็ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่เป็นสิ่งที่ลิขิตไว้แล้วด้วยโชคชะตา”ถ้อยคำของคุณตายังคงดังก้องในโสตประสาทของเธอ “สโนว์ฮยอนเป็นหลานแท้ๆที่เกิดจากลูกของภรรยาคนที่สามของคุณตา ส่วนเรา เป็นหลานแท้ๆของน้องชายคุณตางั้นเหรอ” ชินเดอเรล่าเหม่อมองดวงดาวบนท้องฟ้าที่แข่งกันทอประกายวิบวับด้วยความสับสนในใจ .พรุ่งนี้ของเธอจะเป็นยังไงนะ “นี่ชิน เธอว่า ที่คุณตาบอกอ่ะ มันจริงไหม”สโนว์ฮยอนถามขึ้นขณะที่เดินกลับจากเก็บเห็ดในป่า “เรื่องที่เราเป็นหลานคุณตาน่ะเหรอ” “ไม่ใช่ เรื่องวงดนตรีเทพเจ้าต่างหากล่ะ” สโนว์ฮยอนพูดด้วยเสียงจริงจัง “ฉันก็ไม่ค่อยอยากเชื่อหรอกนะแต่คิดดูอีกที คุณตาจะโกหกเราทำไมกันล่ะ ท่านอุตส่าห์สอนดนตรีเราตั้งแต่ไม่เป็นเลยจนเราเล่นได้ขนาดนี้ เงินก็ไม่คิด ท่านดีกับเรามากนะ”ชินเดอเรล่าพูดเสียงนุ่ม “ก็จริงอ่ะนะ”เพื่อนสาวรำพึงเบาๆ ในความเงียบเพียงเสี้ยววินาทีั้นั้น สโนว์ฮยอนก็ได้เสียงประหลาดบางอย่างจนต้องสะกิดชินเดอเรล่า “เธอได้ยินเสียงอะไรไหม” “อยู่ดีๆน้องหาว่าพี่เป็นก๊บบบบบบ” เสียงแว่วตามสายลมมานี้ ทำให้ทั้งสองสาวต้องเงี่ยหูฟังชัดๆ “อยู่ดีๆน้องหาว่าพีี่เป็นก๊บ อ๊บบบบบบบ” “เหมือนจะมาจากทางบึงน้ำใหญ่นะ” ชินเดอเรล่าพูด “เราตามไปดูกันเถอะ” เมื่อเดินมาถึงตรงที่คิดว่าเป็นต้นกำเนิดเสียง สองดรุณีกลับไม่พบใครเลย “เฮ้ย แล้วเมื่อกี้เสียงใครร้องเพลงอ่า”สโนว์ฮยอนร้องเสียงหลง ทั้งสองมองหน้ากันเลิกลั่ก เหงื่อเริ่มแตกเป็นเม็ด “ไม่น่าจะใช่นะเธอ กลางวันแสกๆ”ชินเดอเรล่าพูดเสียงสั่น “มองหาใครเหรอจ๊ะน้องสาว” “กี๊สสสสสสสสส “สโนว์ฮยอนร้องลั่นป่า ชินเดอเรล่าจึงร้องถามอย่างกล้าๆกลัวๆ “ใครน่ะ ออกมาเดี่ยวนี้นะ” “พี่ก็ออกมาแล้วนี่ไงจ๊ะสองสาว” “กี๊สสสสสสสสสส ผีมันตอบเราด้วยอ่ะ” ชินเดอเรล่าพูดเสียงสั่น “ไม่ใช่ผีจ้า เป็นเจ้าชาย”เสียงนั้นตอบกลับมาทันที “แว๊กกกกกกกกกก ผี”สโนว์ฮยอนร้องพร้อมหลับตาปี๋ “อุ๊บ๊ะ!!!!บอกว่าเป็นเจ้าชาย ไม่ใช่ผีไง ลืมตาดูซะมั่งสิ(เฟร้ย)” สองสาวจึงค่อยๆลืมตาดุ และพบ “กรี๊ดดดดดดดดดด สัตว์ประหลาดกบ”สโนว์ฮยอนร้องลั่นป่าก่อนคว้ามือชินเดอเรล่า โกยอ้าวแบบไม่คิดชีวิต “นี่เราคงหล่อเกินไปจนสาวๆตั้งตัวไม่ทันสินะ” เจ้ากบหน้าคนรำพึงอย่างภาคภูมิใจ   Create Date : 30 กันยายน 2553     Last Update : 30 กันยายน 2553 16:23:05 น. Counter : 209 Pageviews.   0 comment Share Tweet

chapter2 ที่ห้องใต้ดินในกระท่อมชายป่าใกล้เชิงเขามะนาวโห่ เสียงเบสทุ้มๆกับเสียงกีต้าร์ที่กรีดร้องออกมาเคล้าผสมกันอย่างลงตัว งดงามได้จบลง ครู่หนึ่งเสียงนั้นก็หยุดลงก่อนจะมีเสียงตบมือเปาะแปะเบาๆของชายชราเคราขาว “เก่งมาก พวกเจ้าเก่งจริงๆ สมแล้วที่เป็นผู้ถูกเลือก” สองดรุณี ยิ้มสบตากันอย่างปลาบปลื้มในคำชม ก่อนจะวางเครื่องดนตรีประจำกายลง “ขอบคุณค่ะคุณตา ที่เราทำได้ถึงขนาดนี้เพราะคุณตาสั่งสอนพวกเราค่ะ”ชินเดอเรลล่าเอ่ยเสียงหวานพร้อมส่งยิ้มน่ารัก “จริงด้วยค่ะ ถ้าคุณตาไม่สอนเราคงเล่นไม่ได้ขนาดนี้แน่ค่ะ”สโนฮยอนก็หัวเราะเบาๆ “พวกเจ้าเรียนรู้ทุกอย่างหมดแล้ว ตอนนี้ตาก็ไม่มีอะไรจะสอนแล้ว ต่อไปพวกเจ้าไม่ต้องมาที่นี่แล้วนะ”สองสาวมองหน้ากันอย่างเหวอๆ “ทำไมล่ะคะคุณตา” “เพราะหน้าที่ของตาหมดแล้ว และพวกเจ้าต้องทำหน้าที่นี้แทนตาต่อไป” “หน้าที???” “ตามตามานี่แล้วตาจะเล่าให้ฟัง” ชายชราเดินขึ้นมาจากห้องใต้ดินนั้นอย่างรวดเร็ว . ทางด้านน้องมินหมวกแดง ก็มาที่บ้านคุณยาย และได้ฝึกซ้อมตีกลองชุดที่ซ่อนตัวอยู่ภายในโพรงหินหลังบ้าน ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของหุบเขามะม่วงหาว ที่นี่เก็บทุกเสียงให้เป็นความลับได้เป็นอย่างดีมาตลอดหลายสิบปี จึงไม่มีใครรู้ว่าสิ่งล้ำค่าของคุณยายซ่อนอยู่ที่นี่ แม้แต่คุณแม่ของน้องมินเองก็ตาม ทุกเสียงที่กระแทกโสตประสาทนั้นทำให้น้องมินรู้สึกสนุกสนานอย่างบอกไม่ถูก น้องมินรู้สึกดีและมีความสุขทุกครั้งที่ได้มาตีกลองกับคุณยาย “หลานยาย เจ้าเรียนรู้ทุกอย่างจากยายหมดแล้วนะ ยายดีใจเหลือเกินที่วิชากลองเทพกระเดื่องคู่มีทายาทสืบต่อแล้ว” เสียงแหบของคุณยายกล่าวอย่างตื้นตัน “ทุกครั้งที่ได้ตีกลองน้องมินมีความสุขมากๆเลยค่ะคุณยาย” “มานี่มา ยายมีของจะให้” น้องมินก็ละจากกลองชุดเก่าแก่มาประคองร่างผ่ายผอมของคุณยายให้เดินกลับขึ้นไปที่กระท่อม คุณยายมานั่งที่ม้านั่งในห้องนอน ก่อนบอกให้น้องมินมุดเข้าไปใต้เตียงและหยิบกล่องไม้ยาวเก่าแก่กล่องหนึ่งออกมา “หลานจำเจ้าหมาป่าที่มันเคยเกือบจะกินเราได้ไหมจ๊ะ” “ที่คุณลุงนายพรานมาช่วยฆ่ามันน่ะเหรอคะ” หลานสาวถามเอ่ยเสียงแจ๋ว “นั่นล่ะจ๊ะ ความจริงแล้ว มันไม่ได้แค่จะมากินเราหรอก แต่มันต้องการของในกล่องนี่ต่างหาก”น้องมินหมวกแดงทำคิ้วย่นอย่างไม่ค่อยเชื่อคำของคุณยาย “ของในกล่องนี้เป็นของวิเศษ ยายมอบให้หลาน”น้องมินรับกล่องมาเปิดดูก่อนร้องเสียงหลง “ไม้ตีกลองทองคำ!!!” พลันตาคู่เล็กๆก็เห็นอย่างอื่นในกล่อง แล้วหยิบขึ้นมาดูอย่างสงสัย “มันคือแผ่นศิลาศักดิ์สิิทธิ์ ที่ผู้เป็นทายาทเท่านั้นถึงจะได้ครอบครอง” สิ้นคำคุณยาย น้องมินก็หยิบแผนหินที่รูปร่างเหมือนชิ้นพิซซ่าสีฟ้าครามสลักลวดลายอักขรโบราณขึ้นมา พลันรู้สึกเหมือนมีพลังประหลาดไหลเวียนภายในร่างกาย “แต่เดิมมันเป็นแผ่นศิลาวงกลม ที่มีอัญมณีสีฟ้าอยู่ตรงกลาง มันเป็นสัญลักษณ์ของวงดนตรีของเทพเจ้าตะวันออก แต่เกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับเหล่าเทพศิลปิน เทพแต่ละองค์เลยต้องหนีไป ศิลาเลยถูกแยกเป็นสามชิ้นส่วน กับเม็ดอัญมญีอีกหนึ่ง” “คุณยายกำลังจะบอกว่าเรามีบรรพบุรุษเป็นเทพเจ้าเหรอคะ”ดวงตาตี่ๆนั้นเบิกโพลง “ใช่แล้ว และเจ้าก็เป็นทายาทที่ถูกเลือก ยายน่ะตามหาทายาทผู้ครอบครองศิลาเจอคนหนึ่งเมื่อสี่สิบปีก่อนแต่เกิดสงคราม เลยพลัดหลงกันไป ป่านนี้ยังมีชีวิตอยู่รึเปล่าไม่รู้” สีหน้าของคุณยายเศร้าลง น้องมินหมวกแดงวางกล่องของวิเศษลงก่อนคลานเข้ามาเกาะเข่าคุณยาย “น้องมินจะตามหาผู้ครอบครองศิลาแทนคุณยายเองค่ะ” น้ำใสๆก็ไหลออกมาจากดวงตาพร่ามัวของหญิงชราด้วยความปลาบปลื้ม   Create Date : 30 กันยายน 2553     Last Update : 30 กันยายน 2553 15:14:09 น. Counter : 223 Pageviews.   0 comment Share Tweet

• Webmaster - BlogGang

• BlogGang.com