|
|
chapter18
ทุกคนระวัง ยัยแม่มดยังไม่ตาย!! เป็นเสียงของบุญยงที่ร้องบอกทุกคน ในขณะที่กำลังจับจ้องร่างของแม่มดที่ลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า เหนือป่่าต้องห้ามที่มืดครึ้ม ปั่นป่วน และมีแต่ความน่ากลัว
เีสียงกรีดร้องโหยหวนของนางทำให้ทุกคนต้องอุดหู และต้องพยายามปัดป้องตัวเองไม่ให้แม่มดลอยเข้ามาใกล้ บุญยงดึงอัญมณียอดมงกุฏออกมา ก่อนอธิษฐานให้กลายเป็นดาบยาวอันแหลมคม ด้วยมุ่งมั่นตั้งใจว่าจะต้องฆ่านางแม่มดให้ได้
บุญยงจ้องร่างนางแม่มดผมขาวอย่างไม่วางตา พลางเล็งหาจุดตายของแม่มดเฒ่า ชั่ววินาทีบุญยงก็พบว่านางแม่มดผมขาวเหมือนจะกลัวเปลวไฟสีน้ำเงินที่เจ้าพิตบูลพ่นออกมา และจะเอามือเหี่ยวๆมาปิดหน้าทุกครั้ง
..ใช่แล้ว
.
จุดตายของนางต้องเป็นที่ใบหน้า แล้วมันส่วนไหนกันล่ะ
แต่ขณะนั้นนางแม่มดกำลังลอยพุ่งตรงมาที่สามสาวซึ่งนั่งอยู่รวมกันอย่างรวดเร็ว พร้อมแยกเขี้ยวและกางกรงเล็บแหลมหวังจะทำร้ายพวกเธอ ไม่มีเวลาจะคิดอะไรอีกแล้ว
บุญยงใช้พลังทั้งหมดของกบตัวโตๆตัวหนึ่งที่มี ถีบตัวขึ้นขวางหน้าแม่มดผมขาวพร้อมกับใช้ดาบวิเศษคู่มือนั้นแทงเข้าไปตรงกลางหน้าผากของแม่มดเฒ่าจนมิดด้าม ก่อนที่ร่างของบุญยงจะตกลงมากระทบพื้น พร้อมๆกับร่างของแม่มดชั่ว
เสียงหวีดร้องอันปวดร้าว ทุกข์ทรมานแสนสาหัสของแม่มดนั้นออกมาพร้อมกับกลุ่มควันสีดำจากร่างเหี่ยวย่น ชั่ววินาทีเสียงนั้นก็หายไปพร้อมกับกลุ่มควัน เหลือเพียงกระดูกสีคล้ำกองเล็กๆกองหนึ่ง ไม่นานนักก็มีเสียงร้องโหยหวน ตามมาลั่นป่าต้องห้าม เพียงไม่นานเสียงนั้นก็ค่อยหายไปพร้อมกับความมืดมด ความสดใสสว่างเจิดจ้าก็เข้ามาแทนที่ทันที
แม่มดตายแล้ว สัตว์อสูรถูกปลดปล่อย ป่าก็คืนสู่สภาพปกตินางฟ้าเปรยขึ้นอย่างดีใจ
แต่ทว่า
.
บุญยง แกอย่าตายนะ!!! เสียงของสโนว์ฮยอนครวญขึ้นเื่มื่อบุญยงไอออกมาเป็นเลือด ผิวสีเขียวนั้นเริ่มซีด
ภารกิจเรายังไม่สำเร็จ จะทิ้งเราไปทั้งอย่างนี้ไม่ได้นะบุญยงน้องมินเอ่ยเสียงสั่นเครือ
พี่บุญยง พี่บุญยงอย่าเพิ่งทิ้งน้องไปนะชินเดอเรล่าร่ำไห้จนแทบจับความไม่ได้
เจ้าบุญยงแย้มริมฝีปากน้อยๆ ก่อนเอ่ยด้วยเสียงแผ่วเบา
สโนว์ฮยอน ชินเดอเรล่า น้องมินหมวกแดง พวกเธอรู้ไหม พวกเธอคือสิ่งมหัศจรรย์ที่สุดในชีวิตของยงเลยนะ ตั้งแต่ยงได้มีพวกเธอเข้ามาในชีวิต ยงลืมความทุกข์ในอดีตไปจนหมดเลย เพราะปัจจุบันที่มีพวกเธอ ยงมีความสุขที่สุด
ฉันขอโทษนะที่เคยด่าแกว่าขี้เหร่ แต่ความจริงแล้วแกเป็นกบที่หล่อที่สุดเลยนะสโนว์ฮยอนเอ่ยทั้งน้ำตา
ยงรู้ตัวดีว่าตัวเองน่าเกลียดแค่ไหน แต่พวกเธอก็ยังดีกับยงมาตลอด ขอบใจนะ ที่ทำให้ชีวิตสัตว์ประหลาดตัวหนึ่ง มีค่ามากมายขนาดนี้ พวกเธอเป็นปาฏิหาริย์ของยงแท้ๆเลยนะ รู้ไหมเจ้าบุญยงพูดเสียงพร่า
บุญยง บุญยงน้องมินได้เพียงเรียกชื่อเท่านั้นเพราะก้อนสะอื้นแล่นมาจุกที่คอพร้อมกับความรู้สึกปวดร้าวที่แผ่ซ่านไปทั้งหัวใจ
พี่ต้องไม่เป็นอะไร พี่ต้องอยู่กับน้องนะ พี่บุญยงชินเดอเรล่าคร่ำครวญปานใจจะขาด
ความจริงแล้ว
ยัยแม่มดผมขาว เป็น คนที่สาปยง
ให้..เป็นแบบนี้เสียงของบุญยงเริ่มแผ่วและขาดๆหายๆ ในเมื่อแม่มดตาย คำสาป..ก็ต้องสลาย
ด้วย แต่ยง
คงไม่มีโอกาส
ได้คืนร่างเดิม คำพูดที่ออกมาอย่างยากลำบากของเจ้าชายในร่างกบบีบหัวใจดวงน้อยของสามสาวเหลือเกิน ยงขอโทษนะ ที่..ทำตามความหวัง
ของบรรพบุรุษ..ไม่ได้
คงต้องฝาก
พวกเธอ..แล้ว มีน้ำตาหยดเล็กๆหยาดลงมาจากหางตาของบุญยง
อย่า..ร้องไห้..สิ เดี๋ยว..ไม่สวย ดวงตาคู่เล็กนั้นของบุญยงคลอด้วยน้ำตาพวกเธอ..ต้อง..เข้มแข็ง ต้อง..สู้..ต่อไป...นะ
คุณนางฟ้า อยู่ไหนอ่ะ มาช่วยบุญยงสิ นางฟ้า!!สโนว์ฮยอนร้องลั่นราวกับคนเสียสติ แต่ไม่ปรากฏว่านางฟ้าอยู่ตรงนั้น
บุญยงเคลื่อนสายตาที่เริ่มพร่ามัว มองหน้าของแต่ละคนอย่างช้าๆราวกับจะให้ภาพหน้าสวยๆเหล่านี้ประทับในหัวใจ และตราตรึงจนตราบนิจนิรันดร์
สิ่ง..สุดท้าย
ที่ยง
อยากจะบอก คือ
ยง..รัก..พวกเธอ..มาก..นะ แล้วดวงตาคู่นั้นของบุญยงก็ปิดลง พร้อมกับทุกอย่างที่ดับวูบ
| Create Date : 01 ตุลาคม 2553 |
| Last Update : 1 ตุลาคม 2553 10:11:52 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 168 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
ขอนแก่น Thailand
[Profile ทั้งหมด]
|
 ฝากข้อความหลังไมค์
 Rss Feed
 Smember
 ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]
|
เป็นเพียงคนที่รักในอักษร
แม้บางอ่อนด้อยความรู้อยู่แค่ไหน
จินตนาการความฝันหล่อเลี้ยงใจ
เดินต่อไปอย่างเป็นสุขทุกคืนวัน
|
|
|
|
|
|
|
|
| |
|
|
