จดหมายจากพ่อคนใหม่... ถึงคุณแจนครับ ขอบคุณมากนะครับที่เป็นห่วงเจ้าสองตัวนั้น และเป็นความโชคดีของผมที่ได้เจ้าสองตัวนั้นไป เขาทำตัวดีมากครับ แต่มีบ้างที่แสดงความเป็นเจ้าของเมื่อผมอยู่ด้วย คืนวันเสาร์ผมนอนค้างที่บ้านแม่ วันอาทิตย์ผมเอาเจ้าสองตัวนั้นไปฝากไว้ที่บ้านน้องเขยซึ่งมีพื้นที่เป็นสวนมะม่วงหิมมะพานต์ เนื้องที่ประมาณ 4 ไร่ โดยเขาบอกว่าเขาขอตัวแก้วดำนะ ผมบอกว่าไม่ให้นะนี้คือฝากไว้ก่อนจะนำตัวลายจุดมาให้ เขาบอกว่าไม่เอาจะเอาตัวนี้มันสวยดีและเห่าเก่งด้วยผมบอกว่ามันแยกกันไม่ได้มันต้องอยู่ด้วยกัน เขาบอกว่าแยกกันได้ก็เห็นตัวขาวดำมันกลัวตัวขาวแดง เราใช้เวลาโต้วาทีกันนานพอสมควรสุดท้ายผมบอกว่าตกลง วันจันทร์ช่วงกลางวันผมไปประชุมที่ อบต.เลิกประชุมเวลาประมาณ 4 โมงเย็น มีคนมาแจ้งว่าให้กลับบ้านด่วน เนื่องจากหมาหาย ผมได้ยินตอนนั้นตกใจมากแต่ก็ได้ตอบแบบปลอบใจตัวเองไปว่า "ไม่น่านะเพราะสองตัวนี้ฉลาดมาก ผมเชื่อว่าเขาไม่หนีแน่นอน" เลยถามกลับว่าหายเมื่อไหร่ และที่ไหน เขาตอบว่าไม่รู้ไปไหนนะประมาณ 10 โมงเช้า เห็นวิ่งไปทางทิศใต้ (บ้านแม่ผมห่างออกไปประมาณ 6 กม.) ตามทางดำนะ (ทางลาดยาง) ผมรีบกลับบ้านน้องเขยทันที (ระยะทาง 5 กม.จาก อบต.ถึงบ้านเขา) พอขับรถเข้าบริเวณบ้านเหลือบเห็นเจ้าสองตัวทั้งคู่ ในใจตอนนั้นบอกว่าเจอแล้ว ไม่หาย ฉลาดมาก พอก้าวลงจากรถเท่านั้นแหละเจ้าแก้วแดงรีบวิ่งมาแล้วชูสองขาหน้ามาสัมพัสกับมือผมพร้อมกับเสียงร้องครางนิด ๆ ผมรู้สึกรักเขามากและสายตัวทั้งสองจ้องหน้าผมตลอดเวลา พร้อมกับเสียงร้องนิด ๆ อยู่ตลอดเวลา (อยากให้เห็นภาพจังเลย) ผมเอามือจับหัวแล้วเขย่านิด ๆ สักพักหนึ่งเขาก็หยุด เขาขาทั้งคู่ลง แล้วเดินตามตลอด (แสดงความเป็นเจ้าของ) ส่วนตัวแก้วขาวดำ ร้องอยู่ห่าง ๆ แต่สายตามองผมตลอดเวลาวิ่งวนเวียนที่ท้ายรถผม ไม่กล้าเข้ามาใกล้ เพราะตัวแก้วแดงประกบผมอยู่ เวลาผ่านไปประมาณ 15 นาทีได้ ผมถึงสามารถเอามือไปสัมผัสหัวเจ้าแก้วขาวได้ แล้วมันก็ไม่ยอมหนีด้วย ให้ผมเอามือจับและลูบหัวอยู่ตลอดเวลาพร้อมร้องเบา ๆ จนเจ้าแดงรำคาญลุกเดินมาใกล้มันถึงออกห่างไป สักพักหนึ่งมีหมาเจ้าถิ่นสีขาวตัวหนึ่งวิ่งมาแสดงความเป็นเจ้าถิ่น เมื่อแก้วแดงเห็นเข้าและรู้ว่าผมอยู่ด้วยก็แสดงความเป็นเจ้าของและนักเลงใหม่ทันที ใช้เวลาประมาณ 30 วินาทีก็ได้ชัยชนะเป็นเจ้าของถิ่นทันทีส่วนตัวนั้นก็หายเข้าป่าไปเลย ผมใช้เวลานั่งคุยอยู่บ้านนี้ประมาณ 1 ชม. จึงขอกลับบ้านแม่เนื่องจากมืด แต่เจ้าสองตัวนั้นไม่ยอมจะขึ้นรถดัวย จะวิ่งตามด้วยเลยให้น้องเขยจับแก้วแดง (ผมซื้อกระดิ่งปอกคอจับได้) หลานจับแก้วขาวไว้ แล้วขับรถออกไปจากบ้านนั้นไปซ่อนไว้ข้างทางที่ห่างจากบ้านน้องเขยประมาณ 500 เมตร แล้วค่อย ๆ ย่องกลับไปดูว่าเขาอยู่ไหม พอเห็นเขาอยู่ก็สบายใจแล้วรีบกลับ ตอนนี้ผมกลับมาถึงกรุงเทพฯแล้ว เมื่อคืนนี้เวลาประมาณ ตีสาม และเสาร์นี้จะขึ้นไปอีก และกะจะอยู่สักหนึ่งอาทิตย์ ฝากขอบคุณทุกคนที่ช่วยให้ผมได้สุนัขที่ฉลาดครับ และอวยพรให้ทุกท่านจงได้พบแต่ความสุขความเจริญ ทั้งชีวิตการงาน และส่วนตัวกันทุก ๆ คน ตลอดไปครับ ณรงค์ Create Date : 02 กุมภาพันธ์ 2548 Last Update : 2 กุมภาพันธ์ 2548 17:01:13 น. 0 comments Counter : 554 Pageviews.   Share Tweet ชื่อ : Comment :   *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิกช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก