เริ่มเรื่องจากตอนที่แล้วต่อกันเลยนะครับ

เมื่อนานมาแล้ว(นั่นแหละ) สมัยปู่ย่า ตา ยาย ของเรา
มีอาเจ๊กคนหนึ่ง เดินทางมาจากซัวเถา ตามหลักสูตรเด๊ะๆ
คือ เสื่อผืน หมอนใบ หลักสูตรชาวจีนรุ่นแรกที่เข้าไทย

เมื่ออาเจ๊กแกเห็นผืนแผ่นดินของไทยอุดมสมบูรณ์ขนาดนี้
แกมั่นใจเป็นอย่างยิ่งว่า ยังไงแกก็ไม่อดตายอย่างแน่นอน
เมื่อลงเรือมาก็ตั้งใจทำงาน หาเงินวาดหวังไว้ว่าจะหาซื้อที่ดินเหมาะๆ
เพื่อลงหลักปักฐาน มีบ้านเล้กๆ มีสวนครัวน้อยๆ พออยู่พอกินสบาย

ไม่นานด้วยความมุ่งมั่น ตั้งใจ
เมื่อสำเร็จตามเป้าประสงค์ พออยู่พอกินสบายๆ
แกก็เริ่มคิดจะขยับขยายหาวิธีสร้างรายได้อย่างอื่นอีก

จนวันหนึ่งในฤดูหนาวที่กำลังจะมา ลมหนาวเริ่มโชยเอื่อยๆ
เมื่อแกว่างจากงานประจำวัน อาเจ๊กแกก็อยากไปเดินเล่นตามชายทุ่ง
สิ่งหนึ่งที่สะดุดตาของอาเจ๊กแก ก็คือ ฝูงเป็ดฝูงใหญ่นับร้อยอยู่ในชายทุ่ง
เมื่ออาเจ๊กเห็นฝูงเป็ดเยอะแยะมากมายขนาดนี้ก็เริ่มสงสัยว่า

...มันเป็นของใครหว่า?
....นี่ถ้าเป็นของเราก็คงจะดี!



ในขณะที่นึกพร้อมกับฝันหวานอยู่ในใจอยู่นั้น
ฉับพลันก็มีเด็กน้อยไว้ผมแกละ ทักทายส่งคลื่นมากระทบรูหูว่า

"ตาแปะ ลื้อดูอะไรวะ?"

อาเจ๊กตอบไปโดยไม่ทันหันไปมองด้วยซ้ำไปว่าคนถามเป็นใคร
"อั้วดูเป็ด"

"ฮืมมม..ดูทำไมละ" แกละถามต่อ

"อั้วอยากได้...เป็ดของใครวะ?...อั้วจะซื้อ"

ไอ้แกละนึกอยู่ในใจ
ตาแปะนี่ท่าจะบ้า เป็ดนี่จะมีของใครวะ ถึงปีมันก็มาลงอยู่กลางทุ่งทุกปี
มันเป็นป่า ใครจะเป็นเจ้าของ ใครอยากได้ก็ดักเอามากินเท่านั้นก็จบ
ฮืมมม...แต่ตาแปะนี่มันว่ามันจะซื้อ แสดงว่ามันมีตังค์
หาเรื่องเอาตังค์ใช้จากตาแปะนี่ดีกว่า
ว่าแล้ววิญญาน ศรีธนนชัยก็เข้าสิงเจ้าแกละทันที

"ของข้าเองน่ะ พ่อแม่ข้าให้เลี้ยงดูมัน แต่ข้าขี้เกียจไม่อยากเลี้ยงแล้วเบื่อ!
....ตาแปะ แกอยากได้ไหม?" เจ้าแกละตะโกนบอกกับอาเจ๊ก

อาเจ๊กนึกในใจ เด็กนี่ขี้เกียจแล้วยังไม่พอ โง่ด้วย
นี่ถ้าเป็นลูกเป็นหลานละก้อช้ำใจตายแหงๆ เลยตอบไปว่า
"ถ้าลื้อขายแล้วพ่อแม่ลื้อไม่ว่าเอาเหรอ"

"ไม่ว่าหรอกตาแปะพ่อแม่ข้าไปสวรรค์กันหมดแล้ว"
"รับรองตาแปะ แกจ่ายมาบาทเดียว เอาไปหมดทั้งฝูงเลย ...
..พ่อแม่ไม่ว่าแกกับข้าหรอก" แกละสวนทันควัน

อาเจ๊กจึงตกลงจะจ่ายเงินให้แกละไป
(ในสมัยนั้นเงินบาทหนึ่งก็มากพอสมควร)
เมื่จ่ายเงินไปแล้ว อาเจ๊กก็มาดูแลเป็ดของแกทุกวัน
แกนึกอยู่ในใจว่า อีกไม่กี่วันจะเอาเป็ดมาทำเป็ดพะโล้
ขายที่ตลาดตอนเช้าคงได้กำไรงาม



จนเช้าวันหนึ่ง อาเจ๊กจะไปจับเป็ดเอามาขาย
พอไปถึงที่ทุ่ง เป็ดกลับหายไปหมด
อาเจ๊กตกใจมาก จึงออกมาตามหาเป็ดที่หายไป

เมื่อเดินมาเจอไอ้แกละ จึงถามทันที
"อาตี๋ อาตี๋ เป็ดอั้วหายไปไหนวะ ลื้อเห็นเป็ดอั้วไหม?"

ไอ้แกละเห็นความซวยที่ค่อยๆคืบคลานเข้ามาถึง
ความซวยที่ตั้งเค้ามาเหมือนฟ้าจะผ่าลงกลางกบาลซะบัดนั้น
เลยตอบปัดไปตามแบบฉบับของตัวเอง
"มันบินไปสวรรค์นู้น สงสัยมันคิดถึงเลยบินไปหาพ่อแม่ข้า
..ถ้าลื้ออยากได้คืน ก็ตามไปเอาในสวรรค์ก็แล้วกัน"

แปะนึกในใจ
"ไอ่หย๊า ! แล้วนี่สวรรค์มันอยู่ที่ไหนกันละหว่า????"
ว่าแล้วเจ๊กก็ออกเดินตามหาเป็ดไปเรื่อยๆ จนเริ่อมอ่อนล้า
จึงนั่งพักที่ใต้ต้นไม้ บริเวณพุ่มไม้พุ่มหนึ่ง

ด้วยความเหนื่อยล้า จนกำลังจะเคลิ้มหลับไป
ก็มีคลื่นเสียงแว่วๆเข้ามากระทบ สั่นแก้วหูของแก
เป็นเสียงของหนุ่มสาวคู่หนึ่ง พอจับใจความได้ว่า

น้องจ๊ะ น้องจ๋า เดี๋ยวพี่จะพาน้องไปขึ้นสวรรค์นะจ๊ะ

อาเจ๊กแกรออยู่พักใหญ่ สองคนนี้มันรู้ว่าสวรรค์อยู่ไหน
เดี๋ยวมันออกมาจะถามทั้งคู่ให้ได้

ขณะนั้นพุ่มไม้ก็สั่นไหวอย่ารุนแรง อาเจ๊กตกใจจึงนั่งสั่นอยู่พักใหญ่
จนกระทั่งทุกอย่างหยุดสั่นไหวความเงียบสงบจึงเกิดขึ้น

พร้อมเสียงของสาวน้อยน้องจ๋าคนนั้น พูดออกมาเสียงแผ่วๆว่า
"โอสวรรค์ โอ้ สวรรค์"

เท่านั้นเองอาเจ๊กที่รอดูเหตุการณ์อยู่จึงอดรนทนไม่ไหว
ทำการแหวกพุ่มไม้เข้าไปแทรกอยู่กลางสถานการณ์ของทั้งคู่นั้นทันที
พร้อมทั้งสะกิดสาวเจ้านั้นทันที และเอ่ยวาจากับสาวนั้นว่า

"อาหมวย อาหมวย ลื้อไปสวรรค์มา ลื้อเห็นเป็ดอั้วไหม๊?????"

!!!!!!!!!!!!!!????????????????????????



อ๊ากกกกกก!!!!!!...จบแล้ววว กระบี่เจ็ดขี้เป็ด ^0^"








กระบี่จอมยุทธ์ ตอนที่ผ่านมา
• ตอนที่ 2 : กระบี่จอมยุทธ์ : เหล็กเจ็ดขี้เป็ด 1:31/10/11
• ตอนที่ 3 : กระบี่จอมยุทธ์ : เหล็กเจ็ดขี้เป็ด 2:08/11/11
• ตอนที่ 4 : กระบี่จอมยุทธ์ : เหล็กเจ็ดขี้เป็ด 3:24/11/11


(ขอบคุณภาพประกอบจาก Internet)