“โอ้ยยยยยลูกคิดจ๋า////// อย่ายอมแพ้เขานะไปตามเดย์มาเร๊ววววว กรี๊ดดดด”
ผมโดนแซวเข้าจนได้
“ไม่เอาหรอก มันเป็นผีบ้าตั้งแต่เช้า อยากไปตามก็ไปตามกันเองดิ เป็นอะไรก็ไม่รู้หน้าเหมือนตูดแต่เช้าละ”
วันนี้ไอ้เดย์ดูอารมณ์ไม่ดีมากๆเลยครับ ทั้งที่ตอนเดินมาโรงเรียนยังคุยกันดีๆ ระหว่างทางผมพูดอะไร
ผิดใจมันหรือเปล่าก็ไม่รู้ งอนไม่พูดกับผม จนถึงห้องเรียนมันก็ไม่พูดอะไรรีบไปห้องตัวเองไม่มองผมด้วย
เดือดร้อนต้องไปหาซื้อซาลาเปาตามง้อมัน แต่ไม่สำเร็จเหมือนทุกทีครับวันนี้ เพราะผมตอบมันไม่ได้ว่า
ทำอะไรให้มันโกรธ มันเลยไม่ยอมหายโกรธ ไอ้บ้านี่ขี้งอนอย่างกับผู้หญิง อยากซ้อมมันครับ-*-

พอพักกลางวันผมก็ไปเมียงๆมองๆหน้าโรงอาหาร พอเจอโต๊ะที่มันนั่งผมก็รีบไปซื้อข้าวแล้วไปนั่งข้างๆมัน
แต่ไอ้เวรนี่ทำแค่เหล่มองผมด้วยหางตา พอเห็นผมนั่งยิ้มแฉ่งให้มันอยู่ มันก็ทำปั้นปึ่งใส่ผมทันที ไอ้เลว
“เดย์ กินข้าวกับอะไร”
นี่ผมพยายามง้อมันทั้งที่ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิดแล้วนะครับ แต่ดูมันตอบผมสิ
“...........ไม่มีตามองเหรอ”
จะตอบว่าเออ ตากูตายนานแล้วก็กลัวหน้ามันจะหงิกกว่าเดิม
“|||||||||||| มี ...แล้วพะโล้อร่อยมั้ย”
“อยากกินก็ไปซื้อเอง กูไม่แบ่ง”
“อึก...||||||||||| ไม่ได้อยากกินซะหน่อย ก็แค่ถามเฉยๆอ่ะ ถามหน่อยไม่ได้รึไง”
“คนกินข้าวอยู่ไม่เห็นเหรอ! กูว่างคุยกับมึงมั้ย!?”

ฮึ่มมมมมม!!!!!!!!! จะทนไม่ไหวแล้วนะครับ ไอ้หอกนี่ทำหน้ากวนทีนใส่ผมอย่างหนักหน่วง
“มึงอ่ะเป็นบ้า งอนไรวะ” ผมก้มหน้าตักข้าวกินงึมงำบ่นมันไปเสือะได้ยินอีก
“เรื่องของกู! มึงไม่ต้องสนใจหร๊อก มึงไม่เคยสนใจเรื่องกูอยู่แล้วนี่! เอ้อ!! เอาตังมาเลยร้อยนึงค่าลืมเรื่องกู!!”
“ห๊ะ|||||||||อะไรว้า”
ไอ้เดย์ทวงจริงจังมากครับ ผมลืมเรื่องอะไรมันก็ไม่ยอมบอก ยิ่งถามมันก็ยิ่งโมโห ผมเลยต้องควักเงินให้
ไอ้เดย์รับแบงค์ร้อยไปแล้วย่นคิ้วมองหน้าผม “นี่มึง........จำไม่ได้จริงๆเหรอลูกคิด” น้ำเสียงที่ผิดหวังของมัน
ทำให้ผมรู้สึกผิดมากจริงๆ ผมส่ายหน้าพยายามทำหน้าเศร้าที่สุดเผื่อมันจะสงสารบอกผมมาว่ามันเป็นอะไร
แต่เชี่ยเดย์หันกลับไปกินข้าวต่อแล้วไม่คุยกับผมอีกเลยครับ มีแค่ผมที่พยายามชวนมันคุยเหมือนคนบ้าอ่ะ
เพื่อนๆก็กระซิบกระซาบทำท่าทางแอบถามมาทางผมว่าเดย์เป็นอะไร ผมทำอะไรให้เดย์โกรธ
โธ่ แล้วผมจะรู้มั้ยล่ะครับ เฮ้อออออออ

จนเลิกเรียนอ่ะครับ มันก็ยังไม่หายโกรธหายงอนผม เดย์มันไม่เคยเป็นแบบนี้เลย ผมชักหวั่นใจ
ไม่รู้เมื่อไหร่มันจะเฉลยสักที ผมจะไม่ปล่อยเอาไว้จนข้ามวันเด็ดขาด ยังไงเย็นนี้ผมต้องรู้ให้ได้
ไม่อย่างนั้นนอนไม่หลับแน่ครับ

มันโกรธผมแต่ก็เดินกลับบ้านกับผมนะครับ เอาเข้าไป ไอ้บ้าเอ๊ยอยู่ด้วยกันแล้วไม่พูดมันอึดอัดจะแย่
“เดย์! มึงเป็นอะไรวะตกลง” ผมโพล่งถามมันออกไปตอนที่มันแวะซื้อน้ำปั่นข้างทาง
ไอ้เดย์ขมวดคิ้วเหล่มองหน้าผมแบบไม่สบอารมณ์ ผมถอยห่างมันไปตั้งหลักหนึ่งก้าวรู้สึกเกร็งเล็กน้อย
ไม่รู้ว่ามันจะมาไม้ไหนจู่ๆก็โยนเป้ตัวเองใส่ผมอย่างแรง แล้วเดินถือน้ำปั่นที่เพิ่งได้นำหน้าผมไปเฉย
“อ่ะ อ้าว! เฮ้ย เชี่ย!||||||||| อะไรวะเนี่ยเป้มึงล่ะ แล้วค่าน้ำมึงยังไม่จ่าย!”
ผมต้องรีบจ่ายค่าน้ำให้เขาแล้วหอบเป้วิ่งตามเดย์ไป

“มึงรอกูด้วยดิ มึงเดินเร็วไปแล้วเดย์”
ใกล้ถึงบ้านแล้วครับผมหงุดหงิดมาก มันชะงักหยุดกะทันหันรีบหันมาทางผม ผมเบรกไม่ทันหน้าทิ่มใส่มัน
ไอ้บ้านี่ก็ทำหน้าหงิกไม่จับผมที่เซแท่ดๆแทบล้ม
“อะไรของมึงเนี่ยหยุดก็บอกกันบ้างดิ”
“.....”
มันไม่พูดอะไรแต่ดึงเป้ในมือผมซึ่งคือของมันคืนไปแล้วหันหลังเดินหนีครับ แถมเดินเลยบ้านผมไปด้วย
ผมรีบวิ่งไปดึงแขนมัน ท่าทีไอ้เดย์แบบนี้ผมไม่ชอบเลย เหมือนมันรำคาญผมทั้งวัน เหมือนไม่ใช่มันคนเดิม
ปกติมันเอาแต่ตามติดผมจนน่ารำคาญ แต่วันนี้มันรำคาญผมซะแล้ว คบกันได้ไม่เท่าไหร่มันเบื่อผมแล้วเหรอ

ผมมองตาเดย์ แต่เดย์หลบตาผมแล้วถอนใจเหมือนข่มอารมณ์โมโหเต็มที่ ก่อนดึงมือผมออกจากแขน
แต่ผมก็ยื้อแล้วนะครับจับแขนมันใหม่ มันเลยจำใจพูด “หลีก กูจะกลับบ้าน” แล้วมันก็เดินหนีผมไปเลย
ผมยืนอยู่หน้าบ้านได้แต่มองตามหลังมันไป บอกตรงๆครับรู้สึกแย่ ไม่กล้าเดินตามไปให้มันเหม็นหน้าอีก

แม่จ๋าเดินออกมาจากหลังบ้านเห็นผมก็ตะโกนเรียก “ลูกคิด!มาแล้วก็เข้าบ้านสิ! อ้าววันนี้เดย์ไม่มาด้วยเหรอ”
ผมเดินคอตกเข้าบ้านเลยครับคิดในใจจ๋าอย่าถามถึงมันได้มั้ย T T แต่จริงๆก็แค่ส่ายหน้าตอบแม่ไป
“มาก็ดีแล้วเดี๋ยวแม่จะตำน้ำพริก ลูกเอาพริกมาเด็ดให้หน่อยไปที่โต๊ะบัญชีก็ได้ดูหน้าร้านให้ด้วย”
“.................”
“ไอ้ลูกคิด!? รู้เรื่องมั้ยเนี่ย?” จ๋าโบกมือไปมาต่อหน้าผม ดูงงที่เห็นผมยืนเหม่อ
“ค้าบ เดี๋ยวลงมาเด็ดให้” ผมตอบแม่เสียงอ่อยแล้วก้มหน้าเดินขึ้นห้อง

......................................................
...........................
...............
.........

หลังจากกินข้าวเย็นกับแม่แล้ว ผมก็รีบออกไปข้างนอก ผมมีแผนในใจแล้วครับ แผนง้อไอ้เดย์น่ะ!
รับรองว่ามันต้องใจอ่อนแน่ แต่ผมไม่ได้ตรงไปที่บ้านเดย์เลยหรอกนะครับ ผมไปที่ตลาด
ไปร้านเค้กครับ พรุ่งนี้เป็นวันเกิดไอ้เดย์ ผมจะเซอร์ไพรส์มันเป็นคนแรก เดย์ต้องดีใจแน่ๆ
วันนี้เดย์มันงอนผมจริงจังมาก ปกติมันก็โมโหร้ายอยู่แล้ว ผมคงทำให้มันน้อยใจมากแต่นึกไม่ออกจริงๆ
ว่าผมทำอะไรผิดไป ผมจะใช้เค้กวันเกิดนี่แหละไปง้อไอ้คุณชายดิลวิล

“ขอบคุณค้า”
เสียงคนที่ร้านเค้กพูดขอบคุณขณะที่ผมกำลังเปิดประตูร้านออกไป ถือกล่องเค้กด้วยความระมัดระวัง
เค้กวนิลาเคลือบช็อคโกแล็ตสีชมพูครับ ถึงจะดูหวานแหว๋วไปหน่อยแต่ผมว่าเดย์น่าจะชอบสีนมเย็นนี้นะ^^
“โอ๊ะ”
เดินๆไปเจอมิ้นซะงั้นครับ เธอยืนรอรถเมล์ที่ตลาด ใกล้จะมืดแล้วทำไมมาโผล่แถวนี้ได้ก็ไม่รู้
ผมจะไม่เดินผ่านไปทางนั้นก็ไม่ได้ เลยรีบเดินเอากล่องเค้กบังหน้าไว้ อุตส่าห์เดินอ้อมไปด้านหลังแล้วนะ
ยัยนี่ดันตาดีหันมาเห็นผมอี๊ก|||||||||| ขนาดไม่เห็นหน้ายังรู้อีกว่าเป็นผม
มิ้นรีบทัก “อ้าวลูกคิด! จะรีบไปไหนล่ะจ๊ะ”
อย่ายุ่งสักเรื่องได้มั้ย........อันนี้ไว้ในใจครับ ผมค่อยๆเอากล่องเค้กที่บังหน้าลง แล้วยิ้มแหยไปให้
“กลับบ้านอ่ะ แม่รอกินข้าว” ความจริงกินมาจนพุงป่องแล้วครับ จะรีบเดินไปเธอก็พูดอีก
“ว้ายขอไปกินข้าวที่บ้านด้วยได้มั้ยเนี่ย คิกๆ”
“แม่คงไม่ได้ทำเผื่อใครอ่ะ”
อู้ยยยยยย มิ้นหุบยิ้มเลยครับ ผมแกล้งหัวเราะ เธอเลยขำตามบอกเดี๋ยวนี้ตลกนะ ....กูไม่ตลกครับจริงจัง
ผมไม่อยากเสียเวลากับมิ้นมาก เลยขอตัวแล้วจะรีบเดินไป แต่มิ้นโผมากอดแขนอย่างไวเลยครับ

“เดี๋ยวซี่! อย่าเพิ่งไปเลยน้าๆ อยู่รอรถเป็นเพื่อนเราก่อนได้มั้ย ไม่อยากยืนคนเดียวอ่ะ”
อย่ามาออดอ้อนกูได้ม๊ายยยยยยยย ผมงงใจกับมิ้นมากครับ เดี๋ยวผีเข้าผีออก
“แล้วมิ้นมาทำอะไรแถวนี้ล่ะ ทำไมป่านนี้ยังไม่กลับบ้านอีก”
“แหม ก็แฟนเราเขาไปสโมสรว่ายน้ำกับพวกเพื่อนๆรุ่นพี่ น่าเบื่ออ่ะเราขี้เกียจรอก็เลยมาบ้านเพื่อนแถวเนี้ย”
“อ๋อเหรอ แต่แม่รอเราอยู่..”
“ไม่นานหรอกลูกคิด เดี๋ยวรถก็มาแล้ว น้าๆๆๆ นะ”
“........” ไอ้การอ้อนแบบนี้เพิ่งเคยเห็นมิ้นทำ ตอนคบกันยังไม่เคยตื้อผมขนาดนี้เลย
แต่มันทำให้ผมนึกถึงคนที่ชอบอ้อนแล้วพูดแบบนี้....ไอ้เดย์มันชอบอ้อน ( นะๆ นะๆๆๆ นะครับ )

“ลูกคิด เหม่ออะไรอ่ะ”
“อ่อ เปล่า (ส่ายหน้า) เอ่อ.....มิ้นไม่ชอบเราไม่ใช่เหรอทำไม...”
“บ้าน่า ยังไงก็คนเคยรักจะไปเกลียดได้ไงล่ะลูกคิด (ยิ้มหวาน)”
เร็วๆนี้ยังด่ากูอยู่เลยครับ|||||||||
คำว่ารักอย่ามาใช้กับผมเลยจะดีกว่า ที่เราเคยคบกันมันเหมือนเรื่องตลก
ดูเหมือนมิ้นจะชอบไอ้เดย์แต่โดนไอ้เดย์ด่าเลยแค้น แถมแค้นผมด้วยที่เป็นแฟนกับเดย์
เธอก็แสดงออกว่ารังเกียจผมชัดเจนมาก........แล้ว...ตอนนี้ไหงมาทำตีสนิทกับผมอีกล่ะเนี่ย

“มิ้นมีแฟนใหม่แล้ว เราว่าไม่เหมาะหรอก”
“กลัวแฟนเรา....หรือว่า........กลัวแฟนตัวเองกันแน่จ๊ะ”
ถ้าให้ตอบตรงๆ กลัวไอ้เดย์มากกว่าครับ มันยิ่งเป็นผีบ้าอยู่ครับวันนี้ แต่คงไม่บังเอิญมาเจอหรอก
“ไม่ได้กลัวใคร ก็แค่ไม่อยากให้คนอื่นเขามองมิ้นว่าแรด”
“หา!? ลูกคิดว่าไงนะ”
“เรา...พูดอะไรเหรอ”
“เมื่อกี้ลูกคิดด่าเราว่าแรดเหรอ!”
อ้าวตายหอกนี่ผมหลุดปากไปแล้วเหรอ
“บ๊า! ไม่ได้ด่านะ เราพูดถึงในความคิดของคนอื่นเขาจะมองมิ้นดูไม่ดีไง”
“ปากคอ...ตั้งแต่ได้กับเดย์เนี่ยลูกคิดเองก็ดู แรด! ขึ้นเยอะเหมือนกันนะ”
“...........คิดงั้นเหรอ”
“ล้อเล่นน่า.........555555ขำๆเนอะ55555”
ต่อยหน้าแฟนเก่าไม่ได้ด้วยสิครับ
“แต่เราว่านอมิ้นน่าจะยาวกว่าเรา เพราะมิ้นน่าจะแรดมาก่อนเราว่ะ55555555555”
อ้าว...ทำไมไม่ขำตามล่ะมิ้น หน้าบึ้งหน้าบูดซะงั้น นี่ผมปากร้ายขึ้นจริงๆเหรอเนี่ย ติดไอ้เดย์มาแหง

“เหอะ...ไม่เล่นด้วยแล้ว” มิ้นทำเป็นงอนครับปล่อยมือที่กอดแขนผม ผมรีบบ๊ายบายเลยครับ
เจ้าหล่อนก็สะดุ้งรีบหันมาผวาคว้ามือผมดึงกลับมาอีก “เดี๋ยวซี่! ล้อเล่นแค่นี้ก็งอนจะหนีกลับแล้ว”

คือกูไม่ได้งอนครับ กูจะรีบไปหาแฟนครับ
“เฮ้อ เนี่ย ถ้าย้อนเวลากลับไปได้นะ เราจะไม่เลือกเขา เราจะเลือกลูกคิดนะ เราคงไม่ต้องเลิกกันแบบนี้”
“...............” ยอมรับว่าอึ้งนะครับที่อยู่ดีๆมิ้นก็พูดแบบนี้ ผมมองหน้ามิ้น มิ้นก็ยิ้มน้อยๆให้
“ยังไง ผู้ชายก็ต้องชอบผู้หญิงมากกว่าอยู่แล้วใช่มั้ย ถ้ามิ้นไม่เลิกกับลูกคิด ลูกคิดคงไม่ไปหาเดย์หรอกเนอะ”
“มันไม่ได้อยู่ที่เป็นผู้ชายหรือผู้หญิง แต่อยู่ที่เราชอบหรือไม่ชอบ”
“ช่างเถอะ ...ถ้าไง เรากลับมาคบกันใหม่มั้ย”
“มิ้น”
มิ้นยิ้มหวานให้ผมครับ........... นึกถึงช่วงแรกๆที่เป็นแฟนกันเลย
ที่มิ้นพูดก็มีส่วนถูกนะครับ ถ้าวันนั้นมิ้นไม่ขอเลิกกับผม วันนี้ผมคงไม่ได้เป็นแฟนกับเดย์หรอก..
“ขอบคุณที่เลิกกับเรานะมิ้น”
“ลูกคิด!”
“โอ๊ยเจ็บนะมิ้น” โดนตีแขนครับ
“พอละ ไม่เล่นละ”
“อ้าวเลิกเล่นแล้วเหรอ55”
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะ เราก็แค่อยากทดสอบดูว่าลูกคิดยังชอบผู้หญิงอยู่รึเปล่า”
“ชอบสิ แต่..”
“อ้าว หมายความว่าไง แต่อะไร แล้วทำไมไม่เห็นหวั่นไหวกับเราเลย แกล้งเราเหรอ”
“แต่เราไม่นอกใจเดย์”
“............”
มิ้นดูอึ้งๆแล้วค่อยๆปล่อยมือจากผมหันไปยืนกอดอกมองถนน ผมถามมิ้นว่าเป็นอะไรเหรอมิ้นก็ว่าเปล่า
ท่าทีที่เปลี่ยนไปปุบปับของมิ้นนี่เล่นเอาผมอึ้งเหมือนกัน

“เฮ้ยมึงมายุ่งอะไรกับแฟนกูวะ!!!”
แฟนมิ้นมาครับ เดินชี้หน้าผมมาแต่ไกล ผมนี่รีบถอยฉากแทบไม่ทัน มิ้นดูแปลกใจมากที่เห็นแฟนตัวเอง
“อ้าว! ไหนว่าจะไม่มารับไง อยากไปว่ายน้ำนักก็ไปสิ!”
“อย่าพูดมากได้มั้ย! มารับก็ดีเท่าไหร่แล้ว! เสียเวลามาเนี่ยยังจะปากดีอีก”

มิ้นทำหน้าหงิกใส่ก่อนหันมาบอกผม “ไปละนะลูกคิด” แล้วเธอก็เดินกระแทกเท้าไม่ค่อยพอใจไปที่รถแฟน
แฟนมิ้นหันซ้ายหันขวามองไปรอบตัวเหมือนหาใคร แล้วทำท่าโล่งอกก่อนจะเปลี่ยนมาทำหน้ากวนทีน

ผมถอนใจไม่อยากยุ่งด้วยกำลังจะเดินไปก็ถูกคว้าคออย่างไม่ทันตั้งตัว มันพูดไม่เป็นมิตรใส่หน้า
“กูไม่ชอบขี้หน้ามึงว่ะ” แล้วมันก็ผลักผมล้มก้นจ้ำเบ้าเลยครับ
ไอ้ห่าผมล้มน่ะไม่เท่าไหร่แต่เค้กในมือนี่สิครับหวิดเละ เกือบหลุดมือดีที่ผมเซฟไว้ทัน
แต่ไอ้ฟันบานมันเห็นผมปกป้องกล่องเค้กสุดชีวิต มันก็ยิ้มหยันลางไม่ดีใส่ผมเลย
พริบตาเดียวไอ้หอกเอ๊ยมันเตะกล่องเค้กในมือผมซะกระเด็นเลยครับ คนแถวป้ายรถเมล์ตกใจกันใหญ่
แล้วมันก็เดินหัวเราะไปขึ้นรถที่จอดห่างออกไป ผมหน้าซีด มีคนเข้ามาช่วยพยุงลุก ผมก็ขอบคุณ
“ไม่เป็นไรครับๆ ขอบคุณครับๆ” สิ่งที่ผมห่วงกว่าตัวเองตอนนี้คือเค้กที่ซื้อให้เดย์

ผมรีบตามเก็บกล่องเค้กที่บู้บี้หมด ไม่ต้องพูดถึงสภาพข้างในครับ เละ|||||||||||||||||*||
โธ่เว้ย!!!!!! ต้องไปซื้อใหม่เลยไอ่ๆๆๆๆๆ อ๊าคคคคคคคคคคคคคค โมโหโว้ยยย!!!


*********************************

แล้วเหมือนเวรซ้ำกรรมซัดครับ ย้อนกลับไปอีกทีมันก็มืดแล้ว ร้านเค้กปิด! วันนี้ทำไมปิดเร็วบ้าเอ๊ย
เดินหาร้านอื่นเจอร้านไม่อร่อย บางร้านมีแต่ชิ้นเล็ก เค้กแบบที่ผมอยากซื้อก็ไม่มี..... T T

ช่วยไม่ได้ครับเลยซื้อเค้กชิ้นเล็กแบบที่เขาตัดแบ่งมาจากก้อนใหญ่สองชิ้น
เป็นเค้กวนิลาเคลือบช็อคโกแล็ตสีดำ เสียดายเค้กอันแรกมากทั้งสวยทั้งน่ากินแถมร้านนั้นทำอร่อยด้วย
ที่สำคัญแพง ฮือออออออออออ

เดินต็อกแต็กๆไปบ้านไอ้คนเอาแต่ใจ มันคงยังไม่นอน คนมาหาถึงนี่ถ้ายังเล่นตัวอีกก็เกินไปแล้ว
เข้าบ้านไปสวัสดีพี่ดรีมที่มาเปิดรับก่อนเลยครับ พี่ดรีมยังสวยเหมือนเดิมยิ้มหวานต้อนรับผม
เดินนำเข้าไปก็ชวนผมกินข้าว “อุ้ยหิ้วอะไรมาด้วยแน่ะลูกคิด”
ผมยิ้มเขินๆตอบพี่ดรีม “เค้กครับ พอดีซื้อมาเมื่อกี้..”
“ว้ายเค้ก กำลังอยากกินเลยจ้ะ พ่อคะแม่คะลูกคิดซื้อเค้กมาฝากด้วยน่ารักจังเลย”
อูยยยยยยยยยยยยย ชิบหายละครับ ผมเหรอหราหัวเราะแห้งๆให้พี่ดรีม ก่อนยื่นถุงเค้กในมือให้

“ขอบใจนะลูก มาๆกินข้าวกับแม่ก่อน” แม่เดย์ดึงมือผมให้นั่งข้างๆ พ่อเดย์ก็ว่ากินข้าวๆ แต่ผมไม่เห็นไอ้เดย์
“แล้วเดย์ละครับ” แค่ผมถามหาเดย์แล้วทุกคนอมยิ้มใส่ผมก็เขินหลบตาคนบ้านนี้จะแย่ /////
พี่ดรีมรีบตอบ “เรียกก็ไม่ยอมลงมา บอกไม่หิวเอาแต่เล่นเกมส์อยู่บนห้องแน่ะ”
“ถะถ้างั้นผม ผมไปตามให้เองครับ!..” ผมรีบลุกยืนอาสา ว่าแล้วก็รีบขึ้นบันไดไปเลยครับ
พี่ดรีมดันตะโกนแซว “โอ้ยยยยยหวานนนน55555” ผมเขินแทบตกบันได “อะอะ..อะไรครับพี่”
“5555โอ้ยเค้กหวานจัง” ไม่ต้องมาเนียนเลยครับพี่ดรีมผมรู้ว่าพี่แซวผม//////

ไปเคาะประตูหน้าห้องไอ้เดย์ มันตะโกนตอบมาว่าไม่ได้ล็อคผมเลยเปิดเข้าไปเลย
เห็นมันกำลังนั่งเล่นเกมส์อยู่จริงๆ แต่พอมันหันมาเห็นว่าเป็นผมมันก็ตีหน้าหงิกใส่ผมทันที ฟายเอ๊ย -*-
“มาทำไม” โอ้โหเดย์เสียงมึงนี่งอนกูระดับแปดริกเตอร์เลยนะ
“มาหาแฟน” พูดเองอายเองครับ ผมนั่งบิดอยู่ที่เตียงมัน มันก็เหล่มองแล้วหยุดเกมส์ ก่อนลุกมานั่งข้างผม
มานั่งขมวดคิ้วมองหน้าผมแล้วพูด “กลับไปป่ะ กูจะนอนแล้ว” อ้าวไอ่ห่านี่หนีไปนอนคลุมโปงเฉย
เชื่อตายล่ะครับ เกมส์มันยังเปิดค้างอยู่เลย แถมมันก็ยังไม่ได้อาบน้ำด้วยยังใส่ชุดนักเรียนอยู่เลย

“มึงไม่กินข้าวเหรอ”
“ไม่หิว”
“เดย์ มาพูดกันดีๆเหอะ กูขอล่ะ ทำแบบนี้กูอึดอัด” มันก็ไม่พูดอะไรครับ นอนคลุมโปงเงียบ
“มึงจะนอนทั้งที่ไม่อาบน้ำรึไง กูจะฟ้องแม่มึง” สักพักมันก็ขยับครับทำหน้าหงุดหงิดออกมาเลย
แล้วเดินผ่านผมไปอาบน้ำ ผมเลยลงไปบอกแม่มันว่าเดย์ไม่กินข้าวผมเองก็กินมาจากบ้านแล้ว
แล้วก็ขึ้นมานั่งรอมัน ไอ้หอกนี่อาบน้ำนานมากกกก มันหนีหน้าผมแหงๆ

มันอาบน้ำเสร็จก็เล่นเกมส์ต่อครับทำเป็นไม่สนใจผม ผมชวนคุยมันก็ไม่ตอบบางทีก็ตอบสั้นๆ
ผมอึดอัดมากแต่ก็ทนนั่งเฝ้ามันเล่นเกมส์ยันเที่ยงคืน ไปๆมาๆ จู่ๆเดย์ก็หันมาไล่ผมกลับบ้าน
“ดึกแล้ว มึงกลับบ้านไปป่ะ”
“หายโกรธยัง”
“.........เฮ้อ ช่างเถอะมันผ่านไปแล้ว”
“กูยังไม่รู้เลยว่ามึงเป็นอะไร กูไม่สบายใจเลย”
“ช่างมันเหอะสักวันมึงคงนึกได้เอง”
“อะไรของมึงวะเดย์” ผมฮึดฮัดลุกขึ้น “ทีมึงเวลามีเรื่องอะไรก็ให้กูบอกมึง แต่มึงไม่ยอมบอกกูอย่างนี้เหรอ”
ผมเสียงดังใส่ไอ้เดย์ก็จ้องหน้าผม เราจ้องหน้ากันแล้วเหมือนผมจะสู้ไม่ได้ อึดอัดกับสายตาตัดพ้อ
และความไม่ยอมพูดสักคำของมัน

นี่ถ้าผมเอาเค้กมาง้อมันบางทีมันอาจจะอารมณ์ดีขึ้นกว่านี้ คิดแล้วผมก็เสียดาย วันนี้คงต้องพอก่อน
รอพรุ่งนี้มันอาจจะอารมณ์ดีขึ้นก็ได้ ผมพยายามคิดเข้าข้างตัวเองแต่ในใจก็คิดว่าคืนนี้คงนอนไม่หลับแน่

“งั้นกูกลับก็ได้ แต่พรุ่งนี้มึงต้องบอกกูนะ”
“...........” ไอ่หอกนี่เงียบใส่กูอีก ลิ้นมึงเป็นอัมพาตเรอะพูดอะไรบ้างสิวะ! -*-

ผมฮึดฮัดเดินออกจากห้องมัน แต่รู้สึกแปลกๆเหมือนมันจะเดินตามหลังมา สงสัยเลยหันกลับไปมอง
เป็นมันจริงๆด้วย!? มันตามผมมาทำไมวะ

“ตามมาทำไม”
“ ! ....” เอ๊าไอ้บ้านี่ทำหน้าตกใจครับ เหมือนมันลืมตัวรีบเดินกลับเข้าห้องตัวเองเลย!

เอ้าอย่างนี้ก็ได้เหรอมึง 55555555555555555555555555

จากที่ผมโมโหมันกลายเป็นกลั้นขำแทบตายครับ เห็นหน้าเหรอหราท่าทางร้อนรนของมันแล้ว 

ไอ้เดย์มันชอบตามมาส่งผมที่บ้านประจำ มันก็คงลืมตัวตามผมออกมาด้วยทั้งที่กำลังงอนผมอยู่ ตลกชะมัด

ผมตัดสินใจย้อนกลับไปหามันอีก เปิดประตูเข้าไปมันนั่งอยู่ที่หน้าคอมที่เดิม
หันมามองผมอย่างแปลกใจ ผมก็เดินตรงไปจับหน้ามันแล้วจุ๊บเหม่งหนึ่งที ไอ้เดย์หน้าเหวอมากครับ

“ถึงมึงจะโกรธกูอยู่ก็ไม่เป็นไร นี่ก็เลยเที่ยงคืนแล้ว สุขสันต์วันเกิดนะเดย์” ถึงแผนเค้กวันเกิดจะเหลว
กะว่าเที่ยงคืนจะเป่าเค้กที่บ้านมันซะหน่อย แต่ไม่เป็นไรครับผมคิดแผนเซอร์ไพรส์อีกอย่างไว้แล้ว
คือพรุ่งนี้เลิกเรียนผมจะชวนเดย์ไปซื้อกระเป๋าสตางค์ ให้มันเลือกก่อนแล้วผมค่อยบอกว่าซื้อให้มัน
ไอ้เดย์ต้องดีใจแน่

ไอ้เดย์โดนจุ๊บเหม่งอีกทีหน้ายังเหวอค้างครับ ผมบอกฝันดีแล้วจะเดินออกไปแต่ดันโดนคว้าเอวไว้แน่น
ตกใจครับหันไปหาไอ้เดย์ไอ้บ้านี่มึงจะหน้าเหวอไปถึงไหนวะ “อ้าววว” คำแรกที่ออกจากปากมันทำผมงง

“ลูกคิดมึงไม่ได้ลืมนี่”
“หา? ลืมอะไรตกลง”
“ก็.....วันเกิดกู”
“บ้าดิ จะลืมได้ไง ความจริงกูก็ซื้อเค้กมาให้มึงด้วยแหละ แหะๆ แต่..ระหว่างทางที่มามันเละไปแล้ว”
“จริงเหรอ!”
“อื้ม...พรุ่งนี้เราไปซื้อด้วยกันใหม่นะ/////// นี่มึง.....ยิ้มงี้...เฮ้ย มึงหายโกรธกูแล้วเหรอเดย์(กอดเอวกูด้วย///)”
“ก็กูนึกว่ามึงลืมวันเกิดกูนี่! ทำไมไม่รีบบอกวะ รอจนหมดวันค่อยบอกกูได้นะ แกล้งกูใช่มั้ยเนี่ยไอ้ลูก”
“แกล้งบ้าอะไรของมึง ก็นี่วันเกิดมึงกูบอกวันนี้ก็ถูกแล้วไง”
“ห๊ะ.........อีกทีดิ๊”
“ก็วันนี้มันวันเกิดมึงงายยยยยยยยยยย ไอ้โคตรหล่อ555พอใจยัง/////// กูจะลืมวันเกิดแฟนได้ไงวะ”
ผมตัดสินใจนั่งคร่อมตักแล้วกอดอ้อนมันสักที ท่าทางไม่ต้องรอถึงพรุ่งนี้ก็คงดีกันได้แล้ว

“ก็ทั้งวันมึงไม่ยอมบอกกู เมื่อเช้ามึงก็ทำเป็นจำไม่ได้ว่าวันเกิดกูอ่ะ”
อย่างนี้นี่เอง ผมขมวดคิ้วมองหน้าไอ้เดย์งงๆ “ก็ยังไม่ทันถึงเลย รีบทวงแล้ว งอนเป็นบ้าเป็นหลังมึงนี่
ใครจะไปรู้ว่ามึงหมายถึงวันเกิดตัวเอง เมื่อเช้ามึงต้องถามกูว่าพรุ่งนี้วันอะไรสิไม่ใช่วันนี้วันอะไรไอ้บ้า”

“มึงหมายความว่าไงวะ ก็....”
ไอ้เดย์ทำหน้างงจัด มองหน้าผม ผมก็เอียงคอมองหน้ามัน มันเอื้อมมือไปหยิบมือถือที่วางบนโต๊ะมาเปิดดู
มันมองหน้าจออยู่นาน....................จนผมต้องถามเพราะเห็นมันทำหน้าแปลกๆแล้วยิ้มแหยๆให้ผม

“นี่! -*- มึงอย่าบอกนะ! ว่ามึงจำวันเกิดตัวเองไม่ได้อ่ะ! ฟายเอ๊ย!!!!” 

บรรลุเลยครับอยากถีบมันนัก

“แหะๆ.......กู ...กูรักมึงนะลูกคิดดดดด” โอ๊ยไอ้หมาเดย์มันกอดแล้วหอมแก้มผมทั้งซ้ายทั้งขวาใหญ่
จนผมต้องเอามือดันหน้ามันไว้ก่อนแก้มผมจะช้ำไปกว่านี้
“ไอ้หมาบ้า!////////*// มึงไม่ต้องมาอ้อนกูเลย” ผมไล่หยิกนม หยิกสะดือ หยิกแขนมัน จะบีบคอมัน
ไอ้หอกทำเป็นร้องโวยวาย แล้วที่มึงร้ายใส่กูทั้งวันล่ะโมโหนัก! หยิกไข่มันสักทีดีมั้ย! -*-

“ก็กูนึกว่าวันที่เก้าตั้งแต่เช้าแล้วนี่หว่า กูไม่ได้เขียนวันที่ไม่ได้ดูวันที่ในโทรศัพท์กูด้วยกูไม่รู้ว่าเพิ่งวันที่แปด
แต่ตอนนี้เข้าวันที่เก้าจริงๆแล้ว มึงไม่ได้ลืมวันเกิดกูจริงๆด้วย แหะๆๆ ขอโทษษษษษษ ขอโทษครับ
ดีกันๆๆๆๆนะๆๆๆๆ”

“ไอ้บ้า!!!!!!!!!//////////*//”

ผมลุกหนีจากตักมัน แต่กลับโดนไอ้เดย์ดึงไปนอนบนเตียงแทน มันรีบคร่อมทับผมแล้วซุกไซร้ซ้ายขวา
เฮ้ยเดี๋ยวนะ กูไม่ได้คิดตอนจบไว้แบบนี้นะ พอมึงหายงอนกูมึงก็หื่นใส่งี้เลยเรอะ!//////*//

“เดย์! มึงไล่กูกลับบ้านไม่ใช่เหรอ! ทำอะไรเนี่ยปล่อยโว้ยยยย”
“ไม่เอาไม่ให้กลับแล้วให้นอนนี่”
“เพ้อเจ้อน่ะสิ กูจะฟ้องแม่กู”
“ไอ้เด็กขี้ฟ้อง นี่แน่ะ!”
“อื้มมมมม! อื้อๆ อื้ออออ! แฮ่กๆๆ พอเลยเชี่ยเดย์ไม่ต้องมาจูบกูเลย”
“งั้นขอของขวัญวันเกิดกู”
“อึก...จะเอาอะไร”
“เอามึง”
“เอานิ้วจิ้มตามึงให้บอดก่อน นี่แน่ะ!/////*//”
“โอ้ยเจ็บนะ!”
“สม! ฟายเอ๊ยแกล้งกูดีนัก!”
“ขอโทษแล้วไงไม่งอนนะครับ”
“ทีมึงงอนกูเป็นวันทั้งที่กูไม่ได้ผิดอะไรเลยไอ่ห่า สมองมึงอ่ะกินปลาเยอะๆควายยยยยย”
“เคี้ยก555555”
“ฮึ่ม หัวเราะหา!..”
“ไม่ต้องร้องหาพ่อกู พ่อกูหลับแล้วมึงใจเย็น”
“ไอ้บ้าปล่อยกูเลย กูจะกลับบ้าน ไม่ต้องมาจับ อย่ามา! ไม่เอา!//////*//ไม่ต้องมาจูบกู๊~~~”

ตีกันไปตีกันมาโดนไอ้บ้าเดย์ทำทะลึ่งใส่จนได้ครับ ทำไมผมต้องแพ้มันทุกทีเลยนะ สู้กับมันจนเหนื่อย
สุดท้ายต้องยอมนอนนิ่งๆให้มันกอดแน่นๆจนได้ แล้วมันก็ขอใช้ปากครับ ไอ้เลวนี่โด่ใส่ผมไม่ยอมลง
มันบอกถ้าผมไม่ยอมนอนห้องมันก็ช่วยกันก่อนไม่อย่างนั้นไม่ปล่อยผมกลับบ้าน กูมีทางเลือกอะไรเนี่ย
สุดท้ายก็ผลัดกันขัดนั่นแหละครับไปจบที่ปาก ไม่ได้กินเค้กเลยครับคืนนี้ ได้กิน…แทน

“กลับแล้วเดย์อย่ารั้งดิวะนี่มันจะตีสองแล้วนะ”
“ค้างนี่เลยเหอะลูกคิด”
“ไม่เอา ขี้เกียจตื่นเช้าไปบ้าน”
“งั้น.......ทายาให้กูก่อนเดี๋ยวเดินไปส่งนะ”
“เป็นอะไรวะ มีแผลเหรอ ทายาอะไร”
มันเอาแต่นั่งกอดผมที่จะลุกหนีกลับบ้านไม่ยอมปล่อย ไอ้บ้านี่คนเขาถามเป็นห่วงก็ล้วงมือเข้ากางเกงผม
ผมหยิกมือมันแรงมันสะดุ้งร้องโอย “นี่งะๆๆๆ มึงชอบหยิกกูเขียวไปหมดแล้วทายาให้กูเลย”

ไอ้เดย์โชว์รอยช้ำที่โดนผมไล่หยิกตอนนั่งตักมันที่เก้าอี้หน้าคอมมีหลายรอยมาก 
“ก็มึงชอบกวนกูอ่ะเฮ้อ เอายามาดิ”
“กูน่าจะเก็บไว้ในลิ้นชักมั้ง”
“ลิ้นชักไหน”
“นั่น”
มันชี้มือไปผมก็ลุกไปเปิดหา แต่ไม่เจอ ก็ควานหา ดึงลิ้นชักออกมาอย่างเยอะก็ยังไม่เจอ
แต่มือผมดันไปคว้าเจอบางอย่างเข้า!
“เฮ่...............เฮ้ย! ไอ้นี่มัน!!!” ยอมรับว่าตกใจจริงๆครับตอนที่หยิบออกมาดูชัดๆ
ไอ้เดย์มันก็ตกใจมากที่เห็นผมหยิบมันออกมา ผมถามเดย์แบบไม่อยากจะเชื่อ

“นี่มันของกูนี่ มาอยู่นี่ได้ยังไง!!!|||||||||||”
ไอ้พวงกุญแจเส้นพลาสติกใสสานเป็นรูปสับปะรดนี่ของผมแน่นอน ผมจำได้

ไอ้เดย์อึกอักครับ ดูก็รู้มันคงไม่คิดว่าผมจะเจอ ผมก็รุกถามมันอีก “มาอยู่ที่มึงได้ไง!?
ไอ้สับปะรดนี่มันของกู กูจำได้ กูทำหายไปตั้งนานแล้วนี่ ทำไมมาอยู่ที่มึง”

“มึงจำผิดป่าว”
นี่ไอ้เดย์ไม่ยอมรับเหรอ ผมเดินไปตรงหน้ามันยื่นพวงกุญแจให้มันดูใกล้ๆแล้วอธิบาย

“พวงกุญแจนี่พ่อกูซื้อให้ตอนพากูไปเที่ยวพัทยาตอนขึ้นม.1 จริงอยู่ว่ามันไม่ได้มีอันเดียวในโลก
ที่อื่นสมัยนั้นมันก็มีขาย แต่ไอ้นี่ กูเป็นคนเอากรรไกรตัดให้ไอ้เส้นที่ห้อยๆอยู่ตรงหางสับปะรดนี่
มันสั้นลงเองกับมือเพราะกูรำคานที่มันยาวไป เพื่อนกูก็ชอบแกล้งมาดึงด้วย แถมตรงนี้เขียนชื่อกูไว้
ตรงนี้ นี่ๆๆๆ ตัวเล็กๆแอลเคยังติดอยู่นี่เห็นมั้ย มึงแหกตาดูซะเดย์! ไหงของๆกูมาอยู่ที่มึงได้ล่ะ
มึงได้มายังไง!?”



ไอ้เดย์ไม่สบตาผมครับ ยังไงวะเนี่ย








tsktonight…

***คิดถึงทุกคนค้า คิวต่อไปคอยดูที่หัวข้อบล็อกอื่นในบล็อควิด้วยนะคะ
วิจะเอาเรื่องสั้นมาลงนะจ๊ะ(สั้นจริงๆค่ะอย่าตบวิ5555) ขอลงแค่ตอนของภูผาก่อนเน้อ
สำหรับตอนเก่าๆที่โดนสอยไปวิยังไม่ว่างเคลียร์เลยจ้า ขอโทษค่ะ
จวนจะถึงจุดพีคของช่วงท้ายเรื่องแล้วเจ้าข้าเอ๊ยยยยยยยยยย


อาณาจักรแห่งเรา – ปลอบวิด้วยค่ะ ป่วยบ่อยละเกินช่วงนี้กินยาสามสิบกว่าเม็ดเอื๊อกกก (ทำท่าลูกแมวแป๊บ)

Dyonie – วิอาจจะปูเรื่องให้ลูกคิดดูท่าทีพ่อแม่เพื่อไปถึงจุดนั้นนานไป ขอโทษที่ทำให้เบื่อนะคะ ขอบคุณที่เม้นให้นะจ๊ะ

SmileSmileTem – หมายถึงคู่ต้าร์กับแอ๋มรึเปล่าคะ เสียดายเหมือนกันค่ะแต่วิใจร้าย555 คนเราโกหกใครก็ได้แต่ไม่มีทางโกหกตัวเองได้