สัพเพเหระ ตอนที่ 9 ชีวิตในแต่ละวันของยัยน้อย

ยัยน้อย เด็กหญิงวัย 11 ขวบ เติบโตขึ้นมาแบบเด็กต่างจังหวัดคนนึงทางภาคอีสาน มีชีวิตแบบธรรมดา ๆ ที่ไม่เชิงธรรมดานัก

ใครจะรู้ว่าร่างน้อย ๆ บอบบาง ผอมแห้ง และเกรียมแดดไปทั้งตัวแบบนี้ ยัยน้อยจะมีรายได้พิเศษจากการชกมวยไทย ซึ่งเป็นสิ่งที่เหนือความคาดหมายจากผู้พบเห็น

การเป็นนักมวยของเด็ก ๆ ในต่างจังหวัด โดยเฉพาะในอำเภอเล็ก ๆ ทางภาคอีสานที่ห่างไกลผู้คนและความเจริญจากโลกภายนอก สิ่งที่เรารู้ ๆ กันก็คือ เวลาไปขึ้นชก อะไรก็เกิดขึ้นได้ ยัยน้อยเจอมาแทบจะทุกรูปแบบแล้ว ทั้งการชกข้ามรุ่น ชนิดที่ว่าคู่ต่อสู้ตัวใหญ่กว่ามาก ต้องแบกน้ำหนักมากกว่าสิบกิโล หรือแม้แต่การชกกับเด็กผู้ชาย ยัยน้อยก็ไม่เกี่ยง จะว่าไปแล้ว ตลอดการชกมวยเป็นเวลาสี่ถึงห้าปีที่ผ่านมา ยัยน้อยเคยชกกับเด็กผู้หญิงแบบแทบจะนับครั้งได้

แม้ว่าทุกวันนี้ เด็กผู้หญิงจะหันมาชกมวยมากขึ้น แต่เด็กผู้หญิงส่วนใหญ่ก็ไม่กลัวที่จะขึ้นชกกับเด็กผู้ชาย และชอบที่จะชกกับเด็กผู้ชายมากกว่าจะชกกับผู้หญิงด้วยกันซะอีก

นอกจากความเสียเปรียบทางด้านรูปร่างแล้ว กติกาในการชกก็กำหนดขึ้นแบบตามใจเจ้าของเวทีหรือผู้จัดเป็นสำคัญ นั่นก็หมายความว่ากติกาสากลบางอย่างที่ใช้กันก็จะถูก "ทำเป็นลืม" ไป

ชีวิตในหนึ่งวันของยัยน้อยเริ่มขึ้นตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง ตีสี่ครึ่ง ก็ต้องตื่นเพื่อออกวิ่งเป็นระยะทางสิบกิโลจากบ้าน ไปสุดทางที่ค่ายมวยเล็ก ๆ กลางทุ่งนาแห่งหนึ่งที่ยัยน้อยสังกัดอยู่ การฝึกภาคเช้าเริ่มขึ้นแล้ว

หลังจากวิ่งเสร็จ ยัยน้อยต้องฝึกเพิ่มความแข็งแกร่งของร่างกายโดยการกระโดดเชือกเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง เสร็จแล้วตามด้วยการเพิ่มความแข็งแรงของกล้ามเนื้อหน้าท้องด้วยการซิดอัพสองร้อยครั้ง เป็นอันจบการฝึกภาคเช้า

จากนั้น ยัยน้อยก็จะเป็นอิสระชั่วคราว ถ้าเป็นช่วงเปิดเทอม ก็ไปเรียนหนังสือตามหน้าที่ ถ้าเป็นช่วงปิดเทอม ยัยน้อยก็จะไปช่วยพ่อซึ่งเป็นคนสวนในบ้านผู้ดีมีสตางค์ท่านหนึ่ง ซึ่งเจ้าของบ้านก็มีเมตตาช่วยเหลือสองพ่อลูกเป็นอย่างดี ทั้งเรือ่งที่อยู่ที่กิน ตลอดจนอุปการะส่งเสียให้ยัยน้อยได้เรียนหนังสือ จะได้มีการศึกษา ไม่ลำบากในอนาคต ซึ่งยัยน้อยก็เป็นเด็กดี ตั้งใจเรียน แม้ผลการเรียนจะอยู่ในระดับปานกลาง แ่ต่ก็ค่อนไปทางดี และยังเชื่อฟังพ่อด้วยการหารายได้พิเศษ เป็นค่าใช้จ่ายเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ตัวเองได้อีกด้วย นับว่าเป็นลูกกตัญญูคนนึงทีเดียว อย่างน้อยก็ไม่ทำให้พ่อผิดหวัง ไม่ทำตัวเหลวไหลเหมือนกับเด็ก ๆ คนอื่นในวัยเดียวกัน

การซ้อมมวยของยัยน้อยยังไม่จบ เพราะว่ายังมีการฝึกซ้อมภาคบ่ายรออยู่ ยัยน้อยเริ่มการซ้อมภาคบ่ายด้วยการวิ่งให้พอได้เหงื่อชุ่ม ๆ ไปจนถึงค่ายมวย ต่อด้วยโดดเชือกอีกครึ่งชั่วโมง แล้วยัยน้อยต้องมาฝึกกล้ามท้องด้วยการซิดอัพเช่นเคย แต่คราวนี้พิเศษตรงที่ครูมวยจะใช้ค้อนยาง ทุบไปที่หน้าท้องของยัยน้อยตามจังหวะการซิดอัพด้วย

ครูมวยของยัยน้อยพูดเสมอว่า "พวกผู้หญิงนี่แหละ ต้องซ้อมให้หนักกว่าพวกผู้ชาย"

นับว่าโหดเอาเรื่อง เนื่องจากที่ค่ายอื่น ๆ จะใช้วิธีให้ผู้ช่วยอีกคนใช้แค่มือที่ใส่นวมอยู่ คอยทุบท้อง ไม่ได้ใช้ค้อนยางเหมือนที่ค่ายนี้

เนื่องจากว่าอุปกรณ์การซ้อมค่อนข้างขาดแคลน กระสอบทรายที่ใช้ในการฝึกซ้อมการเตะต่อยมีแค่อันเดียว นักมวยในค่ายมีเป็นสิบ ยัยน้อยก็ไม่บ่นเรื่องนี้ กลับยินดีที่จะเป็นคู่ซ้อมให้บรรดาพี่ ๆ นักมวยในค่าย ซึ่งส่วนใหญ่เป็นเด็กผู้ชาย ได้ซ้อมมือกัน และยัยน้อยก็ไม่ทำให้พวกพี่ ๆ ผิดหวัง เนื่องจากว่ายัยน้อยมีความอดทนสูงมาก มีความแข็งแกร่งตรงข้ามกับลักษณะภายนอกที่มองเห็น

ยัยน้อยเคยพูดว่า "โดนซ้อมบ่อย ๆ จะได้ทนมือทนเท้า"

ตามปกติแล้ว ยัยน้อยมักจะขึ้นชกให้บ่อยที่สุดเท่าที่ตัวเองจะไหว ส่วนใหญ่จะอยู่ที่สัปดาห์ละครั้ง ถ้าไม่เหนื่อยเกินไปและไม่มีการบาดเจ็บอะไร แต่ถ้ามีการบาดเจ็บเกิดขึ้น ยัยน้อยก็จะเว้นไปเป็นสองอาทิตย์ แล้วค่อยไปขึ้นชกต่อ แต่ก็มีหลายครั้ง ที่ยัยน้อยขึ้นชกถึงสองครั้งภายในสัปดาห์เดียว บางครั้งขึ้นชกสองวันติดกันอีกต่างหาก

ยัยน้อยเล่าให้ฟังว่า "หนูไม่เคยรู้สึกเลยว่าตัวเองเสียเปรียบ เพราะว่าตั้งใจซ้อมมาอย่างดี และคู่ซ้อมที่ค่ายก็มีแต่ผู้ชาย พอถึงเวลาขึ้นชก แม้จะต้องชกกับผู้ชาย แต่หนูก็ไม่กลัว ถึงบางครั้งจะสู้เค้าไม่ได้จริง ๆ แพ้น๊อคบ้างก็มี แต่ก็ไม่เสียใจ เพราะว่าหนูทำดีที่สุดแล้ว หนูไม่เคยโทษว่าตัวเองตัวเล็กกว่าเค้า ผอมกว่าเค้า หนูแค่คิดว่าต้องตั้งใจซ้อมให้หนักที่สุด ตั้งใจชกให้สุดฝีมือ เพื่อนำความภาคภูมิใจมาให้พ่อ และครูมวย"

วันนี้ก็เป็นอีกวันนึงที่ยัยน้อยมีคิวขึ้นชก เวลาประมาณสองทุ่ม เป็นเวลาที่ยัยน้อยต้องขึ้นชก ก่อนขึ้นชก ย้ยน้อยต้องรายงานตัวกับกรรมการผู้รักษาเวลาข้างเวที จากนั้นก็จะเป็นการชั่งน้ำหนักต่อหน้าคนดูโดยมีแค่กางเกงในตัวเดียว ซึ่งคนดูจะฮือฮามาก ยิ่งถ้าน้ำหนักตัวต่างกันมาก ๆ คนดูจะยิ่งฮือฮาและลุ้นกันสนุกสนานมากขึ้น

วันนี้ก็เป็นอีกครั้งที่ยัยน้อยจะได้ชกกับผู้ชาย ซึ่งนน.ตัวต่างกันถึงสิบเอ็ดกิโล จากนั้นยัยน้อยก็จะีมีเวลาอีกนิดหน่อยให้พี่เลี้ยงใส่นวม และเอากางเกงมวยมาใส่ใ้ห้

ไม่มีการไหว้ครู ไม่มีอรัมบทใด ๆ การชกในวันนี้กำหนดสามยก ยกละหกนาที และก็เหมือนทุกครั้งที่ผ่านมา ไม่มีการให้คะแนน ตัดสินแพ้ชนะแค่ใครลงไปนอนให้กรรมการนับสิบเท่านั้น

เสียงระฆังดังเป็นสัญญาณเริ่มยกที่หนึ่ง ยัยน้อยผู้ไม่กลัวใคร เดินเข้าหาคู่ต่อสู้ทันที ช่วงต้นยกแรกยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผ่านไปได้สองนาที เครื่องของนักมวยทั้งสองคนก็เริ่มร้อน โดยที่ยัยน้อยพยายามสาดอาวุธเข้าใส่คู่ต่อสู้ ทั้งเตะทั้งต่อย แต่แน่นอนว่าทำอะไรคู่ต่อสู้ไม่ได้ แล้วยัยน้อยก็โดนเอาคืน ทั้งหมัดทั้งเข่า

คู่ชกของยัยน้อยวันนี้ถนัดการใช้เข่าเป็นอย่างมาก แต่ยัยน้อยก็ยังป้องกันตัวได้อย่างแข็งแกร่ง ประคองตัวไปจนหมดยกที่หนึ่งไปได้

หลังจากพักยกจนระฆังเรื่มยกสองเริ่มขึ้น คู่ต่อสู้ของยัยน้อยเหมือนจะอารมณ์เสียจากยกที่แล้ว ที่ไม่สามารถเผด็จศึกได้ ยกนี้จึงเิปิดเกมส์เข้าใส่อย่างดุเดือดกว่ายกแรกหลายเท่า

หลังจากผ่านไปได้ประมาณครึ่งนาที ยัยน้อยก็พลาดท่าโดนจับล๊อคคอได้ จากนั้นยัยน้อยก็โดนตีเข่าเข้าเต็ม ๆ ท้องถึงสามครั้งติดกัน ยัยน้อยถึงกับตัวงอลงไปนอนให้กรรมการนับแปด จากนั้นก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นมา ชกแบบประคองตัวไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งช่วงกลาง ๆ ยก ยัยน้อยเริิ่มแสดงอาการอ่อนแรงให้เห็นออกมา เป็นโอกาสให้โดนต้อนไปจนมุม แล้วยัยน้อยก็โดนพายุหมัด เข้าทั้งใบหน้าและหน้าท้อง ตามเสียงเชียร์ของคนดู จนกรรมการต้องเข้ามาแยกให้ยัยน้อยได้มีโอกาสหายใจบ้าง

วิบากกรรมของยัยน้อยยังไม่หมด ยัยน้อยต้องเจอกับพายุแข้งที่แทบจะไม่หยุดให้ตั้งตัวได้ จนกระทั่งพลาดท่า โดนแข้งขวาเข้าเต็ม ๆ ซี่โครงซ้ายอย่างแรงสองครั้งติด ชนิดที่ว่ากรรมการต้องสั่งหยุดชั่วคราว พี่เลี้ยงต้องขึ้นมาดูว่าซี่โครงหักหรือไม่ โชคดีที่ไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร กรรมการก็ให้ชกต่อได้ ยัยน้อยก็ชกแบบประคองตัวอย่างทุลักทุเลจนกระทั่งหมดยกที่สอง

ก่อนที่ยกที่สามจะเริ่มนั้น พี่เลี้ยงฝ่ายตรงข้ามพูดเสียงดังจนเสียงลอยมาถึงฝั่งยัยน้อย "ฝ่ายนั้นนิ่มหมดแล้ว ใช้ไม้ตายเลย แทงเข่าให้หนัก ๆ เลย เอาให้ลุกไม่ขึ้นไปเลย"

ยัยน้อยที่มีอาการเหนื่อยแสดงออกมาให้เห็นชัดเจนจากจังหวะการบาน ๆ หุบ ๆ ของซี่โครงตามจังหวะการหายใจที่เร็วและแรง ทำให้คู่ต่อสู้เห็นทางที่จะน๊อคยัยน้อยได้ พอระฆังเริ่มยกสามดังขึ้น ก็ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น เดินเข้าหายัยน้อย เข้าจับคอยัยน้อยทันที แทงเข่าใส่หน้าท้องยัยน้อยอย่างแรง ชนิดไร้ความปราณี และนับแทบไม่ทันว่าแทงไปกี่ที

เป็นอีกครั้งที่ยัยน้อยแสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่งของร่างกายที่ฝึกมาอย่างหนัก ยัยน้อยแค่ลงไปนอนให้กรรมการนับแปด แล้วก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นมายืนชกต่อได้

จากนั้นยัยน้อยก็เผชิญกับพายุหมัด เข่า และแข้ง ต่อไปจนกระทั่งกลางยก คู่ต่อสู้ก็เริ่มหมดแรงเหมือนกัน ยัยน้อยรวบรวมกำลังที่เหลือ ต่อยสวนเป็นการตอบโต้ พยายามที่จะใช้เท้ายันรบกวนคู่ต่อสู้ให้ทำอะไรไม่ได้ถนัดนัก แล้วยัยน้อยก็พลาดโดนอัดที่มุมอีกครั้งเนื่องจากใช้แรงมากเกินไป คู่ต่อสู้ยัยน้อยดูเหมือนจะอ่อนแรงเช่นกันจนใช้เข่าไม่ไหว จึงใช้แค่หมัดต่อยหน้าต่อยท้องยัยน้อยตามกำลังที่เหลือ ยัยน้อยแสดงอาการบ้าง แต่ก็ไม่ยอมล้ม แล้วยัยน้อยก็โดนล้วงท้องไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งหมดยกสุดท้าย

ผลการชกในวันนี้ก็เป็นอันว่าเสมอกัน พี่เลี้ยงฝ่ายตรงข้ามแสดงอาการหัวเสียอย่างชัดเจนที่เด็กของตัวเองไม่สามารถจัดการน๊อคยัยน้อยได้ ซึ่งตรงกันข้ามกับฝั่งของยัยน้อย พี่เลี้ยงทั้งสองคนเข้ามาอุ้มยัยน้อยลงจากเวที เข้ามาเช็ดหน้าเช็ดตา ป้อนน้ำ และกอดแสดงความยินดีที่ยัยน้อยสามารถยันให้เสมอได้เหมือนหลาย ๆ ครั้งที่ผ่านมา แม้ว่าจะโดนหนักพอสมควร แต่ยัยน้อยก็ไม่มีอาการบาดเจ็บใด ๆ มากนัก แค่รอยฟกช้ำที่หางคิ้วกับหน้าท้องและซี่โครงซ้ายนิดหน่อย พักผ่อนให้เต็มที่ สัปดาห์หน้าก็ขึ้นชกได้อีกครั้ง

และวันนี้ก็เป็นอีกวันที่ยัยน้อยไ้ด้รับค่าตัวเป็นเงินสามร้อยบาท หักให้ครูมวยร้อยบาทแล้ว ยัยน้อยก็มีเงินสำหรับไปโรงเรียนและใช้จ่ายตลอดอาทิตย์ได้สบาย ๆ ไม่ต้องรบกวนเงินพ่อไปอีกอาทิตย์นึง

นี่ก็คือชีวิตในแต่ละวันของยัยน้อย สาวน้อยที่หัวใจไม่น้อยเหมือนชื่อ กลับมีหัวจิตหัวใจนักสู้ที่ไม่แพ้ผู้ชายร่างกายใหญ่โตแข็งแกร่งกว่า ไม่ว่าจะล้มกี่ครั้ง ก็ลุกขึ้นมาได้เสมอ

สำหรับอนาคตนั้น ยัยน้อยพูดว่า "หนูจะชกไปเรื่อย ๆ ไม่หวังมีชื่อเสียงอะไร แค่มีรายได้เล็ก ๆ น้อย ๆ หนูก็พอใจ คงจะชกไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะเรียนจบ จากนั้นค่อยมาว่ากันว่าจะทำอะไรต่อไปค่ะ"

Create Date : 01 มีนาคม 2553 Last Update : 1 มีนาคม 2553 18:14:11 น. Counter : 926 Pageviews.		3 comments
Share Tweet