ด้วยรักและห่วงใยสุดใจจะขาดดิ้น
|
|||
สัพเพเหระ ตอนที่ 30 เหตุเกิด ณ โลตัส วันนี้อากาศร้อนโคด ๆ รู้สึกเหมือนผมมั๊ยครับ ตอนบ่าย ๆ ผมก็เลยหนีร้อน ไปเดินเล่นโลตัส จริง ๆ แล้วจะไปร้านซีเอ็ด กะว่าจะไปหาหนังสืออ่านหน่อย อ่านฟรีน่ะแหละครับ สารภาพมาซะดี ๆ หลายคนก็ทำเหมือนผม ชิมะ ๆ พอดีว่า วันนี้ผมตื่นสาย ก็เลยกินเช้ากะเที่ยงรวมกันตอนประมาณสิบโมงกว่า ๆ ผมไปถึงโลตัสประมาณบ่ายสี่ ก็เลยคิดว่า หาอะไรกินเลยก็แล้วกัน คิดอะไรไม่ออก ก็เลยจัดเมนูสิ้นคิดไปชุดนึง แมคโดนัลด์ครับ อิอิ ระหว่างที่นั่งรอแมคไก่มาส่งที่โต๊ะ ผมก็นั่งสวาปามเฟรนช์ฟรายไปพลาง ๆ ระหว่างนั้น ก็มีเด็กผู้หญิงครับ ตัวเล็ก ๆ เดินเข้ามาที่โต๊ะผม แล้วก็ยื่นกระดาษใบนึงมาวางตรงหน้า ประมาณว่าขอเจรจาด้วยสันติ ใจความในกระดาษมีประมาณว่า "หนูมีความบกพร่องทางการได้ิยิน ช่วงนี้ปิดเทอมหนูมาขายของเล็ก ๆ น้อย ๆ เพื่อหารายได้ช่วยทางบ้าน ปากกาที่ห่ออยู่ชุดละ 39 บาทเท่านั้น เนื่องจากหนูมีความผิดปกติทางการได้ยิน หนูต้องอ่านดูจากปากเวลาท่านพูด ถ้าหนูเข้าใจช้าหรือเข้าใจผิด อย่ารำคาญหนูเลยนะคะ" ไม่ใช่แบบนี้เป๊ะ ๆ หรอกนะครับ แต่ประมาณนี้แหละ อ่านจบผมก็เงยหน้าขึ้นมา เห็นน้องเค้ากำลังส่งสายตาวิ้ง ๆ แบบชินจังกำลังอ้อนมิซาเอะ ปากกาในห่อมีสามแท่ง 39 บาท ผมไม่ได้มองว่าน้องเค้าค้ากำไรเกินควรหรอกนะ ถ้าลำบากจริง แต่ผมคิดไปมากกว่านั้นหน่อยนึง ผมบอกน้องเค้าไปว่า "พี่บริจาคเป็นเงินให้แล้วกันนะ แต่พี่ไม่เอาปากกา หนูเก็บไปขายคนอื่นได้อีก" น้องเค้าสั่นหน้า ไม่รับ ผมก็เลยพูดอีกครั้ง แล้วผมก็ยืนให้น้องเค้ายี่สิบบาทเผื่อว่าเค้าจะไม่เข้าใจในรอบแรก น้องเค้าก็ยังคงสั่นหน้า ไม่รับเช่นเคย ผมก็เลยพอจะเข้าใจแล้ว ผมเดาว่าน้องคนนี้คงจะปกติอ่ะแหละ ไม่ได้มีความพิการหรือผิดปกติทางการได้ยินอะไรหรอก ผมมองว่าคงเป็นแก๊งค์ที่ใช้เด็กที่น่าตาน่าสงสารมาขายของอ่ะแหละครับ หลังจากที่ผมยืนยันคำเดิมว่าไม่เอาปากกา พร้อมกับยื่นให้เลยยี่สิบ น้องเค้าก็ทำหน้าแบบไม่ค่อยพอใจ แล้วก็เก็บของเดินไปเลย ผมก็เลยค่อนข้างมั่นใจว่าไอ้ที่ผมเดานี่ไม่น่าจะผิด จากนั้นแมคไก่ก็มาส่งที่โต๊ะผม น้องคนที่มาเสริฟน่ารักมากมาย อิอิ งั่ม ๆ จั๊บ ๆ แจ๊บ ๆ เอิ๊กกกกกกก จบครับ อิอิ สรุปว่าน้องเค้าได้รับเงินบริจาครึเปล่าอ่ะคะ หรือว่าเดินไปเลย ไม่เอาแม้กระทั่ง ยี่สิบ
แต่เรื่องแก็งค์เอาเด็ก เอาคนแก่มาหลอกคนใจบุญเนี่ย มีมากมายในสังคม เห็นแล้วก็อ่อนใจ ทางทีดีคือเลิกสนับสนุน แก็งค์พวกนี้จะได้เลิกทำมาหากินแบบนี้ ปอลอ. จดสูตรซุปผักไปทานแทนแม็ค ก็ดีนะคะ โดย: ironangel วันที่: 20 เมษายน 2554 เวลา:16:45:54 น.
มันก็น่าคิดเหมือนกันครับว่าพิการจริงรึเปล่า คุณ The Queenslander มาแค่คนเดียวพิสูจน์ยากครับ ผมไม่ได้ว่าท่าน จขบ.นี้นะ เพียงแต่เหตุการณ์แบบนี้ไม่ได้เจอกับตัวเองมันพิสูจน์ได้ยากจริงๆ ถ้ามาหลายคนมีวิธีพิสูจน์ง่ายๆ เลยครับ โดยการแกล้งพูดยั่วแบบหน้าตาย
โดนส่วนตัวถ้าผมเป็นเด็กพิการคนนั้น มาขายเอง ผมจะใช้วิธีเขียนครับ แต่จากที่เล่าให้ฟัง "น้องเค้าก็ทำหน้าแบบไม่ค่อยพอใจ" คือชักสีหน้าใช่มั้ยครับ ถ้าใช่ก็แน่นอน ทำเป็นขบวนการเป็นแกงค์ครับ ผมไม่เคยอุดหนุนพวกขายของแบบนี้เลย ไม่ว่าจะเป็นเด็กหรือใครก็ตาม ผมเข็ดกับการทำบุญแบบนี้ เคยมั้ยครับทีให้เศษสตางค์แล้วโดนขว้างกลับ บอว่า "ไม่เอา" โดย: คุณต่อ (toor36 ) วันที่: 24 เมษายน 2554 เวลา:14:07:44 น.
|
The Queenslander
Rss Feed Smember ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [?] Group Blog All Blog
Friends Blog
Link |
||
Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved. |
-แก๊งพวกนี้ปกติเค้ามาดิวก็ไม่ซื้อนะ จะบอกว่าไม่ แล้วก้มหน้าก้มตากิน แต่พี่แอบใจบุญนะเนี่ย
-มิวายแอบมองสาวเสิร์ฟนะค้าาาาา