|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
ตูนสยองขวัญภาคสาม
กลับมาอีกครั้ง และยังไม่หยุดความสยองง่ายๆแม้จะมีคนเริ่มยกมือออกเสียงว่า อ่านแล้วก้อกลัวนะตัวเอง.... แต่เด็กที่รอคอยเป็นพันธุ์ซาดิสม์ค่ะ ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ กระทู้ตูนสยองขวัญจึงยังคงดำรงชีพอยู่ต่อไปอย่างแม่นมั่น 
จากที่เคยบอกไว้คร่าวๆว่าจะนำเสนอการ์ตูนเรื่องนึงที่เชื่อว่า เขียนมาจากประสบการณ์จริงทั้งจากคนทางบ้านและจากผู้เขียนเอง เจ้าของผลงานคือ อ.ยามาโม้โต้ มายูริ บางคนอาจจะนึกออกทันใด แต่อีกหลายท่านอาจจะยังไม่ค่อยคุ้นเคยกับชื่อเท่าไหร่เลยเอาภาพมาฝากด้วยเผื่อว่าเห็นภาพแล้วจะนึกออกในทันใด ...
.... อย่าโกหกกันเลยดีกว่า
เด็กที่รอคอยไม่ได้เอามาแค่ภาพ
แต่เอาส่วนนึงของการ์ตูนมาให้อ่านเลย
อาจจะมองเห็นยากซะหน่อย เด๋วยังไงจะพยายามทำบรรยายไทยแบบย่อๆกำกับไว้ข้างล่างนะคะ (เห็นถึงความพยายามอันแรงกล้ามั้ย ฮึ? )
อ.ยามาโมโต้เธอมีเพื่อนเป็นผู้มีจิตสัมผัสวิญญาณ คือคุณ เทราโอะ เรโกะ แล้วก้อเลยได้นำเรื่องราวต่างๆที่ได้ไปประสบพบเจอมาถ่ายทอดเป็นการ์ตูน

และเป็นธรรมดาที่คนเรานั้นเมื่อเข้าไปสัมผัสใกล้กับสิ่งใดเป็นเวลานานๆมากเกินไป ก้ออาจจะต้องได้รับผลกระทบมาบ้าง วิญญาณก้อมีทั้งดีและไม่ดี จึงไม่แปลกที่คุณเรโกะจะโดนสิ่งนั้นตามคุกคามเป็นบางครั้ง แต่เรื่องที่เอามาแปะให้ชมคือตอนที่ อ.ยามาโมโต้ เองก้อโดนเข้าให้กับตัวเหมือนกัน น่าเห็นใจและน่ากลัวพอๆกันล่ะค่ะ 
เรื่องมีอยู่ว่า ผู้เขียนจากทางบ้านที่เขียนมาขอคำปรึกษาจากคุณเรโกะนี้ออกไปทำงานพิเศษล้างศพที่โรงพยาบาล ซึ่งศพที่ต้องรับผิดชอบนี้เป็นศพของชาวต่างชาติแม่ลูกคู่นึงที่ถูกผู้เป็นพ่อฆาตกรรม.... มีทั้งหมดสี่ศพ แม่ และลูกอีกสาม ที่จะต้องจัดการล้างทำความสะอาดมีเพียงศพลูกเท่านั้น ถ้านับเป็นคดีฆาตกรรมธรรมดาก้อน่าสลดใจอยู่เอาการค่ะเพราะเด็กๆเหล่านี้อายุราวๆ 4 6 และ 8 ขวบตามลำดับ เป็นเด็กผู้หญิงสอง ผู้ชายหนึ่ง
เมื่อเวลาผ่านไปชายหนุ่มคนนี้ก้อเลิกทำงานด้านนั้นแล้วหันมาจับงานเขียนแทน แรกทีเดียวตั้งใจจะเขียนนิยายโดยเอาเรื่องราวที่ตัวเองเคยมีประสบการณ์ในแวดวงเดิมมาเขียน แต่ว่าพอเอาเข้าให้จริงๆก้อมักจะเป็นการบอกเล่าข้อเท็จจริงที่เกิดในคดีต่างๆเสียมากกว่า เหตุการณ์ปกติสุขดีจนกระทั่งเขียนมาถึงเคสชาวต่างชาติที่เสียชีวิตกลุ่มนี้ ก้อถูกวิญญาณที่สงสัยว่าจะเป็นผู้ตายในคดีฆาตกรรมมาตามรังควาญเอา ความกลัวมีมากจนต้องเขียนมาปรึกษาคุณเรโกะ
เนื่องจากชายหนุ่มผู้นี้เขียนถึงเรื่องราวนั้นในวันครบรอบวันเสียชีวิตจองผู้ตายพอดี คุณเรโกะจึงหาทางแก้ไขให้ไปขอขมาผู้ตายซะเนื่องจากว่าการเขียนนั้นไปสะกิดและกระทบความรู้สึกของผู้ตายจึงเป็นเหตุให้วิญญาณคอยติดตามเอา
เมื่อจัดการเรื่องราวนั้นเรียบร้อยแล้ว อ.ยามาโมโต้จึงหยิบเอามาเขียนเป็นการ์ตูนตามปกติ ... แต่ความไม่ปกติก้อเริ่มเกิดขึ้นในค่ำคืนหนึ่งเช่นกัน 

อ.ยามาโมโต้มีความรู้สึกว่า มีคนขึ้นมานอนทับในคืนนั้น และเหมือนมีเสียงดังข้างหูว่า "ไม่เข้าใจกันเสียบ้างเลย..." ก้อรู้สึกแปลกใจอยู่เหมือนกันแต่ว่าไม่ได้เอะใจ และทุกครั้งที่อยู่คนเดียวเพื่อเขียนภาพ แต่ว่าเพียงแค่คิดคำพูดไว้ยังไม่ทันวาดก้อไม่อาจจะทำต่อไปได้ เพราะบรรยากาศที่ชวนให้รู้สึกวาบสันหลัง

โชคยังดีว่า อ.ยามาโมโต้ ได้เรียกชายหนุ่มคนนั้นมาพบอีกครั้งเพื่อพูดคุยในเรื่องรายละเอียดเกี่ยวกับคดีนี้อีกครั้ง และคุณเรโกะก้อได้ถามขึ้นมาว่า ... ได้ขอให้แก้ไขเนื้อเรื่องในตอนท้ายว่า ขอขมาและขอให้ยกโทษในสิ่งที่เกิดขึ้นแล้วไม่ใช่หรือ? (โดยมากอ.ยามาโมโต้ต้องรอให้ทุกเคสผ่านพ้นด้วยดีและแน่ใจว่า วิญญาณได้ไปสู่สุคติแล้ว จึงจะนำมาวาดได้)

และคำตอบที่ได้รับจากชายหนุ่มผู้นั้นก้อแทบทำให้ล้มทั้งยืนกันถ้วนหน้า ...เพราะว่า คุณลูกๆน่ะไปกันแล้ว
แต่คุณแม่น่ะสิ!!! ยังอยู่!!!!! 

ท้ายสุดนี้คุณเรโกะจึงอาราธนาพระคุณเจ้าทากาดะ (คล้ายเราอาราธนาพระมาคุ้มครองเรา) ให้ปกปักรักษาอ.ยามาโมโต้ในระหว่างทำงาน และคุณเรโกะเองก้อต้องกลับไปแก้ไขเรื่องราวนี้ให้จบด้วยเช่นกัน... เล่นเอา อ.ยามาโมโต้ขวัญผวาไปพักใหญ่ๆเชียวล่ะ เฮ้อ.... น่านสิน๊า เขียนเรื่องวิญญาณ มันก้อต้องหนีไม่พ้นต้องเจอเรื่องวิญญาณน่ะสิ น่าสงสารอาจารย์จังเลย 

ป.ล. เรื่องวิญญาณ เป็นเรื่องความเชื่อส่วนบุคคล โปรดใช้วิจารณญาณในการชมนะคะ 
Create Date : 15 สิงหาคม 2548 |
Last Update : 25 สิงหาคม 2548 0:00:50 น. |
|
12 comments
|
Counter : 1538 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: kisara วันที่: 15 สิงหาคม 2548 เวลา:22:54:48 น. |
|
|
|
โดย: la-la-bell วันที่: 16 สิงหาคม 2548 เวลา:23:52:23 น. |
|
|
|
โดย: วีวี่ IP: 203.151.140.120 วันที่: 17 สิงหาคม 2548 เวลา:1:28:27 น. |
|
|
|
โดย: =too= วันที่: 18 สิงหาคม 2548 เวลา:6:22:13 น. |
|
|
|
โดย: Fruit_tea วันที่: 23 สิงหาคม 2548 เวลา:11:56:38 น. |
|
|
|
โดย: vee vee' วันที่: 26 สิงหาคม 2548 เวลา:1:32:17 น. |
|
|
|
โดย: =too= วันที่: 26 สิงหาคม 2548 เวลา:2:16:52 น. |
|
|
|
โดย: la-la-bell วันที่: 26 สิงหาคม 2548 เวลา:23:13:18 น. |
|
|
|
โดย: palm IP: 161.200.255.162 วันที่: 10 มีนาคม 2551 เวลา:10:02:52 น. |
|
|
|
โดย: สีรส IP: 125.25.213.18 วันที่: 27 มีนาคม 2551 เวลา:13:08:52 น. |
|
|
|
| |
|
|
Location :
กรุงเทพ Australia
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 4 คน [?]

|
จะเป็นกรวดหรือเพชร ถ้าไปนึกรักมันเข้าแล้วหายไปเมื่อไรก็เสียดาย ยิ่งรักมากก็ยิ่งเสียดายมาก บางคนถึงกับเสียคนไปก็มี
"ถ้าเราไม่อยากทุกข์มากไม่อยากเสียคน ก็อย่าไปรักอะไรให้มากนัก ถึงจะรักก็ต้องรู้กำพืดว่ามันเป็นเพชร หรือเป็นกรวด"
ถ้ารู้ราคาจริงๆของมันเสียแล้วถึงมันจะหายไป เราก็จะไม่เสียดายมากนัก
(จาก "สี่แผ่นดิน" โดย ม.ร.ว.คึกฤทธิ์ ปราโมช)
สงวนลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2539 ห้ามมิให้นำไปเผยแพร่และอ้างอิง ส่วนหนึ่งส่วนใดหรือทั้งหมดของข้อความ ในสื่อคอมพิวเตอร์แห่งนี้เพื่อการค้า โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร ผู้ละเมิดจะถูกดำเนินคดี ตามที่กฎหมายบัญญัติไว้สูงสุด
|
|
|
|
|
|
|
|
แต่ด้วยความเคารพ คุณป้าต้องแก่กว่าอะฮั้นแน่นอน