My lovely you ถึงเธอที่น่ารักของฉัน (end)

“เฟย์ทานข้าวหน่อยนะ ฉันเป็นห่วงแกนะ” เสียงฟ้าเข้ามาปลุกภวังค์ความคิดของฉัน
“ขอบใจมากนะฟ้า แกขอโทรศัพท์ของฉันให้หน่อยสิ” ฉันขอร้องฟ้าให้หยิบโทรศัพท์ให้หน่อยซึ่งฟ้าก็หยิบให้พร้อมกับส่งให้ ฉันรับมาพร้อมกับนั่งมองโทรศัพท์พักหนึ่งแล้งกดเบอร์โทรออก
“พี่ฟรอชเหรอ มาหาเฟย์หน่อยสิตอนนี้เลยนะ ค่ะ”ฉันพูดจบก็วางสายพร้อมกับปิดเครื่องฟ้าถามว่า
“มีอะไรรึเปล่า ถึงให้พี่มาหานะ”
“จะออกจากโรงพยาบาลนะ” ฉันตอบสั้นๆ หลังจากนั้นฟ้าก็หายตัวไปพักหนึ่งและเข้ามาพร้อมกับพี่ชายฉันกับคนที่ฉันรัก ฉันมองหน้าเขาและหันไปพูดกับพี่ชายฉันว่า
“พาเฟย์ออกจากโรงพยาบาลหน่อยได้ไหม” พี่ชายฉันพยักหน้าให้พร้อมกับออกไปทำเรื่องออกจากโรงพยาบาลส่วนฉันก็เปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมออกจากโรงพยาบาล ฉันเดินจะไปหาพี่ฉันแต่นายชีวอนมาช่วยพยุงแต่ฉันบอกแค่ว่า
“ไม่เป็นไรค่ะ เดินเองได้”
“ทำไม่ต้องทำแบบนี้ด้วยเฟย์” ชายหนุ่มถามขึ้นมาจนฉันหันไปมองด้วยสายตาที่เจ็บช้ำทากกับการกระทำของเขาจนเขาต้องเอ่ย ขอโทษ ออกมา

ที่บ้านฉัน
ฉันดูผอมลงมากแถมยังมีอาการเหม่อลอยจนพี่ชายฉันทักขึ้นมาว่า
“อย่าไปคิดมาก ไปเที่ยวทะเลไหมเดี๋ยวพี่พาไป” ฉันพยักหน้าให้พี่ชายฉันพร้อมกับถามว่า
“ทำไมเขาต้องโกหกเฟย์ด้วย”
“ความรักมักไม่มีเหตุผลนะเฟย์” พี่ชายฉันพูดสั้นๆแล้วเดินจากไปฉันนั่งคิดอะไรไปเรื่อยๆจนพี่ชายออกมาตามให้ไปเก็บของที่จำเป็น เพราะพรุ่งนี้ฉันจะไปเที่ยวทะเล คืนนั้นฉันนั่งเก็บของเพื่อไปเที่ยวและอาจจะไปอยู่เลย
“เฟย์ เสร็จรึยัง” เสียงพี่ชายเรียกฉันจึงตอบรับว่า
“เสร็จแล้ว” ฉันรีบลงบันไดจนเกือบตก
ระหว่างทางที่ขับรถพี่ฉันกับฉันเริ่มคุยกันว่าจะทำอะไร คงทำให้ฉันสบายใจมากกว่าฉันคิดแต่ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรเขาหรอก พี่ชายถามว่า
“ถ้าเลือกเกิดได้อยากเป็นอะไรมากที่สุด”
“ไม่อยากเป็นอะไรเลย เพราะ เฟย์ไม่อยากมีความรู้สึกอีกแล้ว แล้วพี่ละ” ฉันตอบพร้อมกับถามกลับ
“อยากเป็นพี่เธอสิ เพราะพี่อยากดูแลคนที่น้อยใจ”
“พี่ฟรอช ความรักสำหรับพี่มันคืออะไรเหรอ” ฉันถามพี่ชายฉัน เขาตอบว่า
“สำหรับพี่ พี่คิดว่าความรักก็เหมือนความรู้สึกนะ เพราะว่าความรู้สึกของคนเรานะมันต้องมีแรงกระตุ้นถึงจะเกิดเป็นอารมณ์ความรู้สึก”
“ยังไง”ฉันถามสั้นๆ
“ก็มีอีกคนที่เรารักเป็นตัวกระตุ้นไงละ เช่น เหงา เกิดจากเราอยู่ห่างจากคนที่เรารัก โกรธหรือโมโห เกิดจากคนที่เรารักนั้นทำผิดพลาดหรือลองใจด้วยวิธีการที่เราไม่ชอบ เศร้าหรือเสียใจ เกิดจากคนที่เรารักทำให้เราผิดหวัง
ดีใจหรือซึ้ง เกิดจากคนที่เรารักทำสิ่งที่เราไม่คาดคิดให้ พี่จะถามคำถามเดียวกับเฟย์นะเฟย์ตอบพี่มาด้วย”พี่ชายฉันถามกลับอีก
“เฟย์คิดว่า ความรักมันเหมือนกับหนังสือนะ เพราะหนังสือคือสิ่งที่เฟย์รัก ถ้าหนังสือที่เรารักแล้วต่อให้หน้าปกฉีกขาดยังไงเฟย์ก็ยังรัก เพราะเนื้อหามันน่าอ่านและประทับใจเฟย์” ฉันตอบสั้นๆเท่านั้น

เมื่อถึงที่จุดหมายปลายทางแล้วฉันทิ้งให้พี่ชายเอากระเป๋าเข้าบ้านให้เพราะฉันลงไปอยู่ที่น้ำทะเลฉันทำเหมือนกับว่าฉันเพิ่งเคยมาทะเลเป็นครั้งแรกเพิ่งเคยเห็นน้ำทะเลปานนั้น พี่ฉันก็ปล่อยให้ฉันเล่นน้ำทะเลจนพอใจตกเย็นฉันขึ้นมาอาบน้ำบนบ้านสองชั้นสีฟ้าอ่อนดูแล้วให้ความรู้สึกสบายใจสบายตา ฉันอาบน้ำเสร็จฉันเดินทอดน่องตามชายทะเลไปเรื่อยๆและคิดถึงเรื่องนายชีวอนชายหนุ่มที่น่ารักสำหรับฉันว่าฉันควรให้อภัยเขาดีไหม ทันใดฉันได้ยินเสียงหนึ่งเข้ามากระทบโสตประสาททำให้ฉันหันไปตาเสียงเรียกซึ่งไม่ใช่ใครอื่นใดนอกจากพี่ชายฉัน
“เฟย์ มากินข้าว”
ฉันเดินกลับไปตาทางที่ฉันเดินมาและก้าวฉันไปบนบ้านที่ริมระเบียงมีโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารทั้งหลายวางอยู่บนโต๊ะซึ่งเป็นเมนูกุ้งที่ฉันชอบไม่ว่าจะเป็นกุ้งเผา กุ้งทอด ต้มยำกุ้ง และอีกสารพัดกุ้งฉันพูดกับพี่ว่า
“โห พี่จ๋าทำแต่ของโปรดเฟย์ทั้งนั้นเลยเดี๋ยวเฟย์อ้วนนะ”
พี่ฉันตอบกลับว่า “ดีสิ ชอบไหม”
ฉันพยักหน้าแล้วฉันเริ่มตักเข้ามาในจานตัวเองในใจฉันคิดถึงเรื่องในอดีตของฉันกับชายหนุ่มคนหนึ่งที่เอาใจฉันเหมือนพี่ชายฉันเลย หลายครั้งที่ฉันมาเที่ยวที่ทะเลกับเขาเขาจะคอยเอาใจใส่ ดูแลฉันทุกอย่าง เข้าใจฉันจำสิ่งที่ฉันชอบหรือไม่ชอบได้ แต่แล้วเขาก็ทำให้ฉันหมดความเชื่อใจลง ฉันคิดพลางน้ำตาของฉันที่มันไม่รักดีก็เริ่มเอ่อล้นภายในดวงตาที่หวานของฉัน นี่ฉันกำลังร้องไห้ให้กับการตัดสินใจของตัวเองใช่ไหม พี่ฉันเอ่ยขึ้นมาว่า
“เฟย์ถ้ารู้สึกเสียใจก็ไปขอโทษเขาซะ เขาพร้อมจะให้อภัยเรา”
“เฟย์ไม่ได้ทำผิด เขามาโกหกเฟย์นะ” ฉันตอบกลับไป
อาหารตอนเย็นนั้นของฉันเต็มไปด้วยน้ำตาแห่งความเสียใจ หลังจากทานข้าวเสร็จฉันรีบออกมาเดินที่ชายหาดเพื่อปล่อยอารมณ์ความรู้สึกออกมา ฉันไม่รู้ว่าฉันเดินมาถึงไหนไกลแค่ไหนจากบ้านที่ฉันพักอยู่อาศัยจนมีเสียงใครคนหนึ่งที่ฉันรู้สึกคุ้นเคยเรียกฉัน
“เฟย์ เฟย์” ฉันมองไปฉันเห็นเขาคนนั้นยืนอยู่พร้อมกับรอยยิ้มให้ฉันฉันคิดว่าตัวเองตาฝาดฉันเลยหยิกแขนตัวเองปรากฏว่าฉันไม่ได้ฝันไปฉันยังไม่พร้อมที่จะเจอกับเขา ฉันจึงหันหลังและก้าวเท้ายาวๆเพื่อหลบคนคนนั้นให้พ้นแต่ทำไมขามันไม่รักดีมันก้าวช้าเหลือเกิน ทันใดมือของชายคนนั้นก็มาแตะบนไหล่ฉันทำให้ฉันหันไปมองหน้าเขา ชายคนนั้นพูดว่า
“เฟย์ ผมขอโทษ ยกโทษให้ผมได้ไหม”
ฉันอยากจะส่ายศีรษะมากแต่ทำไม่ใจและความรู้สึกของฉันกลับทำตรงกันข้าม ฉันพยักหน้าให้เขาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมาเป็นทางและมันทำให้ฉันร่างกายของฉันก็อยู่ในอ้อมกอดของชายคนนั้นแล้วฉันเงียบนานมากจนชายหนุ่มถามคำถามที่ฉันต้องหน้าแดงออกมาจนได้
“เฟย์ เรียนจบเมื่อไหร่เราหมั้นกันนะ”
“ค่ะ” คำเดียวสั้นๆที่ฉันมอบให้เขาจนทำให้ชายหนุ่มดีใจจนตัวลอยฉันเริ่มคิดได้กับสิ่งที่ผ่านมาจึงเอ่ยกับชายหนุ่มคนนั้นว่า
“นี่ นายชีวอน ฉันขอถามอะไรหน่อยนะ”
“ได้ครับ เจ้าหญิงที่น่ารักของผม” เขาพูดตอบกลับอย่างอารมณ์ดีมากถึงมากที่สุด






“ฉันอยากรู้ว่าทำไมนายถึงอยากหมั้นกับฉัน” ฉันถามเขาตรงๆ
“รักคำเดียว และเป็นคำที่ดูเหมือนว่ามันง่ายๆแต่ ความรักมันมักจะทำให้เรารู้สึกผิดเสียใจก็ต่อเมื่อเราได้สูญเสียมันไปแล้ว” เขาตอบ
“อ๋อถ้าจะพูดสั้นๆก็พูดว่า เราจะรู้ว่ามันเป็นความรักที่แท้จริงต่อเมื่อเราสุญเสียมันไปแล้วงั้นสิ” ฉันสรุปสั้น
“ใช่”เขาก็ตอบสั้นๆคืนนั้นเป็นคืนที่ทะเลที่ว่าเค็มแต่ก็ต้องหวานเพราะความรักของฉันกับนายชีวอน
ฉันเดินกลับมาที่บ้านกับยาบชีวอนปรากฏว่าทุกคนนั่งลุ้นกันตลอดเวลาเลยมันน่าเจ็บใจมากที่ไม่เคยมีใครบกฉันแต่ฉันก็ให้อภัยเพราะคนนี้คนเดียวเลยที่ทำให้ฉันรู้สึกว่าความรักนั้นมันต้องการความไว้ใจและสามารถทำลายกำแพงที่ฉันตั้งมาได้ตั้งนาน แต่ตอนนี้ก่อนให้อภัยพวกคนที่นังหน้าบานอยู่กันบนบ้านทั้งหลายขอชำระความกันก่อนเริ่มตั้งแต่พี่ชายตัวดีก่อนละกัน
“พี่ฟรอชจ๋า” เสียงอ่อนหวานจนเย็นทำให้พี่ชายฉันเย็นสันหลังวาบๆกลัวว่าฉันจะวีนอีกละสิพี่ชายตัวดีจึงรีบมาบอกว่า
“พี่เปล่าน้า พี่ไม่ได้เป็นคนคิดแผนนะ ถ้าจะโทษต้องโทษชีวอนกับน้องสาวเขาโน้น ตอนนี้พี่ติดธุระต้องรีบออกไปทำก่อนนะ” แต่ฉันรู้ทันฉันจึงสวนไปว่า
“ธุระอะไรของพี่หา นี่มันเกือบจะเที่ยงคืนแล้วนะ”
“ก็พี่กลัวนี่น่า” ผลสุดท้าพี่ชายฉันสารภาพกับฉันฉันได้แต่กลั้นหัวเราะไว้สุดชีวิตก่อนจะหันไปชำระความกับอีกคน
“ฟ้าจ๋า”
“ไม่ต้องมาทำเสียงแบบเดียวกับพี่ชายเธอเลยนะ ฉันแค่อยากเห็นแกมีความสุขเท่านั้น ตอนนี้ฉันขอคุยกับแกสองคนได้ไหม” ยัยฟ้าไม่กลัวกับสั่งฉันอีกดูเพื่อนฉันสิแต่ก่อนออกไปฉันขอหัวเราะพี่ชายที่นั่งหน้างอก่อนเถอะ แล้วฉันก็ออกไปตามเยงไล่ของพี่ชาย
“ออกไปเลยนะ ทำเป็นหัวเราะไอ้น้องบ้า”

ริมระเบียงบ้าน
เสียงเงียบสงบจะได้ยินก็แค่เสียงลมกับน้ำทะเลที่กระทบชายฝั่งฉันนั่งอยู่กับฟ้า ฟ้าเอ่ยขึ้นก่อน
“เฟย์ความรักของคนเราไม่ได้เกิดขึ้นง่ายๆนะ”
“ฉันรู้” ฉันตอบสั้นๆเพราะรู้ว่าฟ้าจะต้องเทศน์อะไรอะไรอีกแน่
“ฉันอยากเห็นแกกับพี่ชายฉันมีความสุขนะ ฉันขอร้องอะไรแกอย่างได้ไหม” ยัยนี่มาผิดขาดแหะปกติจะต้องสั่งสอนก่อนแต่นี้ไม่ใช่ฉันคิดในใจแต่ฉันก็ยังเงียบฟ้าจึงเอ่ยต่อ
“แกอย่าทำให้พี่ฉันเสียใจนะ ตอนที่แกทิ้งเขาไปรู้ไหมเขาเป็นยังไง”
“ไม่รู้” ฉันยังกวนประสาทต่อ
“เขาเมาทุกคืนเลยนะ เขาโทษตัวเองตลอดว่าไม่ดีที่โกหกแก”
“จริงอะ”ฉันถามสั้นๆ ฟ้าได้แต่พยักหน้าฉันจึงให้ฉันสัญญากับฟ้าว่า
“จะไม่ทำให้พี่ชายเธอผิดหวัง ไม่ทำให้เสียใจ โอเคไหม”
“โอเค” ฟ้าตอบแต่ฉันขัดขึ้นมาอีก
“แต่ถ้าพี่ชายแกทำฉันให้เสียใจตอนนั้นฉันไม่รู้นะว่าจะเกิดอะไรขึ้น”


“จ้า”
แล้วฉันกับยัยฟ้าก็มารวมกับสองหนุ่มแล้วออกมานอนที่ริมระเบียงดูดาวกันคืนนี้ช่างโรแมนติกจริงๆฉันแอบกระซิบข้างหูนายชีวอนว่า

My lovely you ถึงเธอที่น่ารักของฉัน




END

Create Date : 13 กุมภาพันธ์ 2552		1 comments
Last Update : 13 กุมภาพันธ์ 2552 16:27:17 น.
Counter : 2681 Pageviews.
Share Tweet