 |
 |
 |
 |
 |
|
 |
 |
|
|
| | 1 | 2 | 3 |
| 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 |
| 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 |
| 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 |
| 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 |
|
|
| |
|
|
| 30 มกราคม 2552 |
|
|
 |
|
|
|
|
|
| |
|
 |
 |
 |
 |
|
|
|
|
|
| |
เรื่อง My lovely you ถึงเธอที่น่ารักของฉัน (3)
ใช่จำได้มานานแล้วด้วย ชายหนุ่มตอบโดยไม่รู้สึกผิดเลย
แสดงว่าตลอดมานี่ พี่โกหกเฟย์ใช่ไหม ฉันถามด้วยน้ำเสียงที่เย็นมากจนน่ากลัว นายหนุ่มได้แต่พยักหน้า
ในตอนนี้ฉันโมโหมากพร้อมกับความโกรธที่มีมากกว่าที่จะรับฟังคำแก้ตัวใดๆทั้งสิ้น ฉันตัดสินใจพูดโดยไม่สนใจอะไรอีกแล้ว
ขอบคุณมากนะคะ ที่ยังบอกความจริงกับเฟย์ว่า ตลอดเวลาที่พี่อยู่โรงพยาบาลพี่โกหกเฟย์มาตลอด เอาความรู้สึกของเฟย์มาล้อเล่น พี่รู้ไหมคะว่าเฟย์นะเครียดแค่ไหนที่พี่เป็นแบบนี้ พี่ไม่เคยสนใจความรู้สึกเฟย์เลย ตอนนี้เวลานี้เฟย์เสียใจมาก เสียความรู้สึกมากนะคะ เฟย์อยากให้พี่รู้ไว้ว่าเฟย์เสียใจมากค่ะ เฟย์ไปก่อนนะคะ
เดี๋ยวเฟย์พี่ขอโทษชายหนุ่มรีบลุกขึ้นจากเตียงคนป่วยราวกับว่าเขาไม่ได้เป็นอะไรฉันหันกลับมาเผชิญหน้ากับชายหนุ่มอีกครั้งพร้อมพูดว่า
พี่ไม่ได้เป็นอย่างที่ฟ้าพูดใช่ไหมค่ะ ชายหนุ่มได้แต่พยักหน้าพร้อมบอกว่า
พี่แค่อาหารเป็นพิษเท่านั้น
ขอบคุณค่ะ แต่ตอนนี้มาพูดว่าขอโทษมันไม่มีประโยชน์อะไรแล้ว ฉันพูดจบพร้อมเดินจากไปทิ้งให้ชายหนุ่มยืนนิ่งๆพร้อมกับความเสียใจที่เขาก่อขึ้นมา ฉันจากไปแล้วพ่อแม่ของชายหนุ่มเดินมาหาฉันแล้วถามว่า
เกิดอะไรขึ้นลูก
เปล่าค่ะ พ่อแม่ลองไปถามพี่เขาดูนะคะ สวัสดีคะ ฉันเดินจากมาพร้อมกับน้ำตาแห่งความเสียใจที่มีแต่คนโกหก
ฉันขับรถออกจากโรงพยาบาลมาด้วยความเร็วมากฉันจะขับไปที่ทะเลสักแห่งเพื่อจะทำให้ฉันสบายใจแต่ไปได้ไม่ถึงครึ่งทางเสียงดังขึ้น โครม.... สติของฉันเริ่มหลุดลอยพร้อมกับโทรศัพท์ที่ดังขึ้นฉันดึงสติของฉันกลับมาอีกครั้งรับสายพร้อมพูดว่า ลาก่อน หลังจากนั้นสติของฉันก็หลุดลอยไปในที่ไกลแสนไกล
ตอนนี้ฉะนอยู่ที่ไหน น้องซอลทำไมหนูมาอยู่ที่นี่ หนูจะมารับพี่ไปอยู่ด้วยใช่ไหม ตอนนี้พี่พร้อมจะไปอยู่กับหนูแล้วนะ พี่รู้แล้วว่าไม่เคยมีใครจริงใจกับพี่เลย มีแต่คนโกหกหลอกลวง พี่ไม่อยากอยู่บนโลกนี้อีกแล้วน้องซอล น้องชายที่น่ารักของพี่ให้พี่ไปด้วยนะ เด็กชายได้แต่ส่ายหน้าพร้อมกับพูดว่า มันยังไม่ถึงเวลาของพี่ ตอนนี้พี่แค่หลงมาเท่านั้นแล้วน้องชายฉันก็หายไป
โรงพยาบาล
ฉันพยายามปรับสายตาให้เข้ากับแสงสว่าง ฉันหันไปมาพร้อมกับเจอหน้าคนคนหนึ่งมองฉันอยู่ ฉันเบี่ยงสายตาไปหาพ่อแม่ฉันแล้วถามว่า
ที่นี่ที่ไหนคะ แล้วหนูเป็นอะไร
โรงพยาบาลจ๊ะ หนูรถคว่ำนะ หนูไม่เป็นไรแล้วงั้นพ่อแม่ไปก่อนนะ แม่ตอบพร้อมเดินออกไปพร้อมกับพ่อตอนนี้ฉันอยู่ในห้องกับคนที่ฉันไม่ยากเจอสองคน ฉันพยายามข่มตาให้หลับจะได้ไม่ต้องไปเจออะไรที่แย่ๆอีก
พี่ขอโทษที่ทำให้ เฟย์เจ็บ เฟย์จะทำอะไรกับพี่ก็ได้แต่เฟย์อย่าเกลียดพี่เลยนะ ชายหนุ่มพูดขึ้นโดยจับมือฉันไว้ฉันน้ำตาไหลออกมาพร้อมกับหลับตาซึ่งในตอนนี้ฉันไม่อยากรับฟังอะไรอีกแล้ว
มันไม่มีประโยชน์แล้วค่ะ ความรู้สึกเฟย์มันตายไปตั้งแต่วันที่พี่โกหกเฟย์แล้ว เฟย์ขอพักผ่อนนะคะ ฉันพูดแล้วนอนหลับลงไปอีกครั้ง ฉันนอนจมอยู่ในความคิดของตัวเอง ทำไมคนที่ฉันรักต้องมาโกหกกันด้วย ทำไมฉันไม่ตายไปจะได้ไม่ต้องทนทุกข์อยู่อย่างนี้ เวลาผ่านไปเกือบบ่ายฉันนั่งเหม่ออยู่บนเตียงโดยไม่สนใจอาหารที่พยาบาลนำมาให้เลย
| Create Date : 30 มกราคม 2552 |
| Last Update : 30 มกราคม 2552 13:00:27 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 634 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
