คุณอุ้มสี < แหะๆๆ อัพตามเวลาน่ะครับผม จะมีรายปักษ์ รายไม่ปักษ์ ตามเวลาอีก แหะๆๆ
บางทีก็ข้ามยาวเป็นสองอาทิตย์เลยครับ
ช่วงหลังนี่จะมีเวลากำหนดไว้น่ะครับ
อันไหนพ้เศษ จะจ๊ะเอ๋มาบ่อยๆก็มี อย่าง งายบล๊อกอะวอร์ด แบบเนี่ยะน่ะครับ
ขอบคุณที่เข้าแวะเวียนมาทักทายนะครับ เดี๋ยวไปมั่ง แหะๆๆ

น้ำตาที่ไหลออกมีทั้งทุกข์และสุข
บางครั้งออกมาโดยขัดคำสั่งด้วยซ้ำ
แต่คราบน้ำตาที่เกิดขึ้นมันฝั่งใจเรา
และย้ำเตือนเราได้เสมอ เราเก็บพลัง
แห่งความเจ็บปวด ความทรงจำให้
เป็นแรงให้เราก้าวเดินต่อไปข้างหน้า
อย่างไม่น่าเชื่อ

*** มามอบตัวค่ะ

..
จ๊ะเอ๋!

คุณนิด < น้ำตาเป็นทั้งแรงบันดาลใจ
และ เหมือนกับน้ำที่ละลายสีเพื่อบันทึกลงเป็นภาพวาดแห่งความทรงจำ
เมื่อเราใช้เป็นจะมีประโยชน์อย่างมากมายเลยครับ ขอบคุณครับ

คุณสิงห์ < อ๊ากกก..ตกใจ อยู่ๆก็มาต๊ะเอ๋ กั๊กๆๆๆ

คนเราร้องไห้ในวันนี้ ก็เพื่อการเรียนรู้...
อืม... น่าคิดครับ ธรรมชาติสอนให้เราเจ็บปวด ก่อนที่จะมีความสุขอย่างนั้นเองหรือ...

เมื่อวันก่อนอ่านเจอบทความในหนังสือพิมพ์
เขาบอกว่าคนสมัยนี้ "ร้องไห้" ในที่สาธารณะมากขึ้น
ไปดูตามเวทีต่างๆ เถอะ จะเห็นคนบนเวทีร้องไห้กันน่าดูชม
แข่งกีฬาแพ้ก็ร้องไห้ ชนะก็ร้องไห้
แข่งร้องเพลงแพ้ก็ร้องไห้ ชนะก็ร้องไห้
เกิดอะไรขึ้น ก็มีคนไปร้องไห้กันบนเวที จับมือกันร้องไห้
กอดกันร้องไห้
ผมนึกทบทวนตามแล้วก็จริงเหมือนกันแฮะ
ดูเหมือนยุคสมัยจะเปลี่ยนไป
เดี๋ยวนี้การร้องไห้ในที่สาธารณะอาจจะกลายเป็น "ดูดี" ไปแล้วก็ได้ (อย่างน้อยก็ในบางสถานการณ์)

จริงๆ เขามีบทวิเคราะห์ต่อนะ แต่ช่างมันเต๊อะ อยากเล่าให้ฟังเฉยๆ ฮ่าๆๆ

ครับคุณพีท อือๆๆๆ.....(สั้นไปป่ะ)