สัญชาตญาณของคนเคยอยู่ในที่มีแต่แสง และ กลับไปอยู่ในห้องมืดอันกว้างใหญ่ ถ้าเห็นแสงเพียงริบหรี่ในห้องมืดนั้น ก็จะพยายามไปให้ถึงต้นกำเนิดแสงนั้น เพราะเชื่อมั่นว่านั่นคือ ทางออก

ความสำเร็จของคนเรานั้น ส่วนใหญ่มักจะเกิดจากสภาพเช่นนี้เช่นกัน หากไม่ได้อยู่ในอันตราย หรือ ตกทุกข์ถึงที่สุด แล้วจะไม่ได้ใช้ความพยายามอย่างแรงกล้าเพื่อให้ได้มาซึ่งทางหลุดพ้น มีเพียงน้อยคนที่ประสบความสำเร็จมาโดยไม่ได้รับความทุกข์ยาก หรือ ลำบากแสนเข็นมาก่อน และ ถ้ารวมคนทั้งสองกลุ่มนี้เข้าด้วยกัน พวกเขาน่าจะมีสัก 10% และ อีก 10% เป็นคนที่ประสบความสำเร็จ แต่ไม่รู้ว่าตัวเองประสบความสำเร็จ ยังไขว่ขว้าหาเป้าหมายที่สูงขึ้นไปเรื่อยๆอย่างไม่เพียงพอ มันเป็นกฎ 20/80 และ 10/90 ที่มีเพียงคนกลุ่มน้อยเท่านั้นที่ประสบความสำเร็จ และมีคนจำนวนมากที่ยังพยายามที่จะประสบความสำเร็จอยู่

สิ่งหนึ่งที่ผมพบกับคนกลุ่มมากที่อยู่ในวังวนแห่งความหวัง ก็คือ พวกเขาติดกับดักความสุข ติดกับดักความพึงพอใจ และ ติดกับดักความปลอดภัย ซึ่งกับดักเหล่านี้ ก็จะรอผู้ที่ไขว่คว้าที่จะประสบความสำเร็จทั้งนั้น เพียงแต่ใครที่จะผ่านมันไปได้ ใครที่จะมุ่งมั่นที่จะทำเป้าหมายของตนเองให้เป็นจริงอย่างแน่วแน่ และ ใครที่จะปรับเปลี่ยนตนเองได้มากน้อยกว่ากัน คนเราเมื่อเดินมาถึงจุดๆหนึ่ง จะพึงพอใจกับสิ่งที่มี สิ่งที่เป็น และ จะอยู่กับสิ่งเหล่านั้น และ รู้สึกปลอดภัย สบายใจกับการที่ได้อยู่กับสิ่งเหล่านั้น ทำไมคนเก่งๆในบริษัทฯต่างๆถึงต้องอยู่ทำงานกับบริษัทฯ จนเกษียร ทั้งๆที่ตนเองมีความสามารถมากกว่าเจ้าของบริษัทฯ บางคนเสียด้วยซ้ำ ทำไมบางคนเปิดกิจการแล้วต้องเจ๊งไปเพียงเพราะบริหารจัดการเงินของตนเองไม่เป็น ให้เงินเดือนของตนเองเสียสูง ในขณะที่หาเงินเข้ามาได้น้อย ทำไมแต่ละคนคิดว่าจะทำธุรกิจเพื่อหวังให้ได้รายได้ที่ดีกว่า แต่ส่วนใหญ่กลับไม่ได้คิดว่าจะทำอะไรให้ดีกว่า หลายสิ่งหลายอย่างในจิตใจคน เกิดจากสภาพแวดล้อม ความไม่ไตร่ตรองถึงจุดเสีย อาจจะกลายเป็นหนทางแห่งหายนะในที่สุด

สัญชาตญาณของคนเรามันแปลก ที่จะใช้ประโยชน์ได้สูงสุดก็ต่อเมื่อเราตกที่นั่งลำบากแบบสุดๆ ดังนั้น บางคนจึงบอกกับตัวเองว่า เงินที่ทำธุรกิจยังไม่เพียงพอต้องประหยัด ต้องใช้ทรัพยากรที่มีให้เป็นประโยชน์ที่สุด จะหาลูกค้าได้จากไหนนะ พรุ่งนี้เงินเดือนจะออกแล้วจะเอาเงินมาจากไหน ต้องโอนเงินเข้าแบ๊งค์แล้วเช็คที่ได้มาก็เป็นเช็คล่วงหน้าเสียอีก ความเครียดต่างๆที่เกิดจากธุรกิจ ส่วนใหญ่จะหล่อหลอมนิสัยของผู้ประกอบการให้มีมุมมองและแนวความคิดใกล้เคียงกัน สิ่งนั้นคือ ความอดทน อดกลั้น อดออม ความมุมานะ และ ความพยายาม สิ่งเหล่านี้ฟังเหมือนง่าย แต่จะสร้างนิสัยเหล่านี้ให้เกิดกับตนเองไม่ใช่เรื่องง่าย ซึ่งพื้นฐานนิสัยเหล่านี้ส่วนใหญ่หล่อหลอมมาจากประสบการณ์ที่ไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ ถึงจะสร้างนิสัยเหล่านี้ให้คงทนอยู่กับเราได้นาน ถ้าคุณเริ่มที่จะทำให้ตัวคุณอยู่ในที่นั่งลำบากในเชิงสมมุติได้ คุณก็จะสามารถฝึกนิสัยเหล่านี้ได้ เช่น ฝึกอดอาหาร จากทาน 3 มื้อ เป็นทาน 2 มื้อแบบพระสงฆ์ สัก 1 เดือน หรือไม่ก็ไปบวชชี หรือ บวชพระสัก 3 เดือน สิ่งธรรมดาเหล่านี้ แต่มันจะทำให้คุณเห็นความลำบากของการอดอาหารในช่วงแรก ความหิวทำให้เราอดกลั้น อดทน ระยะเวลา 1 เดือนจะสร้างให้คุณมีนิสัยตั้งเป้าหมาย มีความอดทน มุมานะ และ มีความพยายามเพื่อเป้าหมายเล็กๆของคุณ

หลังจากนี้ ถ้าคุณเลือกที่จะฝึกเรื่องใด คุณต้องมีทั้งเป้าหมาย และ ระยะเวลาที่กำกับลงไป การปฏิบัติให้ถึงในจุดๆนั้น ถ้าคุณตั้งเป้าหมาย และ กรอบให้ยากขึ้นเรื่อยๆ ก็เท่ากับคุณกำลังสร้างนิสัย กำลังกาย และ กำลังใจของคุณ ให้แกร่งมากขึ้น เพื่อไปเผชิญกับสิ่งที่จะมาขัดขวางความสำเร็จของคุณในอนาคตได้...