บั น ทึ ก ก า ร อ่ า น
The Walking Backpacker
ลากคุณชายไปอินเดีย
ปั้น จิรภัทร พัวพิพัฒน์ เขียน
::
::
หลังจากอ่าน ' ต า ม ติ ด ชี วิ ต อิ น เ ดี ย ' ของน้องขิมจบ ฉันเขียนเล่าความน่ารักและเรื่องราวชีวิตประจำวันของเธอขณะไปเรียนที่อินเดียบ้างแล้ว ทำให้เห็นมุมมองเล็ก ๆ น้อย ๆ และเป็นเอกลักษณ์ของคนอินเดีย ขำ ๆ ปนเอ็นดูเวลาเธอประสบปัญหาและเอาตัวรอดแก้ปัญหาวิกฤติต่าง ๆ ในประเทศที่มีความหลากหลายและเฉพาะตัวสูง อ่านไปหัวเราะไปเพราะผู้เขียนเล่าสนุกสนาน มีชีวิตชีวาและมีสาระ

ฉันเกือบลืมไปเลยว่า ล่าสุดซื้อหนังสือเที่ยวอินเดียมาเล่มหนึ่ง แต่ยังไม่มีเวลาเปิดอ่านสักที ซื้อไว้ตั้งแต่เมื่อคราวไปเที่ยวงานสัปดาห์หนังสือแห่งชาติแล้ว ซื้อโดยไม่รู้จักผู้เขียนเลย เพียงแต่ว่า ใครก็ตามที่เขียนเรื่องการไปอินเดีย ฉันจะขวนขวายหาซื้อมาอ่าน เก็บเล็กผสมน้อยกับเรื่องราวของอินเดียไว้ เพราะเป็นประเทศที่อยากไปเที่ยวให้ได้สักครั้งในชีวิต

ใครหลายคนบอกตรงกันว่า ประเทศอินเดียนั้น หากไม่หลงรักก็จะเกลียดไปเลย

ความสุดโต่งของอินเดียให้ความรู้สึกกับผู้คนได้ขนาดนี้เชียวหรือ

อะไรคือ Incredible India
แล้วทำไมเราต้องไปอินเดีย


ฉันเคยอ่านเคยดูบางเมืองบางมุมผ่านสารคดีท่องเที่ยวหรือมุมสวยงามของประเทศที่เหมือนสวรรค์-นรกบรรจบกัน คือความอัศจรรย์และการเลือกสรรค์ของผู้เขียนหรือความประทับใจของผู้จัดรายการที่เลือกมุมส่วนตัวที่ตนชอบมาเล่าเรื่อง

ดูภาพถ่ายอินเดียแต่ละเมืองในสายตาของเพื่อนบางคนที่ไปมา เห็นดวงตาแร้นแค้น ความยากลำบากเหลือแสน ขอทานเกลื่อนถนน บางคนนั่งขับถ่ายข้างทาง ชีวิตเหมือนมีแค่นี้ เพียงมีลมหายใจไปวันต่อวัน บางดวงตามีรอยยิ้มที่ไม่ยี่หระต่อโลก



The Walking Backpacker : ลากคุณชายไปอินเดีย บอกเล่าได้น่าสนใจทำให้ฉันนั่งอ่านซ้ำไปซ้ำมาในบางบท มีเนื้อหาที่ไม่เป็นแท่งแต่ถูกตบแต่งขัดเกลาเล่าใหม่ด้วยภาษาของวิศวกรที่เปิดดวงตาและเปิดรับสิ่งที่เห็นตรงหน้า พร้อมถ่ายทอดเรื่องราวอย่างกลมกลืนในสิ่งที่เห็นและเป็นอยู่ บอกเล่าเหตุการณ์ตรงหน้าและปฏิกีิริยาอารมณ์กับสิ่งที่เกิดขึ้นในทัศนะและมุมมองของเขาอย่างตรงไปตรงมา


ที่เขียนแบบนี้เพราะเขาไม่ใช่คนโลกสวย แต่มองโลกอย่างที่มันเป็น ต่อต้านการถูกคุกคาม ต่อสู้กับคนที่เอารัดเอาเปรียบนักท่องเที่ยวซึ่ง ๆ หน้า เขาพบคนหลายประเภทที่ไม่สามารถสรุปว่าอินเดียมีแต่คนแย่ ๆ หรือสรุปว่ามีแต่เรื่องไม่โสภา ขนบ วัฒนธรรมบางอย่างยังคงอยู่และน่าสนใจ อย่างเช่นเรื่องการจัดการแต่งงานในวัง /อากัปรกิริยาระหว่างดูหนังในโรง / การเดินจับมือของชายกับชาย / การแต่งงานที่ไม่ถึงกับคลุมถุงชน ยังเปิดโอกาสให้หนุ่มสาวได้รู้จักกัน เรียนรู้นิสัยใจคอกันก่อนแต่ง หากไม่แต่งก็เป็นได้เพียงแต่พ่อแม่ทั้งสองฝ่ายอาจมองหน้ากันไม่ติด ความจริงการเลือกคู่ครองเป็นเรื่องละเอียดอ่อนมาก เพราะต้องอยู่ด้วยกันตลอดชีวิต เพราะตัวฉันยังคิดว่า ผู้ถูกคลุมถุงชนจะปฏิเสธชายที่พ่อแม่เลือกให้ไม่ได้เสียอีก และผู้ชายยังดูบรรดาศักดิ์เหมือนเดิมเพราะทางฝ่ายหญิงเป็นฝ่ายหาสินสอดทองหมั้นให้สมหน้าสมตา แต่สิ่งที่ไม่เปลี่ยนไปเลยคือเรื่องชนชั้นวรรณะ


มีการแต่งงานระดับราชาให้เห็น เงินซื้อการจัดงานแต่งงานแบบนี้ได้ที่อินเดีย แต่เงินซื้อความสะดวกสบายไม่ได้ทุกหนทุกแห่งในอินเดีย ความจริงมันก็ไม่ได้ทั้งนั้นไม่ว่าส่วนไหนของโลก ใช่เฉพาะในอินเดียประเทศเดียว เพียงแต่เราเริ่มรู้ล่ะว่า ต่อให้เรามีเงิน เราก็ซื้อความสะดวกในอินเดียบางที่ไม่ได้ มีเงินแต่ไม่มีของที่เราต้องการ เขากินอะไร เราก็กินอันนั้น เขาเดินทางทางไหน เราก็ไปแบบเขา เห็นสภาพการเดินโดยรถไฟในอินเดียแล้วหฤโหดหฤหรรษ์มาก ๆ เราสามารถจินตนาการที่เขาไม่ได้เล่าอีก เพราะเชื่อว่าสิ่งที่เล่าไม่เท่ากับตาเห็นและรู้สึก ประสบการณ์คือการรับมือกับสิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าอย่างไรต่างหาก สองพี่น้องที่ต่างกันสุดขั้วมาลุยอินเดียด้วยกัน แอบมองเห็นตัวเราทั้งสองด้านสุดขั้วด้วย

ด้านหนึ่งคือ อยากแบกเป้ออกลุยเพราะคิดว่ามันท้าทายและไม่น่าจะเป็นอะไร เขาทนได้ เราก็ทนได้ เขากินอะไรเราก็กินอันนั้น ไปเรื่อย ๆ ไม่เร่งรัดเวลาในการเดินทางจนเกินไปก็น่าจะอยู่รอด อยากเห็นด้วยตาตัวเองแล้วมาเล่าเพราะมันคือความรู้สึกของเราล้วน ๆ เราคิดว่าเราจะแกร่งพอ

อีกด้านหนึ่งคือ เรายังรักสบาย เราเคยอยู่สบาย ๆ อาจเรียกร้องความสบายอย่างที่เราคิดเช่น เงิน น่าจะตอบโจทย์เราบ้าง อยากพักที่หรู ๆ บ้าง เงินน่าจะซื้ออะไรให้เราได้บ้าง เราไม่ได้ต้องการทุกอย่าง เราต้องการบางอย่าง เราอยากจ่ายเพื่ออาหารดี อร่อยสักมื้อ นั่นคือตัวตนของเราอีกมุมที่รักสบาย อยากจ่ายเพื่อซื้อความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ให้ตัวเองบ้าง

หนังสือเล่มนี้เราเห็นทั้งสองด้านในมุมของพี่กับน้องที่ต่างกันสุดขั้ว พี่ชาย(ปั้น)ซึ่งเป็นผู้เขียนนั้น มีลักษณะลุย ๆ ไปไหนไปกันและมีภารกิจที่จะลุยอินเดีย ประเทศที่ใครต่อใครว่า ไม่เหมือนใครในโลก โดยที่มีน้องชายซึ่งกำลังศึกษาชั้นปี 4 คณะทันตแพทย์ผู้ซึ่งเป็นคุณหนูติดหรู ห่วงหล่อ ไฮโซ ติดแบรนด์ดัง กินอาหารญี่ปุ่น รักความสะอาดและรักสบายได้ติดตามไปลุยทริปนี้กับพี่ชาย มันเหลือเชื่อมากว่าจะไปกันรอด !

ดูไม่น่าจะเป็นไปได้เลยนะ ตลอดเวลากว่าสองเดือน เราก็เห็นความน่ารักของปั๊ม น้องชายของผู้เขียน ลุยได้ ไปได้ ป่วย บ่น ยามเรียกร้องความน่าเห็นใจก็น่าเห็นใจ เราเองก็น่าจะอย่างนี้ แม้ไม่ใช่คนรักสบายและลุยได้พอสมควร แต่สิ่งที่ต้องเผชิญตรงหน้า ฉันอาจร้องไห้อยากกลับบ้านวันละร้อยหน แต่สัญญาลูกผู้ชาย เขาจึงร่วมทุกข์ ร่วมสุขกับพี่ชายจนได้เห็นมุมดีงามมากมายเกินกว่าสายตาและหัวใจจะถ่ายทอดเป็นตัวหนังสือเพียงเล่มเดียวหมด โลกไม่ได้มีเพียงด้านเดียวหรอกนะ ไม่ได้น่าเกลียดจนไม่เห็นมุมงดงาม ยังมีความน่ารัก ๆ ซ่อนอยู่ เนื้อในมนุษย์ก็แบบนั้น เราอาจให้คนอื่นเห็นเราเพียงด้านที่เราต้องการให้เห็น และอีกมุมหนึ่งก็เก็บไว้กับตัวหรือยอมให้ใครบางคนเข้าไปสัมผัส แต่ทุกอย่างนั้นคือความเป็นเราที่ไม่ได้มีเพียงด้านเดียว

ปั้นหรือผู้เขียน เล่าเรื่องได้น่าอ่าน ขอยอมรับว่า ไม่รู้จักชื่อของนักเขียนคนนี้มาก่อน ตอนซื้อหนังสือก็อย่างที่บอกคือ ซื้อหนังสือท่องเที่ยวโดยเฉพาะที่อินเดียไว้อ่านและศึกษาหลายเล่ม เพราะใฝ่ฝันจะไปเยือนให้ได้สักครั้งในชีวิต

ประสบการณ์ต่าง ๆ ที่ผู้เขียนเล่า มีมุมที่โหดสุด ๆ วุ่นวายสุด ๆ เรื่องราวบนรถไฟที่หฤโหดสุด รถไฟในอินเดียที่มีคนขึ้นเยอะสุดนั้นเพราะระบบขนส่งมวลชนด้านอื่นในอินเดียแย่มาก รถบัสไม่มี อย่าว่าแต่รถยนตร์ส่วนตัวเลย รถไฟจึงเป็นวิธีเดียวในการสัญจร เราก็จะเห็นภาพชีวิตต่าง ๆ นานาได้ที่นี่เช่นกัน มีมุมช็อกและไม่น่าดูเยอะแยะไปหมด สมคำร่ำลือ เราจะได้เห็นอินเดียแท้จริงที่ไม่ได้รับการตกแต่ง (ฉันรู้สึกแบบนั้นในตัวหนังสือของผู้เขียน ราวกับร่วมทริปนี้ไปด้วย ) มันคือความสุดยอดของอินเดียในมุมหนึ่ง แต่ในความโกลาหลของอินเดียนั้น ความงามของธรรมชาติชวนเราตะลึงไปด้วย

เรื่องราวประทับใจในหนังสือเล่มนี้ สำหรับฉันมีมากมายเหลือเกิน แทบจะทุกเมืองที่เขาเหยียบย่ำและบอกเล่า ไมว่าจะเมืองสีชมพู เมืองสีฟ้า เมืองสีทองหรือการเดินเทรกกิ้ง ฉันอินมากสุดตอนเขาไปเมืองเลย์ ลาดักห์

อินเดียเป็นการผจญภัยหรือเพิ่มภูมิต้านทานชีวิตให้เราได้หรือเปล่า ก็น่าจะใช่นะ มันน่าจะทำให้เรามีภูมิต้านทานต่อโลกที่เราอยู่โดยที่เราไม่เอาตัวเราไปตัดสินใครหรือสิ่งใด ๆ ทั้งสิ้น

ได้ชมความสวยงามของเมืองทุกวันที่เขาเดินทางไปถึง ชมสถานที่สวย ๆ พร้อมภาพประกอบของคนมีฝีมือในการถ่ายภาพที่แทนคำนับพัน ประทับใจกับมิตรภาพในต่างแดน ในมุมมองของนักเดินทางด้วยกันและคนดี ๆ ที่เขาพบเจอ ต่างหยิบยื่นน้ำใจและรอยยิ้มในความแร้นแค้น เพราะหัวใจด้านดีงามของผู้เขียนซึมซับมาได้ทำให้ผู้อ่านกระจ่างสว่างไสวไปด้วย

ภาพที่ชัดที่สุดจากอินเดียคือความยากจนและแออัดที่สุดในโลก อาหารที่ไม่ค่อยถูกสุขลักษณะที่นานไป ๆ ท้องเราก็ปรับตัวเข้ากับมันได้ อากาศในอินเดียที่ร้อนทะลุปรอท ปกติ อุณหภูมิราว ๆ 38-40 เราก็แทบแย่ นี่มากกว่า 44 ตับแทบละลาย ถนนที่ไม่มีฟุตปาธ ใช้ถนนร่วมกับรถ คนและวัว ต้องฝึกการปฏิเสธคน ต้องหาความช่วยเหลือ ต้องไม่กลัวที่จะหยิบยื่นอะไรให้ให้ใครเพียงเพราะอ่านหนังสือไปว่าอย่าให้ของแก่ขอทาน ต้องมีความอดทนสูง ต้องปรับตัวให้เข้ากับสภาพแวดล้อมต่าง ๆ เป็นทักษะชีวิตอย่างหนึ่งที่สักวันเราน่าจะได้มีโอกาสไปแก้ปัญหาด้วยตัวเอง

แต่ละเมืองที่ผู้เขียนเล่า ทำเอาฉันนั่งไม่ติดนั่นคือภาพความมหัศจจรรย์ของภูเขา ทะเลสาบ ปราสาท พระราชวังของประเทศอินเดีย

แล้วก็รับรู้ง่าย ๆ ว่า เวลาเราไปเที่ยวที่ไหนก็ตาม เราควรเปิดหัวใจให้กว้างที่สุด เปิดรับทุกอย่างที่เข้ามาในชีวิต คนเราไม่เหมือนกันและคนเราก็ไม่ควรจะเหมือนกัน เราสามารถหลงรักความไร้ระเบียบ ความวุ่นวาย ประเทศที่มีข้อบกพร่องมากมาย พฤติกรรมสุดทนสารพัด แต่ความสวยงามของผู้คนที่เราสัมผัสภายใต้ชีวิตที่แร้นแค้นแสนลำบากของเขาคือไมตรี

ผู้เขียนบอกว่า...


' ถ้าอินเดียเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง เธอคงเป็นผู้หญิงแก่น ๆ กวน ๆ ผมสั้น ลุย ๆ ดูตอนแรกอาจจะไม่สวยเท่าไหร่ ไม่ค่อยชอบนัก แต่พอค่อย ๆ รู้จักกันกลับพบว่าเธอน่าสนใจมาก มีเรื่องราวของเธอที่ไม่มีใครเคยรู้ เธอชอบอะไรที่ไม่เหมือนคนอื่น ๆ เธออาจจะดูยุ่ง ๆ ไร้ระเบียบ แต่เธอมีแคแรกเตอร์ที่ชัดเจนมาก คุณอาจต้องใช้เวลานานเพื่อที่จะเข้าใจเธอ เพราะเธอไม่ใช่ดาวโรงเรียนที่ทุกคนหมายปอง เธอไม่ใช่ผู้หญิงสำหรับทุกคน แต่ถ้าเธอใช่สำหรับคุณ คุณจะหลงรักเธอสุด ๆ รักแบบไม่มีวันลืม รักแบบที่คุณอาจจะต้องกลับมาเจอเธออีก ...ที่ประเทศอินเดีย'


และเห็นด้วยกับปั๊มกับนิยามของอินเดียในประโยคเดียว เป็นป้ายที่ติดอยูทั่วสนามบินอินเดียกับถ้อยคำสั้น ๆ ว่า


Incredible India


ขอบคุณค่ะ
ภูพเยีย
8 กุมภาพันธ์ 2560