ทะเลสาบ ของ โยชิโมโต บานานา เป็นเรื่องของคนเหงาสองคนมาพบกัน เริ่มจากการชมวิวตรงหน้าต่างและสังเกตเห็นกัน คนจากหน้าต่างสองบานทักทายกัน เริ่มสนใจกันและมองหากันทุกวัน การยิ้มทักทายในชนบทนั้นเป็นเรื่องธรรมดามากแต่เป็นเรื่องแปลกในเมืองใหญ่ อย่างไรก็ตาม นี่เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เขาสองคนอยากรู้จักกัน เมื่อได้ใกล้ชิดมากขึ้นต่างคนต่างเปิดเผยปมส่วนลึกและบาดแผลอันบอบช้ำในจิตใจตั้งแต่เด็ก

ชิฮิโระ ศิลปินสาว แม่เธอเป็นมาม่าซังค่อนข้างสวยในย่านชุมชนเล็ก ๆ แถบชานเมืองโตเกียว พ่อเป็นนักธุรกิจ พ่อพาแขกมาเที่ยวคลับ ถูกชะตากับแม่ของเธอ เธอถือกำเนิดมาโดยที่พ่อแม่ไม่แต่งงานกัน จนกระทั่งแม่ตาย บรรยากาศตอนเป็นเด็กก็ได้ชื่อว่าลูกนอกสมรสของมาม่าซังมีชื่อเสียงในท้องถิ่นท่ามกลางสายตาสกปรกจอมปลอมของสังคมเล็ก ๆ นับเป็นโชคดีอย่างหนึ่งที่เธอเรียนศิลปะ หรือไม่ก็...ศิลปะทำให้ชีวิตเธอเบาขึ้น
หลังจากแม่ตาย ความสัมพันธ์ของเธอกับพ่อไม่ค่อยดีนัก ความรู้สึกที่ว่า พวกเรายังเป็นพ่อลูกอยู่หรือเปล่านั้นคือช่องว่าง ภาพในใจของเธอจะมีแม่แม้แต่ในความฝันอันงดงามอยู่บ่อย ๆ คงเหมือนความรู้สึกที่ว่า'คนเราใช้ชีวิตไปทั้งที่รู้ว่ายังมีตัวตนที่แอบซ่อนอยู่ แต่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ในแต่ละวัน พวกเขาจะมองแต่สิ่งที่ตัวเองอยากมองเท่านั้น'

ส่วน นาคาจิมะคุง ชายหนุ่มที่ทักทายผ่านหน้าต่างนั้นเป็นนักเรียนแพทย์ กำลังเรียนปริญญาโทอยู่และมีเป้าหมายจะไปสถาบันวิจัยที่ฝรั่งเศสในฐานะนักเรียนทุน เขาเป็นคนแปลก ๆ ดูเหงา ๆ ตอนนอนก็นอนหนีบไม้พายทอดโมจิที่เป็นที่ระลึกเมื่อนึกถึงแม่ กว่าทั้งสองจะเปิดเผยที่มาของตนเริ่มต้นด้วยความรู้สึกฉันเพื่อน เขยิบเข้าใกล้และพัฒนาความสัมพันธ์ขึ้นทีละนิด ต่างคนต่างเยียวยาบาดแผลของกันและกัน ภาษาที่เล่าอ่อนโยนแต่แฝงความหม่นเศร้า อ้อยสร้อย แทบไม่มีอารมณ์ร่าเริง เหมือนเราฟังความทุกข์ของใครและติดกับดักในอารมณ์ที่อยากช่วยเหลือเขา จะละทิ้งกลางคันก็ไม่ได้ ได้แต่เอาใจช่วยเผื่อจะคลี่คลายแค่รับฟังก็ยังดี

เบื้องหลังของชายหนุ่มนั้นคือความทรงจำที่ดีที่สุดเมื่อใช้ชีวิตอยู่ที่ทะเลสาบ อดีตของนาคาจิมะคุง มีเบื้องหลังของการลักพาตัว ความขมขื่นสลับซับซ้อนในใจ อ่อนแอและเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด แต่คนเราก็เป็นอย่างนี้ทั้งนั้น ไม่ว่าจะอยู่ส่วนไหนของโลก ' ..ไม่จำเป็นต้องให้อภัยทุกเรื่องราวที่ผิดพลาดจนหมดสิ้นและทำใจให้ชอบเรื่องเหล่านั้น เราคิดเช่นนี้ แล้วค่อย ๆ ให้อภัยในระดับที่ให้ได้สบาย ๆ ไม่มากก็น้อย '

คนสองคนจึงเหมือนคู่กระปลกกระเปลี้ย อยู่ระหว่างความเป็นความตาย เหมือนคู่ประกบที่อ่อนแอทั้งคู่ โชคดีที่ชิฮิโระเป็นคนมองโลกในแง่ดีอยู่เป็นทุน ความไว้วางใจและความรักทำให้คนสองคนเข้มแข็งและมีจุดหมายขึ้น

ชิฮิโระทบทวนความรักของพ่อเมื่อเธอตัดสินใจจะติดตามคนรักไปปารีส

'...ถ้าพ่อส่งเงินไป ลูกไม่ต้องส่งเงินมานะ และถ้าเกิดอะไรขึ้น ต้องบอกพ่อนะ อย่างเช่น ไม่สบาย ท้อง เลิกกับผู้ชายแล้วอยู่คนเดียว หรือว่าเลิกเรียนแล้ว ถ้ามีอะไรเปลี่ยนแปลงแบบนี้ ถ้าเป็นไปได้ พ่อขอเจอหมอนั่นหน่อย เมื่อไหร่ก็ได้'
ตลอดเวลาที่ผ่านมา เธอไม่ได้อยู่ลำพังเพียงคนเดียวหลังจากแม่ตาย เธอเริ่มเรียนรู้และยอมรับความรักในแบบของพ่อมากขึ้น

‘ความรักไม่ได้มีเพียงแค่การโอบกอดด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
ยิ่งเก็บซ่อนความรู้สึกต่อกันไว้เท่าไหร่
ก็ยิ่งมีอะไรที่จะสื่อถึงกันได้อย่างแน่นอน
ความรู้สึกแท้จริงที่ถูกแปรเปลี่ยนเป็นแฮมหรือเงิน...
ขอเพียงอ่านนัยออก
สัมผัสรับรู้ได้
ก็จะเป็นสมบัติล้ำค่า’

สำหรับเล่มนี้ การเล่าเรียบเรื่อยแต่มีความงาม ความรัก ความใส่ใจกัน แต่อบอวลด้วยอารมณ์เหงา อารมณ์หนังสือเป็นแบบนั้น ทั้งที่คนอ่านไม่เหงา

ขอบคุณค่ะ
ภูพเยีย