ฉันเพิ่งอ่านหนังสือเล่มนี้จบลง แต่ความรู้สึกยังลอยวนถึงความทรงจำในวัยเยาว์มิหาย มีทั้งเรื่องสุข สนุกสนาน แม้แต่เรื่องเศร้าที่ไม่เคยทำร้ายเราให้เจ็บปวดเท่าตอนที่เกิดเหตุการณ์จริงนั่นเพราะเวลาถูกบ่มเพาะจนได้ที่ เรื่องเศร้าจึงเป็นเรื่องเล่าที่เล่าได้ด้วยความเข้าใจบ้างและไม่เข้าใจบ้างก็ตาม เราต่างมีความทรงจำเหล่านี้เป็นของตัวเอง

เมื่อเริ่มอ่านแต่ละบท ๆ ฉันก็ย้อนนึกถึงตัวเอง มีความรู้สึกร่วมไปกับวัยเยาว์ของผู้เขียนแม้จะแตกต่างในรายละเอียดแต่ความรู้สึกนั้นไม่น่าจะต่างกันมากนักโดยเฉพาะความไม่เข้าใจ สงสัยในตัวเเองกับทุกความรู้สึกที่ประเดประดังจากพ่อแม่พี่น้อง เพื่อนและครู

เรื่องเล่าวัยเยาว์ของเด็กหญิงดาวน้อย(ที่ร่วมสมัยกันมากที่สุดก็ตอนที่เธอบอกว่าได้รับเงินไปโรงเรียนวันละ 1 บาทนั่นแหละ)ห้อง ป.1 ค ควาย ป.2 ข ไข่ ป.3 ก ไก่ซึ่งเป็นเด็กเรียนดี ช่างพูดช่างคิด ช่างจินตนาการ ช่างเล่า ช่างรู้สึกไปเสียหมด เธอมีพี่น้องร่วมกัน 4 คน พ่อเป็นภารโรง แม่เป็นแม่ค้า บ้านจึงอยู่ในโรงเรียน พักกลางวันก็แวะกลับไปกินข้าวที่บ้าน อาจจะไม่เห็นมื้อกลางวันของเพื่อนฝูงที่มีฐานะไม่ต่างจากตน

บทแรก ๆ ฉันรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจเหมือนดาวน้อยหรืออาจจะยิ่งกว่าเธอที่รู้สึกกับคุณครูงามตา ทำไมถึงดุแต่เธอ มองไม่เห็นความดีงามหรือช่างจินตนาการของเธอ ไม่ว่าจะการวาดภาพพระจันทร์ตอนกลางวัน 'รูปพระจันทร์ ! รูปพระจันทร์! แล้วพระจันทร์บ้านไหนขึ้นตอนกลางวัน--เสียงครูงามตาที่แสดงความเกรี้ยวกราด' หรืออยากลงสีต้นไม้ ภูเขา พระอาทิตย์ในแบบที่เธอชอบ แม้กระทั่งการเอาอกเอาใจครูด้วยการจัดดอกไม้ที่โต๊ะ แปะภาพดาราให้ครูดูภาพสวย ๆ แต่ทุกอย่างที่เธอทำกลับทำให้ครูงามตาหัวเสีย ฉันกลืนก้อนความน้อยใจไปกับเธอด้วย ทำไมผู้ใหญ่จึงเข้าใจยากเสียจริง และในทางกลับกัน ความหวังของเด็ก ๆ เป็นความหวังของโลกที่มีครูที่เข้าใจ เมตตา ผู้ทำให้้รู้ว่าโลกใบนี้มีสีนับไม่ถ้วน การผสมสีนั้นนี้นิดหน่อย มันก็เปลี่ยนไปจากเดิมแล้ว ครูผู้หล่อหลอมความรู้สึกดี ๆ ให้เธอได้ระลึกถึงนั้นมีจริง ฉันคิดว่าหลาย ๆ คนที่อ่านเล่มนี้ก็จะนึกถึงครูผู้มีพระคุณของตนคนแรกที่จับมือเขียนก.ไก่ ซึ่งเมตตา รักและปรารถนาดีที่เราไม่มีวันลืมท่านไม่ต่างกับครูผ่องพรรณของผู้เขียน

ฉันนึกถึงเพื่อนตัวเล็กสมัยเด็กอีกเมื่อเธอเล่าเรื่องของเพื่อนรักของเธอที่มาจากหลายเผ่า สงสารกันยาเพื่อนชาวลัวะของเธอ เศร้าและประทับใจกับเด็กชายที่ชื่อเปโตรหรือนายปิ่นโตที่เพื่อน ๆ เรียกและเหมือนจะเป็นรักแรกของดาวน้อย เราเองก็ไม่รู้หรอกว่าเรากล้าแกร่งเท่าพวกเด็ก ๆ เหล่านี้หรือไม่เมื่อเป็นเด็ก เราเคยทำให้เพื่อนเสียใจแล้วสำนึกผิดบ้างไหมเมื่อนึกถึง เรายังมีโอกาสแก้ตัวกับสิ่งไม่ดีที่เราทำไปแล้วหรือเปล่า จิตใจเราชั่วร้ายแต่เริ่มหรือไม่ที่ชอบทำร้ายคนที่อ่อนแอกว่า ข่มเหงคนที่ต่ำกว่าเพื่ออยู่เหนือกว่า เราเปลี่ยนไปเป็นคนอ่อนโยนขึ้นเพราะใคร เราจำต้องมีใครมาอบรมสั่งสอนใช่หรือไม่ หรือเราเองได้เรียนรู้สิ่งดี ๆ หลาย ๆ อย่างจากคนดี ๆ ที่เรารักเพื่อจะเป็นคนดี เมื่อเรารู้สึกสำนึกแบบนี้แล้ว '...มันเป็นความจริงที่ว่าใครก็ตามที่เคยถูกเราทำร้าย เมื่อเวลาผ่านไป ยามที่เรานึกได้ เราจะรักเขามากกว่าที่เคยรักคนอื่น ๆ '

ฉันเห็นภาพการละเล่นสมัยเด็กของเธอและฉันแม้จะเป็นเด็กที่่มีที่มาต่างกัน แต่ฉันก็เด็กบ้านนอกคนหนึ่งซึ่งรู้จักการเล่นตุ๊กตุ่นที่มาโยนทอยกอง เคยตัดหัวตุ๊กตุ่้นเพื่อมามัดลวดและเอาไปตีกินกับเพื่อน ๆ ซึ่งเป็นเด็กผู้ชายรุ่นเดียวกัน เป่ากบนั่น ฉันก็ธรรมดาเสียที่ไหน ระดับเจ้าแม่ที่ร้อยหนังยางเต็มข้อมือ ดีดเม็ดมะขามเข้าหลุม ตักเม็ดอีดำอีแดง ขว้างลูกข่าง โยนหุ่น กระโดดหนังยางฯลฯ ล้วนเป็นเกมสมัยเด็กที่เก่งฉกาจสร้างความเป็นป๋าในระดับน้อง ๆ ในบ้านได้ แล้วที่น่าหัวเราะคือ น้องชายจะขโมยตุ๊กตุ่น เม็ดมะขาม รวมถึงหนังยางไปเสียให้กับบบรรดาหมูที่ฉันเอาชนะมาหมดนั่นแหละ ในยามนั้นฉันไม่เคยคิดถึงคำว่า ช่างมันเถอะหรืออะไรที่ฟังแล้วรู้สึกดีนอกจากแค้นฝังหุ่นที่น้องชายเล่นเสีย ซึ่งมาคิดถึงวันเวลาตอนนั้นแล้วยิ้มและเห็นใจน้องชายเหลือเกิน

ความทรงจำอันขมขื่น เจ็บปวด อบอุ่นรวมไปถึงเรื่องราววัยเด็กที่บ้านเกิด บรรยากาศของโรงเรียน เพื่อน ครอบครัวและครู เป็นเหมือนสายน้ำที่ไหลผ่านเราไปแล้ว หัวใจเราเคยได้พบและรู้จักบางสิ่งบางอย่างก่อนที่เราจะเห็นโลกที่กว้างใหญ่ขึ้น เรื่องราวข้างหลังยังไม่เคยลับหายและไม่ไกลลับตา เราเท่านั้นที่จะดึงภาพทรงจำเหล่านั้นขึ้นมาทบทวนอีกครั้ง แม้ว่าฉันจะไม่เคยมีภาพทรงจำต่อนางฟ้าฟอนของผู้เขียน นางฟ้าในความทรงจำที่สวยงามที่สุดผู้มีดวงหน้างามแสนเศร้าอันมีเสน่ห์ ภาพที่สวยสมบูรณ์ทุกองค์ประกอบที่เป็นแรงบันดาลใจสำคัญส่งผลต่อชีวิตและตำนานชีวิตของเธอ แต่ฉันเชื่อว่า เราต่างก็มีนิทานวันวานที่ขึ้นต้นความรักและความทรงจำที่ว่า

'กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...เมื่อข้าพเจ้าเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ ...'

ขอบคุณค่ะ
ภูเพยีย